บทที่ 32 - จากวันนี้ฉันเป็นนักสำรวจอย่างเป็นทางการ (2)
บทที่ 32 - จากวันนี้ฉันเป็นนักสำรวจอย่างเป็นทางการ (2)
”
ฉันเชื่อในคำพูดของโรเล็ตต้า ฉันได้มายืนอยู่ด้านหน้าของประตูของบอสในชั้นที่ 20 และไม่สนใจคำแนะนำให้หาปาตี้ ฉันได้เอามือไปจับประตู แต่ครู่หนึ่งฉันก็เอาออกมา มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะทำตามคำที่โรเล็ตต้าพูด ถ้าหากว่าฉันไม่ได้ตาบอด ฉันอาจจะกำลังเผชิญกับสถานการณ์เดียวกันกับในออร์คลอร์ดเมื่อ 4 ปีก่อน
ในทันทีฉันได้ส่งข้อความไปหาใครบางคน และโชคดีที่เขายังอยู่ในดันเจี้ยน
"เอลลอส"
[โอ้ ว่าไงชิน?]
"ฉันต้องการที่จะถามนายเกี่ยวกับอัศวินลิซาร์ดแมนนะ"
[ว้าว นายอยู่ที่ชั้นที่ 20 แล้วหรอ? น่าอัศจรรย์มาก นายอาจจะสามารถมาพบกับพวกเราบนชั้นที่ 25 ได้จริงๆ]
"แน่นอนฉันจะไปแน่ ที่สำคัญกว่านั้นบอกฉันเกี่ยวกับสไตล์การต่อสู้หรือทักษะของอัศวินลิซาร์ดแมนที"
โดยปกติแล้วฉันจะเรียนรู้สิ่งเหล่านี้จากประสบการณ์โดยตรง แต่ว่าตอนนี้ฉันอยู่ในสถานการณ์ที่จะต้องเอาชนะมันในครั้งแรก ตั้งแต่ที่โรเล็ตต้าได้รับรองว่ามันจะมีรางวัลอันยิ่งใหญ่ ฉันจึงจะต้องเอาชนะมันแม้ว่าฉันจะต้องเลิกกิจวัตรตามปกติของฉันก็ตาม
[ปกตินายมักจะไม่ถามเรื่องแบบนี้นิ ฉันสงสัยจังนะว่าเกิดอะไรขึ้นกับนาย แต่เอาล่ะอย่างไรก็ตามฉันจะบอกนาย อัศวินลิซาร์ดแมนนั่นจะปรากฏตัวเพียงลำพังแตกต่างไปจากบอสตัวอื่นๆ และมันจะใส่เกราะทั้งเซ็ตที่ทำมาจากเกล็ดของตัวเอง ด้วยเหตุนี้มันจึงมีพลังป้องกันที่น่ากลัวอย่างแท้จริง มันจะใช้หอกที่รวดเร็วและทรงพลังอย่างไม่น่าเชื่อ ถ้าหากใครที่ไม่ได้เป็นแท้งโดนมันเข้าไป พวกเขาก็มักจะตายไปแล้ว]
"หืม เร็วและทรงพลัง..."
[และถ้าคนจำนวนมากกระโดด มันก็จะใช้หางโจมตีในทันที การโจมตีนี้มันจะมีระยะช่วงใหญ่กว่าที่นายคิด ไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดของมันอีกด้วย ระวังมันเอาไว้ด้วยนะ]
"จริงๆแล้วมันก็ยังดูเหมือนจะมีอะไรที่ฉันสามารถจะใช้ประโยชน์ได้อีก มีอะไรอีกมั้ย?"
[โอ้ใช่แล้ว เมื่อมันรู้สึกว่าเสียเปรียบ มันก็จะแทงหอกลงไปบนพื้น จากนั้นพื้นก็จะสั่นและสร้างความเสียหายจำนวนมากกับนักสำรวจทุกคนที่สัมผัสพื้นอยู่ นายจะต้องหลบมันได้อย่างแน่นอน]
"มันแทงหอกลงไปบนพื้น? แล้วฉันจะสามารถหลบมันได้ด้วยการกระโดด?"
[ใช่แล้ว แต่ถ้านายทำแบบนั้นมันก็จะโจมตีนายทันทีด้วยการแทงหอก ดังนั้นระวังเอาไว้ด้วย]
"เอาล่ะ มีอะไรอีก?"
