GED : 14 เกือบหนีรอด
GED : 14 เกือบหนีรอด
นี่ช่างเป็นเรื่องน่าตกใจและน่ายินดีในเวลาเดียวกันสำหรับเฟิงหวู เมื่อนางเห็นรังของต่อโลหิตเขายักษ์อยู่ไม่ไกล!
ความหวังที่เคยห่างหายไป..กลับฟื้นขึ้นมาใหม่ในทันที
นางพญาต่ออยู่ที่นั้น…โดยไร้การป้องกัน!
เฟิงหวูรู้ดีว่าโอกาสเช่นนี้มีไม่บ่อยนักและนางอาจจะไม่เจอโอกาสเช่นนี้อีก!
"ไม่มีกำไรใดได้มาโดยไร้ความเสี่ยง!" เฟิงหวูตัดสินใจเด็ดขาด นางจะต้องได้นางพญามาไว้ในครอบครอง!
แม้ร่างของนางตอนนี้จะไร้พลังวิญญาณแต่เฟิงหวูก็มีร่างกายที่ต่อสู้ได้ดีเยี่ยม การกระโดดลงมาจากต้นไม้ก็เป็นเรื่องง่ายดาย เฟิงหวูรีบตรงไปยังรังต่อทันที
เฟิงหวูผูกเชือกไว้กับกิ่งไม้ในขณะมุ่งหน้าไป เมื่อถึงรังต่อมือข้างหนึ่งของนางก็ถือบางอย่างที่คล้ายกับไม้เท้ามีตะขอ
สิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้..รวดเร็วเกินกว่าจะอธิบายได้ทันเวลา!
นางใช้ตะขอนั้นเอื้อมไปหารังต่อ
จากนั้นเพียงเสี้ยววิ เสียงกรีดร้องแสบแก้วหูก็ดังไปทั่วทั้งป่า!
เสียงนางพญาต่อกำลังเรียกลูกสมุนของมันนั่นเอง!
เฟิงหวูไม่เหลือเวลาให้คิดอะไรแล้ว เฟิงหวูจับนางพญาต่อใส่เข้าไปในวงแหวนจิตวิญญาณมังกรและวิหคเพลิงของตนก่อนจะหมุนตัวไปอีกทาง
นางตั้งสติและหายใจให้เบาที่สุด เฟิงหวูก้มตัวลงและวิ่งผ่านป่าโดยส่งเสียงให้เงียบที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้
ใกล้แล้ว..นางใกล้ออกจากอาณาเขตของต่อโลหิตเขายักษ์แล้ว..
แต่ไม่ทันให้นางได้ถอนหายใจอย่างโล่งใจ.. เสียงหนึ่งก็ดังมาจากด้านหลัง!
"นี่เจ้า.. นี่มันเป็นเรื่องบังเอิญหรืออย่างไรกันนี่!"
เสียงที่นางคุ้มเคย!
เฟิงหวูหันไปมองและจำได้ทันทีว่าเจ้าของเสียงคือใคร..เฟิงซุ่น!
บุรุษหนุ่มผู้มีรูปร่างได้สัดส่วนและใบหน้างดงาม เฟิงซุ่นเป็นคนที่ดูกระตือรือร้นตลอดเวลาและรอยยิ้มสดใสของเขานั้นก็เหมือนกับพระอาทิตย์ยามบ่าย ที่ใครได้มองก็รู้สึกเหมือนได้รับกำลังใจ..
อย่างไรก็ตาม..การปรากฏตัวของเขาในครั้งนี้ไม่ได้ทำให้เฟิงหวูดีใจแต่อย่างใด..
เพราะด้านหลังของเฟิงซุ่นก็คือฝูงต่อโลหิตเขายักษ์ทั้งฝูงซึ่งมีจำนวนมากกว่าล้านตัว จำนวนที่มากมายนั้นทำให้พวกมันสามารถบดบังแสงสว่างภายในป่าทั้งผืนได้จนมืดมิด!
เสียงกระพรือปีกกระหึ่มอยู่ด้านหลังเขา..
...นั่นแสดงว่าเฟิงซุ่นคือคนที่พวกต่อไล่ล่าเมื่อสักครู่!
หลังจากที่นางหาจังหวะจนจับตัวนางพญามาได้..เฟิงซุ่นก็พาต่อทั้งรังมาหานางงั้นหรอกเหรอ!
พวกต่อต้องจำกลิ่นของนางพญาที่ติดตามตัวนางได้แน่..
ใบหน้าของเฟิงหวูแทบจะเปลี่ยนสีในทันทีเมื่อคิดเช่นนั้น..
นางทำทีเป็นจำเฟิงซูนไม่ได้ และพยายามถอยห่างจากเขาให้เร็วเท่าที่จะทำได้
อย่าเข้ามาใกล้นะ อย่าเข้ามา..ออกไปให้ห่างข้าเถิด สหาย!เฟิงหวูได้แต่คิดในใจ ก่อนจะหวังว่าเฟิงซุ่นอาจจะเข้าใจความปราณนาของนาง
แต่ทว่า..จิตใจของเฟิงซุ่นและนางไม่ได้สื่อถึงกันแต่อย่างใด ฝูงต่อกำลังไล่ตามเฟิงซุ่น และเฟิงซุ่นก็กำลังมุ่งหน้ามาทางนางด้วยความกระตือรือร้น “เฮ้! เจ้ายังมีชีวิตอยู่แล้วยังวิ่งได้ด้วยหรือนี่ ข้าคิดว่าเจ้าตายไปเสียแล้ว”
เฟิงหวุพูดอะไรไม่ออก
เพราะสิ่งที่เกิดขึ้น นางไม่มีทางเลือก.. นางจะต้องถูกเฟิงซุ่นตามติดไปทุกที่แน่!เฟิงหวูรีบถอดรองเท้าแล้วค่อย ๆ วิ่ง
เฟิงซุ่นตะโกนไล่หลัง "เฮ้ แม่นาง ช้าก่อน รอข้าด้วย!"
เขาพยายามคว้าตัวเฟิงหวูในขณะที่กำลังตะโกนไล่ตาม!
ระหว่างนั้นฝูงต่อทั้งฝูงก็ถูกยั่วโมโหและเริ่มคลุ้มคลั่ง พวกมันดุร้ายยิ่งกว่าเดิมและส่งเสียงกระพรือปีกดังขึ้นเป็นเท่าตัว!
พวกต่อไม่ไล่ตามเฟิงซุ่นอีกต่อ..พวกมันเปลี่ยนเป้าหมายมาตามเฟิงหวูแทนด้วยสายตากระหายเลือด!
เฟิงหวูขนลุกในทันที
บ้าจริง... พวกมันคงรู้แล้วว่านางจับตัวนางพญาเอาไว้!
ข้าต้องแย่แน่!
เฟิงหวูมองเฟิงซุ่นพลางคิดเช่นนั้น
ทว่าเฟิงซุ่นอ่านสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ออกเลยสันนิด.. "ทำไมรึ? เจ้าเจ็บตารึไง? ทำไมตาเจ้ากระตุกเช่นนั้นเล่า?"
ตากระตุก? ข้าละอยากต่อยหน้าเจ้าสักหมัดจริงๆ -- ข้าอยากทำอย่างนั้นที่สุดเลย! เฟิงหวูโมโห ถ้าไม่ใช่เพราะเฟิงซุ่น นางก็คงหนีเอดตัวรอดไปนานแล้ว
จบตอน
