AGKMW บทที่ 40: บทที่ 2(ฟรี)

AGKMW บทที่ 40: ตอนที่ 2

“ใครส่งเจ้ามา” มีคนถามขณะที่จ่อมีดสั้นไว้ที่คอของนักดาบ

เมื่อรู้สึกถึงความเย็นเยียบที่คอของเขา นักดาบหันไปดูว่าใครเป็นคนที่เข้ามาหาเขาด้วยของมีคมก่อนที่ความรู้สึกจะเตือนเขา เขาประหลาดใจที่เห็นบริกรเด็กหญิงปล่อยกลิ่นอายเย็นเยียบและจิตสังหารออกมาเล็กน้อยขณะที่ถือมีดสั้นไว้ในมือ

“ข้าเป็นเพื่อนของพ่อเจ้า ข้ามาเพื่อที่จะช่วย” นักดาบกล่าว

ได้ยินเช่นนี้ บริกรหญิงเพิ่มแรงกดมีดลงไปอีกเล็กน้อยยังคอหอยของนักดาบและถามว่า “ข้าจะรู้ว่าเจ้าพูดจริงได้อย่างไร”

นักดาบผู้รู้สถานการณ์มาก่อนและได้รอการตอบสนองเช่นนั้นได้บอกเธอว่าจะยกชายแขนเสื้อซ้าย เมื่อได้รับการผงกหัวรับทราบจากเด็กหญิง นักดาบก็ยกชายเสื้อขึ้นและสิ่งที่บริกรหญิงได้เห็นนั้นทำให้เธอรีบเก็บมีดสั้นจากคอของเขา

บนแขนของนักดาบเป็นรอยสักเส้นเล็กๆนับไม่ถ้วน สำหรับคนทั่วไปมันก็เหมือนเพียงแค่รอยสักรูปร่างแปลกๆ แต่สำหรับบริกรสาวผู้ที่อาศัยกับพ่อของเธอมาตลอด ทุกเส้นสายเปรียบเหมือนกับจิตวิญญาณที่ทรมานเธอยามค่ำคืน

“ข้าขอโทษกับสิ่งที่ข้าทำ ข้าหวังว่าท่านคงไม่บอกบิดาข้าว่าข้ากล้าที่จะจ่อมีดเข้ากับคอของท่าน คุณเอส” บริกรสาวพูดอย่างเร่งรีบด้วยน้ำเสียงขอโทษ

“ถ้าบิดาเจ้าบอกเรื่องราวทั้งหมดต่อเจ้า อันดับแรกเจ้าต้องรู้ว่าต่อให้เจ้าต้องการ ก็ยังแทบเป็นไปไม่ได้ที่จะฆ่าข้า และข้าก็มิเคยกล้าที่จะแตะต้องแม้เพียงปลายเส้นผมของลูกสาวตัวเล็กๆของพี่น้องข้า” ใบหน้าของเขาปกปิดไว้ด้วยหมวกฟางขนาดใหญ่ ตอนนี้เขาได้นำมันออกและเปิดเผยให้เห็นถึงรอยยิ้มอันอบอุ่นถึงที่สุดบนใบหน้าเขา ทำให้บริกรสาวหน้าแดงและรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่เห็นเขา

เธอไม่เคยเห็นเขามาก่อน แต่นั่นก็ยังไม่ครบอาทิตย์ดีนับตั้งแต่พ่อของเธอพูดเกี่ยวกับชายคนนี้ สิ่งที่สร้างความประหลาดใจให้กับเธอก็คือเขาบางทีอาจจะมีอายุมากกว่าเธอหลายปี แต่ใบหน้าของเขาดูเหมือนไม่เคยแก่ลงไปแม้จะสักปีหนึ่งหลังจากที่เขาและพ่อของเธอแยกย้ายกันไปคนละทิศทาง

หลังจากขอโทษลูกค้าและปิดโรงแรมแล้ว บริกรสาวน้อยก็พาเขาทะลุโรงแรมไปจนถึงห้องหนึ่งและรออยู่ที่ข้างประตูโดยไม่กล้าแม้จะทำเสียงให้รบกวนชายที่นอนอยู่ด้านในแม้แต่น้อย

นักดาบเปิดประตูและสิ่งที่เขาเห็นภายในนั้นทำให้จิตใจของเขาซึ่งไม่เคยขยับแม้แต่น้อยจากความตายที่เขาได้ก่อถึงกับเกิดระลอกขึ้นเล็กน้อย “น่าเสียดายที่ข้ามิอาจบันทึกเวลานี้ไว้ไปให้พวกเด็กเลวนั่นดู” นักดาบกล่าวพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อย

ชายที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นและจ้องมองไปยังทิศทางของนักดาบ เมื่อเขามั่นใจว่านั่นเป็นใคร เขาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาทันที “ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าพนันว่าพวกเขาคงจะดีใจกว่าพวกเด็กหนุ่มที่แอบถ้ำมองในห้องหญิงสาว” ชายคนที่นอนอยู่กล่าว

“ทุกสิ่งเป็นอย่างไรบ้าง ข้าเห็นลูกสาวของเจ้าโตขึ้นเป็นอย่างดี” นักดาบกล่าว

รู้ว่าเพื่อนเก่าเล่นตลก ชายที่นอนอยู่บนเตียงก็เกือบลุกขึ้นมาชกนักดาบ “เจ้าคงมิกล้าที่จะลองทำอะไรลูกสาวข้าใช่ไหม เจ้าเพื่อนสุนัข ถ้าข้ารู้ว่าเจ้าพยายามทำอะไรสักอย่าง ข้าจักเลาะน้องชายเจ้าออกมาจากกางเกง” ชายคนนั้นกล่าวด้วยดวงตาแดงเดือด

