บทที่ 43 - เหตุการณ์ดันเจี้ยน (6)
บทที่ 43 - เหตุการณ์ดันเจี้ยน (6)
”
เมื่อพวกเราได้เดินต่อไปเรื่อยๆ ป่าก็ยิ่งจะเหมือนกับที่รายใหญ่ ป่ามันกลายเป็นที่ราบได้ยังไง?
มันง่ายมากเพราะว่าพวกเขาได้จัดการกับแมงมุมด้วยมัสติฟอร์ด ด้วยเหตุนี้ป่าก็เลยได้เริ่มเป็นที่ราบไป ถ้าพูดให้ชัดกว่านี้ป่าได้กลายเป็นเถ้าไป
"มัสติฟอร์ดมานาของเธอจะไม่เป็นไรแน่นะ?"
"ไม่หรอก เพลิงแบบนี้มันไม่ได้ใช้มานามากนัก น่าประทับใจใช่มั๊ยหละ?"
"ใช่แล้วมันน่าประทับใจมาก"
"ฮะ ฮึ่ม! แม้ว่านายจะย่อยองถึงพลังของฉันในตอนนี้ ฉันก็ไม่มีทางให้นายเข้ามาในองค์กรของฉันหรอกนะ!"
"ไม่อะ ฉันจะบอกเธออีกครั้งนะ ฉันไม่ต้องการเข้าไปในองค์กรของเธอ"
"ทำไม?"
"ฉันก็สงสัยว่าทำไม" ฉันได้พึมพัมออกมาเบาๆ
ทำไมกันนะผู้หญิงที่อยู่รอบตัวของฉันถึงมีแต่พวกแปลกๆ มีเพียงแค่ยุยเท่านั้นที่แปลกเพราะความน่ารักที่มากเกินกว่ามนุษย์ เพลรูเดียหลังจากที่ได้พบกันแค่ครั้งเดียวในชั้นที่ 5 แล้วเธอก็ไม่ละอายเลยที่จะบังคับให้ฉันขึ้นไปหาเธอในชั้นที่ 25 ในเวลาเพียงแค่ 3 เดือน ซู เยอึนเธอเป็นผู้ที่เป็นโรคมอนสเตอร์โฟเบียที่มากกว่าคนปกติแม้ว่าจะเป็นผู้ใช้พลังก็ตามที และมัสติฟอร์ดผู้ที่ไม่สามารถจะบอกได้เลยว่าเธอต้องการที่จะสู้กับฉันหรือต้องการจะดึงฉันเข้าองค์กรกันแน่...และโรเล็ตต้าก็เช่นกัน
โรเล็ตต้าเป็นคนที่ซับซ้อนมากเกินไป ไม่สิ เอลฟ์นั้นคือคำอธิบายเดียวของเธอ
"อืม?"
มัสติฟอร์ดผู้ที่ตื่นเต้นไปกับการเผาป่าได้ขมวดคิ้วอย่างกระทันหัน
"มันไม่ถูกเผา"
"ไหน? โอ้"
มันเป็นความจริง มันตรงกันข้ามกับสภาพแวดล้อมมันที่มีแต่ขี้เถ้าสีดำอย่างสิ้นเชิง มันมีป่าต้นไม้ต้นไฟของเธอไม่สามารถจะเผามันได้ เธอได้พยายามอีกครั้งโดยใช้เพลิงสีเหลืองของเธอ แต่ว่ามันก็เป็นเพียงแค่เผากิ่งไม้ได้แค่ไม่กี่แท่งเท่านั้น ต้นไม้สีกำนี้มันชัดเจนเลยว่าเป็นสิ่งพิเศษ
ทันใดนั้นเอง ควันสีดำก็เริ่มลอยออกมาจากต้นไม้ มันเหมือนกับว่าต้นไม้นี้มันกำลังเรียกพวกเรา
"มัสติฟอร์ด พวกเราควรจะเข้าไปดูนะ มันดูไม่เหมือนว่าพวกเราจะเผามันไปได้"
"ตะ แต่! ถ้าเกิดว่าแมงมุมมันล่วงลงมาจากด้านบนล่ะ!?"
"ถ้างั้นก็แค่เผามันได้ด้วยพลังของจากใจของเธอไง"
"นายกวนประสาทฉันหรอ?"
เธอได้โกรธขึ้นมาด้วยคำพูดของฉันและสร้างเพลิงสีขาวขึ้นมาในครั้งนี้ ฉันอยากจะรู้ว่าเพลิงหลากสีของเธอจัดอยู่ในประเภทไหน แต่ว่าฉันได้ตัดสินใจที่จะดูมันดีกว่า
เพลิงสีขาวของเธอได้ถูกยิงไปเหมือนลูกศร แต่ก่อนที่เราจะสังเกตุเห็น ทันใดนั้นมันก็หายไป มันเกือบจะเหมือน...
"ฉันไม่คิดว่าเพลิงของเธอจะมีปัญหานะ มันไม่ได้มีลักษณะเหมือนกับว่าต้นไม้มันกำลังดูดมานาหรอ?"
"นายพูดถูก ต้นไม้นั้นดูเหมือนจะใหญ่ขึนด้วย"
ด้วยสิ่งนี้ มัสติฟอร์ดได้กัดริมฝีปากของตัวเองจนเลือดไหล และจากนั้นเธอก็ใช้เลือดของเธอวาดอะไรบางอย่างบนฝ่ามือ
"ชิ ฉันได้ถูกบังคับให้ใช้ทักษะ ฮึ่ม ฉันไม่ชอบมันเลย ไปสัตว์เพลิง!"
ฉันได้มองไปอย่างสงสัย เพลิงสีนำเงินได้ปะทุขึ้นจากมือของเธอและกลายเป็นเสือขนาดใหญ่ที่ใหญ่เท่ากับแมงมุมในก่อนหน้านี้เลย
"ถ้าเธอมีทักษะแบบนี้ ทำไมเธอไม่ใช้มันในก่อนหน้านี้?"
"ฉันจะต้องใช้สมาธิเพื่อที่จะใช้มัน ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถจะใช้มันได้ในตอนที่จ้องมองไปที่แมงมุม"
"อย่าได้พูดแบบนั้นอย่างภูมิใจนะ!"
เสือเพลิงน้ำเงินยักษ์ได้สะบัดหางครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปทางป่าต้นไม้ดำ ในขณะเดียวกันพวกเราก็ได้จัดการกับแมงมุมที่ขึ้นมาจากดิน ขณะที่พวกมันไม่ได้ออกมาจากต้นไม้ที่ยากจะมองเห็น แต่เป็นจากพื้นที่โล่ง ดังนั้นมันไม่ได้เรียกเหงื่อจากฉันเลยแม้แต่นิด
เมื่อเสือได้เข้าไปถึงป่านั้น มันก็ตะปบไปที่ต้นไม้ด้วยกรงเล็บของมัน ในคราวนี้มันมีปฏิกิริย! เนื่องจากว่าการโจมตีนี้ไม่ได้มาจากมานาแต่เป็นการโจมตีทางกายของเสือ ต้นไม้ก็ได้ถูกทำลายและล้มลงไป เสือดูเหมือนจะตื่นเต้นทำให้ไฟของมันลุกโชนขึ้น ทันใดนั้นเองบางสิ่งบางอย่างก็ได้กระโจมไปบนเสือ
"อา คิวตี้(Cutie)"
"มันมีชื่อด้วยหรอ!?"
ฉันอย่างจะถามว่าส่วนใดของเสือที่สูง 4 เมตรที่มันน่ารักกัน แต่ว่าตอนนี้มันยังไม่ใช่เวลา ขาของแมงมุมได้โผลาออกมาจากต้นไม้สีดำและเจาะลงไปบนลำตัวของเสือ ขาของแมงมุมมันใหญ่และคมมากกว่ามีดซะอีก จากนั้นมันก็ได้ทำการระเบิดออกมาโดยที่ไม่ปล่อยโอกาสให้เสือได้หนีไป ในสุดท้ายเสือเพลงก็ได้หายไป ดวงตาของมัสติฟอร์ดได้ลุกโชนขึ้น
"แกกล้าที่จะฆ่าคิวตี้ของฉัน ฉันจะไม่ให้อภัยแก! ฉันจะเปลื่ยนชิ้นส่วนของฉันให้เป็นกองทัพที่ไม่มีทางลบล้างได้! กองทัพแห่งเพลิง!"
