บทที่ 41 พยายามอีกครั้ง

ผู้แปล loop

ในตอนเช้า เวลาเก้าโมง

หยด, หยด, หยด…น้ำเกลือถูกฉีดเข้าไปที่ข้อมือของดงซูบิน มันเป็นเรื่องน่าระทึกใจมากสำหรับเขา ส่วนฉูหยวนไม่มีอะไรให้ทำมากมายในห้องพักฟื้น เธอจึงขอกุญแจจากดงซูบิน เพื่อเธอจะเอาผ้าเช็ดตัว กางเกง ถุงเท้า ฯลฯ เพื่อจะได้เอามันไปซักให้ ส่วนชุดสูทและรองเท้าที่เพิ่งซื้อมาใหม่นั้นมันได้รับความเสียหายจากเหตุไฟไหม้

หลังจากฉูหยวนออกไป พยาบาลที่มาใส่สายน้ำเกลือให้ดงซูบินก็หัวเราะออกมา:“พี่สาวของคุณสวยมาก”

ชายชรายังกล่าวเสริมขึ้นมาอีกว่า:“สาวสวยคนนี้ดีต่อหลานมากเลยนะเนี่ย”

ดงซูบินรู้สึกภูมิใจ ราวกับว่าพวกเขากำลังชื่นชมดงซูบินอยู่ ณ ขนาดนั้น

ฉูหยวนเธอกลับมาตอน 11.00 น. พร้อมกระเป๋าเดินทางเล็กๆ เธอนำเสื้อผ้า, แปรงสีฟัน, แชมพู, จาน, ฯลฯ มาด้วยและเก็บทุกอย่างไว้ในตู้เล็กๆข้างเตียงของดงซูบิน ตอนนี้เธอมีเหงื่อออกท่วมตัวและอยู่ในอาการหอบ แต่เธอก็ไม่หยุดที่จะจัดของต่อไป เธอยกผ้าห่มของดงซูบินและเปลี่ยนถุงเท้าให้เขา หลังจากนั้นเธอหยิบอ่างพลาสติกและสบู่ไปที่ห้องน้ำเพื่อซักถุงเท้าที่สกปรกของดงซูบิน

ดงซูบินเมื่อเขาเห็นอย่างงั้นเขาจึงบอกฉูหยวน 'ฉูหยวน! เธอพักก่อนเถอะ”

ฉูหยวนหันมาและยิ้มให้ ขณะที่มือของเธอถือเต็มไปผงซักฝอก "ฉันไม่เหนื่อยหรอก. นายเองก็หยุดขยับได้แล้ว ”

"ได...ได้....เลย."

ฉูหยวนนั่งยองๆซักเสื้อผ้าและหลังของเธอหันหน้าไปทางดงซูบิน เสื้อผ้าของเธอถูกดึงขึ้นมาเล็กน้อยเผยให้เห็นด้านหลังของเธอ ตาของดงซูบิน ถูกไปจ้องที่หลังเธอ บางทีเขาอาจจะจินตนาการถึงบางสิ่งที่ซุกซนและมีแรงกระตุ้นให้ปวดฉี่ เขาเปลี่ยนไปมองน้ำเกลือที่แขวนอยู่เหนือเขา มีเหลืออีกครึ่งขวด มันจะอยู่ได้อีกอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง เขาพยายามควบคุมความอยากของเขา แต่ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เขาทนความเจ็บปวดที่ไหล่และขาของเขาและค่อยๆลุกจากเตียงเพื่อใส่รองเท้าแตะของเขา

ฉูหยวนที่กำลังซักถุงเท้าเสร็จก็ตกใจ "นายพยายามจะทำอะไร?"

ดงซูบินยิ้ม “ฉันต้องการไปเข้าห้องน้ำ” เขาเอื้อมมือไปจับถุงน้ำเกลือ

“นายหยุดตรงนั้นเลยนะ นายไม่ได้รับอนุญาตให้เคลื่อนย้ายไปไหนได้”ฉูหยวนรีบล้างมือของเธอ “เดียวฉันจะถือถึงน้ำเกลือให้นายเอง นายไม่ควรไปไหนมาไหนด้วยมือข้างเดียวเป็นอันขาด”

เมื่อวานนี้ ดงซูบินเองก็เคยที่จะพยายามลุกไปเข้าห้องน้ำ มันเป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับเขา วันนี้เองมันกับเป็นเรื่องที่ยากยิ่งกว่าเพราะดงซูบินต้องถือถุงน้ำเกลือไปด้วย อีกทั้งดงซูบินยังรู้ว่าเขาไม่ได้รับอนุญาตให้ขยับตัวไปไหนมาไหน จึงทำให้เขาต้องขอให้ฉูหยวนช่วยเขา "ทุกอย่างปกติดี. ฉันจะออกจากห้องน้ำเพื่อไปช่วยนายอีกแปบหนึ่งรอเดี๋ยว” ดงซูบินไม่สนใจคำพูดของเธอและกดวาล์วของสายน้ำเกลือเพื่อให้น้ำเกลือหยุดไหล เขาอุ้มถุงแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ

มันทำให้ฉูหยวนเดินไปหาเขาด้วยความโมโหเป็นอย่างมาก “ทำไมนายไม่ฟังฉันเลย นายต้องการให้ฉันตีนายหรือยังไงฮ่ะ!!” เธอหยิบถุงน้ำเกลือจากเขาและช่วยให้เขาเข้าห้องน้ำได้ “อย่าพยายามเป็นฮีโร่ให้มากนัก มาฉันจะช่วยนายเอง”

ดงซูบินตอบกลับด้วยท่าทีที่เขินอาย:“ไม่เป็นไร ฉันสามารถไปเองได้”

ฉูหยวนโบกมือของเธอ:“ นายต้องการให้ฉันไปตีนายรึยังไง? เร็วเข้า!

“โอเค……” ดงซูบินรู้ว่าเขาไม่สามารถเอาชนะเธอได้แน่นอน ดังนั้นเขาจึงได้เดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเธอ

โดยปกติห้องน้ำในโรงพยาบาลจะมีตะขอสำหรับแขวนถุงน้ำเกลือ แต่เมื่อดงซูบินและฉูหยวนมองไปรอบๆกับไม่เห็นตะขอ เมื่อทั้งคู่เห็นเช่นนั้นก็เริ่มรู้สึกเขอะเขินขึ้นมาทันทีและทั้งคู่หยุดไปสักก่อนที่ ฉูหยวนจะปิดประตูด้านหลังเธอแล้วยกที่นั่งส้วมขึ้น เธอยกถุงน้ำเกลือขึ้นเหนือหัวของเธอแล้วหันไปทางกำแพง “รีบๆ ฉันไม่แอบดูนายหรอก”

ดงซูบินรู้สึกว่าตัวเองตัวสั่นไปหมดด้วยความอายในครั้งนี้ “เอ่อ……ฉัน……เธอ……”

“นายอายอะไร”  ฉูหยวนหันมามองเขา “รีบ!เลย”

ดงซูบินเกือบจะร้องไห้เมื่อเขาเห็นฉูหยวนหันหน้ามามองเขา เขาคลายกางเกงในโรงพยาบาลของเขาอย่างช้า ๆ แต่ไม่ได้ลดมันลง

“ฉันจะนับถึง 3 ถ้านายไม่เสร็จฉันจะตีนายจริงๆด้วย” ฉูหยวนพูดเมื่อเธอหันหลังให้ดงซูบิน “1 …… 2 …… 3 …….”

ดงซูบินใช้ฟันกัดกางเกงไว้และเริ่มฉี่ออกมา

นี่เป็นครั้งแรกที่ดงซูบินรู้สึกว่าเสียงฉี่ที่สาดลงไปกับโถ้สวมนั้นน่าประทับใจมาก

หลังจากเสียงสาดหยุดลง ฉูหยวนจึงหันมาช้าๆส้วมให้กับดงซูบินและพาเขากลับไปที่เตียงของเขา “ ฉันซื้อกล้วยและแอปเปิ้ลมาแล้ว นายอยากทานอะไร

ดงซูบินตอบกลับในทันที่ "ตอนนี้ฉันยังไม่ค่อยหิวเท่าไร."

“นายไม่กินผลไม้ได้อย่างไร? นายต้องการกินวิตามินเข้าใจไหม” ฉูหยวนช่วยเขาปอกกล้วยแล้วหันไปหาเขา “ฟังฉันและอ้าปากของนายออก อ่า…….” ดงซูบินคิดกับตัวเอง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำเรื่องน่าอายของตัวเองต่อหน้าฉูหยวน เขาไม่สนใจชายชายชราและลูกชายของเขาที่อยู่เตียงข้างๆมองดูพวกเขาด้วยสีหน้าขบขัน ดงซูบินที่เห็นแบบนั้นก็ทำได้เพียงกัดกล้วยลงไปได้เท่านั้น ฉูหยวนหัวเราะ "เด็กดี. กัดอีกครั้ง อ๊ะ……” ฉูหยวนมีขาข้างหนึ่งที่คุกเข่าบนเตียงขณะที่เธอขยับเข้ามาใกล้ดงซูบินเพื่อป้อนกล้วยเขา

เข่าของ ฉูหยวนซึ่งถูกคลุมด้วยถุงน่องของเธอ มันเคลื่อนไหวใต้ผ้าห่มอุ่น ๆ

ดงซูบินเองก็รู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่อบอุ่นและสัมผัสที่ราบรื่น มันเป็นขาของฉูหยวน!

ใจของดงซูบินเริ่มสงสัยและพูดออกมาอีกครั้ง “ฉูหยวน! ฉันชอบเธอจริงๆนะ เธอเป็นแฟนกับฉันได้ไหม”

ฉูหยวนตกตะลึงและมือของเธอที่จับกล้วยก็ค้างไว้กลางอากาศ

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาดงซูบินมีความมั่นใจมากขึ้นและในครั้งนี้มันก็ถึงเวลาแล้ว “ฉันไม่เคยพบใครที่มีดีเท่ากับเธอมาก่อน ฉันตกหลุมรักเธอตั้งครั้งแรกที่เราพบกัน ฉูหยวนฉันรู้ว่าฉันไม่ดีพอสำหรับเธอ แต่ฉันหวังว่าเธอจะให้โอกาสฉันจริงๆ”

ฉูหยวนเขินและวางกล้วยลงบนโต๊ะ “มันเร็วเกินไปฉัน……ฉันไม่ได้เตรียมตัวมาก่อนเลย”

ดงซูบินดีใจมาก ฉูหยวนไม่ได้บอกว่าเขาไม่ใช่คนประเภทนั้น ในครั้งนี้ ‘ฮ่า ๆ ๆ ๆ ดูเหมือนว่าตอนนี้ฉันเป็นคนสะอาดและมีระเบียบเ นี่เป็นอีกก้าวหนึ่งที่ฉันไปถึงสิ่งที่ฉันฟันไว้’ “ฉันรู้ว่ามันเร็วไป แต่ฉันชอบเธอจริงๆ เธอเป็นแฟนกับฉันได้ไหม”

ฉูหยวนดูเงียบไป

"ได้ไหม?"

หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถอนหายใจ “ฉันขอโทษซูบิน ตอนนี้ฉันยังไม่คิดจะคบใครจริงๆ”

แม้ว่า ดงซูบินรู้ว่าเขาจะถูกปฏิเสธ แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวัง "ทำไม? ฉันดูไม่ดีพอหรือยังไง หรือเพราะตัวตนของฉันหรือเป็นเพราะอะไรกันแน่?”

ฉูหยวน ส่ายหัวและมองออกไปนอกหน้าต่าง “นายไม่ได้ผิดอะไรเลย มันเป็นปัญหาของฉัน นายเป็นคนดี” เธอพูดไปสักครู่ “ นายจำสิ่งที่ฉันพูดกับนายเมื่อวันก่อนได้ไหม? ฉันยังมีความฝันในการอยากสร้างบริษัทของตัวเอง ฉันทำงานหนักมาหลายปีสำหรับความฝันนี้ ฉันไม่ต้องการที่จะฟุ้งซ่านเกี่ยวกับเรื่องการมีคู่ในตอนนี้’

ดงซูบินถามว่า:“การตั้งบริษัทของเธอเหรอ? เธอต้องมีทุนอย่างน้อย 1 ล้านหยวน? เงินเดือนของเธอที่อยู่ที่สำนักหนังสือพิมพ์เพียงพอยังงั้นหรอ?”

ฉูหยวนเงียบไป

ดงซูบิน กล่าวต่อ:“แสดงว่าเธอจะไม่คบใครจนกว่าฝันของเธอจะสำเร็จสินะ”

ฉูหยวนพยักหน้า “นั่นคือสิ่งที่ฉันตัดสินใจแล้ว ขอโทษด้วยนะ.”

“หลังจากนั้นถ้าเธอจมีบริษัทเป็นของตัวเอง เธอจะเป็นแฟนกับฉันใช่ไหม?” ดงซูบินถาม

ใบหน้าของฉูหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดงและลุกขึ้น “ฉันจะไปถามอาการของนายจากแพทย์”

‘เฮ้ย!’

‘นี่ถือว่าสำเร็จแล้วใช่ไหม?’