Chapter 82 – Magician’s Ivory Tower (3)
Chapter 82 – Magician’s Ivory Tower (3)
”
"วูว"
ซังจินได้ถอนหายใจออกมาในขณะที่เช็คเหงื่อออกไป
'บลิ้งไปได้ทุกๆที่ด้วยเวทมนตร์...'
มันได้ใช้เวลานานมากกว่าที่เขาคาดเอาไว้ ในการที่จะใช้หินแสวงหาทั้งห้าก้อน เขาจะต้องทำทุกอย่างให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ จากนั้นซังจินก็เดินลงไปที่ชั้นล่าง
"ถ้าหากว่าที่นี่เป็นชั้นที่ 10...งั้นชิ้นส่วนลับมันคงอยู่ที่...'
ซังจินได้พยายามทบทวนความทรงจำของเขา ในตอนที่เขาได้เดินขึ้นไปและต่อสู้กับมอนปกติ เขาก็ได้เดินมาเจอกับปนะตูลับ ซึ่งมันเก็บหมวกจอมเวทย์เอาไว้ มันเป็นหมวกที่จะสามารถเพิ่มสถานะได้ชั่วคราว
'มันอยู่ที่ชั้น 5 หรือชั้น 6 กันนะ?'
มันเป็นที่ๆมนุษย์แมงป่องอยู่ แต่ว่าเขาจำไม่ได้ว่ามันอยู่ตรงไหน ในชีวิตที่แล้วเขายุ่งกับการเอาชีวิตรอดมากเกินไปที่จะเอาเวลามาสำรวจพื้นที่รอบๆ
'ไม่เป็นไร ฉันควรจะเห็นมันในตอนที่ฉันเดินลงไป'
"ไปกันเคอะ ซาดาเมียร์ เคน"
ซังจินได้เดินลงไปข้างล่างพร้อมกับสัตว์อัญเชิญของเขา การที่การอัญเชิญของเขามีเวลาถึง 15 นาทีคงจะต้องขอบคุฉายา 'ผู้อัญเชิญ' ของเขา
มันเป็นการดีที่สุดที่เขาจะลงไปชั้นล่างพร้อมกับพรรคพวกที่น่าเชื่อถือได้ และเมื่อเขาได้ลงมาถึงชั้น 9 ที่ชั้นนี้มันก็ได้มีแพะสีดำตัวใหญ่อาศัยอยู่ แพะมันได้มองมาอย่างไร้เดียงสา แต่แล้ว
"แบ๊ะ~"
เมื่อแพะได้ร้องออกมา ซังจินก็รู้สึกง่วงนอนไปเอง ความต้านทานของเขากลายเป็นสิ่วไร้ค่าในทันที และตาของเขาก็เริ่มจะปิดลงด้วยตัวเอง ซังจินได้พยายามร้องเรียกซาดาเมียร์ผู้ที่อยู่ด้านหลังเขาในทันที
"ซาดา..."
แต่ว่าก่อนที่เขาจะพูดจบ เขาก็หลับลงไปแล้ว
"สายฟ้าสัมผัส"
ซาดาเมียร์ได้ใช้เวทย์สายฟ้าออกมาเพื่อปลุกเขา แต่แพะก็ได้พุ่งเข้าใส่พวกเขาอีก ซังจินจึงพยายามจะยกดาบขึ้นมาป้องกัน แต่แล้ว
"ฟิ้ว~"
เคนได้พุ่งออกไปอย่างกับสายฟ้าจากด้านข้าง และกระแทกตัวเข้าใส่แพะ
"แบ๊ะ~"
แพะก็ได้ร้องออกมาในขณะที่ดันกลับไป ซึ่งจากนั้นเคยก็กลับมาอยู่ข้างๆซังจิน
"กรร..."
เคนได้แยกเขี้ยวออกมาและขู่ขึ้น
"ข..ขอบคุณ เคน"
ซังจินได้ขอบคุณเคนในขณะที่นึกย้อนกลับไป แพะตัวนี้มันไม่ใช่แพะธรรมดา มันสามารถจะใช้เวทย์ได้ มันเป็นแพะเวทมนตร์ ซึ่งมันก็อาจจะถูกสร้างโดยจอใเวทย์ที่บ้าคลั่งเรนินก็ได้ หลังจากนั้นแพะก็ร้องออกมาอีกครั้ง
"แบ๊ะ~"
วงเวทย์ได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของแพะ และบอลไฟก็ได้พุ่งออกมาึากวงเวทย์นั้น มันเล็กกว่าลูกไฟของเรนิน แต่ว่าเพียงแค่นี้มันก็มีลูกที่ใหญ่อยู่พอควร ซังจินจึงร่ายเวทย์ออกมา
"โล่ต้านเวทย์"
บอลไฟได้พุ่งตรงเข้ามาใส่ซังจิน
"ตูมม"
และระเบิดออก
'แพะที่ไหนกันปล่อยบอลไฟได้...'
ซังจินจำเป็นจะต้องเอาชนะมันให้ได้อย่างรวดเร็ว เขาจึงพุ่งเข้าไปใส่แพะอีกครั้ง ซึ่งแพะมันก็ได้เหวี่ยงหัวของมันไปรอบๆมันพยายามจะโจมตีซังจินด้วยเขาของมัน แต่ว่านั่นคือความผิดพลาด
มันไม่มีทางเลยที่จะสามารถต่อสู้กับซังจินในระยะประชิดได้ ซังจินเขาไม่ได้หลบเขาเลย เขาใช้ดาบมูนสเปคฟันใส่เขาแทนที่จะหลบ
"แกร๊ก"
เขาของแพะมันได้หักออกมา ซึ่งเขามันได้หักลงภาวในการโจมตีเพียงครั้งเดียว มันทำให้แพะตกใจกลัวมากและ
"แบ๊ะ~"
ในขณะที่มันร้องออกมาอีกครั้ง ซังจินก็วิ่งเข้าไปเพื่อที่จะปลิดชีวิตมันลง แต่ว่า
''วิ้ง"
แสงได้ส่องออกมาจากตัวแพะ และมันก็ได้วาปไปอยู่ในอีกมุมหนึ่ง มันเหมือนกับทักษะ 'บลิ้ง' ที่เรนินใช้เลยซังจินได้ยิ้มแยกเขี้ยวออกมา
'ฉันรู้อยู่แล้ว...ฉันได้เรียนรู้ทริคนี้มาจากเจ้านาของแกแล้ว...'
ซังจินได้หันไปกล่าวกับซัมมอนของเขา
"ใช้วิธีเดียวกับก่อนหน้านี้"
ด้วยคำสั่งนี้ ซาดาเมียร์ได้เริ่มร่ายเวทย์ออกมา และเคนก็วิ่งไปทางขวาของแพะ และซังจินก็วิ่งไปทางซอมย
มันเป็นกลยุทเดียวกันกับที่จัดการเรนิน มันไม่มีทางเลยที่แพะจะสามารถรอดไปได้
"ศรสายฟ้า"
"แบ๊ะ~"
แพะได้วาปหลบออกไปจากเวทย์ของซาดาเมียร์ แต่ว่าในตอนท้ายมันก็ได้เข้าไปใกล้ซังจินด้วยตัวเอง ซังจินจึงใจบลัดเวเจนในการตัดหัวของมันออกมา จากนั้นเขาก็สะบัดดาบเพื่อเอาเลือดออก และซาดาเมียร์ก็เข้ามาหาเขาและพูดขึ้น
"เจ้าวิ่งนี้...มันเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นเพื่อใช้เวทมนตร์"
ซาดาเมียร์ได้หยิบหัวแพะขึ้นมา
'มันคืออะไร...'
ซังจินกำลังจะถามออกไปแต่ว่าซาดาเมียร์ก็ได้กระซิบออกมาเบาๆ
"สัญลักษณ์ของอิลล์ โอเมน..."
ซังจินได้มองไปที่เขา บนหัวของแพะมีสัญลักษะดาวห้าแฉกสีแดงอยู่
"นั่นคืออะไร?"
ซาดาเมียร์ได้อธิบายออกมาอย่างจริงจัง
"นี้มัน...เป็นรูปแบบต้องห้าม"
"ต้องห้าม? มันคือ?"
"มันเป็นเวทย์ต้องห้าม อย่างเช่น...การผสมพันธุ์สัตว์สองสายพันธุ์เข้าด้วยกัน"
"จริง?"
"ใช่แล้ว เพียงแค่วาดสัญลักษณ์นี้ในคูตาลก็จะมีโทษแล้ว...ในจุดๆนี้...."
ซังจินได้กอดอกขึ้นและกล่าวออกมา
"เจ้าของหอคอยเป็นคนที่นอกรีต แม้ว่าในก่อนหน้านี้นายจะไม่ได้เห็น แต่ว่าเขาได้เผาสิ่งก่อสร้างรอบๆหอคอยทิ้ง"
ซังจินไม่ได้จริงจังมากนัก แต่ว่าซาดาเมียร์กำลังฝังศพอยู่ จากนั้นซังจินก็กล่าวออกมา
"เฮ้ ไปชั้นล่างกันเถอะ พวกเราจะไปพบกับคนอื่นๆในอีกครึ่งทาง"
****
ซังจินได้ก้าวลงไปชั้นล่างเรื่อยๆในขณะที่เดียวกันก็กวาดล้างพวกมอนสเตอร์ออกไป
ความแข็งแกร่งของมอนสเตอร์จะยิ่งมากขึ้นตามชั้นที่สูงขึ้นไป ดังนั้นซังจินที่ค่อยๆไล่ระดับหอคอยลงมาจากชั้นบนสุดจึงพบว่ามันง่ายมากขึ้นเรื่อยๆ
ในที่สุดซังจินก็ได้มาถึงชั้นที่ 6 ชั้นที่ชิ้นส่วนลับอยู่ ผู้พิทักษ์ชั้นนี้คือมนุษย์แมงป่อง มนุษย์แมงป่องมันก็ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นมาเช่นกัน
ร่างกายของมันเหมือนกับแมงป่องยักษ์ในทะเลทรายคูตาล แต่ว่าท่อนบนของมันเป็นมนุษย์ซึ่งมีแขนเป็นก้ามแมงป่อง และแม้ว่าซังจินต้องการจะลองพูดกับมันดู มนุษย์แมงป้องก็ได้มีหมวกเหล็กปิดใบหน้าเอาไว้
"เยี่ยม ฉันจะได้รู้หลังจากที่ฆ่ามันสินะ"
ซังจินได้ดึงดาบออกมา และซาดาเมียร์ก็ได้กล่าวกับเขา
"นายท่านนี่จะเป็นเวทย์สุดท้ายของข้า"
ดังนั้นสู้มาตลอดโยที่ไม่ได้หยุดพักเลยืดังนั้นมันจึงไม่ใช่เรื่องแปลก
"อา โอเค"
จากนั้นซังจินก็หันไปกล่าวกับเคน
"เคนไปจัดการหางของมัน"
ซังจินได้กล่าวออกมาและจากนั้นเขาก็พุ่งตรงเข้าไปข้างหน้า
"ศรสายฟ้า"
เวทย์ของซาดาเมียร์ได้พุ่งออกมาจากด้านหลังของเขา
"เปรี๊ย~"
มนุษย์แมงป่องได้ถูกสายฟ้าช็อตเข้าใส่ จากนั้นซังจินก็ได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งนี้ พุ่งเข้าไปตัดก้ามทั้งสองข้างของมนุษย์แมงป่องออกไป
"อั๊ก..."
แมงป่องได้ของออกมาด้วยความเจ็บปวดและเหวี่นงแขนเข้าใส่ แต่ว่าซังจินก็ได้หลบอย่างสบายๆด้วยการเอียงหัวหลบ ทุกอย่างมันได้อยู่ในการคำนวนของเขาหมดแล้ว
"กรร~"
เคนได้พุ่งเข้าไปและกัดหางของแมงป่องเอาไว้
"ฮา โฮ..."
แมงป่องก็ยังคงร้องเสียงแปลกๆออกมาด้วยความโกรธแค้น ซังจินเริ่มจะเบื่อหน่ายแล้ว เขาจึงวิ่งขึ้นไปบนร่างกายของแมงป่องและตัดข้อมือของส่วนที่เป็นมนุษย์ทิ้ง
จากนั้นซังจินก็เอาดาบบลัดเวเจนแทงลงไปที่ใจกลางของร่ายกายของแมงป่อง ซึ่งได้ทำให้มันตายลงไป และหางของมันก็สูญเสียความแข็งแกร่งและตกลงไปเอง
และจากนั้นร่างกายส่วนของก็ไร้เรี่ยวแรงและตายตามๆกันไป
"หืมม..."
ซังจินคิดเกี่ยวกับใบหน้าของมัน แต่ว่าในท้ายที่สุดเขาก็ตัดสินใจที่จะไม่สนมัน เขาคิดว่ามันไม่จำเป็นที่เขาจะต้องไปดูใบหน้าใต้หน้ากากนั้น จากนั้นซังจินก็หันไปรอบๆ
ซาดาเมียร์ได้กลับเข้าไปในตะเกียงแล้ว
'เวทย์ต้องห้าม...จริงๆมันไม่ควรจะมี'
เขรได้คิดขึ้นกับตัวเอง และจากนั้นที่บันไดชั้นล่าง
"นายคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขา?"
"ทำไมเราจะต้องไปสนใจเจ้านั่นด้วย?"
"แต่ว่าบอสถูกกำจัด..."
"ลืมมันไปซะ พวกเราเพียงแค่เตรียมพร้อมสำหรับศัตรูตัวถัดไปก็พอ"
ได้มีเสียงของคนอื่นๆดังขึ้นมา พวกเขาได้มาถึงแล้ว ซังจินจึงได้ไปพบกับคนอื่นๆพร้อมกับเคน
"โย่ว~ ทำได้ดีนี่"
การตอบสนองต่อซังจินของแต่ละคนต่างก็ไม่เหมือนกัน
"นาย..."
จอมเวทย์เขียวหมดคำพูด
"นายเป็นคนฆ่าบอส? ด้วยตัวคนเดียว?"
ภูผาได้ถามออกมาอย่างสงสัย
"ทำไมนายถึงไปเพียงคนเดียว?"
ฮอปไลต์ได้กล่าวโทษเขา และสุดท้าย
"ไอเวรฆาตกร ตายซะ"
ชาวภูเขาได้พุ่งเข้ามาใส่ซังจิน ซังจินได้คิดขึ้นในขณะที่มองดูชายที่กำลังวิ่งเข้ามาหาเขา
'มันก็จะเกิดการณ์แบบในรอบที่แล้วงั้นหรอ...'
ซังจินได้เตรียมอาวุธขึ้นมาและปัดป้องดาบสองมือของชาวภูเขส ดาบแรก ดาบสอง ดาบสาม พวกเขาได้ปะทะกัน...และชายคนนี้แข็งแกร่ง เขสไม่เพียงแต่จะเร็วเท่านั้น แต่การโจมตีของเขาก็ยังหนักหน่วงอีกด้วย
ซังจินได้ปัดดาบลงและวางแผนที่จะผลักดาบของเขากลับไป
แต่เมื่อซังจินได้ผลักดาบออกมา ชาวภูเขาก็ไม่ได้ต่อต้านอะไรและใช้แรงผลักนั้นในการหมุนตัว
เพราะเหตุนี้มันจึงได้ทำให้การผลักของซังจินไร้ฆ่า และชาวภูเขาก็ได้ใช้โอกาสนี้ในการโจมตีซังจิน
"วูบ~"
ดาบได้ส่งเสียงที่อันตรายออกมา ซังจินจึงได้ยกดาบบลัดเวเจนขึ้นมาป้องกัน
"เคร๊ง"
ชายคนนั้นได้ถอยกลับไปหลังจากที่การโจมตีล้มเหลว ชาวภูเขาได้แสดงออกมาอย่างจริงจัง
'เขาป้องกันมัน?'
ดูเหมือนว่าดวงตาของเขาจะพูดเช่นนั้น แต่แม้กระทั่งซังจินก็ยังประหลาดใจเช่นกัน การโจมตีในครั้งนี้เขาจำเป็นจะต้องใช้ 'ความสนใจเต็มที่' ในการป้องกันมัน
ถ้าหากว่าเขามีความคล่องแคล่วและความแข็งแกร่งไม่น้อยไปกว่าสองเท่า เขาก็จะต้องตกเป็นเหยื่อของการโจมตีนี้แน่นอน
'เฮ้...เขาทำได้ดีจริงๆ'
ซังจินได้ปรายตามองไปที่ชายคนนั้น ชาวภูเขาคนนี้เป็นเด็กหนุ่มผิวขาว ผมสีบลอนด์ ดวงตาสีฟ้า มีลักษณะที่น่าไว้วจ และนอกจากนี้ก็ดูสมาท จากนั้นชาวภูเขาก็ได้ขอความช่วยเหลือจากเพื่อนร่วมทีม
"เฮ้! พวกนายกำลังทำอะไรอยู่? มาช่วยฉันสิ!"
แต่คนอื่นๆก็ยังคงลังเล พวกเขารู้าึกลำบากมจที่จะโจมตีคนอื่นๆ ด้วยในตอนนี้ทุกๆคนควรจะรู้จักระบบฆาตกรแล้ว
พวกเขาไม่ต้องการที่จะเป็นคนโจมตีคนแรก ซังจินได้พบว่ามันน่าสนใจดีเขาอยากรู้บางอย่าง ซังจินจึงตัดสินใจใช้ 'ไทดท์ - ดวงตาแห่งเจเรเมียร์'
ซังจินได้สัมผัสไปที่ต่างหูด้านขวา การที่จะมช้งานทักษะนี้ควรจะต้องมีการสนทนากัน ดังนั้นซังจินจึงกล่าวกับนักล่าคนอื่นๆ
"ฉันไม่ได้เป็นฆาตกร ทั้งหมดที่ฉันทำก็คือการก้าวไปข้างหน้า"
และในไม่ช้าเขาก็ได้ยินเสียงของทุกๆคนพร้อมกัน
'ดังนั้นแล้วการประกาศเกี่ยวกับการฆ่าบอสเป็นความจริง?'
'แต่ว่าเขาก็ดูไม่เหมือนจะเป็นฆาตกรเลย? เยี่ยม ตั้งแต่ที่เขาไม่ได้เป็นฆาตกร ฉันก็ไม่ควรที่จะโจมตีเขาก่อนและได้รับบทลงโทษ
'ถ้าหากมีใครคนใดคนหนึ่งตาย...ผลงานของฉันก็จะเพิ่มมากขึ้น ฉันเพียงแค่ไม่ต้องเข้าไปยุ่งกับมันและเพียงแค่มองทุกอย่างดำเนินไปและจบลงด้วยตัวมันเอง'
เขาสามารถจะได้ยินเสียงภายในความคิดของแต่ละคนได้ มันเป็นประสบการณ์ที่น่าสนใจมาก และในเสียงพวกนั้น มีเสียงหนึ่งที่มีผลต่อซังจินมากที่สุด
'แม่แกสิ...หุบปากไป ไอ้เวรเอ้ย!'
มันเป็นความคิดที่โกรธแค้นของชาวภูเขา จากนั้นชาวภูเขาก็ได้พุ่งเขามาใส่ซังจินอีกครั้ง
"เคร๊ง"
ดาบสองมือของชาวภูเขาได้ปะทะเข้ากับดาบคู่ของซังจิน
"เฮ้ ทำไมนายถึงทำอย่างงั้น?"
"พวกนายไม่รู้ความจริงงั้นหรอ?"
และเสียงที่เหมือนกับเสียงกระซิบก็ได้ดังออกมา
'พวกเราเกือบจะตายกันก็เพราะว่าไอหมอนี่มันออกไปจากทีม'
เขาดูไม่เหมือนจะเป็นคนเลวเลย ซังจินต้องการที่จะอธิบายกับเขา
"เฮ้ ฉันไม่ได้เป็นฆาตกร มันเพียงแค่..."
"ไม่มีข้อแก้ตัวอะไรทั้งนั้น!"
บทสนทนาของพวกเขาไม่ยาวนัก และเขาก็ได้พุ่งเขามาหาซังจินพร้อมกับดาบสองมือของเขา และจากนั้นความคิดของเขาก็ดังออกมา
'ฆาตกรมันก็เหมือนกับศัตรูของมนุษยชาติ! แกมันก็แค่เศษสวะ'
ซังจินได้มองดูเขาพุ่งเข้ามา มันช่วยไม่ได้ที่เขาจะต้อวยิ้มออกมา
'เฮ้...ชายคนนี้เป็นคนที่มีความชอบธรรมมาก"
เรื่องนี้ได้แปลจนถึงตอนจบแล้วครับ มีทั้งหมด 3 กลุ่ม สามารถจะติดต่อเข้ากลุ่มลับได้ที่เพจนี้เลย > จิ้มเลย <