[หลังจากโจมตีมันก็จะใช้ทักษะที่รียกว่าผิวหนังมังกร ร่างกายของมันจะเป็นสีแดงและแข็งอย่างไม่น่าเชื่อ สำหรับ 5 นาทีนี้การโจมตีจะไม่สามารถทำอะไรมันได้ ส่วนที่แย่ที่สุดก็คือมันจะแทงหอกลงไปบนพื้นอย่างต่อเนื่องในสถานะนี้]
"นั่นมันฟังดูไม่ดีนะ เดี่ยวก่อนเกราะของมันก็แข็งขึ้นด้วยหรอ?"
[ใช่แล้ว นั่นมันคือสิ่งที่ทำให้ลำบาก ทั้งการโจมตีทางกายภาพและเวทมนตร์จะไม่ทำงานเมื่อมันอยู่ในสถานะนั้น แต่ถ้านายใช้เวลาที่นานพอที่จะให้ผิวมังกรมันหมดลง ชัยชนะของนายก็จะมากยิ่งขึ้น เพราะว่าเมื่อทักษะผิวมังกรหมดลงมันก็จะหมดแรง ทุกคนในปาตี้สามารถจะลุมโจมตีและฆ่ามันได้]
"แล้วนายใช้ความพยายามกี่ครั้งสำหรับการจัดการมัน"
[...7 ครั้ง สำหรับสถิตินี้มันถือว่าโดยเด่นอย่างมาก มันจะถูกพิจจารณาว่าดีถ้าหากสามารถจะเอาชนะมันได้ในการพยายาม 20 หรือ 30 ครั้ง]
"ฮ่าๆ ขอบใจมาก ฉันจะติดต่อมาใหม่นะเมื่อมันจบลง"
[กึ๊ก นายหมายความว่านายมีความมั่นใจที่จะเอาชนะมันในการลองครั้งแรก เอาล่ะพวกเราจะได้รู้กัน]
ฉันได้สิ้นสุดการสนทนากับเอลลอสและยิ้มขึ้น เอลลอสได้ใช้เวลา 7 ครั้งกับรรคพวกของเขาเพื่อที่จะเอาชนะอัศวินลิซาร์ดแมน เขาไม่เคยคาดคิดว่าฉันจะพยายามเอาชนะมันด้วยตัวคนเดียว
[นายท่านสามารถจะทำมันได้! เพราะว่าฉันอยู่ที่นี่แล้ว!]
"ใช่แล้ว ฉันสามารถจะทำมันได้ เพราะว่าไพก้าอยู่ที่นี่"
ฉันได้วางแผนตามสิ่งที่เอลลอสได้บอกมาหลังจากที่ตรวจสอบแล้วหลายครั้ง ฉันก็หยักหน้าและเปิดประตูอย่างกล้าหาญ
"มาสู้กับฉันอัศวินลิซาร์ดแมน"
"...มนุษย์"
ลิซาร์ดแมนกำลังยืนอยู่คนเดียวในห้องที่กว้างขวาง มันมีความสูงอยู่ประมาณ 2-3 เมตรแะลอย่างที่เอลลอสพูดส่วนหมดทั้งหมดของมันได้ปกคลุมไปด้วยชุดเกราะที่ทำมาจากเกล็ดของตัวเอง ในมือของมันก็มีหอกยาง 5 เมตรที่มีปลายแหมคม
"นายจะท้าทายฉันเพียงคนเดียว? นี่มันเป็นครั้งแรกนิ"
"ใช่แล้ว ฉันจะทำมัน"
ฉันได้ยิ้มให้กับเขา เขาดูเหมือนจะเท่มากซึ่งแตกต่างไปจากบอสของชั้นอื่นๆ แต่สำหรับผมแล้วพวกเขาไม่ได้แตกต่างกัน
เมื่อฉันได้ยินคำอธิบายของเอลลอสในครั้งแรก ฉันรู้สึกกังวลเกี่ยวกับเขา ฉันเคยจินตนาการว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมอนสเตอร์ที่เกิดมาพร้อมความแข็งแกร่งได้ใช้เวลาฝึกศิลปะการต่อสู้ อย่างไรก็ตามกรณีดังกล่าวมันไม่ใช่กับเจ้าอัศวินลิซาร์ดแมนตัวนี้
ในความเป็นจริงแล้วเขาต่ำกว่าความคาดหวังของฉัน ฉันสามารถจะบอกได้เลยจากท่ายืนของเขา มันน่าจะเป็นผลมาจากการเจริญเติบโตง่ายๆที่มีมาตามธรรมชาติของเขา โง่เง่าอะไรอย่างนี้
'ฉันจะแสดงให้นายเห็นถึงผู้ใช้หอกที่แท้จริง'
ฉันได้ถือหอกขึ้นและตั้งท่าของฉัน
"ไพก้าเธอช่วยเข้าไปข้างในมันได้มั้ย?"
[ฉันชอบวิธีที่ท่านขอนะ]
ในเวลาเดียวกันไพก้าก็ได้หยักหน้าด้วยท่าท่างดูจะยินดี ฉันได้เปิดใช้สปิริตออร่า เธอได้ถูกดูดเข้าไปภายในหอกของฉันทันทีและง้าวของออร์คลอร์ดก็เริ่มที่จะส่งประกายสายฟาออกมา 'เธอทำงานหนักมามากแล้ว ฉันจะให้เธอพักเร็วๆนี้แหละ'
"นาย นายเป็นผู้ใช้หอก ยอดเยี่ยม"
"ใช่แล้ว มันยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมที่สุด"
ฉันเป็นลูกศิษย์เพียงคนเดียวของพ่อ ไม่ว่าฉันจะยุ่งแค่ไหนในฐานะนักสำรวจดันเจี้ยน ในฐานะที่ฉันเป็นลูกของพ่อฉันก็มักจะมีแมทการแข่งขันกระชับมิตรกับพวกดาวรุ่งศิลปะการต่อสู้เกาหลีอยู่เสมอ พ่อทำเพียงแค่ดูฉันเท่านั้นแต่มีอยู่ครั้งนึงที่เราได้จัดการแข่งขันกันเอง
ฉันไม่รู้นักเกี่ยวกับเรื่องที่ว่าพ่อไม่เคยพ่ายแพ้หรือแข็งแกร่งที่สุดในโลก
แต่อย่างไรก็ตามฉันรู้ว่าฉันไม่เคยเลยที่จะแพ้ในการแข่งแบบเป็นทางการ
"ฮึบบบ"
"ตาย!"
เมื่อฉันพุ่งเข้าไปหาอัศวินลิซาร์ดแมน เขาก็ได้เปิดช่องว่างของเขาและแทงหอกออกมาอย่างดุเดือด อย่างไรก็ตามหอกที่เอลลอสบอกว่ารวดเร็วมันเป็นสิ่งที่น่าเบื่อจนเกือบจะเหมือนกับการแกว่งหอกของเด็กน้อย ฉันได้หลบมันง่ายๆและแทงเข้าไปที่กลางเกราะ
"กึก สำหรับมนุษย์เจ้าก็ไม่เลวเลย!"
"นี่มันเป็นครั้งที่ 5 แล้ว ฉันเคยได้ยินมันมาตั้งแต่ที่เข้ามาในดันเจี้ยนแล้วลิซาร์ดแมน"
แม้ในขณะที่ฉันโต้กลับ ฉันก็ยังคงโจมตีต่อไปด้วยการแทงไปที่เกราะของเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่ามันทำให้ฉันมันใจว่าเขาจะตกใจกับความเสียหาย เมื่อมันตระหนักถึงสถานการณ์นี้มันก็พยายามที่จะถอยออกไป แต่ว่าฉันก็ตามการเคลื่อนไหวของมันอย่างใกล้ชิดและโจมตีต่อไป
แม้ว่าฉันจะรู้ว่าการโจมตีของฉันไม่สามารถที่จะเจาะทะลุเกราะของมัน แต่ฉันรู้ว่าสายฟ้าของไพก้านั้นมีผล ประกายไฟฟ้าที่อยู่บนเกราะค่อยๆทำลายมันไปอย่างช้าๆ
"กึก! มนุษย์ เจ้าเป็นผู้ใช้ธาตุ เจ้าหลอกข้า"
"ฉันบอกว่าฉันเป็นผู้ใช้หอก ฉันไม่เคยบอกว่าฉันไม่ได้เป็นผู้ใช้ธาตุซะหน่อย!"
"ก๊าซซซ"
มันได้ตะโกนออกมาพร้อมกับเหวี่ยงหอกมาด้านหน้า แน่นอนว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันคาดเอาไว้แล้ว ฉันรีบวิ่งไปที่ด้านหน้าของมัน ในเวลาเดียวกันหอกของฉันก็กำลังเปล่งแสงสีขาวออกมา
"ฮีโรอิค สไตรค์"
"กึ๊ก"
ชิ้นส่วนของชุดเกราะได้แตกออกและลอยไปในอากาศ อัศวินลิซาร์ดแมนก็ยังลอยถอยหลังกลับไปและชนเข้ากับกำแพง เมื่อฉันได้วิ่งเข้าไปหามัน มันก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใส่ใจกับการกระแทกกับกำแพพงเลยขณะที่มันยืนขึ้นและคายเลือกออกมา
"คุคุคุ ไม่เลว คิดว่าเจ้าสามารถที่จะต้อนข้าจนจนมุมเช่นนี้..."
"หยุดพูดไร้สาระแล้วเข้ามา! ฉันจะแสดงให้นายเห็นถึงความแข็งแกร่งของฉัน!"
[คุณได้ใช้วอคลาย! สมาชิกในปาตี้ทุกคนได้รับการเคลียสถานะด้านลบ ทุกคนในปาตี้พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 50% ในระยะเวลาหนึ่ง และได้เข้าสู่สถานะสุดยอดเกราะไม่สกสะท้านกับการโจมตีของศัตรู]
"กึก เสียงดังนี้มันคืออะไร?"
"เป็นคำถามที่ดี"
ในขณะนั้นฉันก็เดินเข้าไปหามัน และฉันก็ตะโกนออกมา
"ระเบิดสายฟ้าทมิฬ"
"กึ๊ก!?"
สายฟ้าสีดำได้ถูกปล่อยออกมาจากร่างกายของฉันและโจมตีไปที่อัศวินลิซาร์ดแมน แม้ว่ามันจะพยายามที่จะกระโดดถอยกลับไปด้วยความประหลาดใจเมื่อมันได้รับการโจมตีในครั้งแรกแล้ว มันก็ไม่สามารถที่จะหลบได้อีกต่อไป
"ตาย!"
แม้ว่าฉันจะไม่ได้คิดว่ามันจะตายไปเพราะแค่นี้ แต่ฉันก็ได้ตะโกนออกไปด้วยความหวังว่ามันจะจบลงไปในทันทีหลังจากนี้ สายฟ้านับไม่ถ้วนได้ออกมาจากร่างกายของฉันมากพอจนสามารถที่จะบดบังการมองเห็นของฉันได้เลย แม้ว่าบอสของชั้นจะมีความแข็งแกร่งมาก แต่มันก็ดูเหมือนกับว่ามันจะไม่สามารถทนต่อการโจมตีขนาดนี้ได้ในขณะนั้นอัศวินลิซาร์ดแมนก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
"เคี๊ยกกก! นะ นี่มันอะไรกัน?"
"มันเป็นทักษะของฉัน กินไปซะ!"
แม้ว่าฉันจะไม่เคยแพ้ในการแข่งขันที่เป็นทางกาย แต่ว่าที่นี่มันเป็นดันเจี้ยน มันเป็นธรรมชาติที่จะต้องต่อสู้ด้วยวิธีของนักสำรวจ
ระเบิดสายฟ้าทมิฬนั้นมีประสิทธิภาพอย่างแท้จริง บางทีมันก็อาจจะเป็นเพราะว่าการเพิ่มพลังโจมตี 50% จากทักษะวอคลาย แต่เมื่ออัศวินลิซาร์ดแมนโผล่ออกมาหลังจากโดนโถมโจมตีด้วยสายฟ้า เกราะของมันที่ใส่อยู่ได้หลุดแตกหายไป นอกจากนี้ฉันก็ยังสามารถจะเห็นเลือกที่ไหลออกมาตามส่วนต่างๆของร่างกายมันได้
"กึ๊ก มนุษย์ฉันจะไม่ให้อภัยแก!"
'เอ๊ะ? มันกำลังจะใช้มันงั้นหรอ?'
อัศวินลิซาร์ดแมนได้ยกหอกขึ้นและปักลงมัน มันทำให้แผนดินไหวขึ้น และสิ่งที่ตามมาด้วยก็ก็จะต้องเป็นผิวมังกรแน่นอน เอลลอสได้บอกว่าฉันจะต้องอดทนเป็นเวลา 5 นาที
'นาพูดยผิดเอลลอส'
"เท็มเพรส"
ฉันได้ปล่อยเท็มเพรสออกไปใส่ของของมันในทิศทางที่เป็นไปไม่ได้ เท็มเพรสได้บังคับให้อัศวินลิซาร์ดแมนต้องวาปหาอก ในทันใดนั้นเองการแสดงออกของอัศวินลิซาร์ดแมนก็กลายเป็นหวาดกลัว
นี่มันคือโอกาส โอกาสที่จะเอาชนะมันเพื่อส่งมันไปสู่ความ
"ตาย!"
