GG: บทที่ 7 – กลิ่นของสายเลือด
GG: บทที่ 7 – กลิ่นของสายเลือด
ใบหน้านั้นยังคงเย็นชาเหมือนปกติ แม้ว่าเสื้อผ้าของเธอเปลี่ยนไปกลิ่นอายที่เธอมีก็ยังคงอยู่ ตอนนี้เธอกำลังดื่มไวน์แก้วหนึ่งต่อจากอีกแก้วหนึ่งโดยไม่สนใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากเธอเมา
เย่ฮัวเดินเข้าไปหลังเคาน์เตอร์บาร์และมองดูชิงหยาอย่างเงียบ ๆ เขาไม่หยุดเธอจากการดื่มอย่างต่อเนื่อง เมื่อเธอเมาฉันจะทิ้งเธอเอาไว้ข้างนอก แล้วปล่อยเธอให้ตายไป
“ไม่ใช่ว่าคุณมีเรื่องที่จะต้องพูดกับฉันหรอ!” ชิงหยาวางแก้วไวน์ไว้บนเคาน์เตอร์บาร์อย่างแรง แล้วมองชายที่อยู่ด้านหน้าเธออย่างเย็นชา
เย่ฮัวพูดอย่างเฉยเมย “ฉันเคยพูดไปแล้ว ว่าฉันไม่สนใจผู้หญิงที่ฉันเคยแตะต้องแล้ว”
“ฉันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ฉันมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ!” ชิงหยาลูบหัวเธอด้วยความเจ็บปวด เธอรู้สึกราวกับว่าหัวของเธอมันกำลังจะแตกออก ทำไมเมื่อเร็ว ๆ นี้ถึงได้มีเรื่องกวนใจมากมาย ! ฉันอยากตายและลืมทุกสิ่งจริง ๆ
เย่ฮัวนำบุหรี่ออกมาและจุดไฟ “ฉันคิดว่าคุณมองหาผิดคน”
หลังได้ยินคำตอบของเย่ฮัว ชิงหยากลายเป็นบ้าคลั่งไปแล้วและตะโกน “ทำไมพวกคุณทุกคนถึงเป็นสัตว์เลือดเย็นกันไปหมด! ฉันผิดอะไร? ถึงให้ฉันแต่งงานกับผู้ชายที่ฉันไม่ชอบ!”
เย่ฮัวมองชิงหยาอย่างใจเย็นเหมือนเดิม ยิ่งกว่านั้นเมื่อมองดูอาการของชิงหยาแล้ว เขาสงสัยว่ามีบางอย่างผิดปกติกับดวงตาของเขา เขาถึงได้พาชิงหยาขึ้นไปชั้นบนเมื่อเดือนที่แล้ว
“คุณรู้ไหมว่าทำไมฉันจึงมาตามหาคุณ! เพราะนี้ไง!” ชิงหยานำผลการสอบออกมาจากกระเป๋าของเธอและโยนมันลงบนเคาน์เตอร์บาร์ทันที
เย่ฮัวเดิมที่เงียบและสงบ แต่เมื่อเขาเห็นผลการตรวจนั้น ความคิดของเขาหยุดชะงักไปชั่วขณะ และความรู้สึกหลากหลายได้แสดงออกมาทางสีหน้าของเขา ประหลาดใจ กังวล ความสุข สับสน อารมณ์ความรู้สึกทุกอย่างรวมเข้าด้วยกัน ตอนนั้นเองที่ในที่สุดเย่ฮัวก็ดูเหมือนมนุษย์!
ดวงตาสีดำของเย่ฮัวจ้องมองไปที่หน้าท้องของชิงหยา ในขณะที่เขาพูดในใจของเขาเงียบ ๆ ว่า
"ตาแห่งความจริง!"
นี่คือกลิ่นของสายเลือด! เธอไม่ได้หลอกฉัน ฉันมีลูกจริง ๆ! ฉันไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้ ในฐานะที่เป็นอันเดดร่างกายของฉันทั้งหมดเป็นเพียงโครงกระดูก ฉันจะมีลูกได้ยังไง? โดยการฉีดไขกระดูกเข้าไปในคนอื่น? ฉันไม่เคยคิดเลยว่าร่างกายที่ถูกสร้างขึ้นนี้จะมีความสามารถเช่นนี้!
ในอดีตฉันค่อนข้างอิจฉาคนพวกนี้ที่มีลูก หลังจากที่ฆ่าคนเก่าแล้ว คนตัวเล็กก็จะมาแทนที่และหลังจากที่ฆ่าคนตัวเล็ก ตัวเล็ก ๆ ก็จะมาแทนที่ แต่แล้วตัวฉันล่ะ หลังจากที่ฉันตายไปแล้วจะไปมีใครอื่น? อย่างไรก็ตามมันต่างกับตอนนี้ มันมีชีวิตเล็ก ๆ อยู่ในท้องของผู้หญิงคนนี้ ฮ่าฮ่า! สวรรค์ไม่ได้ทำให้ฉันผิดหวัง!
