บทที่ 38

บทที่ 38 เอกสารสำคัญ!!

ผู้แปล loop

จริงแล้วดงซูบินเขาก็กลัวตายเช่นเดียวกันกับคนอื่น

ถ้าในอดีตเขาจะพยายามไม่รีบร้อนใดๆ แม้ว่าปืนจะชี้มาที่หัวของเขาอยู่ เพราะมันจะทำให้เขาเกิดอันตรายได้

แต่ตอนนี้ดงซูบินนั้นแตกต่างจากอดีต เขามีความสามารถพิเศษ “ย้อนกลับ”  ซึ่งเป็นท่าไม้ตายของเขา เขามีชีวิตที่พิเศษกว่าคนอื่นๆในโลก เขาสามารถใช้ “ย้อนกลับ” เพื่อกลับไปยังเวลาที่เขาไม่ได้รับอันตราย ถ้าเขาประสบกับสถานการณ์ที่อันตรายจริง ด้วยพลังนี้การมีชีวิตที่ปลอดภัยไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว  เขาเคยตายมาก่อนหน้านี้แล้ว ซึ่งก็มีสิ่งที่ผิดปกติเกิดขึ้นมาหลังจากที่เขาตาย?

อย่างไรก็ตามเขาก็ไม่ได้ตายจริงๆ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาคือการได้รับความเชื่อใจและบรรลุผลสำเร็จบางอย่างเพื่อให้ได้รับความไว้วางใจจากผู้มีอำนาจสูงสุดขององค์กรของรัฐแห่งนี้ นี่คือเหตุผลที่ดงซูบินรีบวิ่งเข้าไปในห้องที่เป็นทะเลเพลิงอยู่ในตอนนี้โดยไม่ต้องคิดอะไรอีกต่อไป

ในตอนนี้รอบๆตัวของดงซูบินนั้นเต็มๆไปด้วยไฟที่กำลังลุกโชน

ควันหนาปิดกั้นการมองเห็นของดงซูบินตอนนี้เขาไม่เห็นอะไรในสำนักงานเลย เขาสำลักควันและไอสองสามครั้งก่อนที่ปิดปากของเขาด้วยแขนที่เปียกน้ำของเขา น้ำตาของเริ่มไหลออกมาและเขาเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วในความมืด

ร้อน. เขารู้สึกได้ถึงผิวหนังที่กำลังไหม้

มันทำให้ดงซูบินไม่สามารถยืนได้หลังจากเข้ามาในสำนักงานไม่กี่วินาที เขาหลีกเลี่ยงสิ่งกีดขว้างที่อยู่บนพื้น

มีคนตะโกนและกรีดร้องอยู่ข้างหลังเขา ทุกคนเรียกเขาให้ออกมาจากจุดนั้น

“ซูบิน!” มันเป็นเสียงแหบๆของหลี่ชิง “ออกมา! ฉันไม่สนใจเอกสารแล้ว! ชีวิตของนายสำคัญกว่ามากในตอนนี้!”

โจวฉางจูตะโกนด้วย:“ซูบิน! นายออกมาจากสำนักงานเดียวนี้! นี่คือคำสั่ง!”

“ซูบินพอเถอน๊า ไฟมันกำลังลามไปทั่วแล้ว! ออกมาเดี๋ยวนี้!” เพื่อนร่วมงานของ ดงซูบินทุกคนต่างก็เรียกหาเขาด้วยเสียงที่ดังมากๆ

ดงซูบินเองก็ยังคิดว่า เอกสารก็น่าจะถูกเผาไปหมดแล้วในตอนนี้ แต่จุดประสงค์ของเขาคือถ้าไม่พบเอกสาร แต่มันก็จะแสดงให้เห็นว่าเขาไม่ขี้ขลาดและสามารถพึงพาได้ในเวลาวิกฤติ เขาไม่สนใจเสียงเรียกทั้งหมด และเดินเข้าไปไปที่ประตูที่มีอยู่ครึ่งที่เปิดอยู่ในสำนักงานอย่างรวดเร็ว เขาเตะประตูที่เปิดออกนั้นและเข้ามาในห้อง เกิดข้อผิดพลาด! มันเป็นเสียงของบางสิ่งที่หนักมากอีกทั้งเขายังรู้สึกถึงพื้นที่สั่นสะเทือน เขาหันกลับมาและเห็นตู้หนังสือพังลงมาปิดกั้นประตูเอาไว้ ทางออกของเขาถูกปิดอยู่ในตอนนี้!

ดงซูบินอยู่ดีๆเขาก็รู้สึกกลัวออกมาจนอุทานออกดังมากๆ

"ไม่นะ!"

“อ่า…… ดงซูบิน ออกมาไม่ได้แล้ว!”

