บทที่ 64: หมาป่าตาเดียว
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 64: หมาป่าตาเดียว
ด้วยความสัตย์จริงทั้งหมด โม่ฝานนั้นไม่รู้เรื่องราวเกี่ยวกับแผ่นดินไหวอะไรทั้งนั้น เขามีเพียงความกล้าหาญและหัวใจที่อยากช่วยเหลือเท่านั้น
มันเคยเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แล้วในโรงอาหารของโรงเรียนเหวินหมิง แล้วในตอนนี้มันกำลังสร้างปัญหาอีกครั้งในเมืองบ่องั้นเหรอ… นี่มันจะใช่หนูตายักษ์จริงๆรึเปล่า?
มีรายงานมาว่าหลังจากที่ได้กำจัดหนูตายักษ์ไปแล้ว พื้นที่อื่นใกล้ๆกับโรงเรียนเหวินหมิงได้สั่นสะเทือนเล็กน้อยเช่นกัน ตำรวจไม่พบสาเหตุแต่อย่างใดและโรงเรียนนั้นประกาศรับรองความปลอดภัยภายในเขตของตนเรียบร้อยแล้ว
“ยายของฉันอาศัยอยู่ที่นั่นและมันสั่นสะเทือนไม่หยุดหย่อน” ซูมินชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่ง จากนั้นชี้ไปที่สถานที่ก่อสร้างขนาดใหญ่อีกด้านที่มีบ้านเก่าพังยับเยินอยู่ภายในนั้น
ทีมงานก่อสร้างได้ออกจากไซท์ไปหมดแล้วในตอนนี้เพราะว่าพวกเขาไม่ได้รับเงินค่าจ้าง อำเภอแห่งนี้รกร้างกลายเป็นสถานที่แห่งความล้มละลายและไม่มีผู้อาศัยอยู่ เมื่อถึงเวลากลางคืนสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความมืดมิดเพราะไม่มีแสงไฟส่องสว่างมาถึง เมฆดำปกคลุมทั่วท้องฟ้ายิ่งส่งผลให้อำเภทนี้มืดสนิท
โม่ฝานนั้นยืนคิดอยู่ชั่วครู่ จากนั้นด้วยความกล้าหาญที่มีเขากระโดดข้ามกำแพงก่อสร้างขนาดใหญ่และลงสู่พื้นอย่างสวยงาม หลังจากนั้นเขาหันไปมองซูมินและพบว่าเธอเดินผ่านประตูเล็กๆมาได้อย่างง่ายดาย… บรรยากาศโดยรอบเงียบสงัดในทันที
“แค่กๆ อ่า โดยปกติมันจะสั่นตอนไหนเหรอ?” โม่ฝานรีบถามอย่างรวดเร็ว
“หลังจากช่วงเย็นไปน่ะ ไม่มีเวลาที่แน่นอนเลย” ปกติแล้วซูมินจะดูเหมือนหญิงสาวที่มั่นใจในตัวเองอย่างมาก แต่เมื่อเธอมายืนอยู่ในสถานที่แห่งนี้เธอกลับยืนหลบอยู่ด้านหลังของโม่ฝานอย่างระมัดระวังและเต็มไปด้วยความระแวง
โม่ฝานเดินไปด้านหน้าไม่กี่ก้าวจากนั้นเขาหยิบของที่มีกลิ่นหอมออกมาจากกระเป๋าของตน
เขาผูกกระเป๋าไว้ด้านในเป็นคล้ายกับฝุ่นและเปล่งประกาย จากนั้นเขาสะบัดมือฝุ่นนั้นกระจายฟุ้งไปทั่วบริเวณก่อนที่จะร่วงหล่นสู่พื้นช้าๆ
“มันคือ… ฝุ่นค้นหาอสูร?” ด้วยความที่เป็นนักเรียนอันดับหนึ่ง ซูมินสามารถบอกได้ในทันทีว่ามันคืออะไรเพียงแค่เห็นมันแว๊บแรก
“อืม” โม่ฝานพยักหน้า ฝุ่นค้นหาอสูรนี้เป็นอุปกรณ์ที่จำเป็นสำหรับเขาอย่างมาก เขาจะต้องใช้มันใช้คืนที่มืดมิดและลมแรงเพื่อจัดการกับอสูรเวท
“ทำไมเธอถึงหยิบมันมาด้วยล่ะ นี่เธอคิดว่าที่นี่จะมีอสูรเวทจริงๆงั้นเหรอ?” ซูมินถามออกมาด้วยความหวาดกลัว
ทำไมนักเรียนธรรมดาถึงต้องพกพาสิ่งเหล่านี้ติดตัวด้วยล่ะ? อีกอย่างเมืองบ่อนั้นเต็มไปด้วยมนุษย์อาศัยอยู่ ซึ่งมันจะปลอดภัยจากอสูรเวทแน่นอน! นั่นคือสิ่งที่เธอคิด
“สาวน้อย เธอต้องเชื่อผู้เชี่ยวชาญสิ อย่ามองแต่มุมของตัวเอง” โม่ฝานชี้ไปที่ฝุ่นบนพื้นประกอบ…
ฝุ่นที่เขาเพิ่งโรยไปเมื่อกี้นี้ได้เคลื่อนที่รวมตัวกันห่างจากที่พวกเขายืนอยู่สิบเมตร มันกำลังแสดงสิ่งที่น่าประหลาดใจให้กับพวกเขา… นั่นก็คือ… รอยเท้า!
เมื่อซูมินเห็นสิ่งนั้น แน่นอนว่าสภาพของเธอกลายเป็นโง่งมในทันที
สวรรค์ เมืองบ่อแห่งนี้น่ะเหรอจะมีอสูรเวท?
โดยปกติแล้วการตามตัวอสูรเวทนั้นเป็นไปได้อย่างมาก ทั้งกลิ่นหรือลักษณะเฉพาะเช่นนี้ อีกทั้งมันยังออกไปจากสถานที่แห่งนี้แล้วยิ่งเพิ่มความยากไปอีก
แต่ทว่าความพิเศษของฝุ่นค้นหาอสูรนั้นไวต่อกลิ่นของพวกมันอย่างมาก แม้ว่ามันจะทิ้งรอยเท้านี้ไว้มากกว่าสิบวันก่อน มันก็ยังสามารถตรวจพบได้อย่างแม่นยำ!
“แล้ว… แล้วเราจะทำยังไง?” ซูมินกล่าวออกมาด้วยความกลัว ใบหน้าเธอซีดขาวไร้โลหิตไปล่อเลี้ยง
โดยปกติแล้วในโรงเรียนเธอมักจะไม่เคยถามอาจารย์มากนักและเธอคิดว่าภายในเมืองบ่อแห่งนี้นั้นปลอดภัยที่สุดเสมอ ใครกันจะคิดว่าจะมีรอยเท้าของอสูรเวทจริงๆ แน่นอนว่าฝุ่นค้นหาอสูรย่อมไม่โกหก!
“อืม… ฉันต้องดูรูปร่างของรอยเท้าสักหน่อย…” โม่ฝานกล่าวออกมาพร้อมเดินไปด้านหน้า
“ระ-เราควรจะรีบติดต่อหน่วยล่าล้างเมือง!” ซูมินกล่าวออกมาอย่างติดขัด
โม่ฝานหันมามองหน้าเธอและไม่รู้จะกล่าวอะไร
‘ก็ฉันนี่แหละทีมหน่วยล่าล้างเมือง จะติดต่อพวกเขาทำไม บ้าบอ!’
อีกอย่างทีมหน่วยล่าล้างเมืองนั้นไม่เหมือนกับทีมอื่นในสมาคมนักฆ่า ถ้าหากไม่มีหลักฐานมากพอเขาจะไม่ส่งคนมาที่นี่แน่นอน
รอยเท้าที่มาจากการตรวจจับได้ของการฝุ่นค้นหาอสูรนั้นเป็นเพียงข้อสมมุติฐานเท่านั้น มันยังไม่ชัดเจนมากพอ บางทีมันอาจจะเป็นอสูรของเหล่าผู้อัญเชิญที่ออกมายืดเส้นยืดสายก็ย่อมได้!
“อืม… รอยเท้านี้นั้นดูไม่เหมือนกับรอยเท้าของหนูตายักษ์เลยแฮะ” โม่ฝานเริ่มวิเคราะห์
“มะ-โม่ฝาน… เราควรจะไปจากที่นี่” ซูมินรีบกล่าวอย่างหวาดกลัว
แต่อย่างไรก็ตามโม่ฝานนั้นต้องการที่จะตรวจสอบเรื่องนี้จนจบ ดังนั้นเขาจึงเดินต่อเข้าไปด้านในของสถานที่ก่อสร้าง
ซูมินทำได้เพียงเดินตามโม่ฝานอย่างระมัดระวัง
“ดูเหมือนว่ามันจะยังซ่อนตัวอยู่ในหอการค้าที่สร้างไม่เสร็จนะ” โม่ฝานชี้ไปที่ถนนด้านหน้าเป็นทางเชื่อมเข้าไปในอาคาร
อาคารนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นศูนย์การค้า บริเวณพื้นเต็มไปด้วยถุงปูน เครื่องมือ วัสดุก่อสร้างอยู่เต็มพื้นที่ ฝุ่นค้นหาอสูรเวทนั้นแสดงรอยเท้าของอสูรเวทหยุดอยู่ตรงทางเข้าศูนย์การค้า ถ้าหากว่ามีบางสิ่งบางอย่างอาศัยอยู่ที่นี่จริงๆ แน่นอนว่ามันจะต้องอยู่ในนี้!
สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่เช่นนี้นั้นเหมาะสมมากที่สุดแล้วสำหรับการหลบซ่อนตัว
“มะ-มะ-โม่-โม่ฝาน…” ทันใดนั้นเองตึกแห่งนี้สั่นสะเทือน ซูมินรีบเตือนโม่ฝานทันที
โม่ฝานจ้องมองไปทิศที่ซูมินตกตะลึง อีกด้านของกำแพงด้านหน้า สถานที่ๆควรจะเป็นชั้นหนึ่งแต่กลับมีเงาสีดำคล้ำอยู่ตรงนั้น!
มันเป็นสิ่งมีชีวิตที่มีแขนขาแข็งแกร่งอย่างมาก แค่เพียงมันยืนอยู่เฉยๆ ร่างกายของมันก็ใกล้โตคับชั้นแล้ว!
ร่างกายมันคล้ายกับหมาป่าเวท แต่ความแตกต่างคือมันไม่ได้ยืนสี่ขา แต่มันยืนสองขาราวกับเป็นมนุษย์หมาป่า!
ความแตกต่างที่ใหญ่ที่สุดคือศีรษะของมัน!
มันมีดวงตาเพียงข้างเดียว เมื่อรวมกับท้องฟ้าในยามกลางคืนที่มืดมิดเช่นนี้ทำให้รู้สึกน่าหวั่นเกรงอย่างยิ่ง
“มะ-มันคือหมาป่าตาเดียว!” ซูมินร้องออกมาในทันที
หมาป่าตาเดียวเป็นอสูรเวทที่ดุร้ายอย่างมาก มันถูกกล่าวถึงบ่อยครั้งในชั้นเรียนของอสูรเวท มันจะแตกต่างจากหนูตายักษ์ที่ใช้ชีวิตแบบหลบซ่อนอยู่ในมุมมืด ส่วนใหญ่แล้วหมาป่าตาเดียวจะอาศัยอยู่ในภูเขา มันเป็นศัตรูกับมนุษย์ตั้งแต่เกิดและมันชอบกินเนื้อมนุษย์อย่างมาก!
พวกมันเป็นสัตว์ที่เต็มไปด้วยความโลภ โหดร้ายและชื่นชอบการสังหารหมู่!
“บัดซบ มันเป็นหมาป่าตาเดียวที่อยู่ใกล้กับเมืองนี้มากเกินไป แม้ว่าผู้คนจะไม่ได้สนใจข่าวที่ประกาศออกมา แต่ในตอนนี้พวกเขาก็คงไม่สามารถละเลยได้อีกแล้ว!” เมื่อโม่ฝานเห็นภาพตรงหน้า ภายในหัวใจของเขาเริ่มสั่นไหวอีกครั้ง
ไม่นานมานี้เขามีความคิดเหมือนกับซูมินที่ว่าเมืองนี้นั้นปลอดภัยอย่างมาก!
ใครจะไปคาดคิดว่าจะมีอสูรเวทที่อยู่ในเมืองบ่ออีกแล้ว?
หนูตายักษ์ที่อาศัยอยู่ในเมืองแห่งนี้นั้นไม่ได้เป็นเรื่องแปลกแต่อย่างใด สิ่งมีชีวิตตนนั้นอาศัยอยู่ในท่อระบายน้ำที่มนุษย์เป็นผู้สร้างและอยู่ในสุสาน อย่างไรก็ตามมันใช่สถานที่ที่หมาป่าตาเดียวจะมาปรากฏตัวงั้นเหรอ?
“มัน… กำลังทำอะไร??” ซูมินกลัวจัดจนใบหน้าซีดขาว ร่างกายของเธอเริ่มสั่น
“กินขนมน่ะ” โม่ฝานตอบ
ซูมินมองไปอย่างระมัดระวังและเมื่อเธอเห็นทุกอย่างชัดเจน เธอแทบจะหมดสติอยู่ตรงนั้น
หมาป่าตาเดียวกำลังเคี้ยวบางสิ่งอยู่ แต่สายตาของมันพลันเหลือบมาเห็นซูมิน… ขากรรไกรของมันแยกออกในทันที!
‘สวรรค์ นั่นแขนของมนุษย์งั้นเหรอ!’
‘แล้ววายร้ายโม่ฝานสามารถกล่าวอย่างหน้าตาเฉยได้อย่างไรว่ามันกำลังกินขนมอยู่?!’
‘มันกำลังกินคนอยู่!!’
‘มันกินคนจริงๆ!!!!!’
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
อย่าลืมกดติดตามนิยายไว้ด้วยน้า กดได้ที่หน้าปกนิยายเลยค่ะ
