AGKMW บทที่ 60: งาน 3 (ฟรี)
AGKMW บทที่ 60: งาน 3
จูดกลับมาบอกพวกเขาว่ายังมีการต่อสู้อีกหนึ่งคู่ก่อนจะถึงตาพวกเขาใช้ลานประลอง
ขณะที่พวกเขาพูดกันการต่อสู้ที่น่าเบื่อนั้นก็จบลง การต่อสู้ต่อไปนั้นตามที่จูดกล่าว นั่นเป็นศิษย์อาจารย์เดียวกันสองคน ซึ่งได้สาบานว่าจะมีเพียงหนึ่งคนที่ลงจากลานประลองอย่างมีชีวิต ซึ่งปรากฏว่ามีคนหนึ่งในนั้นได้ฆ่าอาจารย์ของตนเองและอีกคนได้สาบานว่าจะแก้แค้น เมื่อพวกเขาพบกันในงานนี้ ศิษย์ที่ต้องการจะแก้แค้นนั้นก็เกือบจะเข้าไปโจมตีอีกฝ่ายที่ยืนอยู่ แต่เพราะรู้ว่าถ้าใครสักคนสู้กันนอกลานประลองจะเกิดผลกระทบอย่างกว้างขวาง เขาจึงบังคับให้ศิษย์อีกคนนั้นขึ้นไปสู้กันบนลานประลองเพื่อตัดสินปัญหาของพวกเขา
ได้ยินเรื่องของสองคนนี้ทำให้อาทรอกซ์นึกถึงสองนินจาที่เขาได้ต่อสู้ด้วยเมื่อชีวิตก่อน เรื่องราวนี้ค่อนข้างคล้ายคลึงกัน แต่ความแตกต่างของความแข็งแกร่งระหว่างนินจาทั้งสองและสองผู้ฝึกวิชายุทธที่อาทรอกซ์ได้เห็นนี้ไม่สามารถเปรียบเทียบกันได้
การต่อสู้เริ่มขึ้นด้วยผู้ฝึกวิชายุทธที่ต้องการแก้แค้น(ขอเรียกว่า ก) ได้ตรงเข้าไปหาผู้ฝึกวิชายุทธที่ฆ่าอาจารย์(ขอเรียกว่า ฮ) ขณะที่ชักกระบี่ออกมา
ขณะที่ ก ชักกระบี่ของเขาออก ฮ ก็ได้ล้วงเอามีดเล่มเล็กๆที่เขาเก็บไว้ในชายเสื้อออกมา ขณะที่ ฮ พยายามต้านกระบี่ของ ก ไว้ชั่วเสี้ยววินาทีนั้น เขาก็ได้ขว้างมีดอื่นไปยังอกของ ก เพื่อที่พยายามจะทำร้ายอีกฝ่าย ก ตระหนักถึงเจตนาของ ฮ และรีบถอยหลังออกไปเล็กน้อยเพียงพอที่จะเบี่ยงเบนมีด
ที่สร้างความประหลาดใจให้กับอาทรอกซ์ก็คือนี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นการใช้เวท เมื่อ ฮ ใช้พลังจำนวนมากเพิ่มความเร็วของตนเองโดยการใช้เงาเพื่อลดแรงปะทะกับอากาศ ก ซึ่งเตรียมตัวเรื่องนี้ไว้ในเมื่อเขารู้ถึงความสามารถส่วนใหญ่ของ ฮ ก็ได้ใช้พลังงานจำนวนมากเช่นกันเพื่อลดน้ำหนักของกระบี่ ทำให้มันกลายเป็นกึ่งวิญญาณ ด้วยกระบี่ที่เร็วขึ้น ก ก็ได้เบี่ยงเบนมีดของ ฮ ไปเล็กน้อย แต่ ฮ ก็ใช้มีดอีกอันจากชายเสื้อเฉือนร่างของ ก
เมื่อเห็นรอยแผลบนแขน เขาก็เกิดความโกรธเมื่อนึกได้ถึงรอยแผลที่เขาพบบนร่างของอาจารย์ และในเสี้ยววินาทีที่เขาสูญเสียจิตสำนึกนั้น ฮ ก็ไม่ได้พลาดโอกาสนี้และใช้เวลานั้นสร้างรอยแผลอีกรอยบนร่างของ ก ด้วยมีด
ฮ ซึ่งไม่ได้พูดแม้สักคำนับตั้งแต่การเริ่มต้นการต่อสู้ได้อ้าปากพูดขึ้นว่า “...น้องชาย วิถีของอาจารย์ของเรานั้นไร้ผลและอ่อนแอ ไม่เพียงแต่นาย กระทั่งลูกชายของเขาหากตามรอยเขาใช้วิถีกระบี่ของเขาแสวงหาการแก้แค้น… พี่ไม่เห็นเป็นอย่างอื่นนอกจากการเสแสร้ง…”
หลังจากที่พูดถ้อยคำเหล่านี้แล้ว ฮ ก็ใช้พลังที่เขาเหลืออยู่อีกครึ่งเพิ่มความเร็วด้วยเงาและน็อก ก ลง และโดยที่ไม่มีใครหยุดเขาไว้ ฮ ก็เดินออกไปจากลานประลองที่คนทุกคนกำลังมองดูอยู่
อาทรอกซ์พบว่าการต่อสู้นี้ค่อนข้างน่าสนใจ เขาได้เห็นว่าพวกเขาได้สูญเสียพลังงานไปจำนวนมากระหว่างการต่อสู้ ทักษะเหล่านี้ที่พวกเขาใช้มีประโยชน์อยู่บ้างแต่ก็ไม่มากไปกว่านั้น พวกเขาบางทีไม่อาจจะใช้ทักษะเหล่านี้ในการต่อสู้ดิ้นรนเป็นเวลานานมิเช่นนั้นเขาต้องหมดพลังงานที่จะปกป้องตนเองเมื่อมันจบลง แต่นอกเหนือจากสิ่งเหล่านั้น อาทรอกซ์ก็คิดว่านี่เป็นการต่อสู้ที่น่าสนใจ ทักษะการใช้และควบคุมของมีคมนั้นพวกเขามีระดับสูงกว่าการต่อสู้ของคู่ก่อนหน้านั้น
ตอนนี้เมื่อการต่อสู้จบลง อาทรอกซ์ก็หันไปมองดูเพื่อนที่เขาได้เข้าร่วม และก็เกิดความสนใจในปฏิกิริยาที่พวกเขาแสดงออก เจมส์กำลังครุ่นคิดลึกเกี่ยวกับการต่อสู้และมีแววตาที่แน่วแน่ บางทีอาจจะกำลังคิดว่าเขาสามารถต่อสู้กับผู้ฝึกวิชายุทธสองคนนี้ได้หรือไม่
ไดแลนกำหมัดแน่นไปแล้ว ใบหน้าแสดงถึงการตัดสินใจที่แน่แน่วถึงที่สุด ทันใดนั้นเขาก็หันไปหาอาทรอกซ์และเผยรอยยิ้ม เขากำลังกระหายที่จะต่อสู้กับใครสักคน และคนคนนั้นก็ยืนอยู่ตรงเบื้องหน้าของเขา “ไปกันได้หรือยัง” เขาถาม
“แน่นอน การต่อสู้นั้นเพียงทำให้ผมเพิ่มความกระหายการต่อสู้” อาทรอกซ์ตอบด้วยใบหน้าที่ไร้อารมณ์ แต่ในเบื้องลึกผู้คนสามารถรู้สึกได้ถึงความคาดหวังที่แฝงอยู่เล็กน้อยในนั้น
เมื่อทั้งสองคนเดินขึ้นไปบนลานประลอง ผู้ตัดสินอ่านกฏของลานประลองที่เขาได้รับจากองค์กรและที่สร้างความประหลาดก็คือชื่อที่ปรากฏอยู่ที่นั่น “ขณะนี้เรามีไดแลน ฮาลล์ หนึ่งในผู้ฝึกวิชายุทธที่ทรงพลังมากที่สุดของกลุ่มวัยรุ่นในรัฐของเรา เขามาจากเมืองฮิลวัลเลย์เพื่อเข้าร่วมการประชุมประจำปีกับเรา ซึ่งจะต่อสู้กับนักดาบ” เขากล่าวด้วยสายตางุนงง
อาทรอกซ์ซึ่งได้ยินเช่นนี้ได้แต่ยกมือกุมหัวขณะที่หันไปยังจูดที่ยิ้มและชูนิ้วรูปตัววีให้กับเขา ผู้ชมที่รู้สึกว่าเขาดูคุ้นหน้าอยู่บ้างต่างพากันอ้าปากค้าง พวกเขาไม่คิดว่าคนที่พูดอยู่กับกลุ่มของเจมส์ก็คือนักดาบของซีรี่ย์ออนไลน์ที่พวกเขาได้เห็นมา
บางคนไม่เข้าใจถึงการกล่าวอ้างนี้ เพราะพวกเขาไม่ได้ดูปฐมบท และได้แต่ถามคนอื่นที่แสดงความกระตือรือล้นออกมาเมื่อรู้ว่าเขาเป็นใครด้วยความอยากรู้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้คำตอบที่น่าพึงใจแต่อย่างไรเนื่องมาจากความตื่นตะลึงที่คนเหล่านั้นได้รับ พวกเขาได้แต่เพียงเก็บความสงสัยไว้กับตนเองตอนนี้และครุ่นคิดว่าทำไมพวกเขาจึงเรียกคนนี้ว่านักดาบทั้งที่เขาไม่ได้นำดาบมา
ไดแลนซึ่งได้แต่หัวเราะมาตลอดสุดท้ายก็เก็บอาการไว้ได้และเริ่มตั้งท่าต่อสู้ อาทรอกซ์ซึ่งเห็นเช่นนี้ก็เริ่มจริงจังขึ้นและทำการสำรวจคู่ต่อสู้ของเขาขณะที่มองไปยังช่องว่างที่เขาอาจจะใช้ได้ในระหว่างการต่อสู้ขณะที่รอให้ผู้ตัดสินประกาศเริ่มการต่อสู้
“ถ้านายมีอาวุธ ทางที่ดีนำมันออกมา” อาทรอกซ์กล่าวด้วยสีหน้าเหินห่างเช่นปกติ
“ยังไม่ต้องการใช้” ไดแลนตอบด้วยความมั่นใจในความแข็งแกร่งของตนเอง
“เริ่มการต่อสู้” ผู้ตัดสินกล่าวขณะที่เขาก้าวออกไปพ้นจากแนวระยะการต่อสู้เพื่อไม่ให้ถูกลูกหลงจากการต่อสู้ในเมื่อเขารู้จักระดับพลังของไดแลนดี
ด้วยความประหลาดใจของผู้ชม พวกเขาไม่มีใครขยับ ทั้งคู่ต่างพากันมองหาช่องว่าง แต่ในระหว่างพวกเขาอาทรอกซ์เป็นคนแรกที่พบช่องเปิดก่อนเพื่อที่จะไม่เป็นการเสียโอกาสอาทรอกซ์จึงวิ่งเข้าไปหาไดแลนขณะที่เขาทำท่าถือกระบี่ที่มองไม่เห็น
...
จูดมองดูการต่อสู้ด้วยความอยากรู้ เขารู้จักความแข็งแกร่งของไดแลนเป็นอย่างดีและรู้ว่าถ้าพวกเขาต่อสู้กันเองอย่างจริงจัง การต่อสู้บางทีอาจจะจบลงด้วยการหมดแรงทั้งสองฝ่ายหรือไม่ก็พิการทั้งคู่ ความแข็งแกร่งของพวกเขาใกล้เคียงกันมาก ดังนั้นการเปิดการรุกโดยปราศจากปัจจัยภายนอก พวกเขาอาจจะต้องใช้ท่าไม้ตายที่พวกเขามีในเก็บซ่อนไว้
จูดหันไปมองเจมส์ซึ่งได้รู้ถึงความแข็งแกร่งของเบนจามินมาแล้วและถามอีกฝ่ายว่า “นายคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นในการต่อสู้นี้”
เจมส์หันไปหาจูดและตอบอย่างจริงจังว่า “ผมคิดว่าไดแลนจะต้องพ่ายแพ้ย่อยยับ”
จูดมองไปยังเจมส์ด้วยไม่อยากเชื่อ เขาคิดว่าเจมส์คงพูดว่าการต่อสู้คงเป็นไปอย่างสูสีหรืออะไรทำนองนั้น แต่ที่กลับทำให้เขาประหลาดใจก็คือเจมส์พูดว่าไดแลนซึ่งเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในรุ่นนี้จะพ่ายแพ้ “ทำไมทำให้นายเชื่อเช่นนั้น”
“เราทั้งคู่เคยสู้กันมาก่อน” เจมส์ซึ่งได้รอปฏิกิริยาเช่นนั้นตอบ
“พวกนายเคยสู้กันมาก่อนด้วยเหรอ ผลเป็นอย่างไร” จูดถามด้วยความอยากรู้
“พวกเราไม่ได้ถือการต่อสู้จริงจังนัก ถึงเพราะว่าความแตกต่างของพวกเรามีน้อย เขาก็ยังได้เปรียบอย่างมาก ถ้าไดแลนใช้อาวุธ ก็อาจจะมีโอกาสชนะบ้างแต่ในเมื่อนี่เป็นการต่อสู้กระชับมิตร ผมเชื่อว่าไดแลนต้องแพ้ยับเยินถ้าไม่มีการแทรกแซงจากภายนอก” เจมส์ตอบสร้างความประหลาดใจให้กับจูด
