บทที่ 50: ช่วยพวกเขาก่อนดีไหม?
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 50: ช่วยพวกเขาก่อนดีไหม?
ถังหยู่ ซางจิงเก่าและเฉินกวงเหลียงต่างพากันตื่นตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
หัวหน้าจ้านคงเพิ่งจะบินเข้าไปในถ้ำเท่านั้น แม้ว่าเขาจะเร็วขนาดไหนก็ไม่มีทางจะที่จะสังหารหมาป่าเวทได้รวดเร็วเช่นนั้น ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วหมาป่าเวทตนนี้ตายเพราะอะไรกัน?
“หลังจากที่อสูรเวทที่ถูกอัญเชิญมาตายตกไป ผู้ที่อัญเชิญมันมานั้นจะรู้สึกเจ็บปวดจากความเสียหายของพลังวิญญาณด้วยเช่นกัน อืม… ดูเหมือนว่าหมาป่าเวทจะตายไปแล้วจริงๆ” ถังหยู่กล่าวออกมาเรียบๆ
การกระทำของไป่หยางในตอนนี้นั้นราวกับว่าสติของเขาได้หลุดลอยไปแล้วจริงๆจากการตายของหมาป่าเวท ซึ่งสภาพเขาในตอนนี้ไม่ใช่สิ่งที่จะเสแสร้งแกล้งทำได้เลย
“แล้วหมาป่าเวทไม่ได้ไล่ล่าโม่ฝานเข้าไปในถ้ำงั้นเหรอ?”
“ใช่ แล้วมันจะตายได้ยังไงล่ะ?”
“เป็นไปได้หรือไม่ว่าหมาป่าเวทจะโดนหินย้อยปักจนตายคาที่เพราะภายในถ้ำนั้นมืดเกินไป?” เฉินกวงเหลียงพยายามสันนิฐาน
ไป่หยางหันหน้าไปหาเขาอย่างรวดเร็ว ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ สีนัยตาเปล่งประกายแดงฉานออกมาอย่างน่าหวาดกลัว “แกเป็นบ้าไปแล้วรึเปล่า ใครมันจะโง่วิ่งไปชนก้อนหินจนตาย? หรือว่าครอบครัวของแกน่ะโง่จนตายตกไปเพราะวิ่งชนหินงั้นเหรอ!”
แน่นอนว่าหมาป่าเวทไม่ใช่อสูรที่โง่เขลาจนสามารถวิ่งชนหินย้อยจนตายเองได้! หมาป่าเวทนั้นมองเห็นในที่มืดได้อย่างยอดเยี่ยม อีกทั้งร่างกายของมันแข็งแกร่งมาก! มันจะตายโง่ๆเพราะก้อนหินง่อยๆเช่นนั้นได้อย่างไร?!
แม้ว่านักเรียนทั้งสี่สิบคนจะใช้เวทมนตร์พร้อมกัน แต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่จะสามารถสังหารหมาป่าเวทได้!
“ไปตรวจสอบดูกันเถอะ” ถังหยู่กล่าวออกมา
“ใช่ ใช่แล้ว! พวกเรารีบไปตรวจสอบกันดีกว่า”
“อืม กองกำลังเสริมกำลังมา พวกเรารีบไปช่วยเด็กๆออกมากันก่อนเถอะ”
——
ภายในถ้ำ…
หัวหน้าจ้านคงยืนมองภาพตรงหน้าด้วยสายตาที่ตกตะลึง เขาไม่อยากจะเชื่อภาพที่กำลังเห็นตรงหน้าได้เลย… ดวงตาของเขายังปกติดีอยู่หรือไม่?
ร่างกายของโม่ฝานนั้นเต็มไปด้วยบาดแผลแต่ทว่าเขายังไม่ตาย!
หมาป่าเวทที่ควรจะถูกจัดการโดยเขา มันยืนอยู่ในกอง… เอ่อ… มันถูกหินย้อยขนาดใหญ่ยึดตรึงไว้กับที่!
สัญญาณชีพจรของหมาป่าเวทได้หายไปแล้ว…
มันตายแล้ว!
ความแข็งแกร่งของหมาป่าเวทนั้นไม่ได้ด้อยไปกว่าอสูรเวทของจริงเลย จ้านคงนั้นคิดจะใช้หมาป่าเวทเพื่อฝึกฝนนักเรียนเหล่านี้เท่านั้น ด้วยวิธีเช่นนี้นักเรียนทั้งหมดจะต้องพบกับเหตุการณ์จริงและดึงความกล้าหาญออกมาได้อย่างเต็มที่!
เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะมีนักเรียนคนใดสามารถเอาชนะหมาป่าเวทนี้ได้!!!
นี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาคาดหวังแม้แต่น้อย แม้แต่เหล่านักเวทผู้พิทักษ์ยังไม่อาจเอาชนะอสูรเวทได้ เช่นนั้นจึงไม่ต้องคิดถึงว่านักเรียนเวทจะเอาชนะอสูรเหล่านี้ได้เลย โอกาสนั้นเป็นศูนย์อย่างแท้จริง
เมื่อคิดเช่นนี้ จ้านคงจึงรีบรุดมายังสถานที่เกิดเหตุในทันทีเพียงเพื่อหวังว่าเขาจะสามารถจัดการกับหมาป่าเวทตนนี้ได้อย่างทันท้วงทีและยอดนักเรียนที่ตายจะต้องน้อยที่สุด
อย่างไรก็ตาม… ฉากที่เขาเห็นตรงหน้าแทบทำให้เขาไม่อยากจะเชื่อสายตาตนเอง
หมาป่าเวทตายแล้ว!
ร่างกายของมันถูกเสียบด้วยหินย้อยราวกับหอกยักษ์!
ในโลกใบนี้ไม่มีเรื่องบังเอิญอยู่จริง ไม่มีทางที่หินย้อยจะตกลงมาเจาะหลังของอสูรร้ายตนนี้อย่างแม่นยำ อีกทั้งประสาทสัมผัสของหมาป่าเวทนั้นยอดเยี่ยมมาก ไม่มีทางที่มันจะยอมให้หินย้อยขนาดใหญ่เช่นนี้ปักอยู่กลางหลังโดยไม่หนีไปไหน!
“นี่มัน… มันตายเพราะเธองั้นเหรอ?” หลังจากที่จ้านคงยืนอึ้งอยู่ในความคิดของตนเองมาเนิ่นนาน สุดท้ายเขาฟื้นคืนสติพร้อมกับหันไปหาโม่ฝานทันที
นักเรียนที่ดูไม่มีอะไรพิเศษเลย ผมของเขาถูกตัดสั้นอย่างเรียบร้อยและใบหน้าที่ค่อนข้างจะหล่อเหลา ร่างกายของเขาผอมและเต็มไปด้วยท่าทีที่เหนื่อยล้า มือของเขาในตอนนี้กำลังประคองเด็กผู้ชายคนหนึ่งซึ่งร่างกายเต็มไปด้วยเลือด ซึ่งสิ่งที่เขาทำนั้นราวกับกำลังจะพาเพื่อนของตนเองออกไปจากที่นี่
โม่ฝานเงยหน้าขึ้นมา สายตาของเขาแสดงถึงความประหลาดใจทันที
หืม… ปีก! หัวหน้ากองทัพมีปีก!
ปีกแห่งวายุ! แน่นอนว่าโม่ฝานนั้นรู้จักปีกแห่งวายุ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าเมื่อได้พบเห็นมันใกล้ๆจะทำให้หัวใจของเขาเต้นแรงขนาดนี้
‘ว้าว เขาลอยตัวอยู่กลางอากาศ ปีกที่สยายอยู่ด้านหลังของเขาราวกับว่าเป็นทูตสวรรค์… บ้าเอ้ย โคตรเท่เลย!’
“เธอทำอะไร?” จ้านคงยังคงถามออกไป เขาไม่สามารถเชื่อภาพที่เห็นตรงหน้าได้อย่างแน่นอน แต่หลังจากพูดออกไปเขารู้สึกว่าตนเองกำลังจุ้นจ้านอย่างมาก
จากมุมมองและประสบการณ์ทั้งหมดที่เขามีนั้นเขาคาดเดาได้ว่าเด็กคนนี้ใช้เผาผลาญกระดูกจับหินย้อยและดึงลงมาให้แทงร่างกายของหมาป่าเวท…
แต่ถึงอย่างไร ความสงสัยของเขาก็ยังคงไม่หมดไป ความเป็นไปไม่ได้หลายๆอย่างยังคงคับข้องอยู่ภายในจิตใจ
ในขั้นแรกนักเรียนคนนี้สามารถใจเย็นได้ขนาดไหนจึงสามารถหลอกล่อให้หมาป่าเวทวิ่งไล่ตามเขาเข้ามาในถ้ำและเขาคิดได้ตอนไหนว่าจะต้องใช้หินย้อยเหล่านี้เป็นอาวุธ? สองเขาสามารถทำให้หมาป่าเวทหยุดการเคลื่อนไหวได้อย่างไรกัน มันจะต้องหยุดเคลื่อนไหวนานพอที่จะใช้เวทเผาผลาญกระดูกดึงหินย้อยลงมา เขาทำได้อย่างไร?
ในตอนนี้เขาไม่สามารถยอมรับได้ว่านักเรียนเวทปีสองจากโรงเรียนมัธยมจะสามารถสังหารหมาป่าเวทซึ่งมันมีความแข็งแกร่งเกือบจะเทียบเท่าอสูรเวทที่แท้จริงได้!
“อ่า หัวหน้ากองทัพ ตอนนี้ผมเข้ามาถึงภายในถ้ำแล้วและได้รับกำไลสีน้ำเงินนี้ นั่นแปลว่าผมทำภารกิจสำเร็จแล้วใช่ไหม? แล้วไหนล่ะอุปกรณ์เวทป้องกันที่ผมจะต้องได้มัน?” โม่ฝานเดินมาหยุดตรงหน้าจ้านคงด้วยรอยยิ้ม
จ้านคงได้ฟังเช่นนั้นเขาคิดได้อย่างรวดเร็วพร้อมกับนึกอะไรบางอย่างออกในทันที
‘พระเจ้า!!!!!’
‘ฉันไม่เคยเตรียมอุปกรณ์เวทใดๆไว้เลยนี่หน่า!!!!’
อีกทั้งรางวัลที่เขาตั้งไว้ในครั้งนี้สูงมาก เพราะมันคือการสังหารหมาป่าเวท แต่กำไลสีน้ำเงินที่เขาวางไว้ด้านในถ้ำนั้นเป็นเพียงสัญลักษณ์เท่านั้นเอง มันไม่ได้มีความหมายใดๆและเขาไม่คิดว่าจะมีนักเรียนคนไหนสามารถหยิบจับมันได้!
ในสิ่งที่เขาคิดไว้ตอนแรก เด็กนักเรียนกว่าครึ่งจะต้องถูกคัดออกไปในจุดข้ามหุบเหวและนักเรียนส่วนที่เหลือจะต้องพ่ายแพ้ให้กับหมาป่าเวทโดยสมบูรณ์!
เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าจะมีนักเรียนคนไหนสามารถจัดการกับหมาป่าเวทได้! นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย? เขากำลังพบเจอกับอสูรอีกตนงั้นเหรอ?
แม้แต่อาจารย์ของพวกเขายังไม่อาจเอาชนะหมาป่าเวทนี้ได้เลย แต่ตอนนี้นักเรียนของพวกเขาสามารถฆ่ามันได้งั้นเหรอ!! บัดซบ!
เอ่อ.. แล้วสำหรับเรื่องอุปกรณ์เวทมนตร์?
อุปกรณ์เวทมนตร์นั้นมีค่ามาก มากเกินไป แล้วจ้านคงจะสามารถมอบมันให้กับผู้อื่นได้อย่างไรกัน?
แต่ในตอนนี้… นักเรียนคนนี้สามารถทำภารกิจสำเร็จ… และเขาสมควรได้รับรางวัลนี้อย่างแน่นอน!
โม่ฝานจ้องหน้าของจ้านคง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความงุนงงและกำลังสงสัย ตอนนี้สายตาของเขากำลังเรียกร้องถึงอุปกรณ์เวทมนตร์ที่เขาจะต้องได้รับมัน…
~แค่กๆ~
“เอาล่ะๆ ช่วยคนก่อนดีกว่า ฉันว่าช่วยพวกเขาก่อน!!!!” จ้านคงตอบกลับแบบเลิกลั่กในทันที
“โอ้! ใช่ ใช่แล้ว.. แน่นอนๆ แต่ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกว่ามันคืออุปกรณ์เวทมนตร์ประเภทป้องกันซึ่งมีมูลค่ากว่าแสนหยวน!!!” โม่ฝานพยักหน้าพร้อมกับกล่าวถึงคำพูดของเขาไปพร้อมกัน
จ้านคงมึนงงในทันทีซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาเกือบที่จะหลบหินย้อยที่ร่วงลงมาไม่ทันในเมื่อครู่… สติของเขากำลังเลือนลาง!!!
“เอาล่ะนักเรียน! เราช่วยเหลือคนเหล่านี้ก่อนดีกว่า!”
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
