บทที่ 47: ควบคุมไม่ได้!
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
สารบัญ จอมมารสะท้านภพ (เรื่องใหม่)
••••••••••••••••••••
บทที่ 47: ควบคุมไม่ได้!
“มะ…มันคนละระดับกับเรา…เอื้ออ!” หวังซานฟ่าร่างกายชุ่มไปด้วยเลือดในขณะที่เขากำลังปีนขึ้นมาจากกองหิน
ฉื่อจ้าวติงนอนหมดสติอยู่บนพื้น สถานการณ์ในตอนนี้ของเขานั้นไม่ต่างจากมู่ไป๋เลย
อีกด้านของนักเรียนทั้งห้าคนนั้นทรุดลงบนพื้นด้วยเช่นกัน พวกเขาถูกกองหินดินทราบทับถมไว้โดยสมบูรณ์ ทั้งหมดไม่สามารถขุดตัวเองออกจากพวกมันได้
ส่วนหมาป่านั้นบาดเจ็บเช่นกัน แต่อาการบาดเจ็บของมันไม่มากพอที่จะทำให้หมดความสามารถในการต่อสู้
ความแข็งแกร่งของมันนั้นอยู่เหนือกว่าที่พวกเขาจะจินตนาการได้ แม้ว่าพวกเขาสิบกว่าคนจะสงบจิตใจลงได้แต่ก็ไม่อาจจะต่อกรกับมันได้เลยแม้แต่น้อย
“ถ้าหากพวกเราทั้งสี่สิบคนได้ร่วมกันร่ายเวทละก็! จะต้องมีโอกาสที่จะชนะอย่างแน่นอน! ไอ้บัดซบเอ้ย ฉันจะต้องตายอยู่ในสถานที่อย่างนี้งั้นเหรอ!” หวังซานฟ่าสาปแช่งออกมาอย่างอดกลั้น
“โม่ฝาน! เธอ…ธาตุไฟของเธอ…ขะ..แข็งแกร่งที่สุด… เร็วเข้า ทำอะไรสักอย่าง!” ซูมินตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า
แน่นอนว่าสิ่งที่สามารถทำลายหมาป่าตาเดียวได้มีเพียงสายฟ้าและไฟ อย่างไรก็ตามมันก็เป็นเพียงไฟของเด็กนักเรียนเท่านั้น…
“ไม่มีประโยชน์! นี่มันไม่ใช่หมาป่าตาเดียว!” สายตาของโม่ฝานนั้นกำลังจับจ้องไปที่หมาป่าด้านหน้าอย่างระมัดระวัง
หมาป่าตาเดียวนั้นมีดวงตาเพียงข้างเดียว แต่ทว่าอสูรตนนี้มีดวงตาสีเขียวสองข้างอย่างชัดเจน!
ทุกคนนั้นมัวแต่หวาดกลัวจนลืมมองรายละเอียดของอสูรร้ายตนนี้โดยสิ้นเชิง
“ช่ว…ช่วย…ช่วยที…” เหย่วหยู่ที่หมอบอยู่กับพื้นพยายามพูดออกมาอย่างติดขัด น้ำเสียงของเธอแหบพร่าและร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
เห็นได้ชัดว่าหมาป่าตนนี้ชื่นชอบคนที่ร้องไห้ออกมา หลังจากที่มันจัดการกับกลุ่มเด็กๆเหล่านั้นได้ มันหันสายตากลับไปที่เหย่วหยู่อย่างรวดเร็ว!
“ลุกขึ้นและวิ่งเร็วเข้า!!!!” โม่ฝานตะโกนออกมาด้วยความหงุดหงิด เด็กหญิงคนนั้นโง่เกินไปแล้ว ในตอนนี้มีคนอื่นกำลังพยายามที่จะโจมตีหมาป่าเพื่อถ่วงเวลาให้เธอวิ่ง แต่เธอกลับไม่เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย!!!
‘เป็นอย่างนี้ไม่ดีแล้ว ถ้าหากสถานการณ์เป็นเช่นนี้ต่อไป ทุกคนจะต้องตายแน่นอน เราจะต้องกำจัดมัน!’
