ตอนที่แล้วบทที่ 39
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปบทที่ 41 พยายามอีกครั้ง

บทที่ 40 ฉูหยวน


บทที่ 40 ฉูหยวน

ผู้แปล loop

ในเช้าวันรุ่งขึ้น.

หอผู้ป่วยใน แผนกศัลยกรรมกระดูกและข้อ

ท้องฟ้ายามเช้าได้สว่างขึ้น มันเป็นการเริ่มต้นของฤดูใบไม้ร่วงและอากาศตอนเช้าก็สดชื่นมากในวันนี้ พยาบาลทำการเดินตรวจรอบเช้าซึ่งทำให้ดงซูบินตื่นขึ้นมา เขาหาวและหันกับไปทักทายชายชราขาหักที่อยู่ในห้องพักฝื้นเดียวกัน ดงซูบินค่อยๆลงจาเตียงอย่างช้าๆและเทน้ำอุ่นให้ตัวเองดื่ม เขาสวมรองเท้าแตะของเขาและกำลังจะถามพยาบาลที่เดินตรวจห้องอยู่เกี่ยวกับการตรวจร่างกายอื่นๆที่เขามีในวันนี้ แต่เมื่อไอโฟนสี่ของเขาดังขึ้นมา และปรากฏเบอร์ของฉูหยวนขึ้น

ดงซูบินพยายามล้างคอของเขาและปัดหน้าจอเพื่อตอบ:“สวัสดี?”

“ซูบิน! นายอยู่ที่ไหน? เมื่อคืนทำไมนายไม่กลับมาที่ห้อง”

ดงซูบินกลัวว่าฉูหยวนนั้นจะเป็นห่วงและไม่ต้องการให้เธอเห็นเขานอนอยู่บนเตียงฝู้ป่วยในสภาพแย่ๆเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจไม่ได้บอกเธอในเรื่องที่เขาถูกส่งตัวมาโรงพยาบาล ดังนั้นเขาจึงโทรหาเธอเมื่อวานนี้และบอกกับเธอว่าเขาจะไปทานอาหารเย็นกับเพื่อนร่วมงาน “อ่า……เมื่อวานนี้เราไปทานอาหารเย็นกันจนดึกและฉันก็พักที่บ้านเพื่อนร่วมงานของฉันเลย ฉันเพิ่งตื่นและพร้อมที่จะไปทำงานต่อแล้วตอนนี้” เมื่อเขาพูดจบประโยค มีพยาบาลคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วพลาสติกเล็ก ๆ และตะโกน “ยาอยู่ตรงนี้นะคะ ให้รับประทานมันหลังจากทานอาหารไปแล้วครึ่งชั่วโมงนะคะ”

“ยาอะไรกัน” ฉูหยวนถามด้วยความสังสัย “ซูบิน! นายอยู่ที่ไหนกันแน่”

ดงซูบิบเริ่มพูดติดอ่างขึ้นมา:“ไม่มีอะไร……ไม่มีอะไร……มันเป็นรายการทีวีนะ”

“นายคิดว่าฉันโง่หรือไงกัน? เร็วเข้า! บอกความจริงกับฉันมา!”

สิ่งที่ดงซูบินพยายามโกหกได้ถูกเปิดเผยออกมา ซึ่งเขาไม่ทางเลือกนอกจากบอกความจริงกับเธอเท่านั้น “เอ่อ……ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลเจียงกงนะ จริงแล้วเรื่องมันเป็นแบบนี้……. เมื่อวานนี้มีไฟไหม้ที่ทำงานของฉันและมีเอกสารสำคัญบางอย่างอยู่ในสำนักงาน ฉันเลยวิ่งเข้าไปหาเอกสารและถูกไฟเผามีแผลเล็กน้อย มันไม่ได้ร้ายแรงมาก อีกวันสองวันฉันก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอไม่จำเป็นต้องหาฉันก็ได้นะ ฉันสบายดี.”

“......”

“ฉูหยวน? เกิดอะไรขึ้น ทำไมเธอถึงเงียบไปล่ะ?”

“......”

“ขอโทษจริงๆ……ฉันไม่ได้ตั้งใจจะโกหกเธอเลยนะ”

“ตูด…… ตู๊ด …… ตูด ……” สายถูกตัด

ตอนนี้ร่างกายของดงซูบินชุ่มไปด้วยเหงื่อ เพราะเขาไม่รู้ว่าตอนนี้ฉูหยวนจะโกรธเขาอยู่รึเปล่า

ดงซูบินพยายามโทรหาฉูหยวนอีกครั้ง แต่เธอก็ไม่ได้รับสายแล้ง

อาหารเช้าพร้อมแล้วดังนั้นดงซูบินจึงได้เก็บโทรศัพท์ของเขาไว้ และเขาหยิบตั๋วอาหาร 10 หยวนที่ซื้อมาโดยจ้วงจื่อเมื่อวานนี้และจ่ายเงินให้หญิงสาวที่กำลังผลักรถเข็นอาหาร หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็แกะเปลือกไข่ด้วยมือเดียว ซึ่งเขาใช้เวลานานในการแกะมัน เมื่อสังเกตดูดีๆจะพบว่าพยาบาลในโรงพยาบาลจะไม่ดูแลผู้ป่วยที่นอกเหนือจากหน้าที่ของพวกเธอ ที่มีแค่การเปลี่ยนน้ำเกลือ เปลี่ยนถังออกซิเจน ฯลฯ โดยที่พวกเขาจะไม่ทำอะไรที่พิเศษให้กับผู้ป่วยอย่างแน่นอน มันทำให้เมื่อคุณต้องการใครสักคนที่จะดูแลคุณ คุณจะต้องจ้างคนดูแลและเสียเงินสิบหยวนต่อวัน แต่ดงซูบินไม่อยากเสียเงินจำนวนนั้นไปเขาจึงพยายามทำมันด้วยตัวเองทั้งหมด

ครึ่งชั่วโมงหลังอาหารเช้า ดงซูบินกินยาและเขาก็ได้ยินเสียงของรองเท้าส้นสูงกระทบกับพื้น

‘คลิก คลิก คลิก คลิก’ เสียงเท้ายิ่งดังขึ้นและเร็วขึ้น

มีคนนั้นหนึ่งวิ่งผ่านประตูห้องพักฟื้นและเสียงของรองเท้าส้นสูงก็หยุดลง คนๆนั้นหันหลังกลับมาอย่างรวดเร็วและผลักเปิดประตูห้องของดงซูบิน เธอคนนั้นคือฉูหยวน

ดงซูบินที่กำลังนอนพิงหลังอยู่บนเตียงรู้สึกประหม่าทันที่เห็นเธอ “ฉูหยวน! ฉันบอกเธอแล้วไงว่าฉันไม่ได้เป็นอะไรมาก”

ดวงตาของฉูหยวนเปลี่ยนเป็นสีแดงเมื่อเธอเห็นร่างกายของดงซูบินเต็มไปด้วยผ้าพันแผลและแผลไฟไหม้ เธอกัดริมฝีปากล่างของเธอและไม่พูดอะไรออกมา

“เอ่ออ ...... ฉูหยวนเธอนั่งลงก่อนก็ได้” ดงซูบินผลักเก้าอี้ข้างเตียงของเขาให้กับเธอ

ฉูหยวนก็ยังไม่พูดอะไรและยังมองดูบาดแผลของเขาอยู่

ร่างกายของดงซูบินนั้นได้รับบาดเจ็บ แต่มันมีความรุนแรงเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ตอนนี้เขาดูเหมือนผู้ชายที่ฉูหยวนไม่ชอบ ดงซูบินพยายามปกปิดบาดแผลส่วนใหญ่ด้วยผ้าห่มของเขา ทำให้เห็นบาดแผลเพียงเล็กน้อยที่โผล่ออกมา “มันไม่ร้ายแรงอย่างที่เธอคิด ฉันยังสบายดี. ฉันก็แค่บาดเจ็บนิดหน่อยเท่านั้น ซึ่งฉันก็จะหายกลับมาเป็นปกติในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

ฉูหยวนตอนนี้ดูเหมือนเธอจะโกรธและเธอก็ตะโกนไปที่ดงซูบิน:“มันเป็นหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ดับเพลิงไม่ใช่หรือยังไงในการเข้าไปดับไฟ เหตุใดคนอื่นๆในที่ทำงานของนายถึงไม่ช่วยกันดับไฟยกเว้นแต่นาย นายเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่จุดนั้นหรอไง?” ฉูหยวน ยกมือขึ้นและตบไปที่แขนที่ยื่นออกมาของดงซูบิน “พยายามจะเป็นฮีโร่หรอ? ฮะ? ใครขอให้นายเป็นฮีโร่กัน?” เธอตบแขนของเขามากกว่า 10 ครั้ง

ดงซูบินเองก็ไม่เคยเห็นฉูหยวนโกรธมากขนาดนี้มาก่อน เขาไม่ต้องการให้เสียงดังไปกว่านี้

“ฉันเป็นห่วงอาการป่วยของนายมาก นายรู้รึเปล่า!!” ฉูหยวนตะคอกใส่ดงซูบินอีกครั้งก่อนจะเช็ดน้ำตาเธอด้วยหลังมือ

ดงซูบินรู้สึกตื่นตระหนก “ฉูหยวน! ฉันขอโทษ หยุดร้องไห้ได้แล้ว. ฉันจะไม่พยายามเป็นฮีโร่เมื่อเกิดเหตุการณ์แบบนี้อีก” ดงซูบินเองกับรู้สึกดีโดนด่าจากฉูหยวน เขารู้สึกว่าเธอเป็นห่วงเขาจริงๆ “ครั้งต่อไปที่ฉันเห็นไฟ ฉันจะวิ่งหนีคนแรกเลย จริงๆ! ฉันสัญญา.”

ฉูหยวนมองไปที่ดงซูบินอีกครั้งแล้วสัมผัสแผลที่แขนของเขาเบา ๆ “มันเจ็บหรือเปล่า?”

ดงซูบิน หัวเราะ “ไม่”

“นายเจ็บที่ไหนอีกไหม? ให้ฉันดูหน่อย.”

“สำหรับตอนนี้หรอ? ก็มีอาการข้อเท้าแพลงแค่นั้น ไม่มีกระดูกหักใดๆ ฉันสบายดี.”

ฉูหนวนยกผ้าห่มขึ้นและเห็นบาดแผลทั้งหมดบนร่างกายของเขา เธอกำลังจะเริ่มร้องไห้อีกครั้งก่อนที่จะจ้องมองไปที่ดงซูบิน ด้วยความโกรธ:“ซูบิน! นายต้องห้ามมีความลับกับฉันในอนาคต หากนายกล้าที่จะโกหกฉันอีกครั้ง ฉันจะตีก้นนายคอยดู!”

ชายชราและลูกชายของเขาที่เตียงนอนอยู่ติดกันหัวเราะไปที่ดงซูบิน

มันทำให้ดงซูบินเขินขึ้นมา:“ฉันจะไม่โกหกเธออีกแล้ว”

ฉูหยวนยังคงจู้จี้เรื่องของเขามากขึ้น

ดงซูบินยอมเธอหมดทุกอย่างที่เธอต้องการ

ชายชราขาหักมองเห็นท่าทางของฉูหยวนและดงซูบินทำให้เขาหัวเราะและขัดจังหวะ:“สาวน้อย! หยุดด่าเขาเถอะ ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนสำคัญมาก หัวหน้าและเพื่อนร่วมงานของเขามาเยี่ยมเขาเมื่อวานนี้และฉันได้ยินมาว่าเขาจะได้รับการอนุมัติเป็นพิเศษสำหรับการเป็นสมาชิกพรรคคอมมิวนิกส์แล้ว”

ดงซูบินตอบอย่างเริงร่าว่า:“ถูกต้องแล้ว ฉันได้เป็นสมาชิกพรรคแล้วในตอนเมื่อ”

ฉูหยวนจึงใช้มือสัมผัสใบหน้าของดงซูบินเบา ๆ “ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของนายหรอก หากมีอะไรเกิดขึ้นกับนายแล้วฉันจะเผชิญหน้ากับคุณป้าลวนอย่างไรกัน”

"ฮะ? ได้โปรดอย่าบอกแม่ของฉันนะเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น!”

"ตกลง."

ในตอนนี้ฉูหยวนอยู่ในห้องพักฟื้นกับดงซูบินและดูแลเขาก่อนที่เธอต้องการที่จะไปพบแพทย์ของดงซูบิน เธอต้องการถามเกี่ยวกับสภาพของดงซูบิน

หลังจากที่เธอกลับมา ดงซูบินก็พูดออกมาว่า "นี้ก็สายมากแล้ว. รีบไปทำงานได้แล้ว”

ฉูหยวนส่ายหน้าของเธอและใช้ผ้าเช็ดตัวเปียกๆ เช็ดใบหน้าของดงซูบิน “เดียววันนี้ฉันจะลางาน เพราะฉันยังเหลืออีกวันลาพักร้อนอีกตั้ง 5 วันต่อปี ฉันจะอยู่กับนายในช่วงสองวันนี้”

"ไม่จำเป็นหรอก. ฉันสบายดี."

“ยังจะกล้าพูดออกมาว่าสบายดี ตอนนี้นายเดินด้วยตัวเองยังไม่ได้เลย? หมอบอกกับฉันว่า”ต้องการใครซักคนที่จะต้องเข้าไปดูแลนาย”

“ฉันสบายดีจริงๆ”

“ถ้านายพูดอีกหนึ่งคำ ฉันจะฉีกปากของนายออกมาส่ะ!”

เมื่อเห็นว่าฉูหยวนเองก็ยืนยันที่จะปฏิเสธคำขอนั้น มันทำให้ดงซูบินไม่มีทางเลือกและต้องให้ฉูหยวนคอยดูแลเขา

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด