บทที่ 23 - นักเรียนใหม่ฤดูใบไม้ร่วง (5)

บทที่ 23 - นักเรียนใหม่ฤดูใบไม้ร่วง (5)

”

เพราะว่านี่มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นมอนสเตอร์ด้านนอกดันเจี้ยน ฉันจึงเกร็งไปพักหนึ่ง แต่เพราะว่ามอนสเตอร์นี่มันมีหน้าตาเหมือนกลับนกพิราบ ฉันจึงผ่อนคลาย แต่แน่นอนว่าฉันไม่ได้ลดการ์ดลงไป

ขณะที่ฉันได้จดจำมันลงไปในจิตใจ ร่างกายของฉันก็สั่น ฉันคิดว่าฉันได้รับโทรศัพท์เข้า แต่ว่ามันกลับเป็นซู เยอึนที่กำลังสั่นเหมือนกับโทรศัพท์ที่ถูกเรียกเข้า

"มะ มอนสเตอร์"

"...โห่ย? ผู้ใช้พลัง โห่ย"

"นะ นะ นะ น่ากลัว"

"เธอไม่ใช่ผู้ใช้พลังหรอกหรอ?"

"ฉะ ฉัน มะ ไม่สามารรถจะทำอะไรได้ด้วยพะ พลังของฉัน"

คนที่อยู่ใกล้ๆได้วิ่งหนีไปในขณะกรีดร้อง ด้วยขนาดของมัน มันอาจจะไม่สามารถจะไล่ตามเราไปใต้ดินได้ ฉันจึบขับแขนซู เยอึนและเริ่มวิ่ง

"ตั้งสติ! พวกเรากำลังวิ่งอยู่"

"มะ มะ มะ ไม่ น่ากลัว ระ เรากำลังจะตาย"

"เร็วเข้าสิ เกิดอะไรขึ้นกับคนที่ถามฉันว่าฉันใช่ผู้ใช้พลังมั๊ย!?"

โชคดีที่ว่าซู เยอึนตัวเบา ดังนั้นมันจึงไม่ยากเกินไปที่จะวิ่งในขณะลากเธอไปด้วย อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่าเจ้านกพิราบมันจะตามหลังพวกเรามา ก่อนที่พวกเราจะสามารถลงไปในทางใต้ดินได้ นกพิราบมันได้กระพือปีกและบินมาดักหน้าพวกเรา มันได้ปิดเส้นทางอย่างสมบูรณ์ ฉันได้เดาะลิ้นและเริ่มวิ่งไปในทิศทางตรงกันข้าม

"เธอใช้น้ำหอมกลิ่นน้ำผึ้งหรอ? ทำไมมันถึงได้ไล่ตามพวกเรา?"

"ฉะ ฉะ ฉะ ฉันไม่รู้ ฉันกลัว ช่วยฉันด้วย"

"เพียงแค่ปิดปากเอาไว้! ให้สนิทเลยนะ ฉันจะอุ้มเธอ"

"อะ อะ อุ้มฉัน?"

ในทันทีฉันได้ยกขาของเธอขึ้นและอุ้มเธอในท่าอุ้มเจ้าหญิง ฉันรู้สึกว่าแขนของฉันเบาลงไป ฉันยังคงวิ่งต่อไป ฉันได้วิ่งเร็วขึ้นในขณะที่แบกเถอะไปด้วยมันเร็วกว่าในตอนลากเธอมาก

ฉันควรจะไปในที่ๆมีคนมากดีมั้ย? ไม่สิ นั่นมันมีแต่จะทำให้มันเป็นอันตรายต่อคนอื่นๆเท่านั้น มีเพียงเส้นทางเข้าไปใต้ดินได้ทางเดียวเท่านั้นหรอ? ไม่ แต่ว่าที่นั่นมันเต็มไปด้วยผู้คน ฉันไม่สามารถจะพาเจ้านกพิราบไปที่นั่นได้ ถ้างั้นฉันจะต้องวิ่งต่อไปจนกว่าที่พวกผู้พิทักษ์ไม่ก็ปีกแห่งเสรีจะมา? หรือว่าควรจะปนะกาศตัวว่าเป็นผู้ใช้พลัง จากนั้น...!

