เมื่อชะตาชีวิตของเขาถูกกำหนดมาเช่นนี้ ถ้าหากว่าการเลือกถังหยู่คือสิ่งที่เลวร้าย เขาก็ต้องยอมรับเพราะคงไม่มีใครสามารถช่วยเขาได้นอกจากเธอคนนี้อีกแล้ว นี่คือความสัตย์จริงที่โม่ฝานควรจะทำในตอนนี้!

“จี้ของเธอเป็นอุปกรณ์ละอองดารา” ในที่สุดอาจารย์ถังหยู่ก็กล่าวออกมา

“อ่า” โม่ฝานฟังอย่างเงียบๆ

“แต่มัน…? อืม มันแตกต่างจากอุปกรณ์ที่เราเห็นทั่วไป มันคือละอองดาราปีศาจที่กำลังเติบโตน่ะ” อาจารย์ถังหยู่กล่าวออกมาพร้อมกับดวงตาที่เป็นประกาย

“ละอองดาราปีศาจที่กำลังเติบโต?” โม่ฝานนั้นก็ไม่เคยได้ยินถึงสิ่งนี้มาก่อน ถ้าหากกำลังพูดถึงอัญมณีในเกมต่างๆ เขาย่อมเข้าใจมันได้ง่ายดายกว่าเรื่องพวกนี้นัก…

“ละอองดาราประเภทนี้ถือได้ว่ายอดเยี่ยมที่สุด เพราะว่ามันสามารถใช้งานได้แตกต่างจากอุปกรณ์ทั่วไป นอกจากนี้มันยังสามารถเติบโตได้และสามารถดูดซับพลังวิญญาณของละอองดาราอันอื่นได้ เมื่อดูดซับไปเรื่อยๆ แน่นอนว่ามันจะสามารถเลื่อนระดับขั้นวิญญาณได้เลย!” อาจารย์ถังหยู่กล่าวออกมาอย่างเคร่งครึมพร้อมกับจ้องไปที่โม่ฝาน

เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนั้น โม่ฝานรู้สึกว่าร่างกายของตนเองกำลังสั่นสะท้าน!!!

เวทย์ละอองดาราสามารถเติบโตได้งั้นเหรอ?

อุปกรณ์ของโรงเรียนนั้นก็นับได้ว่าเป็นสิ่งที่หาได้ยากยิ่งแล้ว เพราะโรงเรียนนั้นก็ไม่สามารถแจกจ่ายให้กับทุกคนได้ อีกทั้งนักเรียนยังไม่สามารถหามาใช้ได้ด้วยตนเองอีกด้วย ซึ่งเพียงแค่นั้นก็แสดงให้เห็นแล้วว่ามันเป็นสมบัติที่มีค่าอย่างยิ่ง

อุปกรณ์ละอองดาราระดับวิญญาณนั้นมีเพียงสองชิ้นเท่านั้นในเมืองแห่งนี้ ซึ่งมู่ไป๋กล่าวว่าหาได้ยากอย่างยิ่ง ซึ่งเขารู้เพียงว่ามู่หนิงเซวียครอบครองมันอยู่เท่านั้น

ซึ่งแน่นอนว่าโม่ฝานสามารถเดาได้ว่ามันเป็นสมบัติของตระกูลมู่ทั้งนั้น!

ถ้าหากจี้ดำทมิฬนี้มีความสามารถในการเติบโตเพื่อเทียบเท่ากับสมบัติวิญญาณ…

เรื่องนั้น… มัน…

เขาไม่เคยคิดมาก่อน นี่มันเหลือเชื่อ… เหลือเชื่อเกินไปแล้ว!!!

เสร็จฉัน!

ฮ่าฮ่า เสร็จฉัน!!!!

สมบัติเช่นนี้จะนำพาความอิจฉาจากทุกคนมาสู่ผู้ครอบครอง มันสามารถทำให้ผู้คนฆ่าฟันกันได้อย่างง่ายดาย

นักเวทย์มากมายต้องการที่จะต่อสู้กันเพื่อแย่งชิงสมบัติ นี่เป็นเรื่องพื้นฐานทั่วไปและไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย!

อ่า แต่ในตอนนี้ฉันเป็นเพียงนักเวทย์ตัวน้อยเท่านั้น ถ้าหากอาจารย์ถังหยู่คิดที่จะกำจัดฉัน… พรุ่งนี้คงจะมีข่าวออกไปว่า ‘นักเรียนเวทมนตร์อัจฉริยะรู้สึกเครียดเกินกว่าจะมีชีวิตต่อไปได้ เขาจึงจบชีวิตตนเองด้วยการกระโดดลงจากดาดฟ้าของโรงเรียน!’