“รีบเข้าไปช่วยเขาเร็ว!”

ทุกคนที่อยู่ภายนอกก็กำลังตื่นตระหนกกับเหตุการณ์นี้ พวกเขาใช้ถังดับเพลิงฉีดไปที่ตู้หนังสือที่ถูกเผาโดยหวังว่าจะเคลียร์เส้นทางทางออกให้กับ ดงซูบินหากไฟบนชั้นหนังสือไม่ดับ ดงซูบินเองก็จะไม่มีทางออกมาได้เช่นกัน และเขาจะถูกเผาจนตายหรือหายใจไม่ออกจากการสำลักควัน

ดงซูบินเขาเองก็ลังเลอยู่พักหนึ่ง แต่เขายังคงเข้าไปในห้องเล็กๆในสำนักงานต่อไป

ปัง!

โต๊ะที่อยู่ทางซ้ายมือของเขาชนกับขาของเขาเข้าในทันใดนั้นกางเกงของดงซูบินก็ถูกเผาและบางส่วนของขาเขาเองก็ถูกเผาเช่นกัน เขากรีดร้องด้วยความเจ็บปวด เหงื่อเย็นๆเริ่มหยดลงมาด้านหลังของเขา เขาทนความเจ็บปวดและพยายามดับไฟที่กางเกงของเขาด้วยมือเปล่า ความเจ็บปวดทำให้เขาอดินนารีนของเขาเริ่มหลั่งออกมา ตาของเขาเริ่มมองผ่านทะลุควันหนา ๆ เข้าไปและเขาก็เดินกะเผลกไปกองอยู่ข้างห้อง มันเป็นโต๊ะของหลี่ชิง

ตูม!

เนื่องจากความร้อนที่สูงมากมันทำให้หลอดไฟที่อยู่บนเพดานเกิดระเบิดขึ้น

เศษชิ้นส่วนหล่นลงไปที่ดงซูบินและเศษของหลอดไฟนั้นก็บักโดนหลังลำคอและมือของเขา มันทำให้เขาได้รับบาดแผลและมีเลือดไหลออกมา

ดงซูบินพยายามภาวนาให้เขาออกไปให้ได้และเดินโซเซไปข้างหน้า เขาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อรักษาสติของเขาไว้ให้ได้

ดงซูบินเริ่มเดินเข้ามาใกล้จนเขาเห็นโต๊ะของหลี่ชิงชัดเจนขึ้น ดงซูบินเองดีใจมากที่เห็นว่าลิ้นชักทางด้านซ้ายนั้นไหม้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันไม่ได้ถูกไฟไหม้ทั้งหมด เขาเอื้อมมือไปหาลิ้นชักที่สองทันทีโดยไม่ได้คิดอะไร อา!!!! นิ้วของเขาถูกลวก เมื่อเขาแตะลิ้นชัก มันน่าระทึกใจ เขาเปลี่ยนไปใช้ขาอย่างรวดเร็วเพื่อเตะลิ้นชักที่ล็อคอยู่ออกมา

ปัง! ปัง!

เขาเตะมันไปสองครั้ง

แตก! ส่วนที่ไหม้เกรียมของลิ้นชักแตกออกมาและมีช่องเปิดขนาดใหญ่ ดงซูบินมองเห็นซองจดหมายสีน้ำตาล 2 อันในลิ้นชัก!

‘เอกสารอยู่ใกล้แค่เอื้อมเอง !’

ตอนนี้ดงซูบินเขาตื่นเต้นมาก เขาไม่สนใจความเจ็บปวดที่มือของเขาและเอื้อมมือเข้าไปในลิ้นชักเพื่อหยิบซองจดหมาย ซองจดหมายถูกเผาที่ขอบเพียงเล็กน้อย  ตอนนี้ดงซูบินกำลังไออย่างหนักจากควันที่ปกคุลมอยู่เต็มห้อง เขาปิดจมูกและปากของเขาและก้มตัวของเขาลง เขาพยายามหาทางออกจากสำนักงาน แต่ตู้หนังสือที่ถล่มปิดกั้นทางออกหลักไว้ มันทำให้เขาหนีจากที่นั่นไม่ได้ ผู้คนข้างนอกยังคงพยายามดับไฟและนำเศษซากของตู้หนังสือออกมา

‘เร็วเข้า!’

ดงซูบินรู้สึกว่าหัวของเขาหนักขึ้นสมองของเขาเริ่มชาลง…….

เขาต้องการใช้กำลังทั้งหมดของเขาเพื่อขยับตัวเข้าใกล้ทางออกให้มาที่สุด แต่เขาสูดควันมากจนเกินไป!ทำให้สมองและร่างกายของเขาไม่สามารถควบคุมได้

สายตาของดงซูบินเริ่มช้าลงและเบลอขึ้นเรื่อยๆ ‘ปัง’ เขาล้มลงกับพื้น

เมื่อดงซูบินล้มลงถึงพื้น ไฟมันก็เริ่มไหม้ ดงซูบินกำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดขณะที่ไฟลุกลามไปทั่วร่างกายของเขา

‘ตายแน่’……

ดงซูบินรู้ว่าเขากำลังจะตาย

เขาใช้กำลังเฮือกสุดท้ายของเขาเพื่อตะโกนออกมา:“ย้อนกลับ!”

......

รอบๆตัวของดงซูบินถูกล้อมรอบไปด้วยไฟ

ซองจดหมาย 2 ซองยังอยู่ในลิ้นชักและสามารถมองเห็นได้จากช่องเปิดที่มีรอยแตกอยู่

เวลาได้กลับไป 1 นาทีก่อน

ดงซูบินรู้สึกได้ว่าจิตใจเขาสั่น เขาสามารถรู้สึกถึงร่างกายของเขาอีกครั้ง แต่เขาก็ยังรู้สึกหวิวอยู่ ไม่ว่าอะไรมันก็ยังดีกว่าไม่กี่วินาทีก่อนที่เขาจะตายก่อนหน้านี้ เขารู้ว่าควันเหล่านั้นเป็นพิษและเขาไม่มีเวลามากไปกว่านี้แล้ว แม้ว่าเขาจะนำเอกสารออกมาได้ แต่เขาก็ยังไม่สามารถออกจากที่นี้ได้อยู่ดี

ดงซูบินไม่สามารถเสียเวลาไปมากกว่านี้แล้ว เขาคว้าสองซองจดหมายอีกครั้งและในครั้งนี้เขาไม่ได้เลือกเส้นทางก่อนหน้านี้ที่ทำให้เขาตาย เขาวิ่งไปที่แผงหน้าต่างของสำนักงานและหยิบถ้วยน้ำชาไปพร้อมกับเขา เขาขว้างถ้วยไปที่แผงหน้าต่างด้วยพละกำลังทั้งหมดของ มันทำให้หน้าต่างแตกออก

สำนักงานแห่งนี้ตั้งอยู่บนชั้นสอง แม้ว่ามันจะอันตรายที่จะกระโดดออกไปนอกหน้าต่างมันก็ยังดีกว่าการหายใจไม่ออกจากการสำลักควัน

ดงซูบินรู้สึกว่าเขาถึงขีดจำกัดแล้ว เขารับอากาศบริสุทธิ์ใกล้หน้าต่างและเขามองไปเห็นกันสาดด้านล่าง กันสาดนั้นเป็นหลังคาของที่จอดจักรยาน ดงซูบินรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยเมื่อเขาเห็นหลังคาพลาสติก เขากอดเอกสาร และค่อย ๆ ปีนออกไปนอกหน้าต่าง เขาใช้เล็บกดที่ขมับเพื่อล้างจิตใจของเขาก่อนที่จะใช้แรงสุดท้ายของเขาเพื่อกระโดดลงมา

4 เมตร……

3 เมตร……

2 เมตร……

ปัง !!!

ดงซูบินรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดบนไหล่ซ้ายของเขาและร่างกายของเขากระแทกกับหลังคาพลาสติกสีฟ้าโปร่งแสง เขาลงมาถึงที่กันสาดและเสียสมดุลและก่อนที่จะกลิ้งไปด้านข้าง “ปัง” เขาตกลงมาจากหลังคาลงบนพื้นคอนกรีตซึ่งมันมีจักรยานจอดอยู่เพียงสามคันเท่านั้น

เขาอ้าปากค้างเพื่อรับอากาศบริสุทธิ์

ดงซูบินพยายามไม่อาเจียนและดูท้องฟ้าสีฟ้า ในที่สุดเขาก็ปลอดภัย

เขายังมีชีวิตอยู่!

เขายังไม่ตาย!

3 นาทีต่อมา……

ได้ยินเสียงฝีเท้าวิ่งเข้ามาใกล้เขา

มันเป็นคนที่พยายามดับไฟอยู่นั้น พวกเขาทั้งหมดวิ่งไปที่ด้านหลังของอาคาร ในหมู่พวกเขานั้นมีหัวหน้าสำนักงานกิจการทั่วไปและเพื่อนร่วมงานของดงซูบินอยู่ด้วย

“ซูบิน! ซูบิน!”

“ซูบินนายรู้สึกอย่างไงบ้าง! นายโอเคไหม?!”

ร่างกายของดงซูบินเต็มไปด้วยรอยไหม้และรอยฟกช้ำ เขาลุกขึ้นยืนไม่ได้ เขาพยายามอย่างดีที่สุดก็แค่ยิ้มโต้ตอบกับพวกเขา

ต้าหลินเหม่ย, จ้วงจื่อ, ฉางจ้วงและคนอื่น ๆ วิ่งเข้ามาใกล้เขามากขึ้นและเห็นดงซูบินที่ตัวเต็มไปด้วยเลือดและแผลไฟไหม้นอนอยู่บนพื้น พวกเขาทั้งหมดตกใจ:“เรียกรถพยาบาล! ด่วน!” จ้วงจื่อเป็นคนที่อยู่ใกล้กับดงซูบินมากที่สุด เขาตะโกนและก้าวไปข้างหน้าเพื่อพยายามช่วยเขา

หลี่ชิงรู้สึกประทับใจอย่างยิ่ง “ซูบิน……นาย.......เฮ้อ นายรู้ว่าเอกสารนั้นถูกเผาไปหมดเแล้ว แต่นายก็ยัง…….”

ดงซูบินยังคงหอบและพูดว่า:“เอกสารยังไม่ได้ถูกเผา”

“นายว่าอะไรนะ” หลี่ชิง โจวฉางชุนและทุกคนในที่เกิดเหตุตกใจอีกครั้ง

ดงซูบิน หันร่างของเขาไปด้านข้างอย่างเจ็บปวดและหยิบซองจดหมาย 2 อันที่อยู่ข้างใต้เขาขึ้นมา “เอกสารพวกนี้ใช่หรือเปล่าครับ?”

“นายเจอมันด้วยเหรอ?” หลี่ชิงและโจวฉางจูไม่เชื่อสายตาพวกเขา พวกเขาเกือบจะร้องไห้ในจุดนั้นและเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อหยิบซองสีน้ำตาลทีมีเลือดติดอยู่ "ใช่! ใช่ นี้แหละเอกสารนั้น!“หลี่ชิงรู้สึกดีใจมากจนไม่รู้จะพูดอะไร” ซูบิน……นี่นาย……. ซูบิน ……นายทำได้ดีมาก! ยอดเยี่ยม!”

ทุกคนตกตะลึงกับดงซูบิน

เกาแพนเหว่ย และ ฉางจี้ มองหน้ากัน พวกเขาไม่เชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น ก่อนหน้านี้เมื่อดงซูบินรีบวิ่งเข้าไปในห้องที่ถูกไฟไหม้ไม่มีใครคาดคิดว่าเขาจะมีชีวิตรอดออกมา และปล่อยให้เขาเข้าไปเอาเอกสารด้วยตัวคนเดียว

โจวฉางจูมองไปที่เกาแพนเหว่ย และ ฉางจี้ ซึ่งกำลังจ้องมองที่ ดงซูบินอย่างไม่เชื่อ ความเห็นของเขาเกี่ยวกับดงซูบินได้เปลี่ยนไป เกาแพนเหว่ย และ ฉางจี้ เคยอ้างว่าซูบินหุนหันพลันแล่นและยังไม่บรรลุนิติภาวะ แต่ตอนนี้ทั้งคู่ทำอะไรกัน? พวกเขาซ่อนตัวจากกองไฟ  ดงซูบินนั้นน่าเชื่อถือกว่าพวกเขามาก

ผู้อำนวยการหยานก็มาถึงและรู้สึกตกใจกับการกระทำของดงซูบิน เขามองไปที่ดงซูฐินและนำเอกสารมาจากหลี่ชิง “พวกนายไม่จำเป็นต้องเขียนจดหมายลาออก แต่พวกนายจะยังถูกลงโทษ กลับไปและเขียนรายงานมาให้ฉัน”

หลี่ชิงตอบ "ครับท่าน. ขอบคุณผู้อำนวยการหยาน”

โจวฉางจูกล่าวอีกว่า:“ขอบคุณครับท่าน” ทั้งคู่ต่างก็ดีใจที่ไม่ต้องลาออก

“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน” ผู้อำนวยการหยาน มองไปที่ดงซูบินซึ่งยังคงนั่งอยู่บนพื้น “หากนายทั้งสองต้องการขอบคุณใครสักคน นายควรขอบคุณเขา นายทั้งคู่โชคดีจริงๆที่มีลูกน้องที่ดี”

หลี่ชิงและโจวฉางจูพยักหน้า

ถูกต้อง. หัวหน้าคนใดจะรู้สึกแบบเดียวกันกับการมีผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาที่ยอมเสี่ยงชีวิตให้กับหัวหน้าของเขา อย่างน้อยก็ไม่มีใครเหมือนดงซูบินในสำนักสาขาเขตตะวันตก

ในขณะนี้ความประทับใจของทุกคนที่มีต่อดงซูบินเปลี่ยนไป คนนี้บ้าและยอมเสี่ยงชีวิตของเขาเพื่อบางสิ่งบางอย่าง…….