บทที่ 82: แข็งแกร่งตั้งแต่เกิด
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 82: แข็งแกร่งตั้งแต่เกิด
“อาจารย์ถะ-ถังหยู่ คุณได้สอนโม่ฝานแบบส่วนตัวรึเปล่า? ทำไมโม่ฝานถึงแข็งแกร่งขนาดนั้น?” ฉือจ้าวติงอดไม่ได้ที่จะถามออกมา
เวลานี้ฉือจ้าวติงนักเวทสายฟ้าผู้เย่อหยิ่งได้รู้สึกพ่ายแพ้โดยสมบูรณ์แล้ว
เขา… ฉือจ้าวติงเพิ่งจะเข้าใจทักษะสายฟ้าระดับสองเมื่อครึ่งปีที่ผ่านมา เขาคิดว่าเขาสามารถเทียบเท่ากับโม่ฝานได้แล้ว แต่ใครจะรู้ว่าความเร็วของโม่ฝานจะเป็นจรวจเช่นนี้? โม่ฝานกลับสามารถเรียนรู้ทักษะธาตุไฟระดับสามได้แล้ว! ถ้าไม่ใช่เพราะอาจารย์ถังหยู่ เขาจะสามารถทำอย่างนั้นได้อย่างไร จะให้ฉือจ้าวติงเชื่อถือเรื่องอย่างนี้นั้นเป็นไปไม่ได้เลย!
“ฉันไม่ได้ทำอะไร ทุกสิ่งเขาล้วนฝึกฝนด้วยตนเอง” ถังหยู่ส่ายหัวออกมาอย่างยอมรับ
ถังหยู่เป็นเพียงคนเดียวที่รู้ว่าโม่ฝานมีอุปกรณ์เวทละอองดารา เธอเพียงคาดเดาไว้คร่าวๆว่าโม่ฝานนั้นจะสามารถฝึกฝนได้เร็วกว่านักเรียนทั่วไป แต่เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าเขาจะสามารถเข้าใจทักษะบอลเพลิงทมิฬได้แล้ว!
การแสดงความสามารถของโม่ฝานในตอนนี้ทำให้มู่ไป๋ใบหน้าดำคล้ำโดยสมบูรณ์เช่นกัน
เขาไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขานั้นไม่สามารถแม้แต่จะไล่ทันฝุ่นของโม่ฝานได้เช่นนี้ ถ้าหากบอลเพลิงทมิฬเมื่อครู่วิ่งเข้าหาเขา แน่นอนว่าเขาจะต้องกลายเป็นเถ้าถ่านในทันที!
“โจวอวิ๋น… พี่ใหญ่โจวอวิ๋น…” มู่เห่อตัวแข็งทันทีพร้อมร้องเรียกมู่โจวอวิ๋นทันควัน
หน้าอกของมู่โจวอวิ๋นกระเพื่อมอย่างรุนแรงอยู่สักพักหนึ่ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธระคนประหลาดใจอย่างไม่รู้จบ!
“ฉันประมาทมันมากเกินไปจริงๆ!” มู่โจวอวิ๋นได้แต่กล่าวออกมาอย่างหมดหนทาง
มู่เห่อไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ เขาหันไปหาโม่เซี่ยจิงที่นั่งถัดไปจากเขา
‘ไอ้คนขับรถผู้โง่เขลาคนนี้มันจะสามารถพลิกผันชะตาของตนได้มากขนาดนี้เชียวหรือ? มันสามารถผลิตนักเวทอัจฉริยะได้หลังจากที่ขายบ้านและทรัพย์สินทุกสิ่งจนหมดตัวจริงๆน่ะเหรอ?’
บอลเพลิงระดับสาม! ในตอนนี้หยู่อั๋นเหนื่อยอ่อน ราวกับว่าพายุหิมะเมื่อครู่จะใช้พลังเวทของเขาไปมากโข!
