GED : 17 ยังไม่ตาย

GED : 17 ยังไม่ตาย

ในขณะที่เฟิงซุ่นคิดว่าเฟิงหวูคือพวกพ้องทว่าซุ้น อี้ไม่คิดเช่นนั้น ทั้งยังแสดงท่าทีดูถูกเฟิงหวูออกมาอย่างชัดเจน

แม้ซุ้น อี้จะมองนางเป็นศัตรู เฟิงหวูก็ไม่มีเวลามาสนใจเรื่องนั้นในตอนนี้เพราะสิ่งสำคัญกว่าคือผลจิตวิญญาณอมตะ! ผลไม้ที่สำคัญสำหรับการปรุงยาเพื่อให้นางสามารถกลับมาฝึกฝนได้อีกครั้ง!

เฟิงหวูยิ้มภายในใจ "ข้าคงมิกล้าติดตามท่านไป แต่ในเมื่อท่านเชิญข้าเช่นนี้ ข้าก็มิกล้าปฏิเสธ" ในที่สุดนางก็เปลี่ยนใจแล้ว

ด้วยความเฉลียวฉลาดและความสามารถของชุนหลิงเยีย ทั้งยังมีพลังของพวกพ้อง พวกเขาจึงมีโอกาสมากถึง 90% ที่จะตามหาผลไม้จนเจอหรือไม่ก็..อาจจะมีโอกาส 100% เสียด้วยซ้ำ

ถ้านางเดินออกมาจากกลุ่ม นางอาจจะพลาดโอกาสคว้าผลจิตวิญญาณอมตะมาครอบครองไปจนชั่วชีวิตและถ้าเป็นเช่นนั้น นางคงกลายเฟิงหวูสามัญชนธรรมดา ๆ ที่มีแต่ถูกรังแกและถูกเหยียดหยามเป็นแน่

นางไม่มีทางยอมจำนนต่อโชคชะตาเช่นนั้นแน่..ไม่มีทาง!

ดังนั้นนางจะต้องเกาะติดและเล่นตามน้ำไปเรื่อย ๆเพื่อเอาผลจิตวิญญาณอมตะกลับมาให้ได้ทันทีที่มีโอกาส! นางจะไม่ยอมจากไปง่ายๆ ไม่ว่าใครจะพูดอย่างไรก็ตาม!

"ทะเลาะกันอีกแล้วเหรอ? "

เสียงสวรรค์ทว่าไร้ความรู้สึกดึงขึ้นท่ามกลางความเงียบ

"ท่านชุน!"ดวงตาของเฟิงซุ่นเป็นประกายทันทีที่เห็นบุรุษหนุ่มลอยลงมากลางจากอากาศ เขาค่อย ๆ กระโดดลงมา

เฟิงหวูหันไปมองโดยไม่ได้ตั้งใจ..

ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าและม่านพลังรอบตัวที่สมบูรณ์แบบ เป็นความสมบูรณ์แบบที่ไม่มีใครเทียบได้

ไม่ว่าจะย่างกายไปที่ใด ชุนหลิงเหยียก็มีพลังที่กล้าแกร่ง เขามักเป็นที่สนใจของผู้คนเสมอราวกับรอบ ๆ กายเขามืดลงเหลือเพียงแค่ชุนหลิงเหยียที่ดูเด่นอยู่เพียงผู้เดียว

ด้านหลังของเขามีชายวัยกลางคนยืนอยู่ด้านหลัง ชายผู้รูปร่างสูงอาจถูกมองข้ามไปได้เมื่อเพราะการมีอยู่ของชุนหลิงเหยีย

เฟิงหวูไม่รู้ตัวเลยว่าชุนหลิงเหยียมาที่นี้ตั้งแต่เมื่อไร และเขาได้ยินอะไรไปบ้าง

เฟิงซุ่นมองชุนหลิงเหยียด้วยสายตาไม่พอใจ " ท่านชุน เฟิง เซี่ยวอู๋ถูกทิ้งในป่าหิมะน้ำแข็งก็เพราะท่านและข้าก็พานางเข้ามาในป่าลึกแห่งนี้ นางไม่มีทางเอาตัวรอดได้โดยลำพังแน่ ดังนั้นพวกเราพานางร่วมเดินทางไปด้วยได้รึไม่?"

ซุ้น อี้ยิ้มเยาะในขณะหนีบดาบไว้ข้างกาย เขารู้ว่าชุนหลิงเยียต้องปฏิเสธคำขอนั้นเป็นแน่ ท่ามกลางพวกพ้องเขารู้จักชุนหลิงเหยียดี ชุนหลิงเหยียไม่แม้แต่จะกระพริบตา ไม่ว่าจะมีคนตายตรงหน้าเขา ดังนั้นการขอร้องให้ชุนหลิงเหยียเมตตาต่อเฟิงหวูนั้นก็คือเรื่องไร้ประโยชน์

ทันใดนั้นชุนหลิงเหยียหันไปมองเฟิงหวูด้วยท่าทีที่ต่างออกไป "เจ้ายังไม่ตายงั้นเหรอ?"

ตั้งแต่กระโดดออกมาจากใบหูของอินทรีย์ยักษ์และร่วงลงมาจากหน้าผา จากนั้นก็หลบลงไปในทะเลสาบ..ทั้งที่ผ่านเหตุการณ์เช่นนั้นมา แต่นางก็รอดมาได้ ชุนหลิงเหยียจึงรู้สึกประทับใจมากทีเดียว

เฟิงหวูสูดหายใจเข้าลึกๆ..

เป็นอย่างที่นางคิดชุนหลิงเหยียเห็นนางจริง ๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจว่านางจะเป็นรึจะตาย..

เฟิงหวูรู้ดีถ้านางยิ้มและตอบกลับ "ดูเหมือนท่านอยากให้ข้าตาย.." ชุนหลิงเหยียก็คงจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "แล้วทำไมข้าจะต้องสนว่าจะอยู่รึตายล่ะ?"

ดังนั้น นี่จึงไม่ใช้เวลามาต่อล้อต่อเถียง! เพื่อผลไม้ที่นางต้องการ นางต้องทำตัวนอบน้อมไว้ก่อน!

เฟิงหวูสูดหายใจลึกๆ และฝืนยิ้มออกมา "โชคร้ายจะนำมาซึ่งความโชคดี ข้าจะเป็นผู้ที่โชคดีต่อจากนี้ไป.."

ชุนหลิงเหยียสำรวจเฟิงหวูด้วยสายตาเยือกเย็น เขาสำรวจตัวนางตั้งแต่หัวจรดเท้า

ท่าทางที่ดูเศร้าสร้อยและลึกลับของเขานั้น ทำให้เฟิงหวูนึกถึงดาบที่ถูกดึงออกจากฝัก ช่างงดงามจนทุกคนต้องตะลึง

ยิ่งชุนหลิงเหยียเงียบมากเท่าไร ทุกคนก็รอยคอยคำตอบอย่างใจจดใจจ่อมากเท่านั้น..

ซุ้น อี้ถอนหายใจ เขารู้ว่าชุนหลิงเหยียไม่มีทางเอาคนแปลกหน้าเข้ามาร่วมวงอย่างแน่นอน

ในตอนที่เฟิงซุ่นรู้สึกสิ้นหวัง ชุนหลิงเหยียหยักคิ้วและพูดกับเฟิงซุ่นด้วยคำตอบที่ต่างจากที่คิด.. "ในเมื่อเจ้านำนางเข้ามาในกลุ่ม เจ้าก็ดูแลนางเองแล้วกัน"

จบตอน