ฉันไม่จำเป็นจะต้องใช้ทักษะใดๆ ในขณะที่มันยืนอยู่อย่างว่างเปล่ากับที่ ฉันได้แทงหอกขอกไปข้างหน้าด้วยสายฟ้าที่รวบอยู่ อันดับแรกฉันได้ทำลายเกราะที่อยู่บนร่างของมัน จากนั้นก่อนที่มันจะหลบหนีออกไปโจมตีไปที่เข่าและแขนขวาของมัน
ขณะที่ฉันเหวี่ยงหอกของฉันใส่แขนซ้าย มันก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและใช้ผิวมังกรป้องกันการโจมตีของฉัน อย่างไรก็ตามมันสายเกินไปสามในสีส่วนของแขนและขาของเขาได้อยู่ในสถานะที่ไม่สามารถจะต่อสู้ต่อได้แล้ว
'ดูสิเอลลอส มันเป็นอย่างที่ฉันคิด'
ถ้าเขารู้ว่าอัศวินลิซาร์ดแมนมันจะใช้ผิวมังกรหลังจากที่ใช้การโจมตีด้วยแผ่นดินไหว ทำไมเขาจะต้องเปิดโอกาสให้มันได้ใช้อย่างอิสระด้วยล่ะ? ฉันรู้มาจากประสบการณ์ของฉันเองเกี่ยวกับเปิดช่องให้พวกมันได้ใช้ทักษะอย่างชัดเจน
ดังนั้นก่อนที่ฉันจะใช้ทักษะใดๆของฉัน ฉันก็จะต้องทำให้แน่ใจด้วยว่าอยู่ในสถานะสุดยอดเกราะด้วยผลของวอคลาสายหรือไม่ก็เพื่อตรึงศัตรูเอาไว้ด้วยเสียงกรีดร้องของวิญญาณพยาบาทหรือให้ดีก็อยู่ห่างจากศัตรู ถ้าฉันไม่สามารถที่จะทำแบบที่พูดไปด้านบนได้ ฉันก็จะทำให้แน่ใจว่าฉันจะผสมผสานทักษะกับการโจมตีปกติของฉันเท่าที่มันจะเป็นไปได้ ฉันจะต้องแน่ใจว่าจะปลอดภัยจากการสวนหลับ แน่นอนว่าด้วยทั้งหมดนี้ฉันก็ยังไม่สามารถจะพูดได้เลยว่ามันจะปลอดภัย 100% แต่นี้มันคือธรรมชาติของทักษะ
แม้ว่าทักษะของบอสประจำชั้นที่ใช้จะมีพลังมหาศาล แต่ยังไงมันก็จะมีช่วงเวลาที่จะอ่อนแอ และตราบใดที่มีแม้แต่จุดอ่อนเดียว ฉันก็สามารถจะเอามาสร้างข้อได้เปรียบขึ้นได้ ในความจริงมันก็น่าตกใจที่ใครบางเช่นเช่นแบบเอลลอสจะมองมันพลาดไป มันเหมือนกับว่าฉันจำเป็นจะต้องบอกเขาเกี่ยวกับเรื่องนี้ในภายหลัง
"กึ๊ก แก! ข้าจะฆ่าแก! ลงโจมตีมาที่ฉันสิ!"
หลังจากที่เปิดใช้งานทักษะผิวมังกรอัศวินลิซาร์ดแมนก็กัดฟันแน่นและยั่วยุฉัน ฉันได้หยิบหอกของมันขึ้นมาและโยนมันออกไปไกล จากนั้นฉันก็ยกเลิกสปิริตออร่าและโยนหอกของฉันลง
"มนุษย์?"
ฉันเป็นผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ ฉันไม่ได้รู้เพียงแค่วิชาหอกหรอกนะ
แน่นอนว่าฉันไม่ได้บอกออกไปว่าที่ฉันได้เรียนศิลปะการต่อสู้มาก็เพราะว่าฉันชอบความรู้ของการทุบตีคนด้วยมือเปล่าของฉัน