“ถ้าคุณไม่สนใจเรื่องนี้ ลูกของคุณจะจำคนอื่นว่าเป็นพ่อของพวกเขาในอนาคต หรือบางทีฉันอาจจะตายพร้อมกับลูกของคุณ!” อารมณ์ของชิงหยารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ดูเหมือนว่าการแต่งงานทำให้เธออับจนปัญญา
ในสัปดาห์นี้สำหรับชิงหยาเป็นช่วงเวลาที่มืดมนที่สุดในชีวิตของเธอ คุณปู่ คุณย่า พ่อและแม่ต่างก็รบเร้าให้ฉันแต่งงานดูเหมือนจะอยากจะโยนฉันออกไปทันที เพียงเพราะชายคนนั้นช่วยรักษาความเจ็บป่วยที่คุณทุกคนกำลังเผชิญอยู่ได้ พวกคุณทั้งหมดก็พร้อมส่งลูกสาวของคุณออกไปให้คนนอก พวกคุณทุกคนยังคงเป็นคนที่ฉันเคยรู้จักอยู่ไหม!
รวมกับในช่วงไม่กี่วันนี้ เพราะฉันเริ่มอาเจียนและประจำเดือนของฉันไม่มาตามปกติ ฉันไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสอบ ใครจะรู้ ว่าหลังจากตรวจสอบ ฉันจะพบว่าฉันท้อง!
ความคิดแรกของชิงหยาคือการทำแท้งลูก แต่เธอทนไม่ได้ที่จะทำและดังนั้นจึงมาตามหาชายประหลาดคนนี้ สัญชาตญาณผู้หญิงของเธอบอกเธอว่า มีเพียงผู้ชายคนนี้เท่านั้นที่จะสามารถช่วยเธอได้!
“เธอกล้า!” เมื่อเย่ฮัวที่กำลังรู้สึกมีความสุขได้ยินว่าชิงหยาต้องการทำลายลูกของเขา กลิ่นอายที่โหดเหี้ยมของเขาถูกปล่อยออกมาทันที เขาอยากจะฆ่าผู้หญิงคนนี้ในตอนนี้
หากว่าเป็นในเวลาปกติ ชิงหยาจะต้องหวาดกลัวอย่างแน่นอนจากกลิ่นอายที่โหดเหี้ยมนี้แต่ตอนนี้เธอเมาแล้วก็เศร้าในเวลาเดียวกัน สิ่งที่คุกคามเธอจึงไร้ประโยชน์
“ทำไมฉันถึงไม่กล้า? หากคุณไม่ช่วยฉัน ฉันกล้าทำมัน!” ชิงหยาไม่ได้กลัวคนที่อยู่ตรงหน้าเธอเลยแม้แต่น้อย
ความโกรธเกรี้ยวเผาไหม้อยู่ในอกของเย่ฮัว เป็นเวลากี่ปีแล้ว! ฉันไม่เคยโกรธขนาดนี้มาก่อน ผู้หญิงคนนี้กล้าใช้ลูกของฉันเพื่อขู่ฉัน
ชิงหยาเยาะเย้ย "อะไร? ต้องการที่จะฆ่าฉัน มาสิ ฆ่าฉันพร้อมกับเด็กเลย!”
เย่ฮัวกลายเป็นงุนงง เขาปิดหน้าผากด้วยมือขวาและเริ่มหัวเราะ ยิ่งเขาเริ่มหัวเราะเขายิ่งบ้าคลั่งและชิงหยาผู้เมาสุราก็หัวเราะตามอย่างบ้าคลั่ง ฉากนี้เหมือนคนบ้าสองคนเปรียบเทียบเสียงหัวเราะของพวกเขา
หลังจากนั้นสักพัก เย่ฮัวเก็บรอยยิ้มของเขาและพูดอย่างเย็นชา "ฉันช่วยคุณได้! แต่คุณต้องให้กำเนิดลูก!”
“ฉันสามารถให้กำเนิดลูกได้ แต่ในช่วงเวลานี้คุณต้องฟังเงื่อนไขของฉัน และช่วยฉันกำจัดการหมั้นที่ถูกสาปนี้!” ตอนนี้ ชิงหยาก็สงบลงเช่นกัน เธอสามารถให้กำเนิดลูกได้ แต่เธอจะไม่แต่งงานกับผู้ชายที่ดื้อรั้นนั้นแน่นอน!
"ตกลง!" เย่ฮัวไม่แม้แต่จะหยุดคิดและยอมรับข้อตกลง ตราบใดที่เธอให้กำเนิดลูกฉันสามารถทำให้ได้ทุกอย่าง แม้ว่ามันจะเป็นการเผาโลกทั้งใบ!
"ตกลง!"
ชิงหยาหัวเราะอย่างกระทันหันและน้ำตาได้ไหลออกมาอย่างช้า ๆ จากดวงตาของเธอ หลังจากนั้นเธอก็ไม่สามารถทนความเจ็บปวดในใจของเธอได้อีกต่อไปแล้วนอนซบบนเคาน์เตอร์บาร์และร้องไห้ออกมาดัง ๆ ดูเหมือนจะอยากร้องไห้ด้วยความโศกเศร้าทั้งหมดในหัวใจของเธอ
เย่ฮัวไม่ได้ทำอะไรเลย สมองของเขาในขณะนี้เต็มไปด้วยคำเพียงหนึ่งคำเดียว “เด็ก!”
บางทีชิงหยาคงจะเหนื่อยเกิน ขณะที่เธอร้องไห้และร้องไห้ เธอก็ค่อยๆหลับไป บนใบหน้าที่สวยหรูยังคงมีคราบน้ำตาเปื้อนอยู่ทำให้เธอดูน่าสงสารมาก
“ขอแสดงความยินดีกับเกียรติของท่านที่ได้ทายาท!” เว่ยชางที่มีใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขคุกเข่าบนพื้นด้วยขาข้างหนึ่ง การแสดงความยินดีของเว่ยชางนั้นมาจากใจจริง แม้แต่เลี่ยกูก็นอนราบกับพื้นและเห่าอย่างไม่หยุดหย่อน
เย่ฮัว สูดหายใจลึก ๆ แล้วพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ทั้งคู่ลุกขึ้น”
“ทุกสิ่งต่อผู้หญิงคนนี้จะถูกเปลี่ยน ต้องรับรองว่าเด็กจะสามารถเกิดมาได้โดยไม่เกิดอุบัติเหตุ!” เย่ฮัวตะโกนอย่างเคร่งขรึม ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าเด็ก
“ข้าจะเชื่อฟังคำสั่งของท่านอย่างเคร่งครัด!”
“โฮ่ง โฮ่ง โฮ่ง ~”
แปล: “ข้าจะทำตามคำสั่งของท่านอย่างเคร่งครัด!”
มองไปที่ชิงหยาผู้ซึ่งหลับไปแล้ว เย่ฮัวหัวโบกมือของเขา และชิงหยาค่อย ๆ ลอยตามเย่ฮัวขึ้นไปชั้นบน
หลังจากวางชิงหยาบนเตียง เย่ฮัวก็กางมือทั้งสองออกและพึมพำ “การรักษาระดับสูง!”
แสงสีทองที่โปรยลงบนร่างของชิงหยาและด้วยตาเปล่าจะเห็นได้ว่าผิวของชิงหยานั้นค่อยๆดีขึ้นเรื่อย ๆ มันขาวขึ้นและก็ยิ่งขาวขึ้น อ่อนโยนและก็อ่อนโยนขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากที่แสงกระจัดกระจายทั่ว ชิงหยาก็เปลี่ยนไป ถ้าชิงหยาเป็นนางฟ้าที่มาสู่โลกมนุษย์ครั้งก่อน ตอนนี้แม้แต่นางฟ้าที่พึ่งมาสู่โลกมนุษย์ก็ยังรู้สึกด้อยกว่าเมื่อเทียบกับชิงหยา
หลังจากเสร็จสิ้นแล้ว เย่ฮัวก็นั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆและมองผู้หญิงบนเตียง มันราวกับว่าเขาสามารถได้ยินเสียงลูกของเขาวิ่งเล่นไปรอบ ๆ งั้นนี้ก็คือความสุขที่มนุษย์พูดถึง ความรู้สึกที่ว่านี่... มันน่าสนใจนิดหน่อย
เมื่อใกล้เช้า เย่ฮัวก็ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในเวลานี้เขาดูสงบขึ้นและไม่รู้สึกตื่นเต้นอย่างในช่วงแรก อย่างไรก็ตามสายตาของเขายังคงจ้องมองที่หน้าท้องของชิงหยา
“อืม ~” ชิงหยาบิดร่างของเธอแล้วปล่อยลมหายใจที่เย้ายวนใจ
เธอค่อยๆลืมตาแล้วเห็นเพดานที่คุ้นเคย และความคิดของเธอก็ย้อนกลับไปเมื่อวานนี้ทันที ดูเหมือนว่าฉันเมา…ในทันใดเธอก็ยกผ้าห่ม หลังจากพบว่าเสื้อผ้าของเธอเรียบร้อยและเป็นระเบียบเธอปลดปล่อยความโล่งใจทันที
เมื่อเธอเห็นเย่ฮัวนั่งอยู่ข้างๆ ชิงหยาห่มคลุมร่างกายของเธอด้วยผ้านวมอีกครั้งและดวงตาของเธอก็ค่อยๆเย็นชา “ทำไมฉันถึงนอนอยู่ที่นี่?”
“ฉันเคยพูดไปก่อนหน้าแล้วว่า ฉันจะไม่แตะต้องผู้หญิงที่ฉันแตะไปแล้วครั้งหนึ่งเป็นครั้งที่สอง คุณควรจะดีใจที่คุณไม่ได้ถูกฉันโยนออกไปบนถนนข้างนอก เพราะท้องของคุณมีลูกของฉัน” เย่ฮัวพูดอย่างใจเย็น ดูเหมือนเขาจะไม่ได้รับการกระตุ้นจากผู้หญิงที่สวยงามนี้แม้แต่น้อย เหมือนว่าเขาจะอยู่ในสภาพที่ความสดใหม่หมดอายุไปแล้ว