“เฮ้ จางหู่ แกยังวิ่งได้อยู่รึเปล่า?” โม่ฝานคิดอะไรได้พร้อมกับตะโกนเรียกจางหู่ในทันที
จางหู่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“ดี ฉันจะดึงความสนใจของอสูรเวทนี้ไว้ พอฉันทำอย่างนั้นแล้ว แกต้องแบกฉันและวิ่งไปที่ถ้ำ เข้าใจไหม?” โม่ฝานพูดกับจางหู่ด้วยน้ำเสียงที่เคร่งเครียด
“พี่ฝาน… พี่คิดจะทำอะไรน่ะ?” จางหู่ถามออกมา
“ฆ่ามัน!” โม่ฝานกล่าวออกมาพร้อมกัดฟันไว้ เขาใช้ความเจ็บปวดเพื่อทำให้ตัวเองสงบลง
ธาตุไฟของโม่ฝานในตอนนี้เริ่มปรากฎขึ้นรอบๆร่างกายของเขา จากนั้นมันเชื่อมโยงกันโดยสมบูรณ์ตามคำสั่งของโม่ฝาน
ในตอนนี้ทั้งหมดถูกกระทำอย่างรวดเร็ว ดวงดาวทั้งเจ็ดเชื่อฟังเขาเช่นเดิมจากที่ก่อนหน้านี้ดวงที่เจ็ดนั้นไม่ยอมแม้แต่จะเข้าแถวเลยแม้แต่น้อย
ตอนนี้ทั้งหมดพร้อมกับ เขาพร้อมปลดปล่อยเวทมนตร์ออกไปในทันที!
เปลวไฟทั้งหมดนั้นลุกโชนอยู่ที่มือของโม่ฝาน ระหว่างนิ้วมือของเขาล้วนแต่ถูกเปลวไฟชะโลมไว้โดยสมบูรณ์
“หมัดเพลิง เผาผลาญกระดูก!”
เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น เส้นผมของเขากระพือตามแรงลมด้วยพลังที่พุ่งพล่านออกมา
เปลวไฟที่ร้ายแรงถูกส่งออกไปอย่างรวดเร็ว ลูกบอลเพลิงพุ่งไปในอากาศ มันพุ่งปะทะร่างของหมาป่าอย่างแม่นยำ!!!
เมื่อมันปะทะกัน ลูกบอลเพลิงเงียบสนิท แต่ถัดจากนั้นเพียงวินาทีมันกลายเป็นเถาวัลย์อัคคีลุกลามไปทั่วร่างกายของหมาป่าอย่างรวดเร็ว! อีกทั้งความรุนแรงของพลังยังมากกว่าซูมินหลายเท่า!
เปลวเพลิงที่กำลังรุกรานหมาป่าอยู่นั้นแข็งแกร่งมาก สร้างความเจ็บปวดเหลือล้นให้กับมัน เสียงร้องคำรามแผดออกมาเพื่อแสดงความปวดร้าวไปทั่วร่างกาย!!!
หมาป่าเจ็บปวดจนทรุดตัวลงกับพื้นพร้อมกับกลิ้งไปมาเพื่อต้องการที่จะดับไฟเหล่านั้น จนท้ายที่สุดมันกระโดดลงบ่อน้ำอย่างรวดเร็ว
แต่ไร้ประโยชน์ เปลวไฟเหล่านั้นไม่ได้หายไปแม้ว่าจะอยู่ในน้ำ มันกำลังกลืนกินผิวหนังและเจาะเข้าไปในกระดูกของอสูรร้ายอย่างโหดเหี้ยม!
ซูมิน จางหู่ หวังซานฟ่าและจางหยิงเว่ยได้เห็นฉากตรงหน้า ทุกคนตกอยู่ในสภาวะโง่งมโดยสมบูรณ์ทันที
โม่ฝานนั้นเป็นนักเรียนที่อยู่ในห้องคิงส์ก็จริง แต่เขาไม่เคยอยู่ในระเบียบการฝึกและไม่เคยเปิดเผยความสามารถของตนเองแม้แต่น้อย ทุกคนได้แต่มองเขาด้วยสายตาที่โง่เขลา
“พี่ฝาน… ไฟของพี่…มัน…” จางหู่เห็นเช่นนั้นเขาตะลึงไปในทันที
พลังของโม่ฝานนั้นโหดร้ายกว่าซูมินมาก แม้แต่การเคลื่อนไหวของเปลวไฟยังห่างชั้นกันอย่างรุนแรง
เปลวไฟของซูมินนั้นเป็นเพียงระดับพื้นฐานเท่านั้น ซึ่งสามารถเผาไหม้ได้แค่ผิวหนังของหมาป่า ทำลายได้เพียงผิวหนังชั้นนอกไม่สามารถลงลึกถึงกระดูกได้เลย
ส่วนเปลวไฟของโม่ฝานนั้นตรงกันข้ามกับไฟของซูมิน มันเผาไหม้มาจากด้านใน ลงลึกไปถึงกระดูกของอสูรร้าย เวทมนตร์ที่ทุกคนพยายามร่ายก่อนหน้านี้รวมกันยังไม่รุนแรงเท่ากับโม่ฝานที่ปลดปล่อยพลังออกไปเพียงครั้งเดียว!
ตอนนี้ไป่หยางผู้ที่เป็นคนอัญเชิญสัตว์อสูรเวทออกมาเริ่มขมวดคิ้วกับภาพตรงหน้า
อสูรอัญเชิญนั้นจะต้องผูกดวงจิตกับผู้อัญเชิญ ไป่หยางรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่หมาป่าตนนั้นได้รับอย่างแจ่มแจ้ง เขารับรู้ความโหดร้ายของเปลวไฟนั้นได้ดีพอๆกับอสูรเวทที่กำลังถูกแผดเผา
“หมัดเพลิง เผาผลาญกระดูก!?” ในเวลานี้จ้านคงและถังหยู่แสดงสีหน้าที่ประหลาดใจออกมา…
ทั้งสองนั้นเป็นนักเวทธาตุไฟ พวกเขาจะไม่เข้าใจหลักการของเวทมนตร์นี้ได้อย่างไร?
ทักษะหลักของธาตุไฟนั้นแบ่งออกเป็นสามระดับ
ระดับเริ่มต้นนั้นถูกเรียกว่าปฐมภูมิ เปลวไฟปฐมภูมินั้นเป็นระดับที่ต่ำที่สุด มันสามารถเผาพื้นผิวชั้นนอกได้อย่างรวดเร็วเมื่อเริ่มปะทะกับศัตรู
แต่ในระดับที่สองของบอลเพลิงนั้นแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง
หมัดเพลิง เผาผลาญกระดูกเป็นชื่อเรียกของมัน หลังจากที่พุ่งเข้าใส่ศัตรูแล้ว มันจะจุดติดในร่างกายของศัตรูโดยตรงและเจาะเข้าไปด้านในจนถึงกระดูก!
ซึ่งการเผาไหม้ระดับปฐมภูมินั้นไม่อาจทำอะไรหมาป่าเวทได้เลย หรืออีกอย่างหนึ่งคือนักเรียนทั้งหมดนั้นไม่รู้ว่าควรจะโจมตีตรงไหน อีกทั้งหมาป่าเวทยังสามารถต่อต้านเวทมนตร์ได้ในระดับที่สูงมากอีกด้วย
การเผาลึกลงไปถึงกระดูกนั้นย่อมแตกต่าง เปลวไฟที่รุนแรงเช่นนั้นสามารถจัดการกับหมาป่าเวทได้อย่างสมบูรณ์ มันเผาลงลึกไปถึงจิตวิญญาณของอสูรร้าย!
“นักเรียนคนนั้น… เขาชื่ออะไร?” จ้านคงได้สติคืนกลับมา ดวงตาของเขาเปล่งประกายในทันที เด็กนักเรียนคนนี้สามารถบรรลุทักษะของลูกบอลเพลิงในขั้นที่สองได้ มันมหัศจรรย์เกินไปแล้ว!
“เขาชื่อโม่ฝาน!” ถังหยู่กล่าวออกมาพร้อมรอยยิ้ม
‘โม่ฝานไม่ทำให้ฉันผิดหวังจริงๆ ในช่วงเวลาสั้นๆเขาสามารถไปได้ถึงทักษะขั้นที่สองของบอลเพลิงแล้ว!’
ความจริงก็คือลูกบอลเพลิงขั้นสองนี้เธอเคยแสดงให้นักเรียนดูแล้ว เช่นนั้นนักเรียนทุกคนจึงได้เห็นถึงความร้ายกาจของมันมาก่อน!
“เราสามารถให้เกรดเอสกับเขาได้!” จ้านคงกล่าวออกมาอย่างพอใจ
ลั่วหยุนปั๋วและพันหลี่จวินพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในตอนนี้ไม่มีเด็กนักเรียนคนไหนในเมืองบ่อมีความสามารถเทียบเท่ากับเขาอีกแล้ว!
ในขณะที่ทุกคนกำลังชื่นชมโม่ฝานอยู่ ไป่หยางตะโกนออกมา “แย่แล้ว!”
“เกิดอะไรขึ้น?” หัวหน้ากองทัพจ้านคงหันกลับมาอย่างรวดเร็ว
“หลังจากที่หมาป่าเวทกระโดดลงไปในบ่อน้ำ ฉันไม่รู้ว่าทำไม… แต่มีบางเหตุผลทำให้มันไม่สนใจฉัน! ในตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันจะควบคุมมันไม่ได้อีกแล้ว!” ไป่หยางกล่าวออกมาด้วยใบหน้าที่ซีดขาว
“บัดซบ! ฉันเตือนแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่างไรมันก็ยังไม่เชื่อง!?” จ้านคงตะโกนออกมาในทันที
เมื่อได้ยินไป่หยางกล่าวเช่นนั้น ใบหน้าของอาจารย์ประจำชั้นทุกคนล้วนซีดเผือกอย่างไม่อาจควบคุม
ไม่สามารถควบคุมได้งั้นหรอ?!
หมาป่าเวทตนนี้นั้นแข็งแกร่งมากกว่าหมาป่าตาเดียวเล็กน้อย ถ้าหากไม่สามารถควบคุมมันได้ จะต้องมีนักเรียนกี่คนที่ต้องตาย?!
“เร็วเข้า รีบหยุดมันเดี๋ยวนี้!”
“ไม่ได้ในตอนนี้ ฉันต้องใช้เวลามากกว่าเดิม!”
“คุณทำอย่างนี้ได้ยังไงกัน คุณปล่อยให้มันหลุดจากการควบคุมได้ยังไง? บัดซบ บ้าแล้ว แน่นอนว่าต้องมีเด็กตายแน่ๆ!” เฉินกวงเหลียงกล่าวออกมาอย่างหงุดหงิด
หมาป่าเวทนั้นเป็นนักฆ่าอย่างแท้จริง ถ้าหากมันไม่ได้ถูกควบคุมอยู่ นักเรียนที่สลบไปในถ้ำจะต้องตายตกไปแล้วอย่างแน่นอน
ในตอนนี้ไป่หยางไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป จากนี้จะเป็นการสังหารที่แท้จริง จะมีนักเรียนเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่สามารถรอดชีวิตได้
“ฉะ..ฉันขอโทษ คื-อว่าฉัน… ไม่รู้ว่ามัน… เกิดขึ้นได้อย่างไร!” ไป่หยางเริ่มคร่ำครวญในทันที
“แล้วมัวยืนทำบ้าอะไรอยู่ เลิกพล่ามแล้วไปช่วยเด็กพวกนั้นออกมา!” จ้านคงตะโกนออกมาอย่างเกรี้ยวกราด
••••••••••••••••••••
••••••••••••••••••••
ช่วยกันกดคะแนนดาวให้กับผู้แปลเพื่อเป็นกำลังใจด้วยน้าาาา //อ้อนน