มัสติฟอร์ดได้ร่ายเวทย์ออกมาด้วยความโกรธ แม้ว่าฉันจะคิดว่าการร่ายเวทย์มันดูเป็นเรื่องไม่ค่อยดี แต่พอก็ยังคงใจเย็นอยู่ ครู่หนึ่งอุณหภูมิโดยรอบก็ได้ร้อนขึ้น และเสือเพลิงที่เหมือนกับคิวตี้ก็ได้ปรากฏตัวขึ้นเบื้่องหน้าพวกเรา เสือ สิงโต หมี หมาป่า เสือดาว ช้าง อินทรี เหยี่ยว นกฮูก... อาณาจักรสัตว์ทั้งหมดได้อยู่ที่นี่แล้ว
"โอ้ นี่มันอาณาจักรแห่งสัตว์"
พ่อของฉันก็คิดอย่างเดียวกันกับฉัน มัสติฟอร์ดได้หันไปรอบๆอย่างรวดเร็วและจ้องไปที่พ่อ จากนั้นก็สั่งอาณาสัตว์...กองทัพแห่งเปลวเพลิง
"เผาแมงมุมทั้งหมดในป่านั่นซะ"
กองทัพสัตว์ได้ตอบกลับมาด้วยเสียงที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเองและวิ่งเข้าไปในป่า เมื่อเห็นกองทัพนี้ ฉันก็เข้าใจว่าทำไมเธอถึงได้เป็นผู้ใช้พลังระดับ SS ผู้ที่สามารถจะใช้กองทัพแห่งเปลงเพลิงได้ ถ้าพวกเราเป็นศัตรูกันผลลัพธ์มันจะน่ากลัวเป็นอย่างมาก
เช่นเดียวกันความวุ่นวายของกองทัพสัตว์ได้เริ่มต้นขึ้น เป้าหมาดของพวกมันก็คือการทำลายป่า ถ้ามันเป็นหนังเรื่องนี้ก็คงเป็นหลังที่น่าขำมาก กองทัพสัตว์ป่าที่ทำลายสภาพแวดล้อมและแม่มดเพลิงที่บัญชาพวกมัน
แต่ว่าก็มีสัตว์อยู่ตัวหนึ่งที่ไม่เข้าร่วมไปกับการทำลายสภาพแวดล้อม แต่มันได้มาเกาะที่ไหล่ของมัสติฟอร์ดแทน สัตว์ตัวอื่นๆจะมีสีขาหรือสีแดง แต่นี่มันเป็นเพียงตัวที่ที่มีสีน้ำเงิน มัสติฟอร์ดได้สังเกตุเห็นการจ้องของฉัน เธอก็พูดขึ้นมา
"คิวตี้ของฉันน่ารักมั๊ย?"
"มันคือตัวเดียวกันหรอ?"
"ใช่แล้ว ตอนนี้มันตัวเล็กลงเพราะว่ามันถูกอัญเชิญกลับมาอีกครั้ง"
เมื่อมันตัวใหญ่มันก็จะเหมือนกับเสือ แต่ตอนนี้ตอนที่มันตัวเล็กมันเหมือนกับแมว แม่มดเพลิงและแมวเพลิงของเธอ มันเป็นภาพที่สมบูรณ์แบบมาก
กึ๊ก สำหรับคนที่ดูเหมือนจะเป็นแม่มดชั่วร้ายที่สั่งกายทหารปีศาจของเธอ เธอจะดูน่ารักแบบนี้ได้ยังไง...? ฉันได้ส่ายหัวของฉันและมองออกไปเพื่อป้องกันไม่ให้ถูกดูดไปด้วยเสน่ห์ของเธอ จากนั้นเองร่างกายของฉันได้แข็งทื่อขึ้น
แทนที่ป่ามันจะหดน้อยลง แต่มันกลับขนาดตัวขึ้น
พื้นดินที่แห้งแล้งที่ตายในสีดำได้มีเมล็ดงอกออกมาและเติบโตขึ้นเป็นต้นไม้สีดำในทันที และพิ้นดินสีดำก็ยังคงขยายตัวออกมาอย่างต่อเนื่องและเข้ามาหาทางที่พวกเราอยู่ แม้ว่ากองทัพสัตว์จะโกรธมากและทำลายต้นไปได้ด้วยเพลิง แมงมุมก็ได้ออกมาจากต้นไม่อย่างไม่สิ้นสุด ขาที่แหลมของแมงมุมมันได้ตัดพวกสัตว์เพลิงจาดครึ่ง ทุกๆครั้งที่กองทัพลดจำนวนลงไป อัตราการขยายของป่าดำก็ได้เพิ่มมากขึ้น
[กรี๊ดดดดดดด!]
เสียงโหยหวนได้ดังออกมาจากในป่า ในเวลาเดียวกันความตั้งใจฆ่าก็ได้เข้ามาทางพวกเราอย่างชัดเจน มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าเจ้าของป่าแห่งนี้ได้เล็งเป้าเราเอาไว้แล้ว
"มัสติฟอร์ด ยกเลิกทักษะของเธอ! ตอนนี้พวกนั้นก็เป็นเพียงแค่ปุ่ยสำหรับป่านั่นเท่านั้น!"
"พี่สาวเร็วเข้า!"
"กึ๊กก.. ขอโทษนะพวกนาย! บิ๊กแบง!"
การตะโกนของเราและการตัดสินใจของมัสติฟอร์ดได้เกิดขึ้นอยย่างรวดเร็ว ในช่วงเวลาที่เธอตะโกนว่าบิ๊กแบงมันก็ได้มีเสียงระเบิดขึ้น มันไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันคือการทำลายตัวเอง สัตว์ทุกตัวยกเว้นคิวตี้ที่ยืนอยู่บนไหล่ได้ระเบิด!
ผลที่ได้มันก็เพียงพอที่จะหยุดการขนาดตัวของป่าในทันที ในเวลาเดียวกันเสียงกรีดร้องแหลมก็ดังออกมา
[กรี๊ดดดดดดด]
"ทุกคนเตรียมตัวต่อสู้! มินามิคุ้มกันมัสติฟอร์ด!"
"ขะ เข้าใจแล้ว! ฮึบ กาเดี้ยน!"
มินามิได้ตะโกนบางสิ่งออกมาและเธอก็ได้เปล่งประกายสีทองออกมา ฉันอยากจะรู้ว่าเธอใช้ทักษะอะไร แต่ฉันก็ตัดสินใจที่จะไม่มองไปทางเธอในขณะส่องแสงที่อาจจะทำให้ตาบอกได้
พ่อและฉันได้ยืนคุ้มกันด้านซ้ายและขวาเอาไว้เมื่อได้มีอะไรบางอย่างพุ่งเข้ามาหาพวกเรา
[มันเป็นพิษ! ใยของแมงมุมมันเป็นพิษ!]
"มันคือพิษ ทุกคนระวังตัวด้วย"
ต้องขอบคุณไพก้าที่เตือนฉัน ฉันได้ชกหมัดออกไปทางใยแมงมุมและเผามันไปด้วยพลังสายฟ้าของไพ้า ไม่ใช่แค่หนึ่งหรือสองเส้น แต่มันมีนับร้อยที่พุ่งเข้ามาหาเราอย่างต่อเนื่อง เว้นเอ้ย ถ้าหากมันรวมๆกันมันก็เพียงพอที่จะโดนเสื้อของเรา
มัสติฟอร์ดยังคงสร้างบอลเพลิงหลายๆลูกกลางอากาศและควบคุมพวกมันให้เผาใยแมงมุมอย่างอิสระ พ่อก็ได้ยินคลื่นกระแทกออกไปและระเบิดใยแมงมุมออกไปกลางอากาศเมื่อเห็นมันฉันก็ตระหนักได้ว่าแต่ละคนต่างก็มีวิธีการใช้พลังของตนเองในรูปแบบต่าง ฉันได้คิดถึงวิธีการพัฒนาการใช้พลังใหม่ๆของฉันในฐานะผู้ใช้ธาตุ
ด้วยเวลาที่ใบแมงมุมได้รับการจัดการอย่างสบายๆ เสียงของใครก็ได้ดังออกมา
[อา มนุษย์ ในที่สุดฉันก็พบแล้ว]
เพราะเสียงนี้มันหวานมาก ฉันจึงได้หยุดเคลื่ยนที่ในทันที เสียงนี้มันมาจากไหนกัน? ใครเป็นคนพูด? ฉันได้สั่นออกมาเพียงแค่ได้ยินเสียงนี้
[มาสิ มาสู่อ้อมกอดของฉัน]
ฉันได้เงยหน้าขึ้นทุกๆคนก็ทำเช่นกัน ที่นั่นคือที่ๆเจ้าของๆเสียงอยู่
จากด้านหลังของต้นไม้ที่ถูกเผา เหนือไปจากที่ๆแมงมุมปรากฏขึ้น มันดูจะมีขนาดที่ใหญ่กว่าแมงมุมยักษ์เล็กน้อย น่าจะประมาณ 5 เมตร แต่ในบริเวณตรงออกของมันมีสิ่งที่เราไม่ควรจะได้เห็นบนตัวของแมงมุม
[บอสของรังแมงมุมอารัคเน่ปรากฏตัว! การเอาชนะอารัคเน่และเคลียดันเจี้ยนจะทำให้ได้รับรางวัลตอบแทนพิเศษ]
[มาสิ เร็วเข้า ข้าจะให้ทุกๆสิ่งที่เจ้าต้องการ]
"ผู้หญิง...?" พ่อได้กระซิบออกมาเบาๆ
ใช่แล้วมันเป็นมนุษย์ เธอสวยงามเป็นอย่างมาก เธอมีผมสวมดำเงางามและดวงตาคู่ใหญ่ และมีรูปร่างที่ทำให้มีความรู้สึกลึกๆ
มันเป็นความงดงามที่ไม่สามารถจะมีได้ในความเป็นจริง ความลึกลับ และความงามที่น่าตื่นตาตื่นใจ
เธอมีพลังที่จะดึงความสนใจของทุกคนและไม่ปล่อยไปไหน โดยที่ไม่ใส่เสื้อผ้าใดๆ รูปร่างที่เย้ายวนของเธอมันยากที่จะอธิบายออกมาเป็นคำพูด...!
[นายท่าน หลุดออกมาจากมันนะ!]
ในขณะที่ไพก้าได้ตะโกนขึ้นในหัวของฉัน ฉันก็ได้ตบแก้มฉันเล็กน้อย แม้ว่ามันจะให้เลือดออก มันก็ทำให้ฉันตื่นตระหนก เมื่อคิดว่าฉันกำลังจะเข้าไปในอ้อมกอดนั้น ฉันก็อดไม่ได้ที่จะสั่นไปทั้งร่าง ไม่ต้องพูดถึงสิ่งล่อใจที่ยังไม่สิ้นสุดนี้อีก
อย่างไรก็ตามด้วยประสบการณ์หลายปีในฐานะนักสำรวจของฉัน ฉันรู้ว่าฉันจะต้องทำอะไรในตอนนี้มันเป็นสิ่งที่ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวังเลยซักครั้ง
"อึก!? ใครจะไปพลาดท่ากันล่ะ กับมอนสเตอร์อย่างแกนะมันยังเร็วเกินไปร้อยปีที่จะยั่วยวนฉันเว้ย!"
[คุณได้ใช้วอคลาย! สมาชิกในปาตี้ทุกคนได้รับการเคลียสถานะด้านลบ ทุกคนในปาตี้พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 50% ในระยะเวลาหนึ่ง และได้เข้าสู่สถานะสุดยอดเกราะไม่สกสะท้านกับการโจมตีของศัตรู]
ในทันที ความคิดของฉันก็ได้กลายเป็นชัดเจนยิ่งขึ้น หญิงสาวที่อยู่ด้านบนตัวของแมงมุมนั้นสวยงามมาก แต่มันก็ยังคงเป็นมอนสเตอร์ ทุกๆคนจะไปหลงใหลในผู้หญิงคนหนึ่งที่มีตัวและขาเป็นแมงมุมได้ยังไง!?
"อะ อะไร!? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"
"มะ มอนสเตอร์! มันเป็นมอนสเตอร์!"
"...อุก! ภะ ภรรยา! ฉันขอโทษ!"
พ่อ เราจะต้องมาคุยกันเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลังแน่นอน!