—
ผู้ชมหลายคนได้แต่ตื่นตะลึงกับภาพตรงหน้าอย่างไม่รู้จบ ทุกคนมีใบหน้าซีดขาวและร่างกายที่แข็งทื่อ
บนสนามประลอง หลังจากที่พายุหิมะพัดผ่านไปแล้ว นักเรียนทุกคนจ้องมองไปที่โม่ฝานผู้ซึ่งยืนอยู่บนสนามอย่างมั่นคงและสีหน้าที่มั่นใจอย่างมาก
อีกด้านหนึ่ง โล่ห์น้ำแข็งของหยู่อั๋นที่ถูกเรียกออกมาในทันทีนั้นได้แตกกระจายกลายเป็นก้อนน้ำแข็งกระจายอยู่บนพื้น ซึ่งหยู่อั๋นปลอดภัยจากการป้องกันของมันแต่เขาก็ยังถูกแรงกระแทกทำให้กระเด็นไปไกลหลายเมตร เสื้อผ้าสีขาวราวกับเจ้าชายน้ำแข็งของเขาในตอนนี้ถูกเผาไหม้เกรียมกลายเป็นสีดำเถ้าถ่าน เขาล้มลงนอนบนพื้นราบอย่างไร้ความหยิ่งยโสในตอนแรกที่ปรากฏตัว… ไม่หลงเหลือคราบเดิมไว้เลยแม้แต่น้อย!
สุดท้ายหิมะทั้งหมดได้ละลายหายไป โม่ฝานค่อยๆเดินไปที่หยู่อั๋นอย่างช้าๆ…
‘ไอ้โง่ แกคิดว่าแกเป็นคนเดียวในโลกรึไงที่สามารถใช้เวทระดับสามได้?’
‘ฉันเพียงต้องการให้แกแสดงความโง่ของแกออกมา จากนั้นฉันก็จะขว้างระเบิดใส่แกไง!’
“น่าสนใจ! ฮ่าฮ่า น่าสนใจจริงๆ! น่าสนใจมากเกินไปแล้ว!” ทันใดนั้นหยู่อั๋นที่หมดสภาพได้ค่อยๆลุกขึ้นมาพร้อมกับระเบิดเสียงของตนเองอย่างบ้าคลั่ง
โม่ฝานประหลาดใจเล็กน้อย พร้อมคิดในใจ ‘มันยังไม่ได้เป็นบ้าใช่ไหม?’
เมื่อพูดถึงหลักการณ์ต่างๆแล้ว แม้ว่าโล่ห์น้ำแข็งจะปิดกั้นอันตรายจากบอลเพลิงทมิฬได้ แต่ทว่าแรงระเบิดขนาดนั้นควรจะทำให้หยู่อั๋นหมดสติไปแล้ว
“โอ้ เป็นไปได้ยังไง บอลเพลิงระดับสามไม่สามารถจัดการกับหยู่อั๋นได้งั้นเหรอ?”
“ร่างกายของเขาทำจากเหล็กงั้นเหรอ?”
มู่โจวอวิ๋นมองฉากนั้นอย่างรำคาญพร้อมกับสาปแช่งภายในใจ ‘โชคดีที่ฉันเตรียมชุดเกราะเวทมนตร์ไว้ให้หยู่อั๋น ไม่งั้นเขาจะต้องพ่ายแพ้ต่อไอ้เด็กเหลือขอที่ปิดบังความสามารถของตนเองไว้อย่างแน่นอน!’
โม่ฝานเกือบที่จะได้รับชัยชนะในครั้งนี้แล้ว ความแข็งแกร่งของบอลเพลิงทมิฬนั้นไม่มีผู้ใดในระดับเดียวกันกับเขาที่จะสามารถปิดกั้นมันไว้ได้ น่าเสียดายที่ไม่มีใครคิดว่ามู่โจวอวิ๋นจะเล่นขี้โกงมากขนาดนี้!
“รองเท้าเวทมนตร์ โล่ห์เวทมนตร์และเกราะเวทมนตร์ที่ราคาแพงลิบ! มันจำเป็นงั้นหรือที่ต้องใช้ของเหล่านี้ในการประลองของเด็กๆ!?” สุดท้ายอาจารย์ใหญ่ซูอดไม่ได้ที่จะก่นด่าออกมา
ทั้งเติ้งข่ายและอาจารย์ใหญ่ซูต่างก็ตกใจเมื่อเห็นภาพตรงหน้านี้
เกราะเวทมนตร์นั้นเป็นอุปกรณ์เวทป้องกัน ราคาของมันนั้นสูงกว่าโล่ห์เวทมนตร์มาก มันสามารถป้องกันได้มากกว่าโล่ห์เพราะว่าบางคาถานั้นไม่อาจป้องกันได้โดยโล่ห์นั่นเอง มันจะป้องกันการโจมตีทางกายภาพทุกอย่าง! นอกจากนี้ยังสวมใส่ตรงๆกับร่างกายของนักเวท ซึ่งเรียกได้ว่ามันก็คืออุปกรณ์ศักดิ์สิทธิ์ชนิดนึงเช่นกัน!
“อ่า ฉันลืมบอกทุกคนไป เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดแก่บุตรชายของฉัน เช่นนี้ฉันจึงได้มอบเกราะไหมน้ำแข็งให้กับเขาไว้สำหรับป้องกันการโจมตีที่คาดไม่ถึง” มู่โจวอวิ๋นกล่าวออกมาอย่างช้าๆพร้อมกับลูบเคราไปพลาง
“ไอ้สารเลว! นี่มันการประลองบ้าบออะไรกัน? ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอุปกรณ์เวทป้องกันมากมาย! ถ้าหากว่ามีความสามารถจริงๆทำไมต้องใช้อุปกรณ์เยอะขนาดนี้ล่ะ! หน้าด้านเกินไปแล้ว!” ซูมินตะโกนออกมาอย่างหัวเสีย
ทั้งฉือจ้าวติงและหวังซานฟ่าก็รู้สึกไม่พอใจกับเหตุการณ์เหล่านี้เช่นกัน
ถ้าหากไม่มีอุปกรณ์เวทป้องกันเหล่านั้น แน่นอนว่าหยู่อั๋นจะต้องคลานเป็นหมาข้างถนนไม่เหลือเค้าโครงของเจ้าชายน้ำแข็งอีกต่อไป ซึ่งทักษะบอลเพลิงระดับสามจะสามารถสั่งสอนเขาได้อย่างดีแน่!
“ภูมิหลังที่ดีนั้นจำเป็นมากสำหรับความแข็งแกร่ง!” มู่โจวอวิ๋นโต้กลับอย่างเฉยเมยและไม่แยแสสิ่งใด
มู่โจวอวิ๋นหันมองนักเรียนกลุ่มหนึ่งพร้อมสาปแช่งในใจ ‘แล้วมันยังไงที่ตระกูลมู่ของฉันน่ะเต็มไปด้วยทรัพยากร? พวกแกไม่ได้เป็นนักเรียนยากจนที่ต้องต่อสู้กับตระกูลมู่สักหน่อยไม่ใช่เหรอ?’
“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน เขาต้องโชคร้ายแค่ไหน? นักเรียนที่ชื่อโม่ฝานนั้นเต็มไปด้วยความสามารถแต่สุดท้ายแล้วเขาจะพ่ายแพ้ให้กับอุปกรณ์เวทงั้นเหรอ?” หยางซัวเห่อถอนหายใจอย่างหดหู่
ในตอนนี้ผู้ชมหลายคนเริ่มรู้สึกสงสารโม่ฝานอย่างมาก
ทักษะบอลเพลิงระดับสามที่เขาได้แสดงออกมาในวันนี้นั้นเพียงพอที่เขาจะสามารถหัวเราะเยาะใส่หน้าผู้ร่วมงานทั้งหมดได้อย่างภาคภูมิ อีกทั้งมันเพียงพอแล้วที่ทำให้ศิษย์ของตระกูลใหญ่ทั้งหลายรู้สึกละอายใจต่อตนเอง แต่อย่างไรในการต่อสู้ครั้งนี้เขาก็ต้องพ่ายแพ้เช่นเดิม เพราะสิ่งที่มู่โจวอวิ๋นกล่าวไว้นั้นไม่ผิดแม้แต่น้อย… ไม่ว่าอย่างไรพื้นฐานของครอบครัวย่อมเป็นใจความสำคัญที่นำพาไปสู่ความแข็งแกร่ง!
“แล้วแกจะได้รู้จักพ่อคนนี้ให้มากขึ้น!” โม่ฝานมองไปที่เกราะไหมน้ำแข็งด้วยความโกรธจัด
ด้วยอุปกรณ์เวทมนตร์ป้องกันที่อยู่บนร่างกายของเขานั้นทำให้เขาสามารถรอดชีวิตไปได้อย่างง่ายดาย!
หยู่อั๋นยังคงยืนอยู่ด้วยรอยยิ้มบนหน้าที่แสดงออกถึงความเย่อหยิ่งเช่นเดิม… เช่นนี้ทำให้ทุกคนที่มองลงมารู้สึกเกลียดชังมากยิ่งขึ้น!
“อ่า ฉันยอมรับเลยล่ะว่าแกทำได้เยี่ยมมาก ตอนแรกฉันคิดว่าแกชอบที่จะเป็นตัวตลกต่อหน้าคนอื่นซะอีกน่ะ แต่กลับกลายเป็นว่าแกซ่อนความสามารถไว้เพียบเลยสินะ อีกอย่างแกต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อทำให้ทุกคนประหลาดใจ แต่โชคร้ายจริงๆที่แกมาได้แค่นี้แหละ ฮ่าฮ่าฮ่า” หยู่อั๋นระเบิดเสียงหัวเราะออกมาและไม่ได้สนใจเรื่องที่โม่ฝานสามารถใช้บอลเพลิงทมิฬได้แม้แต่น้อย
เติ้งข่ายยืนอยู่ด้านข้างของสนาม เขาได้ยินทุกอย่างชัดเจนและไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ สุดท้ายเขาอดไม่ได้ที่จะอ้าปากร้องเตือนโม่ฝาน “โม่ฝาน ยอมแพ้เถอะ เกราะไหมน้ำแข็งนั้นทำมาเพื่อรับการโจมตีของธาตุไฟโดยเฉพาะ ฉันคิดว่าบอลเพลิงทมิฬของเธอไม่สามารถทำให้หยู่อั๋นพ่ายแพ้ได้”
“ที่เติ้งข่ายกล่าวออกมานั้นไม่ผิดหรอก คาถาแช่แข็งครั้งต่อไปของฉันจะทำให้แกกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็ง เอาล่ะแกสามารถเดินไปหาพ่อของฉันได้หลังจากนั้น ถือว่าฉันจะออมมือให้แกสักเล็กน้อยแล้วกัน เพราะฉันก็ยังไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นคนที่ใจร้ายเกินไป!” หยู่อั๋นขยับชุดเกราะของตนเล็กน้อยก่อนที่จะจ้องหน้าของโม่ฝานอย่างมั่นใจ
การจ้องมองของหยู่อั๋นนั้นสูงส่งอย่างมาก เขามั่นใจเหลือคณาว่าในการประลองนี้เขาจะได้รับชัยชนะ
อีกทั้งมู่โจวอวิ๋นยังคงหัวเราะออกมาอย่างหน้าตาเฉย เช่นนี้ทำให้โม่ฝานรู้สึกโกรธจัดในทันที
‘แข็งแกร่งตั้งแต่เกิดงั้นเหรอ? ตั้งแต่เกิดมาในตระกูลใหญ่งั้นเหรอ?’
โม่ฝานอยากจะหัวเราะให้กับคำเหล่านี้อย่างมาก แต่ในตอนนี้เขายังไม่สามารถทำได้
เขามองไปที่ผู้ชมรอบๆที่นั่งกันอยู่เต็มเก้าอี้ จากนั้นมองไปยังผู้ที่ดำรงตำแหน่งสูงภายในเมืองบ่อแห่งนี้ ดูเหมือนว่าทุกคนจะเห็นด้วยกับคำกล่าวของมู่โจวอวิ๋นเมื่อครู่ ทั้งหมดได้แต่ส่งสายตาที่แสดงความเห็นอกเห็นใจมาให้โม่ฝานอย่างช่วยไม่ได้…
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