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้าแค่ล้อเล่น ข้ารู้ว่าคนแก่ดีเดือดเช่นเจ้าคงมิเปลี่ยนไปแม้จะต้องนอนเตียง” นักดาบหัวเราะกับความโกรธของเพื่อน

รู้ว่าเขาถูกนักดาบล้อเล่น ชายบนเตียงก็ถอนหายใจออกมาและหัวเราะอยู่ในลำคอ “ข้าคิดถึงเจ้าน้องชาย นับตั้งแต่อุบัติเหตุกับซูซานเจ้าก็หายไป หรือว่าอย่างน้อยเจ้าได้แตกหักกับพวกเขาแล้ว” ชายคนนั้นถามด้วยความเศร้าเล็กน้อยและคาดหวัง

“เจ้ารู้ว่าพวกไอ้สารเลวที่ฆ่าภรรยาข้าต้องชดใช้ ในอดีต 20 ปีมานี้ ข้าได้จัดการล้างบางมากกว่า 90% ของปฏิบัติการของพวกนั้นที่นี่ในการต่อสู้ ตอนนี้อีก 10% ที่เหลือ ข้าจักปล่อยให้เจ้าแตกหักไปพร้อมกับข้า ว่าไปแล้วซูซานนอกจากจะเป็นภรรยาข้าแล้วก็ยังเป็นน้องเจ้าเช่นกัน” นักดาบพูด

“อย่างที่เจ้าเห็น ข้าไร้ความสามารถอยู่บ้าง แต่ในช่วงเวลาหลายปีมานี้ในโรงแรมนี้ ไอ้โง่บางคนต้องการที่จะมายุ่งกับลูกสาวข้า ซูอี้ ในฐานะที่เป็นบิดาที่ดีข้าตัดสินใจที่จะสอนเธอเล็กน้อยถึงสิ่งที่ข้ารู้จากช่วงเวลาที่เราทำงานอยู่ด้วยกัน ที่น่ามหัศจรรย์ก็คือเธอเรียนได้รวดเร็วเช่นเดียวกับเจ้าตอนที่อยู่ในช่วงเวลาของเรา ถ้าเจ้าสามารถพาเธอไปที่ปลอดภัยที่ไหนสักแห่ง ต่อให้เจ้ามิแก้แค้นให้ข้า...ข้าก็คืิดว่าภารกิจบนโลกนี้ของข้าได้จบสิ้นลงแล้ว” ชายคนนั้นกล่าว

“แต่แจ๊ค เจ้าคิดว่าเธอจะต้องการแบบนั้นรึ” นักดาบถาม

ก่อนที่ชายบนเตียงที่ชื่อแจ๊คจะทันได้ตอบ ประตูห้องนอนพลันเปิดขึ้นและหญิงสาวผมแดงก็เข้ามาพร้อมกับน้ำตาคลอเบ้าและตอบในทันทีว่า “บิดา ข้ารู้ว่าท่านมิมีเวลาเหลืออยู่ให้กับข้ามากนัก แต่ให้ข้าสืบทอดมรดกความแค้นของท่านด้วยการต่อสู้กับคนที่ทำเช่นนี้กับท่านและป้าซูซาน”

ได้ยินลูกสาวพูดเช่นนั้น แจ๊คก็อดที่จะถอนใจไม่ได้ เมื่อเขาเห็นว่าซูอี้ฝึกฝนเทคนิคการฆ่าที่เขาสอนเธอได้รวดเร็วเพียงใด แจ๊คก็รู้ว่าในที่สุดเธอก็จะต้องการสัมผัสกับโลกภายนอก ไม่ว่าเขาจะพยายามปกป้องเธอเพียงใด เธอก็ยังคงเป็นเช่นเดียวกับนก ยามนี้เมื่อเธอต้องการที่จะไป ก็ถึงเวลาของเธอที่จะต้องกางปีกออกโบยบิน “ก็ได้...ปกป้องเธอด้วย นิค” ชายที่นอนอยู่บนเตียงตอบ ดวงตาของเขาค่อยปิดลง ขณะที่น้ำตาของเด็กน้อยซูอี้และนิคเริ่มไหลลงมาบนใบหน้าราวกับเขื่อนทะลาย ทั้งคู่ไม่มีคำพูดใดกล่าวปลอบโยนแจ๊คและได้แต่ออกไปจากห้อง

“เปาะ เปาะ เปาะ เปาะ…” ผู้ชมที่ชมการแสดงต่างพากันลุกขึ้นจากเก้าอี้และปรบมือ ส่วนใหญ่เป็นนักเรียนมัธยม แต่ก็ยังมีคนภายนอกบางคนที่สนใจหลังจากที่ได้ดูวิดีโอทางอินเตอร์เน็ต ราวกับผู้ชมทั้งหมดคิดว่านั่นคงจะได้ประสบการณ์ที่ดีกว่าที่จะดูด้วยตนเอง และถึงแม้ว่าพวกเขาไม่เคยเข้าโรงละครมาก่อน และนั่นทำให้พวกเขาต้องประหลาดใจการดูผ่านวิดีโอออนไลน์และมองดูการเล่นสดให้ความรู้สึกแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง มันแตกต่างจากการดูหนังที่บ้านและการดูหนังจากในโรงหนังอย่างมาก

อาทรอกซ์มองดูผู้ชมที่ยืนให้กำลังใจ และจำได้ถึงความหวาดหวั่นที่เขาได้รับเมื่อตอนที่เข้ามาในโรงละคร…