"อึก ซู เยอึน เธอนั้นทำให้เรื่องมันยากสำหรับฉัน"

"ฉะ ฉะ ฉัน? ทำไม?"

"หยุดสั่นซะ!"

ฉันได้เปลื่ยนทิศทางไปที่ตรอกซอกซอยที่ถูกทิ้งล้างเอาไว้ คนอื่นๆจะคิดว่าฉันเป็นวีรบุรุษผู้ที่พามอนสเตอร์ออกไปจากพวกเขามั้ยนะ? หรือว่าพวกเขาจะคิดว่าฉันโง่? เมื่อฉันได้เข้าไปในตรอกคนที่มองดูจากหน้าต่างก็ร้องออกมาและปิดหน้าต่างไป ฉันได้มองไปรอบและพบกับกล้องวงจรปิดติดอยู่ใกล้ๆ

'ที่นี่ยังไม่ได้'

ฉันยังคงวิ่งต่อไป อาคารได้กลายเป็นน้อยลงซึ่งดูเหมือนว่าฉันจะอยู่ในสถานที่ก่อสร้างเนื่องจากว่ามีวัสดุก่อสร้างเรียงรายอยู่ใกล้ๆ

"เอาหละ สมบูรณ์แบบ"

มันเป็นที่ๆไม่มีกล้อมวงจรปิดอยู่เลย และเป็นสถานที่ปิด

ฉันได้เหลือบมองกลับไป นกพิราบได้บินผ่านหัวฉันไปและหยุดลงที่พื้นที่ก่อสร้าง อย่างแรกฉันให้ซู เยอึนลงไปก่อน เธอได้ตะโกนด้วยน้ำตาว่า

"ทะ ทำไมนายถึงมาที่นี่? ทำไมนายจะต้องพาฉันมาด้วย?"

"เฮ้ซู เยอึน"

"อะไร!?"

"เธอจะต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ"

"...?"

ฉันได้หยิบเอาท่อเหล็กใกล้ๆขึ้นมา มันยาว 2 เมตร มีทั้งควมหนาและน้ำหนักที่เหมาะมือ แม้ว่ามันจะทำท่อมันจะตัน แต่ฉันก็ไม่สามารถจะทำอะไรกับมันได้ในตอนนี้

เมื่อเห็นฉันหยิบเอาท่อเหล็กขึ้นมาด้วยความแข็งแกร่งของร่างกาย ซู เยอึนก็ได้เบิกตากว้าง

"นะ นายเป็นผู้ใช้ความสามารถ!"

"มันเป็นความลับนะ เก็บมันเอาไว้ด้วย"

ฉันได้ถือท่อเหล็กด้วยมือทั้งสองข้างและจ้องไปที่นกพิราบ มันยากที่จะเข้าใจมาทำไมมันถึงเล็งพวกเรา เป้าหมายของมันคือฉันหรือซู เยอึนกันนะ? แม้ว่าฉันจะต้องการที่จะรู้คำตอบ แต่มันก็ไม่มีทางจะบอกฉันได้ ฉันจึงทำได้เพียงฆ่ามันเท่านั้น

นกพิราบเริ่มที่จะกระพือปีก ก่อนที่มันจะได้บินขึ้น ฉันได้เปลื่ยนมาจับท่อเหล็กด้วยมือข้างเดียวและขว้างมันออกไป แสงสีขาวได้หมุนวนรอบท่อเหล็ก มันคือมานาซึ่งนี้ก็เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้นักสำรวจดันเจี้ยนเรียกฉันว่าฮีโร่

ตูมม

ท่อเหล็กได้ทะลุนกพิบราบไปและตรึงมันเอาไว้กับกำแพง อืมม แม้ว่ามันจะมีขนาดที่ใหญ่ แต่มันก็อ่อนแออย่างน่าเหลือเชื่อ ในตอนนี้ฉันจะต้องทำลายหลักฐานทั้งหมด

ฉันได้ตรวจสอบรอบๆอีกครั้งว่ามีกล้องวงจรปิดหรือใครที่แอบดูอยู่มั้ย จากนั้นฉันก็เอามือฉันยกซากที่เลือดไหลและยัดมันลงไปในช่องเก็บของของฉัน ช่องเก็บของมันจะขยายขึ้น 10 ช่องทุกๆครั้งที่เลเวลอัพ ดังนั้นในตอนนี้ฉันจึงมีช่องอยู่ 190 ช่อง

"ดังนั้นแล้วมันจะต้องเข้ามาได้"

"กรี๊ดดด"

ฉันไม่เมินซู เยอึนและยัดม่อเหล็กที่เปี้อนเลือดลงไปในช่องเก็บของ ในตอนนี้ที่ฉันทำก็เหลือเพียงทำความสะอาดเลือดของนกพิราบเท่านั้น สำหรับศพมันจะมีประโยชน์ในซักวันหนึ่ง ตัวอย่างเช่นถ้าหากว่าพ่อฉันไปลงทะเบี้ยนเป็นผู้ใช้พลัง เขาก็สามารถที่จะเปลื่ยนมันเป็นเงินได้ นี่มันเป็นสิ่งที่สมบูรณ์แบบ

"ซู เยอึนไปกัน"

"นะ นาย..."

เธอยังคงไม่สามารถที่จะสงบใจลงไปได้ในขณะเดียวกันเธอก็สั่นไปเด้วยปากที่เบิกกว้าง ฉันถอนหายใจออกมาและจับมือเธอลากไป

"ไปกัน เราจะต้องออกไปก่อนที่จะถูกคนอื่นๆเห็น"

"ผะ ผะ ผะ ผู้ใช้พลัง...นายโกหก"

ฉันได้ตอกหน้าเธอด้วยความโกรธ จากนั้นก็ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ฉันได้บอกเธอไปว่า "ฉันเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน"

"...นั่นมันอะไรน่ะ?"

แน่นอนว่าฉันรู้สึกเสียใจในทันที มันดูเหมือนว่าฉันจะต้องเพิ่มค่าสติปัญญาของฉันให้มากขึ้น

****

ดันเจี้ยนชั้นที่ 19 พร้อมด้วยสามชั้นก่อนมันเป็นพื้นที่ๆเต็มไปด้วยลิซาร์ดแมน มันเป็นมนุษย์กิ้งก่าที่มีเกล็ดที่แข็งแกร่ง

น่าแปลกที่พวกมันเหล่านี้ใช้หอก แม้ว่าในตอนแรกที่ฉันสู้กับพวกมันฉันคิดว่าฉันจะสามารถเรียนรู้อะไรบางอย่างจากพวกมันได้บ้าง แต่ในไม่ช้าฉันก็ได้พบว่าพวกมันทำเพียงแค่แทงฉันด้วยแรงบ้าคลั่งเท่านั้น

อย่างไรก็ตามเพราะพวกมันโจมตีกันเป็นกลุ่ม การโจมตีของพวกมันจึงหลบได้ยาก แน่นอนว่านั่นมันเป็นสำหรับพวกนักสำรวจดันเจี้ยนปกติเท่านั้น ไม่ใช่กับฉัน การการฝึกซ้อมของฉันมันไม่ใช่สิ่งที่อ่อนแอแบบที่เขาจะเอามาวัดกับฉันได้

"โจมตีเจ้ามนุษย์ที่ผอมแห้งนี้"

"มันดูไม่มีรสชาติเลยนะ"

"มันจะเป็นพวกแกต่างห่างเล่า"

ด้วยเสียงตะโกนของฉัน ฉันได้เหวี่ยงง้างและปัดหอกที่เข้ามาใกล้ จากนั้นฉันก็ลดหอกลงมากถึงกลางไม้และพุ่งตรงเข้าใพวกมัน เพราะว่าหอกของลิซาร์ดแมนมันมีความยาวถึง 3 เมตร การเว้นช่องว่างระหว่างพวกมันคือความผิดพลาด

ถึงแม้ว่าในตอนนี้มันจะไม่สามารถตั้งสวนกลับมาได้ในขณะที่พวกมันมองฉันวิ่งเข้าไปหา

"หลบมันเร็ว"

"ช้าไปแล้ว"

