บทที่ 5 – เด็กหนุ่มที่กลายมาเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน (5)
บทที่ 5 – เด็กหนุ่มที่กลายมาเป็นนักสำรวจดันเจี้ยน (5)
”
ฉันรู้สึกดีมากที่ฉันรู้ว่าฉันปราบพยศเธอลงได้ เอลลอสดูเหมือนจะว่างเปล่าไปในขณะที่เพื่อนร่วมทวีปเดียวกันกับเพลรูเดียไปปลอบเธอ แต่แล้วครู้หนึ่งเขาก็ปรบมือและปลุกอารมณ์ให้ดีขึ้น
"ถ้างั้นฉันจะนับเอาเป็นว่าไม่มีใครมีปัญหาอะไรกับการเอาคัง ชิน เข้าปาตี้ระ เมื่อคัง ชินได้พักจากการต่อสู้ พวกเขาจะเข้าไปเจอบอสในทันที"
"ครับผม"
"เข้าใจแล้ว"
"ดูแลตัวเองด้วยพวก"
"แน่นอนนายก็เช่นกัน"
ฉันได้ทักทายสมาชิกคนอื่นๆในทีมแล้วเหลือบไปมองที่เพลรูเดีน ตาของฉันได้สบกันกับเธอเมื่อเธอยกหัวขึ้นเล็กน้อย แต่เป็นเพราะว่าเธอจ้องมองมาที่ฉันอย่างตั้งมั่นฉันจึงรีบมองออกไป เพราะว่าฉันนั้นไม่ได้ติดต่อกับเด็กผู้หญิงคนอื่นเลยนอกเหนือไปจากน้องสาวและแม่ของฉัน ฉันจึงรู้สึกอึดอัดใจที่สบตากับเด็กผู้หญิงเกิน 2 วินาที
"ถ้างั้นพวกเราเข้าไปกัน"
"ฮ่าห์ ฉันหวังว่าพวกเราจะประสบความสำเร็จนะในครั้งนี้"
"การไม่สามารถที่จะกลับเข้ามาที่นี่เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์มันโหดร้ายเกินไป"
"ณะที่สมาชิกคนอื่นๆบ่นพึมพำและเตรียมพร้อมตัวเอง เอลลอสก็ได้ผลักดันประตูอย่างช้าๆ สายตาของฉันนั้นคุ้นเคยกับพื้นที่นี้ดี ออร์คปกติสิบสี่ตัวและออร์คลอร์ดอีกหนึ่งตัวโดยที่มันกัดเนื้ออยู่
ไอเวรนั้น มันจะต้องการมาเป็นหมูบด ฉันนั้นได้เตรียมพร้อมแล้ว
"เริ่มต้นการต่อสู้! พวกเราจะฆ่าออร์คตัวอื่นๆเป็นอย่างแรก! พอลถ่วงเวลาออร์คลอร์ดเอาไว้
"ครับผม"
"เพลรูเดีย เน้นไปที่การรักษาพอล อีซิสสนับสนุนพอล ส่วนคนอื่นๆเราจะตามไปจัดการพวกออร์คที่ละตัวเริ่มจากที่ทางซ้าย"
ฉันได้เริ่มวิ่งออกไป ถึงแม้ว่าพวกออร์คมันจะโจมตีฉัน แต่ว่ามันก็ไม่เหมือนกับในสัปดาห์ที่แล้ว ฉันนั้นยังมีพรรคพวกอยู่ ในปาตี้นี้พวกเรามีนักธนูสองคน คนหนึ่งเล็งไปที่ออร์คลอร์ดและอีกคนเล็กไปที่ออร์คที่กำลังโจมตีฉัน ฉันได้ใช้ประโยชน์จากการที่มันถูกยิงแทวหอกเข้าไปในจังหวะนั้นและฆ่าออร์คไปอย่างรวดเร็ว
"ต่อไป"
"ว้าว นายทำดีมากพวก"
"ฮึบบบบ"
"ก้าาาา"
ในขณะที่สมาชิกคนอื่นๆและฉันกำลังต่อสู้กับออร์คอย่างดุเดือด เจ้าออร์ดลอร์ดก็ตะโกนดังลั่นออกมา เมื่อนึกถึงไปตอนที่ฉันคิดที่จะต่อสู้กับมันเพียงลำพัง...ฉันมันโง่แค่ไหนกัน
ฉันสามารถจะได้ยินเสียงของพอลผู้ที่กำลังต่อสู้กับออร์คบลอร์ดได้เลย เขาได้ใจฟืดฟาดออกมาหลายต่อหลายครั้ง
"Hp ของฉันกำลังลดลงอย่างรวดเร็ว เพลรูเดีย!"
