GED : 37 น่าสงสาร
GED : 37 น่าสงสาร
ในตอนนั้น..
เฟิงหวูและนางฟ้ามู๋เหยี่ยวรออยู่ด้านล่างด้วยกัน
ส่วนคนรับใช้เฟิงนั้่น...แม้ไม่พูดถึง ทุกคนก็รู้ว่าเขาติดตามชุนหลิงเหยียไปทุกที่
เมื่อมองชุนหลิงเหยียที่กำลังอยู่กลางอากาศ สายตาของเฟิงหวูจ้องมองไปยังกล่องหยกขาวที่อยู่ในมือของชุนหลิงเหยีย!
ผลจิตวิญญาณอมตะ! ผลจิตวิญญาณอมตะ! ผลไม้นั้นจะช่วยให้นางกลับมาฝึกฝนวิชาได้อีกครั้ง!ในที่สุด..!
เพราะความความตื่นเต้นทำให้เฟิงหวูตัวสั่นตั้งแต่หัวถึงเท้า นางพยายามตั้งสติก่อนจะก้มหัวลงเงียบ ๆ และพยายามซ่อนความรู้สึกของตนไม่ให้ชุนหลิงเหยียรู้
อย่างไรก็ตามเฟิงซุ่นก็ยังสังเกตเห็น..เฟิงหวูที่ยื่นตัวสั่น เขาถามอย่างใส่ใจ " ทำไมเจ้าตัวสั่นเช่นนั้นเหล่า? เจ้ารู้สึกไม่ดีเหรอ? หรือว่าลมที่นี่แรงเกินไป?"
เฟิงหวูพยายามอย่างถึงที่สุดเพื่อไม่ให้สังเกตเห็นแต่คำถามของเฟิงซุ่นทำให้ทุกสายตาจับจ้องมาที่นาง
นางฟ้ามู๋เหยี่ยวกระแซะ " ลมหนาวยามค่ำคืน ? ถ้าถามข้าละก็..นางตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นที่ได้เห็นผลจิตวิญญาณอมตะ! ข้าบอกท่านแล้วว่านางคือคนเจ้าเล่ห์!"
เฟิงซุ่นจ้องไปที่นาง เขาไม่ต่อว่ามู๋เหยี๋ยวแต่หันไปหาซุ้นอี้แทน "โดยปกติข้าไม่ทำร้ายผู้หญิง ยกเว้นแต่ใครก็ตามที่ทำตัวน่ารำคาญ.."
ซุ้น อี้มองเฟิงซุ่นอย่างยอมแพ้ เขาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าเฟิง เซี่ยวอู๋มีอะไรดีที่ทำให้นายน้อยแห่งคฤหาสน์เฟิงออกโรงปกป้องนางทุกครั้ง
เมื่อคิดเช่นนั้น ซุ้นอี้ตบบ่านางฟ้ามู๋เหยี่ยวแล้วเตือนนาง "เจ้าได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอ? เจ้าเข้าใจใช่มั้ยว่านั้นหมายความว่าไร ? เก็บไปคิดเสียสิ"
เขาปัดความรับผิดชอบอย่างเห็นได้ชัดและซุ้น อี้กำลังบอกนางฟ้ามู๋เหยี่ยวว่าเขาจะไม่เข้าไปยุ่งเด็ดขาดถ้าเฟิงซุ่นลงมือสั่งสอนนาง
แม้นางจะอยากร้องไห้เพียงใด..นางฟ้ามู๋เหยี่ยวก็บีบน้ำตาไม่ออก.. ทำไมลูกพี่ลูกน้องของนางถึงปฏิบัติกับนางเหมือนเป็นคนนอกเช่นนี้?!
ในตอนนั้นเอง..ชุนหลิงเหยียกระพริบตาเล็กน้อย เขาไม่ได้สนใจบทสนาของคนอื่น ๆ แต่อย่างใด ทว่าตอนนั้นเองชุนหลิงเหยียกลับตัดบทท่ามกลางวงเบา ๆ "“งูยักษ์เทวะมรกตร่างสมบูรณ์ขั้นที่ 9 กำลังกลับมาแล้ว พวกเราต้องไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้”
ดังนั้นพวกเขาจึงรีบออกไปจากที่นั่น โดยมีชุนหลิงเหยียเป็นผู้นำทีม
ขณะที่ทุกคนพากันออกไปจากที่นั้น ...
ในเวลานั้นที่หน้าผา..ใครบางคนกำลังพยายามทำลายพันธนาการ..จนในที่สุดเขาสามารถหลุดออกมาจากเถาวัลย์ได้สำเร็จ
กึก —
เขาปล่อยตัวและกลิ้งลงจากหน้าผา..!
กึก —
โชคดีที่หน้าผนังของหน้าผานั้นปกคลุมไปด้วยเถาวัลย์และใบไม้ เมื่อร่างของเขาร่วงลงมาจึงมีหญ้ารองรับเขาอยู่
"เฮ้อ.."
ใบหน้าของชายหนุ่มรูปงามโผล่ออกมาจากกองหญ้า..
กิ่งไม้และใบไม้ติดอยู่ตามตัวของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า โดยเฉพาะที่ผมของเขา ผลจากการกลิ้งลงมาจากหน้าผา ทำให้ผมของเขายุ่งเหยิงและเต็มไปด้วยหญ้า
ชายหนุ่มที่หน้าตางดงามบัดนี้กลายเป็นคนน่าสงสารที่สุด.. เขาคืออวี๋ หมิงเหยี่ย ที่เฟิงซุ่นเอ่ยถึง
วันนี้ครั้งเป็นที่เลวร้ายที่สุดสำหรับชีวิตนายน้อยอวี๋…
แม้ในเขาจะมาถึงหุบเขาน้ำแข็งทมิฬก่อนชุนหลิงเหยียก็ตาม..
แต่นั่นก็เพราะเขาใช้ความสามารถพิเศษในการควบคุมเหมาป่าหินทมิฬ พื่อให้หมาป่าทั้งฝูงถ่วงเวลาชุนหลิงเหยียไว้
อย่างไรก็ตาม—
ในตอนที่อวี๋ หมิงเหยี่ยคิดว่าเขาเกือบจะถึงยอดผาและผลจิตวิญญาณอมตะ อยู่ห่างจากเขาไม่ถึงสิบเมตร —
งูยักษ์เทวะมรกตร่างสมบูรณ์ขั้นที่ 8 ก็เจริญเป็นร่างมสมบูรณ์ขั้นที่ 9!
ลำแสงสังหาญที่เยือกเย็นถูกปล่อยออกมาจากหน้าผากของงูยักษ์!
วู้ววววว!
จบตอน