ด้วยการสาปส่งสั้น ง้าวของฉันได้เจาะไปที่คอของลิซาร์ดแมน อย่างไรก็ตามพวกมันมีมากกว่าตัวเดียว ฉันได้รีบถึงง้าวออกมาและยืนยันเป้าหมายต่อไป

"แก้แค้นให้กับพี่น้องของเรา"

"ใช้แล้วแก้แค้น"

"เข้ามาเลยเจ้าพวกแมงเม่า"

ฉันได้ใส่มานาลงไปที่หอก ฉันได้เหวี่ยงและหาดหอกลงไปอีกครั้ง ฉันที่จับง้าวของฉันไว้อย่างแน่นหนาและพร้อมด้วยรูบแบบการเคลื่อนไว้ที่รวดเร็วและซับซ้อนได้เจาะผ่านคอของลิซาร์ดแมนไปทีละตัว แน่นอนว่าการทีฉันต่อสู้กับพวกมันมากว่าหนึ่งเดือนมันทำให้ฉันรู้รูปแบบการเคลื่อนไหวของพวกมัน และนี่มันทำให้ง่ายขึ้น

ปัญหาเดียวก็คือมานาของฉัน เพราะว่าลิซาร์ดแมนมันมีเกล็ดที่หนา มันทำให้เป็นไปไม่ได้เลยที่จะฆ่ามันในครั้งเดียวโดยปราศจากมานา มันเป็นผลให้ความเร็ซในการล่าตามธรรมชาติของฉันได้ช้าลงไปและต้องใช้เวลามากกว่าหนึ่งเดือนเพื่อที่จะปีนมาที่ชั้นที่ 19

แน่นอนว่าเมื่อฉันบอกเรื่องนี้กับเอลลอส เขาได้พูดอย่างข่มขื่นว่า "แกมันไอชั่ว" แล้วจากนั้นเอลลอสก็ได้พบกับสิ่งหนึ่งที่อยู่บนชั้นที่ 22 และได้รับดาบระดับยูนีคมา ฉันกำลังจะตายไปด้วยความอิจฉา

"เคี๊ยกกก! มนุษย์ที่แข็งแกร่ง

"เรียกกำลังเสริมๆ"

"กำลังเสริม กำลังเรียกอยู่"

"กำลังเสริมกำลังมา! คูน่ากำลังมา"

'หืม?'

เมื่อฉันได้เริ่มทำให้จำนวนของพวกมันน้อยลง พวกมันก็ได้เริ่มพูดสิ่งที่แตกต่างกันออกมา นี่มันเป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินเกี่ยวกับอะไรแบบนี้ตั้งแต่ที่เข้ามาในดันเจี้ยน

คูน่า ถ้าฉันเข้าใจถูกต้อง มันจะต้องไม่ได้หมายถึงกำลังเสริมแต่มันเป็นชื่อคน ฉันเคยได้ยินมาก่อนว่ามันมีมอนสเตอร์ที่ไม่ปกติที่จะมีชื่ออยู่ แต่ว่าโอกาสที่จะพบกับมันน้อยมาก

มอนสเตอร์ที่มีชื่อเหล่านี้มันจะแข็งแกร่งมากกว่าพวกมอนสเตอร์ปกติและสามารถที่จะใช้ได้แม้แต่ทักษะ ในการต่อสู้กับพวกนี้ มันก็มีโอกาสน้อยที่จะดรอปไอเทมระดับแรร์ออกมา อย่างไรก็ตามส่วนใหญ่มันก็จะจบลงด้วยความผิดหวัง

'มอนสเตอร์มี่ชื่อบนชั้นที่ 19 โชคเฮงซวยของฉัน'

ทำไมมันถึงเป็นมอนสเตอร์มี่ชื่อ? ฉันได้บ่นออกมาในขณะซ้อมที่จับหอก แม้ว่าฉันจะสามารถซ่อมมันได้ในชั้นซื้อขาย แต่ฉันก็ต้องการที่จะได้ของใหม่มากกว่า ตั้งแต่ที่ลิซาร์ดแมนทั้งหมดมันใช้หอก ฉันก็ได้หวังว่าบอสของชั้นที่ 20 ก็จะใช้มันเช่นกัน ไม่สิ ฉันได้อธิษฐานให้มันเป็นแบบนั้น

ฉันได้ล่าลิซาร์ดแมนไปเรื่อยๆ ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงการมีอยู่ที่รุนแรง ฉันได้ถอยกลับเล็กน้อย เมื่อฉันจ้องมองไปที่กาคงอยู่นั้น ฉันก็ได้แต่ตกตะลึง

"นั่นมันผู้หญิงงั้นหรอ? ถ้างั้นแกก็ไม่ควรที่จะเรียกเธอเช่นนั้นนะลิซาร์ดแมน?"

ฉันรู้ได้ยังไงหรอ? สำหรับสิ่งแรกเลยริบบิ้นสีชมพูบนหัวของเธอ นอกเหนือจากนั้นก็เหมือนเจ้าพวกลิซาร์ดแมนที่ถือหอกพวกนี้เลย...ไม่สิ นอกจากนี้เธอกำลังสวมผ้าคลุมแฟนซีและถือคทาไม้อยู่ แต่เดี๋ยวก่อนนะฉันจะปล่อยโอกาสให้เธอพูดทำไมหละ?"

"ฮีโร่อิค สไตรค์"

"เคี๊ยกกกกก"

ฉันได้บรรจุมานาทั้งหมดลงฉันลงไปในหอกและปามันออกไปในทันที มันไม่ต้องสงสัยเลยว่าด้วยฮีโร่อิค สไตรค์ของฉันมันไม่มีแม้แต่โอกาสจะให้คูน่าได้ร้องออกมาและเธอก็ได้ตายไปเมื่อหอกทะลุเข้าไปในท้องของเธอ

จนถึงตอนนี้ฉันจะต้องใช้เวลาประมาฯสิบวินาทีเพื่อนที่จะรวมพลังงานทั้งหมดของฉันลงไปในหอก อย่างไรก็ตามฉันก็เพิ่งจะประสบความสำเร็จในการเปิดใช้งานทักษะในทันที ถ้ามันเป็นไม่ได้ฉันก็ไม่ได้ต้องการให้มันเกิดขึ้นด้วยวิธีนี้

[คุณได้เอาชนะมอนสเตอร์มีชื่อคูน่า คุณได้รับรางวัลผ้าพันหัวแห่งปัญญา]

[เทคนิคหอกระดับสูงของคุณได้กลายมาเป็นระดับ! คุณได้เข้าถึงวิถีหอกที่มากยิ่งขึ้น จำนวนมานาที่จำเป็นจะต้องใช้สำหรับเทคนิคหอกระดับสูงได้ลดลง คุณสามารถจะแสดงพลังออกมาได้อย่างเต็มที่ด้วยหอกใดๆก็ตาม]

[คุณได้สร้างทักษะฮีโรอิค สไตรค์! มันเป็นการมุ่งเน้นไปที่พลังงานของร่างกายและมานาเข้าไปในจุดๆหนึ่งและโจมตีออกไป มันจะใช้ Hp และ Mp ตามสัดส่วนของเวลาที่ใช้ในการรวมพลัง ทักษะนี้สามารถจะใช้ได้โดยผู้ที่สร้างเท่านั้น ระดับของทักษะจะถูกปรับให้อยู่ในระดับต่ำ ระดับที่ 7]

[คุณได้สร้างทักษะฮีโรอิค สไตรค์มันคือทักษะที่ไม่มีอยู่ในที่อื่นใดอีก มันถูกสร้างขึ้นด้วยการรวบรวมพลังงานและมานาที่ยอดเยี่ยม ทักษะนี้จะเป็นผลงานที่จะถูกส่งไปจากรุนสู่รุ่นในอนาคตอีกยาวไกล คุณได้รับแต้มทักษะ 1 แต้ม แต้มทักษะในปัจจุบันคือ 3 ]

"เอ๊ะ...?

เดี๋ยวนะ นี่มันอะไรกัน? การสร้างทักษะ?

ฉันไม่สามารถจะเข้าใจได้ว่าทำไมทักษะฮีโรอิค สไตรค์ถึงได้รับการยอมรับจากระบบว่าเป็น 'ทักษะ' แต่ว่าสิ่งที่ฉันได้รับมาจากมันนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเป็นข่าวดี

เมื่อฉันได้รับผลประโยชน์ที่ไม่คาดคิดนี้ ฉันได้รู้สึกตื่นเต้นและลืมเกี่ยวกับคูน่าที่พึ่งฆ่าตายไปเลย ขณะที่ฉันกำลังตรวจสอบทักษะ ในที่สุดฉันก็สังเกตึเห็นพวกลิซาร์ดแมนที่ได้เข้ามาลล้อมฉัน

"อา"

"เขาฆ่าคูน่า"

"ผู้ชายที่ฆ่าผู้หญิงที่น่ารัก"

"ฆ่ามนุษย์นั่น"

"น่ารัก? อะไรหละนั่น? ริบบิ้นนะหรอ?"

เมื่อฉันได้ถามออกไปด้วยความสงสัย พวกลิซาร์ดแมนก็ได้ตอบกลับมา

"อ๊ากกกก"

"แกฆ๋าผู้หญิงที่มีฆ่า! ฆ่าชายคนนี้ซะ"

"ชวิค พวกเราตัดของมัน"

"ตะ ตัดอะไร? แะ แกมันไอพวกชั่ว! อย่ามาเข้าใกล้ฉันนะ!"

มันทำให้ฉันรู้สึกตกใจ มันจึงช่วยไม่ได้ที่ฉันจะพูดติดอ่างหลังจากที่ฉันได้ปัดพวกมันออกไปด้วยเท็มเพรส ฉันก็ได้กลับมาสงบลง

"อย่าโหดร้ายเกินไปสิ นายจะไม่สามารถจะบอกว่าเธอเป็นผู้หญิงได้เลยถ้าหากเธอไม่มีริบบิ้นนั่น"

"ฆ่ามนุษย์นั่น"

"มันดูถูกคูน่า"

"ฆ่ามัน!"

[คุณได้สร้างทักซะ 'กระตุ้น' การตะโกนออกไปมันจะใช้มานาเล็กน้อย มันจะดึงศัตรูให้เข้ามาทางคุณ มันเป็นทักษะของนักรับผู้ที่มีความคิดที่สูงส่งที่ต้องการที่จะปกป้องพันธมิตรที่อ่อนแอของเขาโดยการเสียสละตัวเอง มันจะต้องใช้มานา 10 ต่อครั้ง]

"อะ อะไรนะ?"

บางสิ่งมันแปลกๆ ฉันไม่ได้รับทักษะใหม่เลยตั้งแต่ที่ได้รับความเชี่ยวชาญสปิริตมา แต่นี่ฉันเพิ่งจะสร้างทักษะฮีโร่อิค สไตรค์และกระตุ้รออกมาจากความว่างเปล่า แต่มันเป็นทักษะที่มีคำอธิบายที่ดูเหมือนจะเล่นตลกกับฉันหรอ?

"เอาหละ ไม่เป็นไร พวกแกเข้ามานี่มา ฉันจะไปให้ถึงชั้นที่ 20 ในวันนี้"

[คุณได้ใช้ทักษะกระตุ้น! คุณได้ดึงศัตรูใกล้ๆเข้ามาหาคุณ]

"ตาย"

"ฆ่ามนุษย์"

"แก้แค้นให้คูน่า"

"เนื้อมนุษย์"

"เนื้อมนุษย์อยู่ตรงนี้"

"ไปไหน? พวกแกกำลังเล็งอะไรกันอยู่?"

หลังจากนั้นฉันก็ได้สิ่งไปรอบๆเพื่อรวบรวมพวกริซาร์ดแทร

การฆ่าพวกมันที่ถูกรวมด้วยฮีโรอิค สไตรค์มันได้มีประสิทธิภาพที่มากขึ้น ข้อเสียก็คือสิ่งที่ฉันจะต้องจ่ายออกไปมันมากเกินไป มันดูเหมือนว่าฉันจะต้องเพิ่มค่าสติปัญญาของฉันให้มากขึ้น