"ฉันรู้แล้ว ฮีลลิ่ง"
ไม่มีทางน่า นั้นมันเป็นการรักษาที่มาจากในเกม? ฉันนั้นเพิ่งจะรู้ตัวว่าการหันไปมองของฉันมันได้ทำให้คนอื่นๆลำบาก ฉันจึงได้หันกลับไปที่ออร์คที่ฉันเผชิญหน้าอยู่ เหมือนกับในความที่แล้วฉันหาจังหวะที่จะโจมตี
"อึบบ"
"ฆ่าในทีเดียวอีกแล้ว ฉันไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนเลย"
"นายสามารถจะทำมันได้เช่นกัน"
"ฉันทำมันไม่ได้ อา นี่มันก็มาอีกหนึ่ง"
"ฮึบบบ"
"คุฮ่าฮ่าฮ่า ออร์ค ตื่น!"
[ออร์คลอร์ดได้ใช้ 'วอร์คลาย' ออร์คทั้งหมดได้รับการลบล้างสถานะด้านลบทั้งหมด ออร์ทั้งหมดจะกลายเป็นสุดยอดเกราะป้องกันชั่วคราว พลังโจมตีเพิ่มขึ้น 50%]
"โกหกน่า ออร์มันสามารถจะใช้วอร์คลายได้งั้นหรอ?"
นักดาบหญิงที่กำลังเหวี่ยงดาบของเธออยู่ถัดไปจากชั้นได้ตะโกนออกมาและสาปส่ง เธอเป็นคนที่มาจากทวีปลูก้าเช่นเดียวกับดเพลรูเดีย เธอนั้นใช้เรเปียที่มีการตกแต่งที่หรูหราสวยงาม ฉันได้ตระหนักเลยว่าคุณไม่สามารถจะตัดสินหนังสือได้จากปกจองมัน ฉันได้โจมตีจองไปอย่างเงียบๆด้วยหอกของฉัน
ฉันไม่รู้ว่ามันอยู่ในสภาพสุดยอดเกราะอยู่ แต่ว่าฉันก็ยังสามารถที่จะฆ่าออร์คลงไปได้ด้วยการโจมตีเพียงแค่ครั้งเดียว เมื่อฉันได้ฆ่าออร์คตัวที่หกลงไปอย่างขยันขันแข็ง ทันใดนั้นฉันก็ได้ยินเสียงตะโกนของเอลลอส
"พอล!"
"แค่ก! ฉันไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่พระราชวัง"
[สมาชิกปาตี้พอล วอน คราวิส เสียชีวิตลงแล้ว]
เมื่อเห็นข้อความที่ใช้คำที่เป็นลางไม่ดีเช่นคำว่าตายแล้วฉันก็บ่นไปกับข้อความของพี่สาว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เล่นในระบบปาตี้และนั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่ต้องการจะเจอ ดูเหมือนว่าเอลลอสจะตกใจยิ่งกว่าฉันซธอีกซึ่งนั้นเป็นเพราะพวกเขามาจากทวีปเดียวกันและไต่มาที่ชั้นห้าด้วยกัน
"อั๊ก สุดยอดเกราะนี่มัน เวรเอ้ย....ฉันจะแท้งให้เอง! ชูนะมาช่วยที! มันจะหากถ้าหากฉันทำมันเพียงลำพัง"
"ขะ เข้าใจแล้ว"
เด็กสาวที่ดูอ่อนแอผู้ที่ใช้โล่ไม้แทบจะไม่สามารถที่จะป้องกันการโจมตีของออร์คเอาไว้ได้ ตอบกลับมาด้วยเสียงอ่อนๆ จากนั้นขณะที่เธอวิ่งเข้าไปหาเอลลอส เธอได้สะดุดง้าวของออร์คและล้มลงไป
"โอ๊ยย ฮือออ..."
"ชูนะ"
"ฮือออ!"
นี่คือผู้หญิงที่เลือกที่จะใช้โล่...? ในขณะที่ฉันแทงหอกของฉันไปที่ออร์คตัวที่แปลก ฉันก็ได้แสดงความไม่เชื่อออกมาในขณะที่มองไปทีชูนะที่วิ่งเข้าไปหาเอลลอสในขณะที่ร้องไห้ ผู้หญิงที่ใช้เรเปียข้างๆฉันก็หันมามองฉันและกล่าวด้วยรอยยิ้มขมราวกับว่าเธออ่านการแสดงออกของฉันออก
"ชูนะเธอเป็นเจ้าหญิงแห่งอาณาจักเล็กๆแห่งนึก ตามที่ทุกคนในเชื้อสายของเธอจะได้รับพรโดยเทพผู้พิทักษ์มันได้ทำให้พวกเขามีความแข็งแกร่งอย่างผิดปกติ แต่เนื่องจากว่าเธอนั้นไม่มีพรสวรรค์ในการใช้อาวุธใดๆเลย เธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นใดนอกเหนือไปจากการใช้โล่
"ว้่าว พร?"
มันเหมือนกับโลกจินตนาการเลยจริงๆ เยี่ยมเลย ฉันเดาว่าชีวิตของฉันมันก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก
"อย่าหันไปมองสิ!"
"อา โทษที"
มีออร์คเหลืออยู่อีกเพียงแค่ตัวเดียวที่นอกเหลือไปจากออร์คลอร์ดนอกจากสุดยอดเกราะนี้มนัจึงดูเหมือนว่าจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยกับการโจมตี่เข้าไปใส่มันในขณะที่มันพุ่งเข้ามา เมื่อเป็นเช่นนี้สมาชิกปาตี้คนอื่นๆก็ถูกเตะออกไป มันเป็นงานของเพลรูเดียที่จะต้องรักษาพวกเขา แต่ว่าเธอก็หมกหมุ่นอยู่กับการรักษาเอลลอสและชูนะ
"ค๊าาา ตายยย!"
"กึก เพลรูเดีย!"
"ฮิ๊ รูเดียยยย!"
"ฉันทำดีที่สุดแล้ว ฮีลลิ่ง"
"พวกเราควรจะจัดการมันอย่างรวดเร็วและไปช่วยพวกเขา"
"กึก นี้มันเป็นคำของคนที่ฆ่าพวกมันไปมากกว่าครึ่ง...มันเป็นเสียงที่เหมือนกับการยั่วยุ..."
ฉันได้จัดการออร์คตัวสุดท้ายไปด้วยกันกับสมาชิกปาตี้คนอื่นๆ ตอนนี้มันเหลือเพียงออร์คลอร์ดเพียงเท่านั้น อย่างไรก็ตามสถานการณ์มันไม่ได้น่าสงบใจใดๆเลยไม่น่าแปลกใจที่ชูนะไม่สามารถที่จะจัดการกับการโจมตีของออร์คลอร์ดได้และถูกเตะออกไป
"ชูนะ!!!"
"ค๊าาาา"
เมื่อร่างของชูนะได้กลายไปเป็นอนุภาคเล็กๆและกระจายหายไป ตาของเพลรูเดียวก็ได้กลอกไปมาและเธอก็พุ่งเข้าไปหาออร์คลอร์ดในขณะที่เหวี่ยงคทาของเธอ เธอดูเกือบจะคล้ายกับโยนออฟอาร์ค หรือกล่าวอีกนัยหนึ่งเธอเหมือนกับลังจะถูกล้อมรอบไปด้วยเพลิง
"จะ เจ้าหญิงบ้านี่"
"ไม่ ทำไมหมอของเขาถึงพรุ่งเข้าไปอย่างนั้นหละ?"
ในตอนนี้ฉันเริ่มที่จะเข้าใจว่าดันเจี้ยนนี่มันมีลักษะคล้ายกับเกม ฉันรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากว่าฮีลเลอร์ถูกเตะออกไป แบบนี้ฉันเลยพุ่งเข้าไปหาเด็กสาวบ้านี่ โชคดีที่ว่าดูเหมือนสุดยอดเกราะมันจะหมดระยะเวลาลงไปเมื่อเอลลอสสามารถที่จะโจมตีออร์คลอร์ดได้ อย่างไรก็ตามเธอได้ตกอยู่ในอันตรายเนื่องจากอยู่ในระยะโจมตีของมัน
"ไอหมู!!!"
"เคี๊ยยยย!"
เพลรูเดียได้พุ่งเข้าไปพร้อมกับเหวี่ยงคทาของเธอ ออร์คลอร์ดก็ดูเหมือนกับว่าจะตอบสนองด้วยการที่มันยกกำปั้นขึ้น
'เวรเอ้ย ฉันไปไม่ทัน!'
ฉันได้วิ่งไปข้างหน้าอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ฉันจะสามารถทำได้
"ตายยยยยยย"
"เคี๊ยยยยยย"
"เธอมันบ้า...!"
ก่อนที่กำปั้นของออร์คลอร์ดจะตกลงมาบนตัวของเพลรูเดีย ฉันสามารถจะเข้าไปถึงตัวของเธอได้ก่อน ฉันจึงรีบผลักเธอออกไปด้านข้างและเมื่อนั้นเองกำปั้นของออร์คลอร์ดก็ได้ตกลงมาที่ฉัน สิ่งเดียวที่ฉันคิดได้เลยก็คือ 'นี่มันเป็นกำปั้นที่ใหญ่ดีเนอะ'
แคว๊ก
ฉันตาย
แน่นอนว่าฉันไม่สามารถที่จะเข้าไปในดันเจี้ยนได้อีกเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์
สัปดาห์ที่ฉันไม่สามารถจะเข้าไปวาดเขียนโลหิตและแลกดาบกับพวกมอนสเตอร์ ฉันได้ใช้เวลาในแต่ละวันไปกับการไปโรงเรียนและพูดคุยกับเพื่อน
ถ้าหากว่าการเป็นนักสำรวจดันเจี้ยนคือชีวิตของฉัน ถ้างั้นชีวิตในโรงเรียนก็เหมือนกับความฝันที่อยู่อย่างสันติภาพและสงบสุข
ความฝันมันเป็นสิ่งที่ดี พวกเขามีแต่ความสุขปราศจากความเจ็บปวด แต่ว่ามันก็ไม่สนุกถ้ามันยังคงเป็นแบบนี้ตลอดไปทั้งสัปดาห์ มันไม่มีความหมายอะไรเลยในชีวิต สำหรับฉันที่เคยใช้ชีวิตอยู่แต่กับการต่อสู้การที่ชีวิตไม่มีอันตรายและความเจ็บปวดมันคือสิ่งที่....น่ากลัว
แม้ว่าตอนนี้พ่อของฉันในตอนนี้เขาจะเข้าไปในดันเจี้ยนเพื่อหารายได้เป็นหัวเรือของครอบครัว แต่ว่าเป้าหมายตอนแรกเขาต้องไม่ใช่เช่นนี้แน่ เขาจะต้องเหมือนกับฉันที่ต้องการที่จะพิสูจน์และแสดงความแข็งแกร่งของตนเองออกมา
ฉันนั้นได้อุทิศทั้งชีวิตของฉันให้กับเทคนิคหอกของฉัน ฉันมีพลังที่มากพอที่จะส่งสไลม์ ผึ้ง ก็อบลิน หรือออร์คบินออกไปได้ มันเป็นความรู้สึกของความสุขที่ยากที่จะอธิบายด้วยคำพูด มันเกือบจะเหมือนกับยาเสพติด
"ฉันสงสัยว่าพวกเขาจะทำสำเร็จไหม?"
อีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมาฉันก็ได้มายืนอยู่ที่หน้าห้องของบอส ฉันได้โยนความคิดที่จะตะลุยกับบอสเพียงลำพังออกไปแล้ว ในขณะที่ฉันกำลังจะเปิดหน้าต่างเพื่อหาปาตี้ก็มีเสียงดังเข้ามาในหูของฉัน ในมุมๆหนึ่งได้มีหน้าต่างเล็กๆปรากฏขึ้น
"เอลลอส วอน คาซิน่า เชิญคุณเข้าร่วมปาตี้ คุณต้องการยอมรับหรือไม่?"
"เอ๊ะ...?"
