สงครามดาวศักดิ์สิทธิ์ : ตอนที่1 คนผิด

ตอนที่1 คนผิด

ในตอนเย็น

มีพายุที่รุนแรง

ที่ขอบหน้าผาในทุ่งรกร้างว่างเปล่า

บุคคลที่มีร่างกายผอม 2คนกำลังสั่นกลัว

นักรบที่แต่งตัวเต็มครบคัน 6 คนกำลังเผชิญหน้ากับ 2คนที่ร่างกายผอมแห้ง ตรงขอบหน้าผาด้วยมีดยาวอย่างเยือกเย็น

แสงฟ้าผ่าส่องประกายให้เห็นใบหน้าของบุคคลทั้งสองพวกเขาเป็นเด็กชายและเด็กหญิงอายุเพียง 13 หรือ 14 ปีพวกเขามีดวงตาที่สวยงามพร้อมหมวกสีเขียวแต่งตัวเหมือนชุดนักเรียน ที่เต็มไปด้วยอารมณ์สยองและความสิ้นหวังด้วยความโกรธ

"เฮ้หัวหน้าใหญ่บอกให้ฆ่าเขาตายที่ขอบผา มาหน่า น้องชายคนที่ห้าและน้องชายคนที่หกไปจัดการมันให้จบๆส้ะ จัดการไอกระจอกสองคนนั้น แล้วพวกเราจะได้เสร็จแผนวันนี้อย่างสมบูรณ์แบบ“ในบรรดานักรบทั้งหกยิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า”ฝนนั่นก็ช่วยกลบร่องรอยของพวกเราไว้ด้วย พระเจ้ายังเข้าข้างเราเลย ... "

นักรบที่แต่งตัวมาเต็มทั้งสองนั้นยิ้มอย่างน่ากลัวและเดินไปหาเด็กสองคนที่ขอบหน้าผา

บูม!

มันเป็นสายฟ้าผ่าอีกครั้งหนึ่งซึ่งมีขนาดใหญ่พอๆกับมังกรสีฟ้าเข้มที่บินฝ่าท้องฟ้าลงมา

เป็นเรื่องเหลือเชื่อมากที่สายฟ้านี้มีขนาดใหญ่มากแต่มันก็แหลมคมเหมือนกับดาบ ทั่วทั้งท้องฟ้าสว่างขึ้นคาตา จากที่มืดมิดสนิท มันก็จ้าขึ้นและส่งเสียงดังไปทั่วหล้า

นักรบสองคนนี้ก็ตะลึงมากจนไม่สามารถหยุดมีดยาวของเขาได้

เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมจึงมีสายฟ้าผ่ามากมายในคืนนี้?

แม้แต่ผู้นำของนักรบพวกนี้ก็ยังกระซิบและเขาก็พูดอะไรบางอย่าง ...

จากนั้นก็มีเสียงแปลกๆ ดังมาจากท้องฟ้า

"โอ้ย ๆ ... ทำไมปู่ถึงขุดหลุมลึกมากขนาดนี้"

ก่อนที่คนพวกนี้จะเคลื่อนไหว ก็มีเงาดำตกลงมาบนหญ้าข้างๆเด็กนักเรียนพวกนี้จนหญ้าฟุ้งกระจาย

เกิดอะไรขึ้น?

ทั้ง 6 คนตกใจและถอยหลังกลับไปทันที พวกเขายืนอยู่ในที่มืดบริเวณใกล้ๆนั้น

หลายวินาทีต่อมา

“โอ้พระเจ้า เจ็บก้นจริงๆ ... ปู่บ้าไปแล้วจริงๆ ถึงขนาดที่ขุดหลุมลึกขนาดนี้เลยงั้นหรอ?”

เงาดำที่มีลักษณะเรียวปีนขึ้นมาจากดงหญ้า

นี่คือวัยรุ่นที่แข็งแกร่ง!

เขาเปลือยเสื้อ มีผมสีดำสั้น และสวมกางเกงขายาวตรงรูปร่างแปลก ๆ และมีคิ้วหนาตาโต เขาดูสับสนตอนที่ปีนออกมาจากหญ้าแล้วยืนเกาก้นพร้อมกับมองไปรอบๆ อย่างระมัดระวัง

มันก็แปลกตรงที่ที่ฝนตกหนักและสายฟ้าเมื่อชั่วครู่ก็หยุดไปโดยไม่มีการเตือนใดๆตั้งแต่วัยรุ่นโผล่ออกมาจากท้องฟ้า แม้แต่เมฆบนท้องฟ้ากระจัดกระจายหายไปในชั่วพริบตา

ดวงจันทร์ทั้งสองดวงอยู่บนหัวที่เฉิดฉายแสงสีเงินออกมา

วัยรุ่นคนนี้ลุกขึ้นอย่างไม่รู้ตัวและเห็นดวงจันทร์สองดวงในท้องฟ้า

ในตอนนี้เขาตะลึงอย่างมาก

"อะไรเนี่ย? ... มีพระจันทร์สองดวง? นี่ไม่ใช่ความฝันใช่มั้ย? นี่มันหมายความว่าปู่บ้านั่น ... ไม่โกหกข้างั้นเหรอ?" วัยรุ่นหนุ่มอ้าปากค้างและพูดว่า "หรือนี่หมายความว่าเป็นเพราะข้าตกลงในหลุมที่ห้องทำสมาธิและมาโผล่ที่ดาวเอเลี่ยนงั้นหรอ?”

มันใช้เวลาเพียง 10วินาทีเท่านั้นจนมาปรากฎตัวที่นี่

มันเป็นไปได้อย่างไร?

เขาหยิกแก้มตัวเอง!

มันเจ็บเล็กน้อย!

มันเป็นเรื่องจริงและเขาไม่ได้ฝันไป...

ทันใดนั้นเขาก็กรีดร้องแล้วตบหน้าตัวเองบ่นด้วยท่าทางสับสนแล้วเขาก็กลายเป็นเหมือนคนบ้า

โดยธรรมชาติแล้ว วัยรุ่นคนนี้เป็นเพียงมนุษย์โลก หลี่มู่ถูกส่งมาที่นี่โดยปู่ของเขา

ลมหนาวพัดผ่านและทุกอย่างก็เงียบสงบ...

มันเป็นสถานที่สังหาร แต่ตอนนี้บรรยากาศช่างแปลกประหลาดจนพวกเขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงกันต่อ

และนักรบทั้งหกนั้นก็ลืมไปเลยว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่

พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนแปลกหน้าคนนี้

ทันใดนั้นก็มีอีกเสียงหนึ่งที่สั่นและตกใจทำให้บรรยากาศเปลี่ยนไปทันที

“อ่า ท่านอาจารย์หนุ่ม ท่านพึ่งปีนมาจากก้นเขางั้นหรอ? นั่นมันเยี่ยมมาก ... น่าทึ่งที่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ...”

และนี่เป็นเสียงของเด็กชาย

เด็กชายตัวเล็ก ๆ คนนี้แบกหนังสือไม้ไผ่อยู่ด้านหลังซึ่งเกือบจะสูงเท่ากับเขาทันใดนั้นเขาก็รีบไปที่หลี่มู่ มองด้วยความประหลาดใจ

ส่วนเด็กหญิงเธอก็งุนงงมาก เธอเป็นเด็กหญิงที่บอบบางมากและเธอมองหลี่มู่ด้วยสายตาที่สดใสซึ่งแฝงไปด้วยความสงสัย "สวัสดีท่านอาจารย์หนุ่ม .. ท่านจริงเหรอ ? ท่านพึ่งตกลงไปในหน้าผาใช่มั้ย? ว่าแต่ทำไมผมท่านถึงสั้นเหลือเกิน ... ? เสื้อผ้าที่ใส่ก็แปลกๆนะ ไปเอามาจากไหนหรอ?”เด็กหญิงสาวคนนี้ดูว่าจะเป็นเด็กที่ช่างพูด ช่างสงสัยซึ่งแตกต่างกับเด็กชายเหลือเกิน

เอิ่มม..?

เกิดอะไรขึ้น?

หลี่มู่สงสัยเขาจึงก้มไปมองไปที่เด็กทั้งสองคนนี้

"อาจารย์หนุ่ม?"

"พวกเจ้าต้องจำผิดคนแน่ๆ"

อย่างไรก็ตามเขาสามารถเข้าใจภาษาที่พวกเด็กพูด

"เฮ้คุณ ... แกยังไม่ตายเหรอ?" ผู้นำของนักรบที่ติดอุปกรณ์มาเต็มตัวพูดด้วยความประหลาดใจ เขาแกว่งมีดที่คมยาวอยู่ในมือด้วยความเป็นกังวลและสงสัยจึงพูดว่า "เจ้า โชคดีจริงๆที่รอดจากผาสูง 20เมตรได้!"

หลี่มู่เพิ่งสังเกตเห็นว่ามีนักรบ 6 คนที่นี่

เขามองดูหัวหน้านักรบด้วยความงงและสงสัย

อ้าวมีคนสงสัยข้าเพิ่มอีกแล้วงั้นหรอ?

"เป็นเรื่องบังเอิญ ข้าเข้าใจได้..."

"โอ้ว ไม่นะ ... อาจารย์หนุ่ม ... แค่ ... ตอนนี้เราต้องวิ่งแล้ว พวกมันจะมาฆ่าคุณ ... " ทันใดนั้นเด็กชายตัวเล็กก็ตะโกนอย่างกระวนกระวายขณะที่เขาร้องออกมาเขาก็ผลักหลี่มู่ออกไปเพื่อหลบหนี

อะไรกัน?

หลี่มู่งงหนักมาก

ในขณะที่เขาเด็กผู้กังวลทั้งสองและนักรบใส่อุปกรณ์มาเต็ม 6 คนที่กำลังเข้ามาใกล้เขาอย่างช้าๆหลี่มู่ก็เสนออะไรบางอย่างในทันที

"รอ ... เดี๋ยวก่อน" หลี่มู่ยกมือขึ้น

เมื่อนักรบแต่งตัวมาเต็มเห็นหลี่มู่ยกมือขึ้นพวกเขาก็หยุดทันที

มันแปลกจริงๆสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อหลี่มู่ตกจากท้องฟ้า พวกเขาจึงต้องระมัดระวังตัวเป็นพิเศษเพื่อหลี่มู่มีลูกเล่นอะไรมากกว่านี้อีก

หลี่มู่ก็โล่งใจเช่นกัน

หลี่มู่มั่นใจว่าพวกเขาเข้าใจสิ่งที่พูดตามภาษากายและวาจา ดูเหมือนว่าจะไม่มีปัญหาในการสื่อสารกับพวกเขาบนโลกมนุษย์ต่างดาวนี้

"ใช่นั่นแหล่ะ หยุดคุยกันสักพัก รู้จักกั้งรึเปล่า? มันอร่อยมากเลยนะ? เคยกินกันมั้ย? ... อืม ... พวกเจ้าไม่เคยทานกั้งมาก่อนเหรอ .. โทษทีข้าลืมไปแล้วว่านี่ไม่ใช่ที่โลก เอาล่ะ หลอกเล่นนะ ... ใจเย็นแล้วฟังข้า "หลี่มู่ยังสับสนอยู่เล็กน้อยเขารู้สึกว่างเปล่าและหวาดกลัวเมื่อเห็นว่ามีการต่อสู้กันอยู่ข้างหน้า

เขาหายใจเข้าลึก ๆ และรู้สึกว่าอากาศในโลกนี้สดใสและแสนวิเศษ เขารู้สึกราวกับว่าอากาศกำลังแหวกว่ายเข้าไปในปอดซึ่งทำให้เขารู้สึกสบายใจมาก

แต่สิ่งนี้ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเขาต้องออกจากวิกฤตินี้ให้ได้ก่อน

เขาพยายามยิ้มอย่างจริงใจและพูดว่า "สวัสดีพี่ชายบางทีพวกพี่อาจไม่เชื่อ แต่จริง ๆ แล้วผมเป็นคนต่างดาว บางทีพวกพี่อาจจำคนผิดหน่ะ ... ผมไม่ใช่คนที่พวกพี่ตามหาหรอก ผมพึ่งมาถึงที่นี่เอง ... พวกพี่อาจไม่รู้จักโลก แต่ผมจะอธิบายให้คุณเป็นเวลา 3 วัน 3 คืนถ้าหากพวกพี่อยากรู้รายละเอียดอะนะ ... "

ความเงียบปกคลุมทันที

"พี่ใหญ่... เจ้าเอเลี่ยนตัวนี้มันกำลังพูดถึงอะไรอยู่?"

เด็กหญิงตัวเล็ก มองหลี่มู่ด้วยสีหน้าที่เอือมละอาและพูดว่า: "นี่โง่หรือเปล่า?"

หลี่มู่ไม่รู้จะพูดอะไร

น้องสาว น้องกำลังเข้าใจผิดจริงๆ

"อย่าพูดไร้สาระไม่อย่างงั้นหนูจะเดือดร้อน!"

หัวหน้านักรบ เขายิ้มอย่างเย็นชาและพูดว่า "อืมหลี่มู่ข้าเคยเห็นรูปถ่ายของเจ้าหลายสิบครั้งและข้าไม่มีวันจำผิดแน่ พี่น้องของก็บอกด้วยว่าเจ้าเป็นคนมีการศึกษาที่ฉลาดและมีเล่ห์เหลี่ยมมาก ดังนั้นอย่าดูถูกพวกเรา "

 

"อืม? เจ้ารู้จักชื่อของข้าได้อย่างไร ... ?" อารมณ์เสแสร้งของหลี่มู่เริ่มหายไป

หลี่มึนงงและถามอย่างไม่รู้ตัว

แต่เขาก็เข้าใจจริงๆแหล่ะว่าตอนนี้เป็นปัญหาของเขาแน่

คนที่พวกเขาต้องการไล่ฆ่านั้นมีชื่อว่าหลี่มู่เหมือนกันงั้นหรอ?

ไอ้เรื่องบังเอิญแบบนี้มันมีจริงหรอ?

ยังไงก็เถอะตอนนี้มันสายเกินไปที่จะมาเถียงกันแล้ว

“หืม.. ? เจ้ายอมรับแล้วสินะว่าเจ้าคือหลี่มู่!” ผู้นำนักรบคนนั้นยิ้มอย่างเยือกเย็นแล้วขาพูดว่า "เจ้าทำตัวเพื่อถ่วงเวลางั้นสินะ? ลุยมันเลยดีกว่าไอน้องชาย!"

นักรบสองคนที่อยู่ถัดจากหลี่มู่ยิ้มอย่างน่ากลัว และพวกเขาก็รีบวิ่งเข้าโจมตีทันที

...