ตอนที่ 58 เมืองชิไท
ดาวอังคารคือดาวเคราะห์ดวงที่สี่ของระบบสุริยะ ถ้าเริ่มนับจากดาวพุธ มีมาตั้งแต่สมัยโบราณเป็นที่มาของตำนานมากมาย ผู้คนในจีนโบราณเรียกมันว่าดาวริบหรี่ ในขณะที่ชาวโรมันตั้งชื่อว่ามาร์ เทพเจ้าแห่งสงคราม ...
เมื่อยานอวกาศเข้าใกล้ดาวอังคาร ดาวเคราะห์สีแดงขนาด1ใน7ของโลกก็ชัดเจนขึ้น จุดสีเขียวสามารถเห็นได้บนผิวดาวเคราะห์
นี่เป็นประเทศที่แห้งแล้งที่แหล่งน้ำหายากมาก น้ำจะเป็นน้ำแข็งซึ่งถูกฝังลึกใต้พื้นดิน ในตอนแรกfk;นี้ไม่เหมาะกับการดำรงชีวิตเลย
อย่างไรก็ตาม เมื่อมนุษย์เริ่มเดินทางออกจากโลก และเริ่มอพยพไปทั่วระบบสุริยะ ดาวเคราะห์ดวงแรกที่พวกเขาต้องการตั้งอาณานิคมก็คือดาวอังคาร ในที่สุดพวกเขาก็สามารถเปลี่ยนมันให้กลายเป็นดาวเคราะห์ที่เหมาะสำหรับการดำรงชีวิต โดยการรวบรวมน้ำจากดาวเคราะห์น้อยในระบบสุริยะไททัน6 และดาวพลูโต
ยานอวกาศทะลุผ่านชั้นบรรยากาศพายุรุนแรงของดาวอังคาร และเข้าสู่ดาวอังคารอย่างเป็นทางการ พายุฝุ่นกระโชกอย่างรุนแรงปะทะกับหน้าต่างของยานอวกาศ ความหนาแน่นของอากาศสูงกว่าหลายเท่าเมื่อเทียบกับโลก
เฟิงหลินรู้สึกหวิวเมื่อยานอวกาศเริ่มบินต่ำลง
ไกลออกไป เฟิงหลินเห็นภูเขาสูงตระหง่าน ที่ตรงกลางเป็นแท่นหินยักษ์มีอาคารมากมายสร้างขึ้นบนนั้น
เมืองชิไทบนดาวอังคาร!
ยานอวกาศลงจอดในไม่ช้า และเฟิงหลินก็เดินออกมา
บรึ๋ยย ~
พายุทรายสีเหลืองกระโชกเข้าเต็มปาก และติดอยู่ในจมูกของเขา
"ฮะ ฮัดชิ้ว... "
เฟิงลินพ่นทรายออกจากปาก และสำรวจสภาพแวดล้อม
อาคารของโลกส่วนใหญ่เป็นตึกระฟ้า ดังนั้นจึงให้ความรู้สึกด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีที่แตกต่างกัน ในเมืองบนดาวอังคารนี้ เขาเห็นกังหันลมสูงนับร้อยเมตรมากมาย เมืองนี้เหมือนป่ากังหันลม
มีคนไม่มากที่เดินออกมา บรรดาผู้ที่เดินผ่านเขาไปตามถนนต่างก็สวมผ้าโพกศีรษะและผ้าคลุมหน้าซ่อนตัวตน ให้ความรู้สึกลึกลับ
อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ได้เป็นเพราะความลึกลับ บรรยากาศบนดาวอังคารแห้งมาก พายุทรายและฝุ่นทำให้บรรยากาศของผู้คนที่อาศัยอยู่ที่นี่เป็นเช่นนี้ พวกเขาจำเป็นต้องปิดจมูกและปาก
เฟิงหลินโชคไม่ดีที่ไม่ได้แต่งตัวมาอย่างเหมาะสม และเพียงแค่เดินไปสักพักบนถนนเขาก็เจอทั้งทรายและฝุ่นที่พุ่งเข้ามา ไม่ใช่แค่ปากและจมูกของเขาเท่านั้น แต่เสื้อผ้าของเขาก็เต็มไปด้วยฝุ่น
"ฮะ ฮะ ฮัดเช้ย ... "
เฟิงหลินจามซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาสะบัดตัว ทำให้ทั้งฝุ่นและทรายที่ปกคลุมร่างกายของเขาตกลงมา
เฟิงหลินมองหน้าตัวเองอย่างขมขื่น สถานที่นี้สกปรกเกินไป ระดับดัชนี PM2.5 น่าจะทะลุ 1,000 ได้มั้ง!?
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่น่าสังเวชของผู้มาเยือน ชาวอังคารก็เปิดหน้าออกมาหัวเราะ
เฟิงหลินรู้ว่าเขาไม่สามารถเดินแถวนี้ได้นาน เขารีบเข้าไปยังทางเข้าที่นำไปสู่ส่วนใต้ดินของเมืองชิไท
ใช่มีส่วนใต้ดินในเมือง!
โลกเป็นดาวเคราะห์หลักของมนุษยชาติ ก่อกำเนิดชีวิตมากมายและสภาพความเป็นอยู่ที่ดีโดยธรรมชาติอย่างไม่ต้องพูดถึง ดังนั้นอาคารบนโลกล้วนอยู่บนพื้นดินสูงตระหง่านขึ้นไปบนท้องฟ้า
อย่างไรก็ตาม สภาพแวดล้อมที่นี่แย่มาก เต็มไปด้วยลมและทรายรุนแรง มันไม่เหมาะสำหรับมนุษย์ที่จะใช้ชีวิตบนพื้นดิน
ดังนั้นอาคารที่นี่จึงไม่ได้ถูกสร้างให้สูงขึ้น และถูกสร้างใต้พื้นดินแทน
ส่วนหลักของเมืองชิไทคือส่วนที่อยู่ใต้ดิน สถานที่แห่งนี้เป็นที่อยู่อาศัยแท้จริงสำหรับมนุษย์ และมีการติดตั้งระบบไฟฟ้าและอุปกรณ์ประเภทต่างๆที่ขับเคลื่อนด้วยพลังงานลม เหตุผลที่มีกังหันลมจำนวนมากสร้างขึ้นก็เพราะมนุษย์ที่นี่ต้องการควบคุมพลังพายุที่รุนแรง ให้ได้แหล่งพลังงานที่ไม่มีวันหมดสำหรับเมืองใต้ดินของพวกเขา
เฟิงหลินพบประตูทางเข้าที่นำเขาลง เขากดลิฟต์และลงไปใต้ดิน
โดยไม่ทราบว่าเขาอยู่ลึกลงไปถึง 200 ชั้นจากพื้นผิวโลก และเกือบจะถึงเปลือกโลก
เมื่อก้าวออกจากลิฟต์ พื้นที่กว้างขวางก็ปรากฏอยู่ตรงหน้า พื้นดินถูกทำให้เป็นโพรงและสร้างขึ้นมาอย่างน่าประทับใจและน่าเกรงขาม
แม้ว่านี่จะเป็นพื้นที่ปิดล้อม แต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัดเลย มีอุปกรณ์หมุนเวียนอากาศติดตั้งอยู่อย่างชัดเจน
ดวงอาทิตย์เทียมที่เพดานให้แสงสว่าง แต่ไม่สามารถให้แสงสว่างในเมืองใต้ดินได้เหมือนดวงอาทิตย์
ทุกอย่างดูปกติ แต่บ่งบอกถึงเทคโนโลยีของยุคสมัยดวงดาวได้อย่างดีเยี่ยม
มีข้อความปรากฏบนไมโครชิปของเฟิงหลิน"เฟิงหลิน พลเมืองของเมืองฮัวเซียบนโลก ยินดีต้อนรับสู่เมืองชิไทบนดาวอังคาร... "
AI แสกนเฟิงหลินและส่งข้อความต้อนรับ พร้อมกับแนะนำพื้นที่ส่วนต่างๆของเมืองให้กับเขา
เมื่อเฟิงหลินแตะที่จุดข้อมูล เขาก็จะสามารถรับข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับเมืองต่างๆได้อย่างง่ายดาย
เขาเปิดแผนที่และป้อนคำค้นหา 'บริษัทยาไจแอนท์' และในไม่ช้าก็รู้พิกัด
แม้ว่าเขาเพิ่งมาถึงที่นี่ แต่เขาก็ไม่มีเวลามากพอที่จะไปเที่ยวเมืองชิไท เขาตัดสินใจตรงไปบริษัทและรายงานสถานะของเขาก่อน ค่อยหาเวลาเที่ยวเมื่อมีเวลา
ที่ตั้งของบริษัทยาไจแอนท์อยู่ไกลมาก เขาต้องขึ้นรถไฟขบวนพิเศษเพื่อไปที่นั่น ผ่านมายี่สิบนาที เฟิงหลินลงจากรถไฟและเห็นอาคารที่มีลักษณะคล้ายรังผึ้งอยู่ตรงหน้า อาคารนี้สร้างบนพื้นดินและสามารถมองเห็นคำว่า 'บริษัท ยาไจแอนท์' ได้ชัดเจน
ที่ทางเข้าเหมือนรังผึ้งของบริษัทยาไจแอนท์มียานพาหนะแม็กลีฟจำนวนมากเข้าและออกอยู่ที่ทางเข้า
เฟิงหลินเดินไปทางประตูหลัก
กลุ่มหุ่นยนต์รักษาความปลอดภัยพบเขาทันที พวกมันเดินไปยังดวงตาอิเล็กทรอนิกส์ และสแกนเฟิงหลิน
ปืนลำแสงในมือไม่ใช่ของเล่น ถ้าเฟิงหลินเคลื่อนไหวอย่างมีพิรุธ ตัวเขาจะพรุนทันที
"บริษัทยาไจแอนท์เป็นสถานที่ส่วนบุคคล คนแปลกหน้าต้องระบุวัตถุประสงค์ที่นี่!" หุ่นยนต์ที่ยืนอยู่พูดด้วยกลไกเสียง
"ผมคือเด็กฝึกงานที่ได้รับการคัดเลือกเรียบร้อยแล้ว ผมมาที่นี่เพื่อรายงานตัว" เฟิงหลินพูดและใช้ชิปตัวตนของเขาเพื่อแสดงหลักฐาน
หุ่นยนต์หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยทำการสแกนชิปและดวงตาอิเล็กทรอนิกส์ก็เปลี่ยนจากสีแดงเป็นสีเขียว จากนั้นก็ให้หุ่นยนต์ตัวอื่นๆก็ถอยออกไป เปิดทางให้เฟิงหลิน "ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่ของบริษัท เฟิงหลิน!"
เฟิงหลินพยักหน้าและเข้าไปข้างใน
เมื่อเขาเข้ามา เขาก็เห็นหญิงสาวผมบลอนด์ยิ้มให้เขาทันที เธอเดินเข้ามาอย่างเย้ายวน "เฟิงหลิน เราพบกันอีกแล้ว!"
"คุณนั้นเอง!" เฟิงหลินพูด จริงๆแล้วเธอมันไม่ใช่ใครนอกจากพนักงานสาวแสนเซ็กซี่ที่นำเขาไปสัมภาษณ์ในจักรวาลเสมือนจริงก่อนหน้านี้
ใครจะคิดว่าเธอไม่ได้ปรับหน้าตาเลย!
"ฉันเป็นผู้จัดการฝ่ายทรัพยากรบุคคลของบริษัทยาไจแอนท์ อิซาเบลล่าค่ะ นี่เป็นครั้งที่สองที่เราได้พบกัน มันน่าเสียดายที่วันนี้สายเกินไปแล้ว อย่างไรก็ตาม บริษัทได้จัดห้องไว้ให้คุณแล้ว คุณสามารถอยู่ที่นั่นได้ชั่วคราว พรุ่งนี้ฉันจะพาคุณไปยังแผนกต่างๆในบริษัท และให้คุณทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมการทำงานก่อนที่ฉันจะส่งคุณไปยังแผนกของคุณ " อิซาเบลล่าสาวผมสีบลอนด์ทำให้เขายิ้มได้
"ครับ" หลังจากการเดินทางหกชั่วโมง เฟินหลินเองก็รู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย เขาเดินตามเธอเข้าไปในอาคารและเข้าไปในห้องที่ดูเหมือนจะถูกสร้างขึ้นจากโลหะ ให้ความรู้สึกถึงเทคโนโลยีชั้นสูงมาก
"ฉันเชื่อว่าคุณจะไม่ผิดหวังหลังจากที่มาถึงบริษัทยาไจแอนท์ของเรา" หลังจากแนะนำสถานที่พักผ่อนของเฟิงหลินเสร็จแล้ว อิซาเบลล่าก็ยิ้มด้วยรอยยิ้มชวนหลงใหล ดวงตาของเธอส่งแสงเปล่งประกาย หลังจากนั้นเธอก็หันหลังและเดินออกไป แกว่งสะโพกไปทางซ้ายทีขวาที
อย่างไม่คาดคิด เฟิงหลินยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมกับใบหน้าที่สงบนิ่ง เขาไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ และเข้าไปข้างในห้อง
การอยู่ในธุรกิจยาพันธุกรรมเป็นเพียงวิธีหนึ่งในการสร้างเงินมหาศาลเท่านั้น!
ช่วยไม่ได้ แต่ต้องบอกว่าบริษัทยาไจแอนท์นี้ร่ำรวยมาก ห้องนี้หรูหราพอๆกับพระราชวังและมีของเหลวสารอาหารคุณภาพสูงหลายชนิดให้เขาสามารถเติมสารอาหารและพลังงานของเขาได้ นอกจากนี้ห้องพักขนาดใหญ่นี้ไม่มีโทรศัพท์หรือปุ่ม 'กดเพื่อขอความช่วยเหลือ' ทุกอย่างทำงานโดยการควบคุมระยะไกล
เฟิงหลินดูที่ศูนย์ควบคุมของห้องนี้ ทันใดนั้นเขาก็เห็นคำว่า "การสอนทางพันธุกรรม" เขากดมันและภาพฉายโฮโลแกรมก็ปรากฏขึ้น มีตัวเลือกมากมายสามารถมองเห็นได้ในอากาศ
อันแรกสุดคือ "ประเภทของนักพันธุศาสตร์!"