นี่มันคืออะไร? อย่าบอกนะว่าพวกเขาทำมันไม่สำเร็จ? ฉันได้เอียงหัวและยอมรับคำเชิญไป เหมือนในก่อนหน้านี้ฉันรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย ก่อนที่จะรู้ตัวว่าฉันได้ถูกล้อมรอบไปด้วยสมาชิกทั้งหมดของพรรคพวกก่อนหน้านี้
"อา คุณยอมรับด้วย คุณคัง ชิน"
"นายเอลลอส..."
ฉันจ้องมองไปที่เขาด้วยความสับสน เขาได้ยื่นมือของเขาออกม่และฉันก็ได้ยื่นมื่อของฉันออกไปจับ ฉันมองไปรอบๆและยืนยันอีกครั้งว่าทักคนจากปาตี้ก่อนหน้านี้อยู่ที่นี่ ถึงแม้ว่าผมจะมีความต้องการเป็นอย่างอื่น แต่เพลรูเดียและคนอื่นๆในทวีปลูก้าก็อยู่ที่นี่ด้วย อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่ได้ต่างไปจากเดิมของเธอ
"พวกคุณทำมัน....ล้มเหลวหรอ?"
"อืมม มันน่าอับอายที่จะยอมรับ แต่ว่าใช่ พวกเราถูกกวาดล้างออกมา"
"กวาดล้าง..."
"ฮ่าๆ บอสของชั้นมันพูดได้เลยว่าแข็งแกร่งมาๆ มันจะแปลกถ้าหากว่าเราประสบความสำเร็จในการประลองกับมันครั้งแรกหรือครั้งที่สอง"
แม้ว่าเอลลอสจะพยายามหัวเราะออกมา แต่เพลรูเดียก็ไม่ชอบมัน แต่ว่าในคราวนี้เป้าหมายของความไม่พอใจของเธอแตกต่างออกไป
"มันเป็นความผิดของฉัน..."
"ฮ่าๆ มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอกน้องสาวเพลรูเดีย"
"มันเป็นความผิดของฉันที่ใจร้อนเกนไปและทำให้ออร์คตาย..."
ถ้าออร์คที่ว่านั่นมันหมายถึงฉัน ดูเหมือนว่าเธอจะยังไม่ได้รับบทเรียนสินะ"
"อึก...ฮู"
เพลรูเดียดูเหมือนกับว่าจะระเบิดอารมณ์ออกมาแล้วหลังจากที่ได้ยินสิ่งที่ฉันพูด แต่เธอก็ได้สงบลงเมื่อหญิงสาวใช้เรเปียกระตุ้นเธอจากด้านข้าง
เมื่อฉันมองไปที่เอลลอสเขาก็ทำรอยยิ้มขมในขณะส่ายหัว ฉันรู้ว่าเธอนั้นยังไม่ค่อยรู้สึกผิดมากนัก แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอไม่ทำผิดซ้ำสองอีกแล้ว ฉันได้ถอนหายใจออกมา
"ฉันไม่จำเป็นจะต้องฆ่าออร์คสองตัวก่อนที่จะเข้าไปใช่มั้ย?"
"ฮ่าๆ แน่นอนว่าไม่ เรารู้ดีว่านายมีความสามารถมากแค่ไหน ถ้านายยังคงทำได้แบบในครั้งล่าสุด เราก็จะพยายามอย่างเต็มที่ในบทบาทหน้าที่ของพวกเรา
"กึ๊ก..."
"ได้โปรดเถอะเราเชื่อในตัวนาย"
"ในครั้งนั้นนายน่าทึ่งมาก"
"ดะ ดูแลพวกเราด้วย"
"อืมม นายน่าเชื่อถือเหมือนกับรูปลักษณ์ของนายเลย พี่ชายคุณจะเป็นคนในสเปคของฉันเลยถ้าลดน้ำหนักลงไปบ้าง ใบหน้าของคุณหล่อมาก..."
คนสุดท้ายนั้นเป็นผู้หญิงที่ถือเรเปีย ไม่ว่าจะมองยังไง ผมก็เป็นแค่เด็กหนุ่มคนนึง แล้วก็นอกจากนี้มันไม่ได้เป็นไขมันแต่เป็นกล้ามเนิ้อ