“อาจารย์ถังหยู่… มันเป็นสิ่งที่… มีค่า… มาก ผมเป็นเพียงนักเรียนเวทมนตร์ตัวเล็กๆเท่านั้น ซึ่งไม่อาจควบคุมมันได้หรอก หรือว่าผมควรจะมอบมันให้กับอาจารย์เพื่อค้นคว้า…….” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างโง่เขลาและติดขัด

แม้ว่าอาจารย์ถังหยู่จะดูเหมือนเป็นบุคคลที่เต็มเปี่ยมไปด้วยคุณธรรม แต่ก็ยากเกินกว่าที่จะคาดเดาธรรมชาติของมนุษย์ได้ ไม่แปลกแม้ว่าโม่ฝานจะเห็นว่าเธอเป็นบุคคลที่เต็มไปด้วยรูปร่างโค้งเว้างดงามแต่ทว่าเธออาจจะไม่อาจข้ามผ่านขีดจำกัดที่เลวร้ายของมนุษย์

“ห๊ะ~” เมื่อเธอได้ยินคำพูดของโม่ฝาน เธอสะดุ้งพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ซึ่งใบหน้าของเธอในตอนนี้ช่างมีเสน่ห์เหลือเกิน

โม่ฝานรู้สึกเคอะเขินหลังจากที่ได้ยินเสียงหัวเราะของเธอ เขาไม่รู้ว่าอะไรกันที่ทำให้เธอขำอย่างนั้น

“โม่ฝาน ในวันสอบประจำปี… เธอเป็นคนที่เต็มไปด้วยหัวใจแห่งคุณธรรม เธอต่อสู้กับมู่โจวอวิ๋นเพื่อที่จะไม่ยอมให้ใครมาดูถูกครอบครัวเล็กๆของตัวเอง ในตอนนี้ฉันถ้าหากฉันคิดถึงเรื่องการแย่งชิงสมบัติขนาดเล็กของเธอ แน่นอนว่าเธอไม่อาจปกป้องมันไว้ได้แน่ๆ แต่ฉันไม่เคยคิดมาก่อนว่าเธอจะยอมเอ่ยปากพูดออกมาก่อน ฮ่าฮ่า เธอนี่เป็นคนที่น่าประทับใจจริงๆนะ” ถังหยู่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้ม

โม่ฝานเผยรอยยิ้มอันโง่เขลาออกมา

ชีวิตของเขาคงไม่มีค่ามากนักหรอก อีกอย่างในตอนนี้เขาเป็นเพียงเด็กน้อยเท่านั้น

สำหรับการยั่วยุมู่โจวอวิ๋นนั้น เขาก็รู้ดีว่าผลที่จะตามมาคืออะไร

ภายในสังคมมายาแห่งนี้ ทุกคนจะต้องอยู่ให้เป็นแม้ว่าจะถูกมองว่าโง่เขลาหรือซื่อบื้อมากขนาดไหน ไม่มีใครที่รู้มากแล้วอยู่รอดปลอดภัยได้นาน

คนเก่งมักจะตายไวเสมอ!

“แล้วอาจารย์จะจัดการกับเรื่องนี้ยังไงล่ะ?” โม่ฝานถามออกไป

“เอาล่ะ ฉันรู้ดีว่าภายในใจของเธอนั้นจะไม่ยอมพ่ายแพ้ต่อโชคชะตาของตัวเองแน่นอน แล้วก็ถือว่าโชคดีที่เธอบอกกับฉัน… ถ้าหากว่าเธอบอกมันกับคนอื่น เธออาจจะต้องไปนอนคุยกับรากมะม่วงที่ด้านล่างแล้วหละนะ” ถังหยู่กล่าวออกมาด้วยรอยยิ้มแต่แฝงไปด้วยความจริงจัง

ดวงตาของโม่ฝานสว่างขึ้น เขารู้สึกดีใจที่ตนเองคิดถูกว่าอาจารย์คนนี้ไว้ใจได้และเธอเต็มไปด้วยคุณธรรม! เธอไม่เหมือนกับคนอื่นที่เหมือนจะซื่อสัตย์แต่ทว่าแอบแฝงสิ่งซ่อนเร้นไว้มากมายที่เบื้องหลัง

“อย่างแรกเลย มันเป็นละอองดาราที่กำลังเติบโต เธอห้ามบอกมันกับคนอื่นเด็ดขาด… อีกอย่างหนึ่งฉันไม่ต้องการบอกใครเกี่ยวกับความอัจฉริยะของเธอด้วย อย่าให้ใครรู้มัน! อย่างที่สอง มันไม่ใช่ละอองดาราของฉัน มันมีเจ้าของแล้วล่ะนะก็คือเธอ! แต่ว่าการเติบโตของมันนั้นพิเศษอยู่เล็กน้อย ดูเหมือนว่ามันจะสามารถเชื่อมต่อกับพลังวิญญาณได้นะ” ถังหยู่กล่าวออกมาอย่างจริงจังพร้อมกับมองหน้าโม่ฝานอย่างประหลาดใจ

เอ่อ.. มันเป็นอุปกรณ์ที่มีพันธะสัญญางั้นเหรอ?

โม่ฝานรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินเช่นนั้น ทันใดเขาก็นึกได้ทันทีว่าทุกครั้งที่เขาพยายามจะถอดมัน แต่เขาก็ไม่เคยทำสำเร็จสักทีเพราะเหมือนว่ามีบางสิ่งต้านทานไว้ไม่ให้เขาดึงมันออกจากคอได้เลย

“สุดท้ายแล้วมันจะเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่เติบโตได้ด้วยการดูดกลืนพลังวิญญาณของละอองดาราดวงอื่นๆ ในตอนนี้มันเป็นเพียงละอองดาราวิเศษ แม้ว่ามันจะมีความสามารถในการเติบโต แต่ก็ไม่ได้เติบโตได้ง่ายดายมากนัก มันต้องการพลังวิญญาณมากมายมหาศาลหรือแม้แต่ใช้พลังวิญญาณของเหล่าอสูรเวทย์อีกด้วย ถ้าหากไม่ทำเช่นนั้น สมบัติที่บรรพบุรุษมอบให้มา มันจะกลายเป็นแค่ขยะถ้าหากเธอไม่ได้พัฒนาตนเอง ดังนั้นจึงจำเป็นอย่างมากที่มันจะต้องได้รับวิญญาณอสูรบริสุทธิ์ให้เพียงพอ” ถังหยู่อธิบายช้าๆ

โม่ฝานพยักหน้าตอบรับพร้อมกล่าวต่อ “วิญญาณอสูรบริสุทธิ์คืออะไรเหรอ?”

“อ่า เมื่ออสูรเวทย์ได้ตายตกไป จะมีพลังวิญญาณแยกออกมาจากร่างกาย ถ้าหากวิญญาณยังอยู่ในร่างมันจะเปล่งแสงสว่างออกมา ซึ่งสิ่งนั้นจะเรียกว่าวิญญาณบริสุทธิ์ มันแข็งแกร่งกว่าวิญญาณทั่วไปถึงสิบเท่า แน่นอนว่ามันเป็นส่วนสำคัญที่จะใช้ปรับแต่งหรือเพิ่มพัฒนาการของละอองดาราที่เธอมีอยู่!” ถังหยู่อธิบายอย่างเรียบง่าเพื่อให้โม่ฝานเข้าใจ

“ถ้าหากว่าผมต้องการให้มันเติบโตขึ้น เช่นนั้นผมจำเป็นจะต้องรวบรวมวิญญาณบริสุทธิ์งั้นเหรอ… โอ้สวรรค์! ถ้างั้นผมก็จะต้องแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้และไล่ฆ่าเหล่าอสูรเวทย์เพื่อที่จะได้รับพลังวิญญาณบริสุทธิ์ให้มากที่สุด!” โม่ฝานกล่าวออกมาอย่างมุ่งมั่น

“เป็นเช่นนั้น” ถังหยู่พยักหน้าพร้อมกล่าวต่อ “อืม เพียงแค่ไปรวบรวมมันเท่านั้น อย่าลืมส่งตำแหน่งที่ตายของมันให้กับฉันทางวีแชทด้วยล่ะ ฉันจะไปคว้านเอากระดูกและเครื่องในของมันแทนใบหน้าของเธอเองและต้องใช้สิ่งเหล่านั้นเพื่อปรับปรุงอุปกรณ์ของเธอด้วย”

*วีแชท = โปรแกรมแชท

โม่ฝานยู่ปากเล็กน้อยอย่างไม่รู้จะพูดอะไร

“เอาล่ะ เอาละอองดาราที่โรงเรียนมอบให้มาให้กับฉัน จากนี้ฉันจะจัดการต่อเอง อีกอย่างเรื่องนี้ฉันช่วยเหลือเธอเป็นการส่วนตัวไม่เกี่ยวกับโรงเรียน แปลว่าเธอเป็นหนี้บุญคุณฉันล่ะนะ” แม้ว่าเธอจะกล่าวติดตลกเล็กน้อยแต่แอบแฝงไปด้วยความจริงจังอยู่ภายในข้อความเหล่านั้น

“ผมขอบคุณอาจารย์มาก ถ้าหากในอนาคตมีอะไรที่ผมทำได้ ผมจะทำให้อาจารย์แน่นอน!” โม่ฝานกล่าวด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

สุดท้ายแล้ว แม้ว่าถังหยู่จะรู้สึกปวดหัวกับปัญหานี้อย่างมาก แต่เธอก็ตัดสินใจที่จะแก้มันด้วยตนเอง! มีเพียงเธอเท่านั้นแหละที่ทำได้

เด็กน้อยคนนี้จะไม่ถูกขับไล่ออกจากโรงเรียน อีกทั้งเขาจะได้รับพลังฟื้นฟูจากละอองดวงดาวของตนเองตลอดไป! นี่มันเรื่องที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่เธอเคยเจอมาจริงๆ

มหัศจรรย์!

‘สำหรับคนอื่นๆเขาจะได้ใช้อุปกรณ์เช่นนี้เพียงแค่เดือนเดียวเท่านั้น หรือศัตรูในอนาคตของเขายังได้ใช้มันเพียงแค่ครึ่งปี… แต่เขาจะได้ใช้มันตลอดทั้งปี! ฮ่าฮ่า ใครจะหยุดฉันได้ล่ะ’ โม่ฝานยิ้มอยู่ภายในใจ

นี่มันหนูตกถังข้าวสารชัดๆ บ้าไปแล้ว !!!

••••••••••••••••••••

Facebook Fanpage กดเลย

••••••••••••••••••••

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด