GED : 29 รุมทำร้าย
GED : 29 รุมทำร้าย
แต่สิ่งที่นางฟ้ามู๋เหยียวไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น..
ทันทีที่นางผลักเฟิงหวูไปทางข้างหลัง เฟิงหวูก็เอื้อมมือขวาออกมาขว้าข้อมือของมู๋เหยียว
ไม่ทันให้นางตั้งตัว เฟิงหวูดึงมู๋เหยียวเข้ามาใกล้ในตอนนั้นเองหญิงสาวทั้งสองก็อยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่าที่เข้ามาล้อมพวกนางไว้อย่างรวดเร็ว!
แม้นางฟ้ามู๋เหยียวจะมีพลังวิญญาณและเก่งกาจระดับผู้เชี่ยวชาญพลังวิญญาณขั้นที่ 5 แต่เฟิงหวูกลับทำให้นางประหลาดใจ เฟิงหวูใช้เพียงความสามารถทางร่างกายดึงตัวนางเท่านั้น
ความจริงแล้วเฟิงหวูสามารถเหวี่ยงร่างของนางฟ้ามู๋เหยียวไปที่ฝูงหมาป่าโดยใช้โมเมนตัม แล้วค่อยหนีขึ้นต้นไม้เพื่อเอาตัวรอดก็ได้
แต่นางไม่ทำเช่นนั้น
เพราะสายตาของซุ้น อี้คอยสอดส่องดูนางอย่างไม่ไว้ใจตลอดเวลา
สายตาของนางฟ้ามู๋เหยียวที่เต็มไปด้วยดวงไฟแห่งความเกลียดชังกำลังจ้องมองเฟิงหวู...นางกล้าดียังไงมาทำลายแผนของข้า!
แต่ไม่ทันที่นางฟ้ามู๋เหยียวจะพูดอะไร เฟิงหวูเริ่มกรีดร้อง “นางฟ้ามู๋เหยียว, ถ้าท่านสู้พวกมันไม่ไหว ท่านก็ไม่ควรทิ้งข้าไว้ในฝูงหมาป่าเช่นนี้นะ! โอ้ย! ช่วยด้วย! ช่วยด้วย-”
เฟิงหวูกลิ้งไปมาบนพื้นซ้ำไปซ้ำมา ร่างเล็ก ๆ ของนางดูน่าสงสารมากทีเดียว
นางฟ้ามู๋เหยียวพยายามโต้ตอบแต่นางก็ไม่มีเวลาทำเช่นนั้นเพราะพวกหมาป่ากำลังจะจู่โจมนางในตอนนี้!
นางฟ้ามู๋เหยียวรู้สึกโกรธมากจนเหมือนสมองจะระเบิด!
ทำไมกัน?
นางคิดว่าทั้ง ๆ ที่เฟิงหวูก็อยู่ท่ามกลางฝูงหมาป่าเช่นเดียวกับนางแต่ทำไมฝูงหมาป่าหินทมิฬที่เกรี้ยวกราดพวกนี้ถึงมุ่งโจมตีเพียงแค่นางคนเดียว?
ทำไมคมเขี้ยวของพวกมันดูเหมือนอยากจะฉีกร่างของนางเพียงคนเดียว? ทำไม? ทำไมล่ะ?!
และที่แย่ไปกว่านั้น..หญิงหน้าตาหน้าเกลียดคนนั้นกลับกลิ้งไปทั่วพื้นด้วยความกลัวและเอาแต่ตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ
จะบ้าเหรอ! เจ้าอยู่รอบตัวหมาป่าแต่ทำไมมันจึงไม่ทำร้ายเจ้าก้นเล่า! พวกมันพยายามจะโจมตีข้าต่างหาก!
นางฟ้ามู๋เหยียว อยากจะร้องไห้..
ทำไมกัน?
ต่างจากเฟิงหวูที่รู้เหตุผลเป็นอย่างดี
นั่นเพราะเฟิงหวูมีสิ่งที่ใช้ขับไล่หมาป่าก่อนที่นางจะถูกผลักลงไปในฝูงหมาป่า นางถูตัวด้วยสิ่งนั้นทั่วทั้งแขนทำให้แขนของนางมีกลิ่นที่พวกหมาป่าจะไม่เข้าใกล้
แต่นางฟ้ามู๋เหยียวไม่รู้เรื่องนั้น นางแทบเสียสติเพราะพวกหมาป่า
เสื้อผ้าของนางขาดหวิ่น ขาเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน ผมของนางก็ยุ่งเหยิง มองเผิน ๆ แล้วนางดูคล้ายคนบ้า
นางคร่ำครวญในขณะพยายามดันเขี้ยวแหลมคมของพวกหมาป่าให้ออกไป "ทำไมพวกเจ้าถึงเอาแต่กัดข้าเล่า!? ทำไมไม่กัดนาง? ทำไม..? ฮือ..."
ในตอนนี้เฟิงซุ่นและซุ้นอี้ฆ่าหมาป่าหินทมิฬไปเกือบหมดแล้ว เมื่อเห็นว่าฝูงของมันทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้ ตัวที่เหลือก็พากันหนี
"เจ้าไม่เป็นไรนะ?"เฟิงซุ่นรู้สึกนึกขันที่เห็นเฟิงหวูซึ่งงอตัวกลิ้งไปมาพร้อมมือทั้งสองข้างที่ปิดตานางอยู่ นางกลิ้งพลางร้องขอความช่วย เฟิงซุ่นพูดด้วยน้ำเสียงเข้ม "เลิกตะโกนได้แล้ว พวกหมาป่าไปหมดแล้ว"
เฟิงหวูเปิดตาและดีดตัวนั่งทันที นางมองรอบ ๆ ด้วยท่าทีประหลาดใจ "พวกเราปลอดภัยแล้วเหรอ? ใช่ไหม? พระเจ้าช่วย..ข้ายังไม่ตาย!"
นางฟ้ามู๋เหยียวไม่มีแรงแม้แต่จะร้องออกมา ร่างกายของนางเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและแผลจากคมเขี้ยว เสื้อผ้าของนางเปรอะไปด้วยเลือด ผมเผ้าก็ยุ่งเหยิง ใบหน้าของนางนิ่งอึ้ง..นี่คือสภาพที่แย่ที่สุดในชีวิตของนาง
จบตอน
