ตอนที่แล้วMS บทที่ 17 เปิดโปงความจริง
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปMS บทที่ 19 หลีชิงเถียน

MS บทที่ 18 เพื่อรอส่งเจ้า


MS บทที่ 18 เพื่อรอส่งเจ้า

ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นเฟิงหยวนซิงก็หน้าซีด

ผู้พิพากษาคนนี้ไร้หนทางจัดการกับสองทรราชนี้แล้วเหรอ? หรือว่าเขากำลังขอความช่วยเหลือผิดคน?

โชวหวูและเฉิงหลงซิงเดินออกไปอย่างอารมณ์ดีและหัวเราะ

จากนั้นหลีมู่ก็พูดต่อ “ให้ข้าไปส่งพวกท่านนะ”

ตู้ม!

เสียงสายธนูดังสนั่นราวกับระเบิด

เฉิงหลงซิงหวาดกลัวกับเสียงที่เกิดขึ้น ร่างกายของเขารู้สึกได้ถึงแรงกระแทกจากด้านหลังพร้อมกับแรงส่งให้ร่างกายของเขากระเด็นไปติดกับกำแพงถ้ำพร้อมกระอักเลือดออกมา

“เจ้า...” ใบหน้าของเขาจุ่มลงไปในกำแพงไม่สามารถหันกลับมาได้ สีหน้าของเขาน่าจะโกรธน่าดู

เฉิงหลงซิงสัมผัสได้ถึงลูกธนูที่ปักอยู่หลังเขาและเริ่มตกใจสุดขีด เขาพยายามจะดึงมันออกมาแต่ก็ทำไม่ได้

“ข้า... เจ้า... หลีมู่ เจ้าเป็นใครกันแน่?”

เฉิงหลงซิงกู่ร้องออกมา

พลังของลูกธนูนั้นทรงพลังมาก มันปักกระแทกหลังของเขาทะลุหัวใจพร้อมกับทำลายเครื่องในจนแหลกเหลว ต่อให้เป็นพระเจ้าก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเขาได้แล้วในจังหวะนี้

หลีมู่ไม่ได้คิดจะตอบคำตอบของเขา

เด็กหนุ่มนั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับมองไปที่ธนูด้วยแววตาเปล่งประกายราวกับว่าไม่ได้เป็นคนยิงไปก่อนหน้านี้

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าคือสมาชิกของจันทราโลหิต...  เจ้าฆ่าข้าไป... พวกจันทราโลหิตจะต้องตามล่าเจ้าแน่...” เฉิงหลงซิงพูดด้วยแรงเฮือกสุดท้ายก่อนจะสิ้นลมบนกำแพงถ้ำ

“เจ้ามาจากจันทราโลหิตงั้นเหรอ?”

หลีมู่รู้สึกคุ้นกับชื่อนี้ แต่ก็พยายามทำเป็นไม่รู้จักมาก่อน

“เจ้าธนูนี่เยี่ยมไปเลยนะเนี่ย”

เขาแค่ง้างมันออกมาด้วยกำลังเพียงเล็กน้อยก็สามารถสังหารผู้ใช้ปราณร่วมได้แล้วในนัดเดียว ถ้าเขาง้างมันออกมาอย่างสุดแรงจะเกิดอะไรขึ้นกันนะ?

ธนูนี้ช่างเป็นของหายากยิ่ง ฉีกงจิ้งนี่ก็ยังสรรหามันมาได้นะ

ในขณะที่คนอื่นกำลังกลัวในพลังอันมหาศาลของธนูนี้

นี่เขา...ฆ่าเฉิงหลงซิงจริงๆเหรอ?

ไม่มีใครคาดคิดว่าหลีมู่จะฆ่านายทวารประตูได้ด้วยธนูเพียงดอกเดียวแบบนี้ แถมยังไม่ลังเลเลยซักนิด

คนที่เขาเพิ่งจะฆ่าไปมีตำแหน่งถึงบุคคลสำคัญในประเทศเชียวนะ แต่เขาก็ฆ่าได้อย่างเลือดเย็นและโหดเหี้ยม ราวกับว่าเชือดหมู...

ทุกคนต่างก็ตกตะลึงกับฉากนี้

ตรรกะความนึกคิดทุกอย่างพังทลายไปหมดแล้ว และโชวหวูคือคนแรกที่ตอบสนองกลับมา

ความกลัวถาโถมเข้ามาหาเขาราวกับคลื่นยักษ์บีบให้เขาร้องไห้ออกมา

หลีมู่อาจจะฆ่าเขาเมื่อไหร่ก็ได้ ในเมื่อเขาสามารถฆ่าเฉิงหลงซิงได้อย่างไม่ลังเลแบบนี้

ความกังวลและตื่นตระหนกก่อขึ้นในใจของเขา

ในฐานะของผู้นำตระกูลโชวแห่งไถไป๋มานานหลายสิบปี เขาสัมผัสได้ถึงความตายได้ใกล้ชิดขนาดนี้เป็นครั้งแรก

เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าหลีมู่มันจะกลายเป็นฆาตกรโรคจิตน่ากลัวได้ขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เขาต้องพึงพาพลังของตระกูลเพื่อจัดการกับเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ

ตู้ม!

เสียงสายธนูถูกยิงออกไปอีกครั้ง ราวกับเสียงร้องแห่งความตาย

ละอองเลือดกระจายรอบตัวโชวหวู

“อ่า...ไม่...” ร่างของเขาล้มลงและครางโอดโอยราวกับหมู

ขาซ้ายของโชวหวูถูกธนูปักตามมาด้วยแรงส่งที่มหาศาลจนทำให้ขาของเขากระเด็นหลุดออกไป เลือดพุ่งกระจายปนไปในอากาศ

หลีมู่ส่ายหัว “โทษทีนะ นัดนี้พลาดไปหน่อย”

เขาไม่เคยใช้ธนูมาก่อนและไม่ได้เล็งได้แม่นยำขนาดนั้น แต่เขาก็ยังยิงได้ด้วยประสาทสัมผัสที่ลับมาด้วยพลังเชียนเถียน

แล้วหลีมู่ก็รู้สึกได้ว่าธนูอันนี้ช่างเหมาะกับเขาเสียจริง

ถ้ามีธนูอยู่ก่อนหน้าเขาก็ไม่ต้องใช้การต่อสู้ประชิดตัวบ่อยๆหรอก ถ้าเขาได้ลองฝึกมันนิดๆหน่อยๆก็น่าจะใช้เป็นแล้ว

หลีมู่คงไม่ทำอะไรที่มันดูอันตรายแบบนี้แน่ๆเพราะความปลอดภัยส่วนตัวของเขาต้องมาก่อนเสมอในชีวิตของเขา ถ้ามันไม่ใช่เรื่องที่อันตรายถึงชีวิตล่ะก็เขาก็คงไม่ต้องเสี่ยงทำอะไรแบบนี้

แต่สำหรับทักษะการใช้ธนูแล้ว เขาพบว่ามันช่างง่ายเหมือนกับการเล็งปืนไรเฟิลก็ไม่ปาน แถมยังเท่อีกต่างหาก

เขาตัดสินใจได้แล้วว่าจะขยันฝึกยิงธนูหลังจากวันนี้เป็นต้นไป

“ขาข้า... ขาของข้า!” โชวหวูกรีดร้องอย่างโหยหวน ความเจ็บปวดแล่นผ่านไปทั่วร่างของเขาทันที

ถ้าหากว่านัดที่ฆ่าเฉิงหลงซิงทำให้ผู้คนหวาดกลัว นัดที่ทำให้โชวหวูกรีดร้องออกมมาก็ทำลายโสตประสาททุกคนได้เลย

แต่ก็ยังไม่มีใครจะหาทางทำอะไรเลย

ทหารธรรมดาเองก็ยังกลัวกับสภาพของที่นี่ซึ่งเต็มไปด้วยร่างไร้วิญญาณทั้งนั้นไม่มีใครกล้าทำอะไรหรอก

ข้ารับใช้ของโชวหวูและเฉิงหลงซิงกลัวจนหัวหดไม่กล้ารับมือกับหลีมู่ซักคน หรือแม้แต่จะพยายามทำตัวให้เป็นที่สนใจก็ตาม

ทั้งสาวกที่ตายกองรวมกันและชายร่างใหญ่ทั้งสองที่ถูกหลีมู่เดินไปถึงลูกธนูออกมา ไม่มีอะไรที่ผู้พิพากษาคนนี้ทำไม่ได้อีกต่อไปแล้ว

ใครจะกล้าเผชิญหน้ากับเขากันล่ะ?

“ไม่ ไม่ นายท่าน ได้โปรดอย่าฆ่าข้าเลย ให้ข้ามีชีวิตอยู่เถอะ ไว้ชีวิตข้าด้วย”

โชวหวูครางขอชีวิตด้วยสภาพที่น่าเวทนาบนพื้น

เสียงร้องพวกนั้นดั่งค้อนที่ตอกย้ำลงไปในจิตใจคนที่คิดคตทรยศต่อบ้านเมืองด้วยความกลัว

หลีมู่ขมวดคิ้วแล้วมองไปที่เฟิงหยวนซิง “เฮ้อ เสียงดังน่ารำคาญชะมัดเลย”

เขารู้ตัวทันทีว่านั่นหมายความว่ายังไง ชายคนนี้รีบคว้าดาบและเดินเข้าไปหาโชวหวูทันที

“เจ้า... เฟิงหยวนซิง เจ้าจะทำอะไรน่ะ... หยุดนะ... ท่านหลีได้โปรด ข้าสาบานว่าจะภักดีต่อท่านตลอดไป... ได้โปรดเถิด...” โชวหวูคลานไปมาบนพื้นเยี่ยงหนูที่ร้องขอชีวิต

แต่หลีมู่ไม่ได้มองเขาแม้แต่น้อย

“ถ้าเจ้าอยากจะลงมือเอง ก็ต้องคำนึงถึงผลที่จะตามมาด้วยนะ”

เฟิงหยวนซิงไม่ลังเลที่จะเข้าไปสังหารโชวหวูทันที ดาบถูกแทงลงไปพร้อมกับเลือดที่กระเซ็นขึ้นมาเปรอะเขา

จากนั้นเขาจึงหันกลับมาคุกเข่าต่อหน้าหลีมู่ “นายท่านขอรับ ข้าราชการที่คตโกงเหล่านี้ถูกประหารเรียบร้อยแล้ว”

หลีมู่พยักหน้า

ทหารทั้งหลายต่างก็ก้มตัวลงคุกเข่าทั้งนั้น พวกเขาตอนนี้กลายเป็นข้ารับใช้ภายใต้หลีมู่เป็นที่เรียบร้อย

และแล้วก็ถึงช่วงปิดม่าน

หลีมู่ถอนหายใจแรงขยับร่างกายไปมา

เลือดไหลออกมาจนเปื้อนผ้าพันแผลของเขา

แม่งเอ้ย นี่สินะคือราคาที่ต้องจ่ายหากเขาอยากจะเล่นบทนี้

ตอนที่เขาดึงธนูออกมานั้นจริงๆแล้วแม่งโคตรเจ็บสุดๆ แต่เพราะพิษงูนั่นมันทำให้เขาไม่รู้สึกอะไรไปเลย

แต่ตอนนี้พิษงูนั่นได้หายไปแล้ว เขาก็เริ่มรู้สึกปวดขึ้นมาทันที

หลีมู่ย่อตัวลงแต่ก็ไม่ส่งเสียงร้องออกมา พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่เริ่มผุดมาจากใบหน้าของเขา และข้างในเส้นเลือดของเขาก็ร้อนระอุดั่งมีลาวาไหลปนไปข้างในนั้น

หลีมู่เดาไว้ว่าน่าจะเป็นเพราะเลือดงูเขียวตัวนั้นที่กำลังหลอมละลายเลือดของเขาอยู่

เขาพลาดท่าในตอนที่สู้กับฉีกงจิ้งครั้งสุดท้ายและเกือบถูกงูนั่นกลืนกินลงไป แต่เขาก็กลับพลิกผันและใช้กระบวนท่าลับจากนิยายเรื่อง มังกรหยก ที่เป็นการดูดกลืนเลือดงูและฆ่าเจ้างูนั่นจนมันตายลง

เด็กหนุ่มใช้พลังเชียนเถียนในการห้ามพิษอยู่ในร่างของเขา แต่ในตอนนี้พิษของมันหายไปแล้ว เลยกลายเป็นว่ามีแต่เลือดงูกำลังไหลเวียนในร่างของเขาแทน

อย่างไรก็ตามทุกอย่างก็สำเร็จไปได้ด้วยดีในวันนี้

หลีมู่ยืนขึ้นและเดินออกจากถ้ำ ตรงกลับไปยังห้องของเขาโดยเร็วที่สุดเพื่อผสานเลือดของงูในร่างกายเข้ากับเลือดของเขาเอง