ตอนที่แล้วEP 99.2
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปEP 101

EP 100


By loop

หลังจากที่เอารถโฟล์คสวาเกนเจทต้าไปทำความความสะอาดมันดูดีขึ้นและเบาะรถถให้สัมผัสที่นุ่มนวล มันเหมือนเป็นรถใหม่

หลิงรันนั่งในที่นั่งคนขับ การตกแต่งภายในดูเรียบๆ และการปรับเบาะพนักพิงต้องใช้การปรับด้วยมือและรถมันมีขนาดเล็กสำเมื่อเทียบกับความสูงของหลิงรันและมันสไตล์ของรถมันดูแก่ไปเมื่อเทียบกับคนขับอย่างหลิงรันที่น่าจะใช้รถในสไตล์นั้นค่อนข้างล้าสมัย ... แม้มันอาจจะไม่ได้ดูดีไปทั้งหมด แต่มันก็ยังขับได้อยู่

หลิงรันตรวจสอบดูความพร้อมของเขาอย่างระมัดระวังและขับรถออกจากตรอกด้านหลังบ้านอย่างระมัดระวัง

หลังจากที่เขาปิดประตูชัตเตอร์ในโรงเก็บของแล้วเขาก็ทักทายซิสเตอร์ฮวนซีที่กำลังเคี้ยวหมู ตอนนี้หลิงรันแล้วขับรถอย่างมีความสุขบนถนน

เขาทำใบขับขี่ตั้งแต่สมัยเรียน หลังจากที่เขาได้รับใบขับขี่แล้วก็มีนักเรียนหญิงหลายคนที่เป็นเพื่อนร่วมห้องมักจะให้เขายืมรถของธอเพื่อที่จะให้เขาขับรถให้ หลิงรันอาจจะไม่ได้มีประสบการณ์บนท้องถนนมากนักแต่เป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นห่วงเพราะหลิงรันสามารถขับรถในเมืองได้อย่างสบาย

Volkswagen Jetta ได้รับการล้างจนมีนเกิดจุดที่มันเงาดำเงา ขณะที่เขาปิดหน้าต่างรถเขารู้สึกถึงสายลมและหมอกเล็กน้อย เขามองดูเมืองที่จอแจและในทันใดก็มีความคิด 'ถ้าฉันมีรถพยาบาลส่วนตัวพร้อมห้องผ่าตัดของตัวเองฉันสามารถขับผ่านเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งได้ ฉันสามารถเดินทางได้ในขณะที่ทำการผ่าตัด ฟังดูเหมือนความคิดที่ดีทีเดียว '

บางทีเขาอาจหาเพื่อนไปด้วยสักคนหนึ่ง

หลิงรัน คิดว่าเฮียเฉา น่าจะเป็นตัวเลือกที่ดี เมื่อเฮียเฉานั้งไปกับเขาขณะขับรถเขาสามารถพบคนไข้ของเขาได้ทีละคนและทำการผ่าตัดที่ว่างด้านหลังรถ เขาอาจะเรียกเก็บเล็กน้อยเพื่อเป็นค่ากินอยู่และครอบคลุมค่าใช้จ่ายในการเดินทาง เมื่อเขาเหนื่อยกับการทำศัลยกรรมเขาสามารถขับรถและสนุกไปกับทิวทัศน์ในบ้านเกิดของเขา ...

หลังจากที่เขาคิดอย่างนั้นหลิงรันก็รู้สึกหิวทันที เมื่อเขาพบว่าเวลาพักนั้นสิ้นสุดลง หลิงรันก็ขับรถไปจอดที่โรงพยาบาลหยุนหัวโดยเรียกหมอเฉินกับหมอวังและถามบางอย่างกับเขา "เฮ้คุณทั้งคู่อยากทานเนื้อวัวไหม?"

“ฉันต้องรีบทำเวชระเบียนของฉันให้เสร็จ เอะ!!คุณกำลังหมายถึงไปทานเนื้อวัวข้างนอก?” หมอเฉินพูดอย่างเบาๆ

"ร้านอาหารของครอบครัว เฉาที่ซอยอาหารข้างทางพวกเขาขายเนื้อและบาร์บีคิวซึ่งรสชาติดีมากๆ" หลิงรันหยุดและพูดว่า "คุณไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าน้ำมันและค่าอาหาร"

หมอเฉินดูเหมือนจะไม่รู้สึกเหนื่อยอีกต่อไป เขาลุกขึ้นแล้วพูดว่า "รอฉันหน่อยฉันจะไปถึงที่นั่นภายในสิบนาทีเถอะให้ จะบอกให้หมอหวังรู้ด้วยไหม"

พวกเขาสองคนวิ่งลงบันไดไปทีละคนและพวกเขาก็ประหลาดใจเมื่อเห็นว่าหลิงรันออกมาจากด้านคนขับของรถ

"รถมาจากไหน"

"ผู้หญิงคนไหนที่ให้คุณยืมรถ?"

หลิงรันโบกมือของเขา "พ่อของผมซื้อมาให้ ป่ะไปกันเถอะ"

.....

ร้านอาหารของครอบครัว เฉา

มีผู้คนมากมายไหลเข้าและออกจากร้านอาหาร พวกเขานั้งกันเต็มร้านอาหารเล็ก ๆ จนแน่นเอียด

คนที่ไม่มีที่นั่งก็ไม่สนใจ พวกเขายืนอยู่ที่ทางเข้าและล้อมรอบชั้นวางบาร์บีคิวที่ร้อนตรงบริเวณสูบบุหรี่

เฮียเฉา ยืนอยู่ข้างเตาย่างบาร์บีคิว มีหมวกคลุมศีรษะขนาดใหญ่อยู่เหนือหัวเขา เขาวางเท้าบนเครื่องเป่าลมและซึ่งเขาหนักเกือบหนึ่งร้อยกิโลกรัม โดยมีบาร์บีคิวเสียบไม้อยู่ในมือของเขา หน้าของเขาถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อในขณะที่เขาโรยเครื่องเทศบนเนื้อย่างของพวกเขา

เปลวไฟที่ไหลทะลักย่างเนื้อนุ่มละมุน กลิ่นหอมของ ผงยี่หร่ และพริกถูกนำออกมาและมีพร้อมกับกลิ่นไหม้นิด มันลอยไปไกลและดึงดูดลูกค้ามากขึ้น

"โอเคนี่เป็นสิบห้าไม้ของคุณ"

"นี่คือสี่สิบไม้ของคุณ"

"สิบสามไม้ของคุณพร้อม"

เฮียเฉายิ้มและแจกไม้เสียบเนื้อย่างทั้งหมดให้ลูกค้า จากนั้นเขาหยิบไม้เสียบอีกหนึ่งร้อยไม้ออกมาหน้าร้าน และเสียบปลายแหลมของไม้เสียบบนชั้นวางบาร์บีคิวเพื่อให้แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อย

จากนั้นเขาจัดเนื้อสัตว์ที่เสียบไม้ไว้บนตะแกรง เฮียเฉาก้าวลงมาพร้อมกับเหวี่ยงแขนของเขาและเปลวไฟทะลุผ่านชิ้นเนื้อบาง ๆ กระจายไปทั่วชั้นโดยที่เฮียเฉา เขาแก้มแดงและหน้าของเขามันมากเนื่องจากย่างเนื้อ

"ไม้เสียบเนื้อชิ้นล็ก ... เราขายเนื้อแกะสดใหม่ในวันนี้เพียงสองหยวนเท่านั้นโดยการทำสแกนรหัส QR โปรดขยับไปทางขวาสำหรับผู้ที่ต้องการชำระด้วยเงินสดและโปรดขยับไปทางซ้ายเพื่อรับอาหารของคุณ โดยช่วยรับมันด้วยตัวคุณเอง "เฮียเฉาพูดพึมพำสองสามประโยคก่อนที่จะก้มศีรษะและจดจ่อกับการทำบาร์บีคิวเนื้อ

ทักษะการทำอาหารของเขายอดเยี่ยม มันเกินพอที่จะขายผ่านสไตล์การปรุงอาหารแบบดั้งเดิมและขั้นพื้นฐานที่สุด - คือการทำบาร์บีคิว

แม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่แข็งแรง แต่เขาก็ใช้ความสามารถของเขาเพื่อมองหาเนื้อเสียบร้อยไม้ในมือได้อย่างง่ายดาย แขกที่เขามาร้านหลายคนสนุก อาหารมีกลิ่นที่ยอดเยี่ยมและรสชาติยอดเยี่ยมเช่นกัน ...

เหนือหัวของเขาคือโทรทัศน์แอลซีดีสองเครื่องที่ออกอากาศข่าวจากช่องข่าวของหยุนหัวทีวี

เข่ได้ยินเสียงตะโกนอย่างกระตือรือร้นจากนักข่าว "เรามาที่ร้านอาหารของครอบครัวเฉาที่มีชื่อเสียงในเมืองขอบคุณเจ้าของร้านที่ก่อตั้งร้านอาหารที่ทำอาหารได้รวดเร็วขนาดนี้ นี้เฮียเฉารถเข็นที่ใช้สำหรับซื้อของชำ ซึ่งเคยเอาไปแบกผู้ป่วยและแพทย์ไม่เช่นนั้นผู้ป่วยสองคนที่บาดเจ็บคงจะต้องแย่แน่ๆเลย ...

"เฮียเฉาหยุดทำงานร้านของเขาในช่วงเวลาสำคัญเพื่อพยายามที่จะช่วยเหลือคนเจ็บในวันนั้น ...

"เฮียเฉา ฉันได้ยินมาว่าร่างกายของคุณอ่อนแอมากคุณเป็นโรคหัวใจพิการ แต่กำเนิดเมื่อคุณเป็นเด็กสมาชิกในครอบครัวของคุณมีหนี้สินเพราะพวกเขาต้องจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณ ฉันอยากรู้ คุณรู้สึกอย่างไรเมื่อคุณป่วยและหยุดกิจการของคุณในช่วงเวลาเร่งด่วนและย้ายไปช่วยเหลือผู้บาดเจ็บแทน "

หลิงรันและคนอื่น ๆ ที่เดินเข้ามาหลังจากที่พวกเขาจอดรถมองขึ้นไปที่วงของนักข่าวต่างอยากรู้อยากเห็นเหมือนคนเดินไปมาคนอื่น ๆ

นักข่าวสัมภาษณ์ฮัยเฉา ขณะที่เขาสวมชุดเครื่องแบบพ่อครัวสีขาวและเขามีหมวกของพ่อครัวอยู่บนหัวของเขา เสียงของเขาดังและชัดเจน "ฉันไม่มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลังจากที่ฉันเห็นตำรวจได้รับบาดเจ็บล้มลงกองกับพื่น ฉันเรียกหาหมอทันทีและออกไปช่วย ... "

กล้องกวาดฉากของเหตุการณ์และรายงานข่าวยังรวมถึงวิดีโอบางส่วนที่บันทึกโดยผู้เข้าชม

ในวิดีโอหลิงรันก้มหน้าอยู่เพื่อจัดการการรักษาและ เฮียเฉากางไหล่ของเขาและเงยหน้าขึ้นมองขณะที่เขาส่งไอโดฟอร์ให้หลิงรัน เช่นเดียวกับแอลกอฮอล์เพื่อการฆ่าเชื้อโรค รอบตัวพวกเขาถถูกเซนเซอร์ในการใช้ปกปิดธงและชื่อร้านค้าของ Oyster Sensation อย่างสมบูรณ์อยู่หลายจุด โดยธรรมชาติแล้วการเซนเซอร์นั้นไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้เพราะเพื่อความเป็นส่วนตัว

เห็นได้ชัดว่า เฮียเฉา รู้ว่ากล้องจะถ่ายทำเพียงหนึ่งร้านอาหารที่น่าสนใจ

ทุกคนดู เฮียเฉาบนหน้าจอจากนั้นมองมาที่เฮียเฉา ดูเขาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อราวกับว่าเขาพึงไปตากฝนมา พวกเขาอึกอัดเป็นอย่างมากแต่เขาก็เปิดกระเป๋าตังขึ้นมาเพื่อซื้อของๆร้านเฉา

นักทานบางคนซื้อเนื้อเสียบไม้เพียงไม่กี่ไม้ แต่ให้เงินสด 100 หยวนหรือ 200 ปอนด์ลงในกล่องเงินสด

เฮียเฮาแสร้งทำเป็นไม่เห็น

เขาจดจ่อกับการทำบาร์บีคิวและแจกเนื้อเสียบไม้ เขาทำงานหนักเพื่อชำระค่าใช้จ่ายของเขา

ร้านอาหารสำหรับครอบครัวของเฉา ซึ่งมักจะไม่มีใครสังเกตเห็นบนท้องถนนในทันใดมีผู้คนจำนวนมากหลั่งไหลเข้ามา มันเกือบจะเทียบเท่ากับปริมาณปกติของคนทั้งหมดในซอยอาหารข้างทางแล้ว

ไม่เพียง แต่ผู้คนจะไปมาเจอเฮียเฉาด้วยความชื่นชมหลังจากที่ดูข่าว แต่มีบางคนที่อยากลองอาหารดีๆ นอกจากนี้ยังมีคนที่ไปหาหมอหนุ่มหล่อในข่าว

เฮียเฉาจัดการทุกอย่างรอบตัวเขาได้ดี

อาจมีคนจำนวนมากมากจนไม่สามารถเข้าไปในร้านได้ อย่างไรก็ตาม เฮียเฉาได้ดึงชั้นวางบาร์บีคิวออกมาล่วงหน้าและดึงดูดผู้คนในทันทีด้วยกลิ่นของบาร์บีคิวแสนอร่อย

แม้ว่าจะไม่มีที่นั่ง แต่ก็ยังสามารถยืนและกินไม้ที่มีเนื้อชิ้นเล็กได้อยู่ ได้สี่ถึงห้าไม้

ตอนนี้ทุกคนที่ยืนหน้าร้านดูพอใจอยู่ในระดับหนี่งท

"เฮียเฉาเราขอห้าสิบเสียบไม้" หลิงรันทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

"โอ้หมอหลิงคุณมาด้วยหรอเนี้ย" ดวงตาของบอสเชาสว่างขึ้นและเขาก็ตะโกนว่า "ทุกคนหมอหลิงเป็นคนที่ช่วยชีวิตเขาเมื่อวานนี้เขามาจากโรงพยาบาลหยุนหัว

คนที่กำลังยืนทานอยู่นั้นสามารถดึงโทรศัพท์มือถือออกมาได้

หลิงรันยืนอยู่ไม่นานก็ถูกรายล้อมไปด้วยฝูงชน เขารอให้เนื้อย่างของเขาและกินอย่างเงียบ ๆ เขารู้สึกสบายใจมาก

ตั้งแต่การปรากฏตัวของเขาธุรกิจร้านอาหารของครอบครัวเฉา ก็ดีขึ้นกว่าเดิม

หมอหวังและหมอเฉินก็กินจนปากของพวกเขาเต็มไปด้วยมันของเนื้อ

“มันเป็นเรื่องที่น่าพอใจจริงๆที่ได้กินเนื้อจนเต็มท้องหลังเลิกงาน” หมอเฉินแสดงความรู้สึกของเขา

"ไม่ไม่ยังต้องไปทำงานเพราะเรายังมีเนื้อที่ท้องของหลิงรันอีกหนึ่งเคส" หมอหวังยองแก้ไขเขา

หลิงรันขว้างไม้เทลงไปในถังขยะด้านหน้าเขาแล้วพูดว่า "ช่วงวันพักผ่อนที่ผ่านมาดีไม่ค่อยสบายเท่าไรสิ่งที่น่าจะสบายกว่าคือการได้ผ่าตัดสองเคสต่อวัน"

ในขณะที่พวกเขากำลังพูดเขาได้ยินเสียงด้วยความเจ็บปวดตรงบริเวณที่ทำครัว

ในขณะที่ เฮียเฉาติดตั้งเครื่องเสียบโลหะที่เสียบโลหะบางและกลมวางอยู่ในทิศตรงกันข้าม มันแหย่เข้าไปในหลังมือของเขาโดยบังเอิญ

เฮียเฉาไม่ลังเลเลยที่จะเอาไม้เสียบกลับไปทางด้านขวาของเขียง เขายกเท้าขวาของเขาขึ้นจากเครื่องเป่าลมและเขาก็ปิดเครื่องดูดควันด้วยมือซ้าย

"เจ้าหนูเฮอ มาช่วยฉันตรงนี้หน่อย!" เฮียเฉา ตะโกน

เขาเสร็จสิ้นขั้นตอนการปฏิบัติในไม่กี่วินาทีและเลือดสดเริ่มที่จะค่อยๆหยดลงไปด้านหลังมือของเขาซึ่งถูกแทงทะลุด้วยโลหะ

“อืม…หมอลิงฉันจะต้องทำให้คุณลำบากอีกแล้ว” เฮียเฉาค่อยๆก้าวไปข้างหน้าสองก้าวและแสดงมือของเขาที่ถูกแทงทะลุออกมา

"อืม ... เอาล่ะเราเข้าไปข้างในแล้วรับการรักษาชุดปฐมพยาบาลของคุณยังอยู่ที่นั่นคุณเติมยาในนั้นหรือยัง?" หลิงรันวางเนื้อบาบีคิวลง

"ฉันเติมมันหมดแล้วรวมทถึงไอโอฟอร์ด้วยฉันซื้อมาไว้สองขวด" เฮียเฉาตอบ

“เพียงพอแล้วมันไม่ร้ายแรงเกินไปคุณมีเส้นไหมที่สามารถดูดซึมได้ป่า ฉันสามารถช่วยคุณเย็บแผลภายในและรอยแผลเป็นจะมีขนาดเล็กเว้นแต่ว่าคุณต้องการมีรอยแผลเป็นขนาดใหญ่ซึ่งในกรณีนี้เราจะใช้หนาขึ้น เส้นไหม.”

หลิงรันพูดคุยอย่างเรียบง่ายกับ เฮียเฉาทำให้ฝูงชนแถวนั้นตะลึงงัน

"ทุกวันนี้คนธรรมดาไม่มีคุณสมบัติที่จะอยู่ในทีวีแล้วใช่มั้ย" หมอหวังขว้างไม้ลงในถังขยะ ความปรารถนาของเขาในการกินต่อไปได้หายไปอย่างสมบูรณ์ และพร้อมเดินหน้าทำการรักษาต่อไป....

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด