มู่ไป๋ได้ยินเช่นนั้น เขาเหยียดปากพร้อมสบถออกมาเล็กน้อยก่อนตอบ “ในตอนแรกเขาได้รับเวทละอองดาราเพียงแค่สามถึงสี่เดือนต่อปีเท่านั้น ต้องขอบคุณแกนั่นแหละ ในตอนนี้เขาได้รับเวทละอองดาราเป็นเวลาครึ่งปีแล้ว!”

โม่ฝานพยักหน้าอย่างเชื่อฟังพร้อมถามต่อ “อืม ในตอนนี้ฉันได้ยั่วยุไอ้บ้านั่นแล้ว ว่าแต่ไอ้คนขี้โกงของตระกูลแกน่ะไม่ได้มอบละอองดาราให้กับหยู่อั๋นทั้งปีสินะ นี่เขาคิดว่าไอ้นั่นมันเก่งแล้วหรือว่าประเมินฉันต่ำไปกันแน่?”

“แกคิดว่าเวทละอองดารานั้นเป็นหินที่วางอยู่ทั่วไปตามข้างทางแล้วแกจะหยิบมาใช้เมื่อไหร่ก็ได้งั้นเหรอ? ภายในตระกูลมีเด็กมากมาย แน่นอนว่าพวกเขาจะต้องผลัดเปลี่ยนกันใช้ มีเพียงมู่หนิงเซวียคนเดียวเท่านั้นที่ใช้มันตลอดทั้งปี รวมถึงเธอยังครอบครองเวทละอองดาราที่อยู่ในระดับสูงอีกด้วย” มู่ไป๋กล่าวออกมาพร้อมกับมองที่โม่ฝานอย่างหงุดหงิด

“ละอองวิญญาณปีศาจงั้นเหรอ? ระดับของมันคืออะไรเหรอ ต่างกันมากไหม?” โม่ฝานถามออกมาแปลกๆ

เขารู้จักแค่บทบาทของละอองดารา แต่เขาไม่รู้จักลำดับขั้นของมัน

มู่ไป๋นั้นมองโม่ฝานราวกับไอ้โง่คนหนึ่ง

‘ไอ้เวรนี่มันไม่รู้อะไรเลยแล้วมันสามารถฝึกไปถึงระดับเอสได้ยังไง งี่เง่าสิ้นดี!’

มู่ไป๋นั้นแสดงใบหน้าที่เต็มไปด้วยความรังเกียจแต่ก็ไม่ลืมที่จะแสดงความรู้ของตนเอง เขากล่าวต่อ “ละอองดาราปีศาจนั้นมีทั้งดีและไม่ดี มันมีจิตวิญญาณแอบแฝงอยู่ในนั้นด้วย ซึ่งคิดว่าภายในเมืองเล็กนี่คงจะมีอยู่ไม่กี่ชิ้น”

“ระดับของพลังวิญญาณมีผลอย่างไรล่ะ?” โม่ฝานยังไม่หยุดปาก

“ในระดับยอดเยี่ยม จะสามารถช่วยเพิ่มเวลาฝึกฝนได้มากถึงสองในสิบของทุกๆวัน แต่ระดับวิญญาณสามารถเพิ่มเวลาฝึกฝนได้มากถึงสี่ในสิบของทุกวัน” มู่ไป๋กล่าว

เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้ มู่ไป๋อธิบายความแตกต่างของระดับอุปกรณ์ได้อย่างน่าสนใจ สำหรับนักเวทย์มือใหม่ที่ได้ครอบครองอุปกรณ์วิญญาณนั้นเรียกได้ว่าพวกเขาจะโดดเด่นมากกว่าคู่แข่งอย่างยิ่ง!

“อ๋อ เป็นอย่างนี้น่ะเอง!” โม่ฝานพยักหน้าไปมาอย่างเชื่อฟัง

สามารถลดความเหนื่อยล้าได้สองในสิบและสี่ในสิบ อืม เป็นความสามารถที่ยอดเยี่ยมและเข้าใจได้ง่ายดาย!

“ไม่ต้องดีใจไปหรอก แกมีเวลาแค่สิบวันสำหรับใช้งานอุปกรณ์ ส่วนฉันสามารถใช้มันได้ตลอดหนึ่งเดือน หลังจากนั้นฉันจะทิ้งห่างแกแบบไร้ฝุ่น!” มู่ไป๋กล่าวออกมาอย่างเย็นชา

โม่ฝานไม่ได้สนใจอะไรมากนัก การทะเลาะกับมู่ไป๋และจ้าวคุณซานทำให้คุณค่าของเขาลดลงอย่างมาก อีกอย่างศัตรูตัวจริงของเขาก็คือคนในตระกูลมู่ที่เต็มไปด้วยทรัพยากรที่มากมาย เขาวางแผนที่จะเอาชนะให้ได้เพื่อที่ให้มู่โจวอวิ๋นทำตามสัญญาด้วยการส่งให้มู่หนิงเซวียมาเป็นเจ้าสาวของเขา!

“จงจำไว้ว่าละอองดารานั้นมีค่ามาก พวกเธอจะต้องรักษามันอย่างดีโดยไร้รอยขีดข่วนและต้องส่งมันคืนในทันทีเมื่อหมดเวลาของตนเอง ฉันจะเตือนอีกครั้งว่าสิ่งนี้ไม่ใช่ของที่พวกเธอจะโกงได้!” ชุ่ยมู่เชิงกล่าวออกมาอย่างเด็ดขาด

......

ในยามค่ำคืน หอพักทั้งหมดปิดและทั่วทั้งโรงเรียนตกอยู่ในความมืด

ด้านบนดาดฟ้าของโรงเรียน โม่ฝานนั่งอยู่บนถังเก็บน้ำขนาดใหญ่ เขากำลังเล่นอยู่กับละอองดาราที่เพิ่งได้รับมาในวันนี้

มันเป็นละอองดาราสีฟ้า ราวกับเศษฝุ่นอะไรสักอย่างอยู่ด้านในของผลึกที่แน่นหนา ซึ่งทำให้เห็นว่าโรงเรียนให้คุณค่ากับสิ่งของชิ้นนี้ขนาดไหน

นักเรียนสามารถห้อยมันไว้ที่คอได้อย่างสบายๆ มันเหมือนกับว่าเป็นเพียงการสวมใส่จี้ห้อยคอเท่านั้น

“มันจะมีผลก็ต่อเมื่อสวมใส่งั้นเหรอ?” โม่ฝานบ่นพึมพำ

เขาก้มหัวลงพร้อมกับค่อยๆสวมใส่มันอย่างช้าๆ

สายสร้อยที่ยาวเกินไปทำให้ละอองดาราอยู่ที่หน้าอกของเขา

“ตึก…ก~”

ทันใดนั้นเกิดเสียงออกมาจากหน้าอกของโม่ฝาน

โม่ฝานตกตะลึงเล็กน้อยพร้อมกับมองไปที่แสงสะท้อน…

‘อ่า ฉันยังมีจี้เล็กๆที่คอฉันอยู่นี่หน่า!’

จี้สีดำที่พาเขามายังโลกใบนี้… ตอนนี้มันกำลังสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

อุปกรณ์นั้นชนกับจี้ที่เขาสวมใส่อยู่ก่อนหน้า จึงทำให้มันเกิดเสียงดังออกมา แต่เขาก็ยังไม่สามารถอธิบายเสียงพวกนี้ได้ว่ามันคืออะไรกันแน่

จริงๆแล้ว จี้อันนี้มันคืออะไรกัน?

โม่ฝานไม่ได้เข้าใจมันมากนัก เขารู้เพียงแค่ว่ามันสามารถเปลี่ยนแปลงโลกใบเดิมของเขาได้

แม้ว่าเขาจะพยายามหาข้อมูลของมันอย่างหนัก แต่ทุกอย่างก็ไร้คำตอบใด แต่ในขณะเดียวกันเขาก็เชื่อมันว่าจี้อันนี้มันเปลี่ยนแปลงของโลกของเขาจริงๆ มันคือเบื้องหลังของทุกสิ่ง…

เมื่อคิดเช่นนั้น เขากังวลอย่างมากที่จะถอดมันออก เพราะกลัวว่าจะกลับสู่โลกใบเก่าที่เขาหนีมา… ในตอนนี้เขานั้นผ่านความยากลำบากในการควบคุมธาตุสายฟ้าและธาตุไฟแล้ว ซึ่งเขาจะไม่ถอยหลังกลับเด็ดขาด!

“ลืมมันไปก่อนดีกว่า ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็เถอะ ในตอนนี้ฉันควรจะจัดการตัวเองและฝึกฝนให้เก่งโดยเร็วที่สุด ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ง่ายต่อการจัดการอย่างแน่นอน ยังไงก็ตามเมื่อถึงเวลาที่ไอ้จิ้งจอกเฒ่าจะต้องยกลูกสาวให้กับฉัน วันนั้นฉันจะต้องแข็งแกร่งพอที่จะไม่เป็นข้อกังขาและขี้ปากใคร!” เขากล่าวกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น

จากนั้นโม่ฝานใช้สัมผัสวิญญาณเพื่อสำรวจอุปกรณ์ที่เพิ่งได้รับมาอย่างรอบคอบ

สัมผัสวิญญาณนั้นเป็นสิ่งที่แข็งแกร่งอย่างมาก ในร่างกายของนักเวทย์ทุกคนล้วนแต่มีมันอยู่ เมื่อสมาธิของคนผู้นั้นแน่วแน่แล้ว มันจะสามารถใช้ตรวจสอบทุกสรรพสิ่งได้อย่างแม่นยำ ไม่ว่าจะเป็นความผันผวนของพลังเวทย์ พลังงานต่างๆ หรือแม้แต่เซนส์ในการรับรู้อย่างเช่น การได้ยิน สัมผัส มองเห็น สิ่งเหล่านี้จะแข็งแกร่งมากขึ้นด้วย

“แปลกแฮะ มันไม่ตอบสนองเลย ชุ่ยมู่เชิงกล่าวว่าจะต้องใส่พลังวิญญาณเข้าไปด้านในและละอองดาราจะส่งพลังงานต่างๆเพื่อไปซ่อมแซมร่างกาย เพื่อบรรเทาอาการเหนื่อยล้าของจิตวิญญาณ”

โม่ฝานพยายามทำอย่างที่ชุ่ยมู่เชิงบอกกล่าวอยู่สองถึงสามครั้ง แต่เขาก็ไม่เห็นว่าละอองดาราจะเคลื่อนไหวอะไรเลย

‘หืม?’

‘มันมีพลังงานอยู่ข้างในรึเปล่าเนี่ย?’

โม่ฝานรู้สึกงุนงงกับเหตุการณ์นี้อย่างมากและเขาเลิกสนใจละอองดารา จากนั้นรีบใช้สัมผัสวิญญาณเพื่อตรวจสอบจี้ที่ห้อยคอทันที

ในขณะที่เขาตั้งใจตรวจสอบมันอย่างมาก สภาวะจิตใจของเขาได้เข้าสู่ห้วงสมาธิที่ลึกลับ จากนั้นเขาค่อยๆผ่อนคลายราวกับว่ากำลังนอนแช่น้ำพุร้อนอยู่ ความอบอุ่นเหล่านี้ทำให้จิตวิญญาณที่เหนื่อยล้าของเขาค่อยๆสดชื่นขึ้นอย่างช้าๆ

เขาไม่กังวล ไม่หงุดหงิด หัวใจของเขากำลังสงบและรู้สึกสบายอย่างมาก เขาไม่เคยรู้สึกว่าปลอดโปร่งเท่านี้มาก่อน!

โม่ฝานนั้นฝึกฝนมานานกว่าสิบชั่วโมงแล้วภายในวันนี้ ถ้าหากเป็นผู้อื่น พวกเขาก็คงจะรีบเข้านอนเพื่อฟื้นฟูพลัง แต่ทว่าโม่ฝานนั้นกำลังลองเล่นอุปกรณ์ที่เพิ่งได้รับอย่างตื่นเต้น

ตอนนี้ความเหนื่อยล้าของเขาได้หายไปบ้างแล้วและเขาคิดที่จะฝึกฝนต่ออีกสักหน่อย

‘ฉันนี่มันอัจฉริยะจริงๆ!’

‘นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย?’

ละอองดาราที่โรงเรียนมอบให้นั้นไม่แสดงผลอะไรเลย แต่กลับกลายเป็นจี้เส้นนี้ที่เขาสวมใส่ตลอดเวลาที่มีพลังคล้ายกับละอองดารา!

‘หรือว่า… จี้ที่ห้อยคอของฉันมาตลอดจะเป็นละอองดารา?’

เมื่อคิดอย่างนี้ โม่ฝานรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที!

••••••••••••••••••••

Facebook Fanpage กดเลย

••••••••••••••••••••

0 0 โหวต

Article Rating

0 Comments

Inline Feedbacks

ดูความคิดเห็นทั้งหมด