ตอนที่แล้วEp 41.2
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไป EP 43

EP 42


เวลาแปดโมงเช้า

หลิงรันติดตามหมอโจวเพื่อตรวจห้องพักและกรอกรายชื่อผู้ป่วยก่อนที่จะเลิกงาน

การบริหารที่หยุนหัวเป็นระบบรอบวอร์ดสามขั้น ผู้ดูแลเตียงในสายแรกดำเนินการตรวจสอบขั้นแรก พวกเขาคาดว่าจะตรวจรอบวอร์ดอย่างน้อยวันละสองครั้ง แพทย์สายสองทำการตรวจขั้นที่สอง พวกเขาคาดว่าจะตรวจรอบวอร์ดทุกวันวันละครั้ง แพทย์ระดับหัวหน้าสายสามและกรรมการที่ได้รับการแต่งตั้งจะต้องดำเนินการตรวจสัปดาห์ละสองครั้งเท่านั้น

สำหรับแพทย์อายุน้อยเมื่อผู้อำนวยการฝ่ายและผู้อำนวยการฝ่ายปฏิบัติการไม่ทำการแสดงรอบวอร์ดมันจะเป็นวันที่ค่อนข้างผ่อนคลาย

หมอโจวไม่อยากให้หลิงรันอยู่นาน แต่ก่อนจะกลับเขามีคำสั่งพิเศษให้ "เมื่อนายกลับมาครั้งหน้า ไม่ว่านายจะตื่นเต้นแค่ไหน นายควรนอนหลับอย่างสบายไม่งั้นมันจะไม่ดีสำหรับร่างกายของนายเอง"

"ผมหลับสบายมาก" หลิงรันตอบ

หมอโจวตั้งใจมองหน้าของหลินรันและพูดว่า "อย่าเอาเปรียบร่างกายของนาย เพราะนายยังเด็ก การใช้พลังงานตอนเที่ยงคืนเป็นสาเหตุอันดับหนึ่งของโรคมะเร็ง นายควรจริงจังกับมันให้มากอย่าดูถูกมัน "

"ครับ" หลิงรันตอบ เขาควรจะพูดหรือไม่ว่าเขาจะต้องนอนจนถึงเวลากลางวันแสก ๆ ?

อย่างไรก็ตาม แพทย์ประจำแผนกและแพทย์สามัญข้างๆต้องการพูดอะไรบางอย่าง เขาหาวครั้งแรกและหมอโจวโบกมือให้เขาแล้วพูดว่า "ถ้านายเหนื่อยจงกลับไปนอน ถ้าไม่ถ้าอย่างนั้นก็จงอยู่ช่วยคนอื่นต่อไป"

"ไม่! ผมควรกลับไปดีกว่า ถ้าผมอยู่ที่นี่อีกต่อไปอีกสักนิดผมอาจตายด้วยความเหนื่อยได้" แพทย์ประแผนกเขายืนอย่างรวดเร็ว

"นายควรรู้จักขี้เกรียดบ้าง" หมอโจวหัวเราะเบา ๆ สองครั้ง และพูดกับหลิงรัน "นายควรกลับไปเร็วๆได้แล้ว วันนี้วันศุกร์นายมีเวลาสองวันติดต่อกันในวันหยุดสุดสัปดาห์ นายสามารถพักผ่อนได้ ฉันของแนะนำให้นายจงสะสมเวลาพักไว้ ไม่อย่างนั้นหลังจากที่นายจบการฝึกงานจะไม่มีสิ่งดีๆแบบนี้อีกต่อไปแล้ว "

หลิงรันเหยียดร่างกายและพยักหน้า

วันที่เหลือก็ยังคงสำคัญ อย่างน้อยเขาก็ยังสามารถหายใจนอกโรงพยาบาลและรับอากาศสดชื่นได้ . . แต่มันก็ยังมีควันไอเสียจากด้งรถยนต์ออยู่ดี

…. .

ณ คลินิกตระกรูหลิง

กล่องไฟที่ประตูส่องด้วยแสงสีแดงและสีเหลืองปฏิบัติหน้าที่อย่างรับผิดชอบ ร้านอาหารเล็ก ๆ ร้านตัดผมเล็ก ๆ และตลาดเล็ก ๆ ล้วนใช้แสงแบบเดียวกัน

ผู้คนจำนวนมากดูเหมือนจะมีการฉีดยาเข้าเส้นเลือดในห้องถ่ายเลือดของห้องรักษาของคลินิกตระกูลหลิง ผู้ที่ไม่สามารถนอนได้ก็นั่งรอเพื่อฆ่าเวลา

“วันนี้ธุรกิจไปได้ดี” หลิงโจวกล่าวเมื่อเห็นลูกชายของเขา ใบหน้าใหญ่ๆของเขาดูเหมือนตลกในขณะที่เขายิ้ม

"มีการระบาดของโรคไข้หวัดใหญ่เมื่อเร็วๆนี้?" หลิงรันเป็นแพทย์ที่ได้รับความนิยมชมชอบ เมื่อมีคนจำนวนมากในคลินิกมีการระบาดของโรคไข้หวัดใหญ่ในบริเวณใกล้เคียงหรือผู้ป่วยที่ป่วยเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของอุณหภูมิอย่างรุนแรงเมื่อฤดูกาลเปลี่ยนไป

"มันคงดีกว่าถ้าลูกมาในตอนที่มีการระบาดของไข้หวัดใหญ่" หลิงโจวหัวเราะและรู้สึกภูมิใจในตัวเอง "นับตั้งแต่เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับหัวหน้าหยาง คลิกนิกตระกลูหลิงของเราก็ได้ถูกยอมรับมากขึ้น ถ้าพ่อรู้ว่าจะเป็นแบบนั้นพ่อจะซื้อประทัดฉลองให้ยิ่งใหญ่กว่านี้ ... "

หลิงโจวพูดเบา ๆ ขณะที่ดึงไหล่ของหลิงรันเพื่อให้เขาก้มศีรษะลง "บางคนมาจาก หมู่บ้านอันกู่ พวกเขามาหาเราเพื่อขอคำปรึกษา"

แต่เดิม หลิงรัน คิดว่ามันเป็นความลับบางอย่าง และเขามองไปที่พ่อของเขาด้วยความสงสัยขณะที่เขาพูดว่า "หมู่บ้านอันกู่ และ หลงกู่ นั้นเชื่อมต่อกันอยู่แล้วนิ"

“ลูกรู้ไหมว่าคนสมัยนี้ขี้เกียจขึ้นทุกวัน พวกเขาไม่ต้องการแม้แต่จะไปร้านอาหารทั้งที่มันอยู่แค่ใต้บ้านของพวกเขา พวกเขายอมจ่ายเงินในการโทรเรียกบริการอาหารจากอังกู่  แต่กลับยินดีที่จะเดินสิบนาทีมาจนถึงคลินิกของเรา ลูกรู้ไหมว่ามันยอดเยี่ยมแค่ไหนในวันนี้ ดังนั้นอาหารกลางวันของเราจะเป็นปลาดินเผา”หลิงโจว พูดกับหลิงรันต่อว่า" และเมื่อไม่นานนี้ก็เด็กสาวคนนั้นชื่อลูจินหลิงมาหาลูกด้วย เธอยังให้ปลาคาฟหนักเกือบหกปอน์ดแนะ พ่อเอามันไปไว้ในตู้ปลา เธอบอกว่ามันจับได้ที่ไทเกอร์  [1] มันยังมีชีวิตอยู่พ่อเก็บมันไว้ในถังและจะทำเป็นอาหารให้พวกเราทาน "

"แล้วพ่อจ่ายเงินให้เธอไหม?"

"เธอปฏิเสธที่จะรับเงิน เธอบอกว่าลูกช่วยธุรกิจเธอ ดังนั้นเธอจึงต้องการที่จะตอบแทนคุณ แม่ของลูกก็ให้ของเธอ  เป็นหมวกดวงอาทิตย์ทอด้วยมือซึ่งเธอดูชอบมันมาก" ในช่วงยี่สิบปีที่ผ่านมาทั้งคู่หลิงโจวและเตาปิงช่วยกันซื้อของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับหลิงรัน เพื่อขอบคุณสิ่งที่หลิงรันทำให้กับครอบบครัว ซึ่งมันเป็นเรื่องที่ทำเป็นประจำสำหรับการขอบคุณใครสักคนในบ้าน

"งั้นผมขอไปเล่นเกมของผมต่อนะ" หลิงรันรู้สึกโล่งใจ เขาหันหลังกลับและเอนกายลงในสวน

"ระวังสายตาเสียนะลูก" เมื่อหลิงโจวเห็นว่าลูกชายของเขาทำหน้าที่ได้ตามปกติ

ธุรกิจคลินิกเกือบดูเหมือนแผงลอยเล็ก ๆ หากคุณต้องการให้ธุรกิจดี คุณต้องใจกว้างมากพอ คุณต้องพูดคุยกับลูกค้า และให้ส่วนเล็กลดน้อยที่สุดแก่พวกเขา  ดังนั้นเมื่อครอบครัวมีสิ่งของเหลือน้อย . . ยาเม็ด ซูซานถัง [2], กลาสตัม, เชิงเชียซางตูเกา[3] จากนั้นพวกเขาจะคิดถึงคุณ

หลิงโจวสามารถเลี้ยงดูภรรยาได้โดยปัญญาและความขยันของเขาเป็นพิเศษ อย่างไรก็ตามนั่นเป็นคลินิกที่ดีที่สุดที่สามารถจัดการได้

หลิงรันวางของที่ได้รับมาลงในตำแหน่งที่สะดวกสบายและหยิบโทรศัพท์ออกมา เขากดไอคอนสำหรับ คิงออฟกอรี่ และส่งคำเชิญเล่นเกมไปที่ ดอนซิง

หลังจากนั้นไม่กี่นาทีหลิงรันก็กลับไปอยู่ในอันดับต้น ๆ ของเขาที่เรียกว่า 'สตัมบอน บรอนซ์' จากนั้นเขาก็เริ่มการเล่นรอบใหม่เขาดูร่าเริง

ในช่วงบ่าย . . .

เนื่องจากดอนซิง และคนอื่น ๆกำลังฝึกพิเศษให้กับหลิงรัน เขาจึงตามแพทย์ ซิยง ไปตรวจร่างกายผู้ป่วยสองสามคนแทนเขา

คลินิกทุกแห่งมีแพทย์ประจำไม่กี่คน คนป่วยที่มาที่นี่ทุกคนต่างก็มีโรคเรื้อรังและใช้ยาเพื่อบรรเทาอาการเหล่านั้น บางคนแก่และร่างกายอ่อนแอ บางคนหวาดระแวงและหวังว่ายาที่เขามีจะช่วยลดอาการของเขาได้.

เมื่อพวกเขามาที่คลินิก พวกเขาทั้งหมดก็พูดคุยและหัวเราะ บางคนอาจแนะนำแพทย์และพยาบาลเกี่ยวกับใบสั่งของพวกเขา

หมอจียงทำการวินิฉัย จากนั้นเขาก็ช่วยในการวัดความดันโลหิต เขาใช้หูฟังเพื่อฟังการเต้นของหัวใจและการหายใจ และดูเหมือนว่าจะมีการตรวจโรคอื่นๆเพิ่มเติมด้วย

หลิงรันหยิบเฉพาะหูฟังขึ้นมาและตาของเขามองไปยังผู้ป่วยทุกคนที่เขามาเพื่อสังเกตและฟัง เขาไม่ได้ถามหรือพูดอะไร

แม้ว่าเขาจะมีเทคนิคการเย็บแผลที่เป็นมืออาชีพระดับกลางและการควบคุมการตกเลือดด้วยมือเปล่าในระดับที่สมบูรณ์แบบ แต่ในความเข้าใจของเขาเกี่ยวกับอายุรศาสตร์ยังคงอยู่ในระดับของนักศึกษาฝึกงาน เขายังห่างไกลจากแพทย์ผู้มีประสบการณ์อย่างหมอจียง

คุณหมอจียงพอใจมากกับทัศนคติของหลิงรัน เขามองเขาและพูดด้วยรอยยิ้ม "เจ้าหนุ่มหลิง มีนิสัยดีหลังจากเขาไปโรงพยาบาลเพื่อฝึกงาน เขาไม่ได้รับนิสัยที่ไม่ดีของหมอโดยปกติมาเลย"

หลิงรันยิ้ม

"ฉันไม่ได้พูดถึงนาย" หมอซิยชี้แจงก่อนที่เขาจะยิ้ม "แพทย์บางคนโดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มาจากโรงพยาบาลระดับใหญ่เกรดเอ มักจะชอบออกคำสั่งเมื่อพวกเขามาโรงพยาบาลระดับต่ำกว่า ราวกับว่าพวกเขาเป็นคนเดียวที่รู้วิธีการรักษา"

"เนื่องจากแพทย์เหล่านั้นมาจากโรงพยาบาลขนาดใหญ่เกรดเอ ซึ่งอยู่ในระดับ 'ดี' นายรู้หรือไม่" จวงซี ต้องวิ่งมาพร้อมกับขาที่ใหญ่และน้ำหนักมากกว่าห้าสิบปอน์ดแต่เธอดูแข็งแรงมาก”

เธอเป็นผู้หญิงหลงตัวเอง เธอนับก้าวการเดินของเธอในวีแชททุกวัน เธอเดินเกินกว่าหมื่นก้าวทุกวัน แต่น้ำหนักของเธอยังหนักเหมือนภูเขาเช่นเดิม

แพทย์จียง หัวเราะและพูดว่า "มันมีทั้งดีและไม่ดี เมื่อพูดถึงแพทย์จากโรงพยาบาลขนาดใหญ่เกรดเอ นอกจากนี้ยังมีแพทย์ที่มีทักษะที่อยู่โรงพยาบาลระดับต่ำกว่า  นอกจากนี้ผู้ป่วยจะถูกแบ่งโดยอัตโนมัติโดยระบบการแพทย์และโรงพยาบาลในปัจจุบัน ตัวอย่างเช่นแพทย์ทีมีทักษะดีที่ในการรักษาต่อมไทรอยด์ จะรวมข้อมูลก่อนที่จะพิจารณาว่าสามารถดำเนินการรักษาต่อมไทรอยด์ทั้งหมดได้หรือไม่ หลังจากที่เขาได้พบกับผู้ป่วยหรือแพทย์คนอื่นๆจะส่งผู้ป่วยที่เหมาะสมในการผ่าตัดต่อมไทรอยด์ทั้งหมดให้แพทย์เฉพาะทาง แม้แต่แผนกของโรงพยาบาลก็มีความเชี่ยวชาญในโรคเพียงไม่กี่ชนิดเท่านั้น เมื่อแพทย์ดังกล่าวมาที่โรงพยาบาลระดับล่างและพบผู้ป่วยที่มีอาการต่าง ๆ พวกเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะสั่งการอีกต่อไป "

หลิงรันฟังแล้วพยักหน้า โรงพยาบาลหยุนหัวก็มีลักษณะเช่นนั้นเหมือนกัน มีทันตแพทย์จัดฟันที่มีชื่อเสียงในแผนกทันตกรรมซึ่งเชี่ยวชาญในการจัดฟันแบบไม่เห็นเหล็กจัดฟัน การจัดฟันที่ไม่เห็นเหล็กจัดฟันของเขาทำได้ดีมาก แต่เขาไม่สนใจเรื่องอื่นนอกจากทักษะดังกล่าวเลย

ถ้าหลิงรันต้องการใช้เทคนิคเอ็มถัง เขาก็อาจกลายเป็นผู้เชี่ยวชาญได้เช่นกัน

มีผู้ป่วยปกติที่มีอาการปวดหลังและต้นขาตลอดทั้งปี เขาเข้ามาขัดจังหวะการสนทนาที่สนุกสนานนี้ "หมอจียง เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านผู้สูงอายุ"

“ตอนนี้ฉันเป็นหมอประจำครอบครัวของนายแล้ว” หมอจียงตะคอกสองครั้งแล้วพูดว่า“ถ้าฉันอยู่ต่างประเทศ อย่างน้อยก็สามารถเก็บเงินจากครอบครัวนาย สองสามพันเหรียญสหรัฐต่อปีได้”

"ถ้าอย่างนั้น ผมก็ต้องมีเงินสักสองสามพันเหรียญสหรัฐเพื่อจ่ายให้คุณ"

ทุกคนเริ่มคุยและหัวเราะอีกครั้ง บรรยากาศที่ตึงเครียดก็หายไป

หลิงรันแอบถอนตัวออกมาจากห้องตรวจ เขาถูกล้อเลียนโดยคนไข้หลายคนและบางทีอาจเป็นเพราะเมื่อเขามองผู้ป่วยในคลินิกเขารู้สึกถึงความใกล้ชิดกับพวกเขา อย่างไรก็ตามเขาก็เบื่อที่จะพูดคุยกับพวกเขาในระดับที่เขาพบว่าบางอยากจะไล่บางคนออกไป

"ฉันควรออกไปดินเล่นด้านนอก... "

โทรศัพท์ของหลิงรันดังขึ้นและสั่นสะเทือน

"เฮ้!"

"หมอหลิง! ทำไมวันนี้หมอไม่อยู่ที่โรงพยาบาลล่ะ" เสียงของลูจิงหลิงเสียงดังชัดเจน แต่ระดับเสียงของเธอดังเกินไปเล็กน้อย

"วันนี้เป็นวันพักของผมนะ"

"โอ้โห! งั้นฉันควรทำยังไงดี! รถพยาบาลที่ฉันเพิ่งซื้อมานำผู้ป่วยมาพบคุณ" เสียงของลูจิงหลิงรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยขณะที่เธอพูดว่า "ตอนนี้บริษัทของเราเข้าร่วมกับโรงพยาบาลแคนพิง ใบอนุญาตเป็นเจ้าของรถพยาบาลคือที่นี่ นอกจากนี้ยังมีอุปกรณ์และยาฉันยังจ้างแพทย์นอกเวลาด้วย… "

หลิงรันเงียบไปสองสามวินาที

ความจริงแล้วเขาได้รับของขวัญประเภทต่างๆจากเพื่อนร่วมห้องที่เป็นเด็กผู้หญิงหลายคนตั้งแต่เขายังเด็ก ของขวัญของพวกเขาถูกเก็บไว้ในห้องใต้ดินตู้เย็นและถังสไตล์ซีมากวาง แต่ผู้หญิงคนนี้มอบของขวัญในฐานะผู้ป่วย . .

เด็กสาวในศูนย์การแพทย์ จะพากระต่ายจากแล็บสองตัวมาให้เขาเพื่อที่พวกเขาจะได้ผ่าพวกมันด้วยกัน

"หรือคุณสามารถส่งสำเนาตารางการทำงานของคุณมาให้ฉัน ฉันจะส่งคนไปที่นั่นตามชั่วโมงทำงานของคุณ" ลูจินหลิงคิดอย่างรวดเร็วถึงวิธีแก้ปัญหาใหม่ล่าสุด เธอคิดว่าแผนของเธอสมบูรณ์แบบ 'ส่งผู้ป่วยในระหว่างชั่วโมงทำงานและออกเดทหลังจากเวลาทำงาน '

หลิงโจวผู้เป็นคนหูค่อนข้างไหว เขาใช้มันเพื่อติดตามสถานการณ์ของคลินิก เขาเข้าหาหลิงรันแล้วพูดว่า "ลูกช่วยถามเธอว่าพวกเขาเป็นป่วยประเภทใด! พวกเขาสามารถมาที่คลินิกของเราได้ไหม?"

"ใช่แล้วครอบครัวของเถ้าแก่เป็นเจ้าของคลินิก" ลูจินหลิงรู้แจ้งทันทีหลังจากได้ยินเสียงพ่อของหลิงรัน

"คนไข้แบบไหนกันนะ?" หลิง โจว เหยียดมือและหยิบโทรศัพท์ของหลิงรัน

ลูจินหลิงตกตะลึงเป็นเวลาครึ่งนาทีก่อนที่เธอจะพูดว่า "พวกเขาทุกคนล้วนเป็นคนไข้ที่มีอาการบาดเจ็บภายนอก

"และ?"

"มีเรื่องของการถูกหักแขน, แผลจากการตีกัน, และอีกอันหนึ่งที่มีรอยฟกช้ำบนร่างกาย... "

หลิงโจว ยังคงนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่ง และเขาพูดอย่างมืออาชีพ "ผู้ป่วยที่หัวของเขาโดนกระบองฟาดหัวจำเป็นต้องทำการซีทีสแกน  หรืออะไรก็ตามที่พวกเขาเรียกมัน เราไม่มีสถานที่นั้นที่นี่ คุณต้องปล่อยเขาไปที่แผนกฉุกเฉินของหยุนหัว สำหรับคนที่มีอาการฟกช้ำหลายครั้งคุณไม่มีแพทย์นอกเวลาที่นั่นหรือเปล่า ให้เขาตรวจดูว่าสมองของเขาบาดเจ็บหรือไม่ และถามเขาว่ามีข้อบกพร่องหัวใจพิการแต่กำเนิดหรือไม่? ถ้าไม่มีเธอก็สามารถส่งคนที่แขนหักมาที่นี้ "

หลิงโจวกล่าวเสริมว่า "สำหรับผู้ป่วยทุกคนที่เรายอมรับ เราจะให้คุณห้าหยวนต่อคน ... ต่อยี่สิบห้าหยวนสำหรับค่ารถพยาบาลขอให้ผู้ป่วยจ่ายด้วยเงินสด"

เมื่อได้ยินคำพูดของหลิงโจว ลูจินหลิงก็รู้สึกประหลาดใจและรู้สึกน่ายินดี “ฉันยังสามารถรับเงินได้โดยส่งผู้ป่วยไปโรงพยาบาลด้วยรถพยาบาล? โรงพยาบาลหยุนหัวไม่เคยให้เงินฉันเลย”

"โรงพยาบาลหยุนหัวไม่เคยขาดคนไข้ ก่อนที่ฉันจะลืมอย่าส่งคนที่เลือดไหลออกมาหาเราอย่างรุนแรง เราไม่มีสถานที่สำหรับถ่ายเลือดเรา ส่วนใหญ่คลินิกจัดการได้แค่การเย็บแผลภายนอกเท่านั้น"

"ดีที่ผู้ป่วยของเราทุกคนได้รับบาดเจ็บภายนอก"

ทั้งสองทำข้อตกลงและหลิงโจวยื่นโทรศัพท์คืนให้หลิงรันอย่างมีความสุขขณะที่เขาถามว่า "ลูกคิดว่าไง? ลูกอยากเย็บแผลไหม?"

หมายเหตุผู้แปล:

ไทเกอร์ : เป็นหุบเขาอันงดงามบนแม่น้ำ Jinsha ซึ่งเป็นแม่น้ำสาขาหลักของแม่น้ำแยงซีตอนบน (ที่มา: Wikipedia)

ซูซานถัง: ยาจีนโบราณที่มีซาโปนินรวมของโสม ฉสงฉี เป็นส่วนผสมที่ใช้งานมานานกว่า ห้าร้อย ปีในการรักษาโรคหลอดเลือดหัวใจในประเทศจีน (ที่มา: NCBI)

เชิงเชียซางตูเกา: ยาจีนที่ทำด้วยมัสค์เทียมใช้เป็นปูนปลาสเตอร์บรรเทาอาการปวด (ที่มา: Baidu)

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด