ตอนที่แล้วบทที่ 25 - ฉันได้ยินเสียงของคุณ (2)
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 27 - ฉันได้ยินเสียงของคุณ (4)

บทที่ 26 - ฉันได้ยินเสียงของคุณ (3)


บทที่ 26 - ฉันได้ยินเสียงของคุณ (3)

ถ้าหากว่าฉันเกี่ยวข้องกับเธอคนอื่นๆก็อาจจะพบว่าฉันเป็นผู้ใช้พลัง และอาจจะเลวร้ายกว่านั่นอีกก็คือคนอื่นจะพบว่าฉันเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนด้วยอีก ฉันยังไม่เชื่อเลยว่าในตอนนั้นฉันได้บอกซู เยอึนไปว่าฉันเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน ในตอนนั้นฉันคิดอะไรอยู่นะ? ฉันได้แต่หวังว่าเธอจะไม่ได้บอกอะไรออกไป

"คัง ชิน! คัง ชิน"

"ว่าไง สวัสดี"

ฉันพยายามจะหันไปอีกครั้ง แต่ในคราวนี้เธอจับแขนของฉันเอาไว้

"เฮ้ หยุดนะ!"

"ทำไมนายจะต้องหลีกหนีฉัน?"

"ลองเอามือของเธอวางไว้บนหน้าอกและถามตัวเองดูสิ"

"...วิปริต"

"ฉันสามารถจะเตะก้มเธอได้มากกว่าครั้งเดียวเลยนะ?"

ซู เยอึนได้ปล่อยแขนของฉันจากนั้นก็ถามออกมาด้วยเสียงแผ่วเบา

"ฉันอยากจะรู้ว่าพลังของนายคืออะไร"

"ฉันไม่ต้องการจะบอกเธอ"

"...นายเกลียดฉันหรอ?"

"ตอนนี้เธอพึ่งจะรู้หรอ?"

"ทำไมล่ะ?"

"เธอมันน่ารำคาญ"

ในครั้งนี้เธอไม่ได้จับที่แขนของฉันอีก ฉันสงสัยว่าฉันโหดร้ายกับเธอไปมั้ย แต่ในไม่ช้่มันก็บอกได้ด้วยตัวเองว่าไม่ มันเป็นเพราะว่าเธอยังคงตามฉันมาอยู่

"เธอต้องการจะต่อสู้กับฉันหรอ?"

"ฉันไม่สามารถจะไปที่งานปาตี้ได้เพราะนาย"

"แล้ว?"

"ฉันก็เลยไม่มีเพื่อนคุย"

"..."

ฉันผิดที่เห็นใจเธอ? ไม่ ฉันไม่ได้ผิด พวกเราทั้งคู่ไร้เดียงสา! ทันใดนั้นความรู้สึกเป็นปรปักษ์ของฉันก็ลดน้อยลงไปและฉันก็ขยับให้เธอมีที่นั่งที่ถัดไปจากฉัน เธอนั้นดูจะแปลกใจกับการกระทำนี้ เธอได้เบิกตากว้างออกมาภายใต้ฮูดและยิ้มขึ้น

"ขอบคุณ"

"...ฮึ่ม มันไม่ใช่ว่าฉันทำเพื่อเธอ ฉันก็แค่ไม่ต้องการที่จะพูดมากกว่านี้"

อ่า บางนี้มันอาจจะไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้อง ฉันรู้สึกเสียใจ สิ่งที่ฉันได้รู้อย่างแน่นอนในวันนี้เลยก็คือฉันไม่สามารถจะหลุดพ้นจากเธอได้และเธอก็ได้กลายมาเป็นเพื่อนคนแรกของฉันในมหาวิทยาลัย เฮ้อชีวิตมันไม่ได้เป็นดังที่หวังเสมอไปป

****

ฉันนั้นมีความฝัน ฉันตะโกนมันออกมา แต่ว่าฉันไม่สามารถจะได้ยินเสียงขอตัวเองได้

ท้องฟ้าที่มืดมิดและเต็มไปด้วยพายุเมฆฝน ปีศาจสีเลือกเต็มไปทั่วพื้นโลกและท้องฟ้า แต่ฉันก็ยังมีเธออยู่เคียงข้างฉัน และมีพันธมิตรที่อยู่ใกล้ๆที่ไม่ใช่มนุษย์ แต่เธอเป็นเพียงมนุษย์เพียงคนเดียวเท่านั้น

[ถ้าฉันบอกว่าฉันรักนาย นายจะว่ายังไง?]

ฉันได้หยุดตะโกนและมองไปที่ใบหน้าสวยของเธออย่างไม่เชื่อ

[ฉันจะบอกว่าฉันเกลียดเธอ]

[...มันไม่มีทางใดที่ฉันจะไปได้กับนายหรอหือ?]

ฉันได้มองไปที่ดวงตาที่เร่าร้อนของเธอ ก่อนที่เธอจะได้รับพลัง เธอก็ได้ทำให้ตัวเองสว่างขึ้นด้วยตนเอง หลังจากที่เธอได้รับพลังมาเธอก็ได้ทำให้ทุกๆอย่างที่ไม่ใช่เธอส่องสว่างขึ้น

ฉันได้แต่เก็บความปราถนาของฉันที่ต้องการจะกอดเธอและพูดไป

[นี่มันยังไม่ใช่จุดจบ จุดจบมันไม่มีทางมาถึง]

[ฉันแปลกใจมากที่นายสามารถจะพูดเช่นนี้ได้ในสถานการณ์นี้]

[พวกเราจะต้องรอด xx... จนกว่าจะจบไปด้วยกัน]

[แล้วถ้าเราทำมันได้แล้วล่ะ?]

[ถ้างั้นฉันจะบอกว่าฉันรักเธอ]

[...เจ้าออร์คงี่เง่า ทำให้มันดีกว่านี้สิ]

[xx พูดไว้ว่า! xx บอกว่ามัน! กรร!]

ฉันได้ลืมตาขึ้น มันเป็นการตื่นที่เลวร้ายที่สุดที่ฉันเคยประสบมา

"หะ หือ?"

ฉันรู้สึกปวดหัวและตา ลำคอของฉันก็แห้ง ฉันฝันหรอ? ไม่สิ ฉันไม่สามารถจะจำอะไรได้เลย ฉันรู้สึกเหมือนว่าฉันเห็นท้องฟ้าที่มืดมิด แต่หัวของฉันจะเจ็บเมื่อฉันพยายามนึกถึงมัน ฉันเลยยอมแพ้และเปิดหน้าต่างเพื่อให้ลมพัดโกรกเข้ามา

[สวัสดี ~]

[ฉันมาจากทะเลตะวันออก~]

[อา กลิ่นของทะเล!]

ฉันได้ส่ายหัวเพื่อสลัดความง่วงนอน มันดูเหมือนว่าความเหนื่อยล้ามันจะมาจากการที่ฉันอยู่ภายในดันเจี้ยนนานเกินไป นอกจากนี้ฉันยังต้องไปเรียนอีกด้วย สองสัปดาห์มันได้ผ่านไปแล้วตั้งแต่มหาลัยเปิดเรียน ซึ่งนั่นก็เพียงพอที่ฉันจะคุ้นเคยกับมัน

'อย่าหักโหมมากนัก' ฉันได้พึมพัมกับตัวเอง ทันทีหลังจากนั้นฉันก็ได้เตรียมพร้อมที่จะต่อสู้กับมนุษย์หนูทมิฬสามครั้งในตอนเช้า ฉันจะต้องเข้าไปเรียนในตอนบ่าย

****

[เพลรูเดียได้ติดต่อฉันมาเมื่อเร็วๆนี้]

"เรื่องไปพบกันในชั้นที่ 25 งั้นหรอ?"

[ใช่แล้ว ฉันได้คิดว่ามันเป็นเพราะนาย]

"นายหมายถึงอะไรที่ว่ามันเป็นเพราะฉัน?"

[ฮ่าๆ ชิน นายนี่มันไม่ได้เรื่องเลยนะในเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิง]

"โอ้ นายดีกว่าฉันหรอ?"

[อืมอย่างน้อยก็มากกว่านายแหละเพื่อน ฉันนะมีคู่มั่นแล้วนะ]

"คู่มั่น!?"

มันน่าตกใจมาก เอลลอสได้พูดออกมาในขณะที่หัวเราะเบาๆ

[อืมม ใช่แล้ว นายควรจะรีบๆหน่อยนะเพื่อน เหลืออีกแค่ 1 เดือนมันก็จะถึงวันที่สัญญาเอาไว้แล้วนะ]

"เอาหละ ฉันจะพยายาม แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ชั้นอะไรล่ะ?"

[ฉันอยู่ที่ชั้นที่ 24 ฉันใกล้จะถึงแล้วล่ะ ฉันควรที่จะสามารถไปที่ชั้นที่ 25 ได้ทันเวลา]

"ดีล่ะ งั้ไว้เจอกันที่ชั้นที่ 25"

[ใช่แล้ว ไว้เจอกันที่นั่น]

เมื่อฉันได้คุยกับเอลลอสเสร็จ ฉันก็คิดย้อนกับไปในการต่อสู้กับบอสที่ฉันเพิ่งจะเอาชนะมา มันเป็นการสำเร็จอย่างสมบูรณ์ มันมีเพียงแค่สามคนรวมฉันด้วยเท่านั้น พวกเราทั้งหมดได้เอาชนะมาได้โดยไร้ซึ่งปัญหา

อย่างไรก็ตาม ฉันก็ยังไม่สามารถที่จะมองเนเส้นทางข้างหน้าได้เลย ฉันไม่ได้มีความมั่นใจที่จะจัดการพวกมนุษย์หนูจำนวนมากและตามด้วยมนุษย์หนูทมิฬ ฉันนั้นมีกุญแจสำคัญในการแก้ปัญหา แต่ว่าการใช้มันจะทำให้พลังโจมตีและพลังของฉันลดลงไปอย่างมาก

เมื่อฉันสังเกตุได้ถึงการถูกมอง ฉันก็หันหาไป ฉันได้พบโรเล็ตต้าที่กำลังมองมาที่ฉันอย่างตั้งใจ

"ว๊าาา!"

"คุณลูกค้า ทำไมนายทิ้งปล้อยให้ฉันยืนอยู่ตรงนี้เหมือนคนโง่ในขณะที่นายกำลังส่งข้อความกับเพื่อนอยู่กัน? นายคิดว่าที่ชั้นขายของนี้มันเป็นแค่จุดหยุดพักงั้นหรอ?"

"มันไม่ใช่แบบนั้นหรอ? มีอาหารมากมายให้กินที่นี่และก็ยังมีสาวเสริฟที่สวยงามมากอีกด้วย"

"ฉันไม่ตกหลุมพรางนั่นหรอกนะ ไม่ต้องพูดยกยอฉันหรอกโดยเฉพาะที่ว่าความจริงมันเห็นได้ชัด"

"ถ้างั้นเอาน้ำผลไม้ 5 ทอง"

"ขอบคุณค่า คุณลูกค้า"

โรเล็ตต้านั้นเป็นคนเรียบง่าย ฉันได้หยิบเอาน้ำผลไม้มาซึ่งผลของมันจะช่วยลดความเหนื่อยล้า และได้ถามคำถามที่จู่ๆมันโผล่ขึ้นมาในหัวของฉัน

"โรเล็ตต้าเธออยู่ที่ร้านนี้ทุกๆครั้งที่ฉันมา"

"แน่นอน มันไม่ใช่ว่าเป็นหน้าที่ของเจ้าของร้านที่จะต้องมาพบกับลูกค้างั้นหรอ?"

"ถ้างั้นเธอจะทำอะไรเมื่อฉันไม่ได้อยู่ที่นี่?"

ฉันอยากจะรู้มาสักระยะนึงแล้ว เธอจะอยู่ที่ร้านในทุกๆครั้งที่ฉันมา ฉันอยากจะรู้ว่าเธอจะทำอะไรกับเมื่อฉันไม่ได้อยู่ที่นี่ โรเล็ตต้าก็ได้ตอบกลับมาด้วยความเฮฮา

"ฉัน คุณลูกค้าคุณกำลังจะจีบฉันหรอ? ไม่ได้นะ มันยังเร็วเกินไปสำหรับเรื่องนั้น"

"ไม่ มันไม่ใช่นะ"

"...."

"โอ้ โอ้ โอ้"

โรเล็ตต้าได้เข้ามาหาฉันโดยไม่ได้เปลื่ยนการแสดงท่าทางและจิ้มเข้ามาที่แก้มของฉันโดยไร้ซึ่งควมปราณี มันเจ็บมากๆเลยล่ะ

"นายไม่ควรจะหลอกล้อผู้หญิงแบบนั้นนะ"

"เอ๊ะ? เมื่อไหร่ที่ฉันทำ....ขอโทษ ช่วยฉันด้วย"

เมื่อเห็นโรเล็ตต้าได้หยิบเอาขวานออกมาจากหลังร้าน ฉันก็ได้ยอมรับ โรเล็ตต้าจึงเก็บขวานกลับลงไป

"คำถามคืออะไร? อะไรที่ฉันทำตามปกติงั้นหรอ? นั่นมันจะต้องจ่าย 500 ทองนะคุณลูกค้า"

"เธอมันหน้าเลือด! ฉันไม่ได้ถาม!"

"ฮุฮุ หญิงสาวมีความลับมากมายนะคุณลูกค้า"

"ความลับนั่นมันมีมูลค่าเพียง 500 ทอง?"

"ฉันไม่ตลกนะ นายจะไปกับแฟนของนายได้ยังไงถ้าเป็นแบบนี้?"

"ฉันบอกเธอไปแล้วนะว่าฉันไม่มีแฟน"

โรเบ็ตต้ายังคงนิ่งเงียบไปกับคำตอบของฉันและเมื่อฉันกำลังจะถามถึงน้ำผลไม้ เธอก็ได้พูดออกมา

"นายรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่ใช่มนุษย์?"

"ก็คิดเอาไว้แล้วล่ะ"

"ฉันเป็นสมาชิกคนหนึ่งของเผ่าพันธ์ที่รู้จักกันดีในด้านความสามารถทางเวทมนตร์ ฉันจะไม่บอกว่าเผ่าพันธ์ของฉันเป็นยังไงในภายหลัง"

"เวทมนตร์?"

"ใช่แล้วนายคิดว่านายเป็นลูกค้าเพียงคนเดียวในดันเจี้ยนของฉันใช่มั้ย"

"...เอ๊ะ เธอหมายความว่าเธอก็ค้าขายกับนักสำรวจดันเจี้ยนคนอื่นๆเช่นกัน"

โรเล็ตต้าได้หยักหน้าเบาๆ

"มันเป็นพลังแห่งเวทมนตร์และยังเป็นพลังของดันเจี้ยน ฉันสามารถที่จะใช้ชิ้นส่วนของจิตสำนึกของฉันและไปใส่ไว้ในหุ่นเชิด ดังนั้นจิตสำนึกของฉันได้กระจายออกไปยังสถานที่มากมายในดันเจี้ยนต่างๆ แม้่าฉันจะไม่ได้ค้าขายกับนักสำรวจทุกคน แต่ฉันก็ได้ค้าขายกับนักสำรวจจากดันเจี้ยนแรกอยู่ประมาณ 10%"

"อึก นั่นมันฟังดูน่าเหนื่อยล้านะ"

"ฮุฮุ นายกำลังกังวลเกี่ยวกับฉันหรอ ไม่ต้องกังวลหรอกฉันยังคงผักผ่อนอยู่ในบ้านของฉันที่อยู่ที่ไหนสักแห่งภายในดันเจี้ยนแห่งนี้"

"ถ้างั้นนั่นก็ดีสิ"

หรือก็คือโรเล็ตต้าที่คุยอยู่กับฉันคือหุ่นเชิน ฉันนั่นประหลาดใจจริงๆมันเป็นสิ่งที่ฉันไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย ทั้งผิวพรรณ ดวงตา ของเธอเหมือนกับคนอื่นๆทุกอย่าง

"นายต้องการจะลองสัมผัสฉันดูมั้ย?"

"ไม่เป็นไร"

"นายคงจะคิดว่าฉันน่ากลัวใช่มั๊ย?"

"น่ากลัว? คืออะไร?"

เมื่อฉันได้ถามออกมาด้วยความสับสน โรเล็ตตต้าก็ตอบกลับมาตามตรง

"มันไม่ปกติ ความสามารถในการแยกจิตสำนึกและการควบคุมหุ่นเชิดตัวเอง แม้แต่นักสำรวจดันเจี้ยนก็อดไม่ได้ที่จะตกใจเมื่อได้ยินสิ่งนี้"

"ว้าว มันน่าตกใจอย่างแน่นอน แต่ฉันก็ไม่เห็นว่ามันจะน่ากลัวตรงไหนนี่นา"

"...นายไม่ได้กลัวฉันหรอ? ฉันเกลียดที่จะพูดถึงมัน แต่ว่าฉันเป็นจอมเวทย์ที่น่าอัศจรรย์ นายรู้มั๊ย?"

"ในตอนที่ฉันเห็นเธอนั่งอยู่ที่ชั้นขายของในดันเจี้ยนลึกลับนี้ ฉันก็รู้ว่าเธอนะเป็นอะไรที่น่าทึ่ง"

"คนที่อยู่ด้านหน้าของนายนั่นไม่ใช่อะไรนอกเหนือไปจากคือหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมโดยจิตใต้สำนึกนะ นายไม่ได้รังเกียจหรอ?"

รังเกียจ? ฉันจะต้องใช้เวลาในการคิดเกี่ยวกับมัน อะไรที่อยู่ตรงหน้าของฉันคือหุ่นเชิดที่่ถูกควบคุมด้วยจิตสำนึกขอโรเล็ตต้า มันดูไม่ต่างไปจากคนเจริงๆเลย ด้วยหุ่นเชิดตัวนี้โรเล็ตต้าร้องไห้ หัวเราะ และยังโกรธอีกด้วย

...จะไปรังเกียจอะไรล่ะ?

"ฉันไม่แน่ใจว่าฉันควรจะรังเกียจอะไร...โรเล็ตต้าก็คือโรเล็ตต้า เพียงแค่รูปลักษณ์ที่ต่างออกไปก็ไม่ได้เปลื่ยนความจริงว่าเธอคือโรเล็ตต้า ถูกมั๊ย?"

"อา อืมม..มมม"

ทันได้นั้นโรเล็ตต้าก็ติดอ่าง แก้มของเธอได้แดงเล็กน้อย

"อูออ นี้แหละคือปฏิกิริยาที่ฉันหวังจากนาย แต่ว่า..."

"ว่าไงนะ? เธอพูดว่าอะไร?"

"ไม่มีอะไร! ตอนนี้นายขึ้นไปได้แล้ว!"

"หืมม? ไม่สิ ทำไมอยู่ดีๆเป็นแบบนี้ล่ะ? โอเคๆ ฉันจะไปแล้วๆ หยุดผลักฉันได้แล้ว"

"เร็วเข้ารีบไปซะ!"

โรเล็ตต้าได้กรีดร้องและพยายามจะไล่ฉันออกมา ตอนนี้แก้มของเธอได้แดงเป็นมะเขือเทศไปแล้ว

ฮืมมม ฉันเพิ่งจะทำให้โรเล็ตต้าเป็นบ้างั้นหรอ? ฉันทำอะไรผิดกันนะ? ฉันไม่แน่ใจว่าฉันทำอะไรผิด ฉันได้แต่บอกกับตัวเองว่าจะขอโทษเธอในครั้งต่อไปที่เจอเธอ จากนั้นฉันก็ออกมาจากดันเจี้ยน ในตอนนี้มันถึงเวลาไปเรียนแล้ว

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด