Returning From The Immortal World - 339
.......................................................................................................................................................................................
ดวงตาของถังซิ่วเองก็ได้จดจ่อไปที่ท่าทางมือของฮั่นชิงหวูอย่างไม่ลดละเพราะมันช่างเหมือนกับท่าทางประจำของ........เธอที่อยู่ในดินแดนแห่งนิรันด์
ครั้งหนึ่งแม้ว่าถังซิ่วจะตั้งหน้าตั้งตาบ่มเพาะและไม่ค่อยสนใจเธอนักแต่จากการที่อยู่ด้วยกันมาหลายพันปีก็ต้องชินกับท่าทางของเธอเป็นธรรมดา
ณ ตอนนี้
หลังจากที่ถังซิ่วได้กลับมาที่โลกนี้ก็เพิ่งจะนึกถึงเรื่องที่สำคัญบางอย่างได้
นิสัยแบบนั้น !
ปัจจัยหลายๆอย่างที่เธอทำอยู่บ่อยๆมันเหมือนกับที่อยู่ในดินแดนแห่งนิรันด์
“เป็นไปไม่ได้”
ถังซิ่วเองก็ได้ยืนขึ้นพร้อมกลายเป็นจุดสนใจของนักเรียนคนอื่นๆทันที ถังซิ่วไม่ได้เดินไปที่หน้ากระดานแต่หันหลังกลับออกนอกห้องไป เมื่อเขามาถึงด้านนอกแล้วจิตใจของเขาก็ไม่ได้สงบลงแม้แต่น้อยทว่ามันกับปั่นป่วนยิ่งกว่าเดิม
“อื่มมม ?”
ทันใดนั้น
ถังซิ่วก็ได้กลิ่นบุหรี่ที่ลอยมากับสายลมก่อนที่จะเดินไปที่บันใดพร้อมเห็นชายสองคนกำลังนั่งยองๆสูบบุหรี่อยู่จึงได้พูดออกมาว่า
“เพื่อน ขอบุหรี่มวนหนึ่งได้ไหม ? วันนี้รีบไปหน่อยเลยไม่ได้หยิบมา”
ชายทั้งคู่เองก็ได้มองไปที่กันและกันก่อนที่จะหัวเราะแล้วหยิบบุหรี่และไฟแช็คออกมาให้ถังซิ่วก่อนที่จะพูดว่า
“เราก็คิดว่าเด็กนักเรียนที่นี่จะเป็นคนดีกันแล้วไม่ค่อยจะสูบบุหรี่ ที่ไหนซะได้กลับพบนักสูบอยู่ที่นี่ ฉันชื่อถังเชาจากทางตะวันตกส่วนเขามีชื่อว่าหวูดงจากทางเหนือ เราเป็นเด็กใหม่”
ถังซิ่วเองก็ได้จุดบุหรี่พร้อมสูบเข้าไปเฮือกใหญ่ซึ่งทำให้ความกังวลของเขาหายไปพร้อมทั้งพูดว่า
“ฉันถังซิ่วจากเมืองสตาร์ซิตี้ เด็กใหม่คณะประวัติศาสตร์ พวกนายคุยกันไปก่อนแล้วกัน ฉันจะลงไปข้างล่างแล้วเดี๋ยวจะมาคุยเป็นเพื่อน”
“ได้สิ”
พวกเขาสามารถรับรู้ได้ถึงใบหน้าที่กังวลของถังซิ่วพร้อมกับพยักหน้า
ถังซิ่วเองก็ได้เดินไปที่พุ่มไม้ที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนพร้อมกับละลึกถึงใบหน้าของคนสองคน
ฮั่นชิงหวู !
เสวี่ยชิงเชิง !
ภรรยาของเขาที่ดินแดนแห่งนิรันด์มีชื่อว่าเสวี่ยชิงเชิง
รอยยิ้มของทั้งสองและคำพูดได้ผสมกันอยู่ในห้วงความคิดของถังซิ่วก่อนที่จะสรุปได้ว่าทั้งสองนั้นเหมือนกันเกินไป
“เป็นไปไม่ได้ เธอน่าจะมีชีวิตอย่างสุขสบายอยู่ที่ดินแดนแห่งนิรันด์ไม่ใช่หรอ อย่างมากก็แค่ไม่สามารถบ่มเพาะด้วยวิชาเชื่อมต่อศิลปะแห่งสวรรค์แต่ก็ไม่มีทางที่จะมาที่โลกนี้ได้ เธอไม่มีทางสร้างร่างจำแลงออกมาได้แน่”
“แต่ พวกเขาเป็นเพียงคนจากสองโลกเท่านั้น เรื่องหน้าตาเหมือนกันก็ไม่เป็นไรแต่ท่าทางและคำพูดนั่นล่ะ ? อย่าบอกนะว่ามันเป็นแค่ความบังเอิญ ?”
ที่ห้อง
นักเรียนกว่า20คนเองที่เห็นว่าถังซิ่วได้เดินออกไปโดยไม่ได้พูดอะไรนั้นถึงกับแสดงความสับสนออกมา ฮั่นชิงหวูเองก็อยากที่จะวิ่งไปถามเขาเหมือนกันแต่เธอก็ไม่สามารถทิ้งนักเรียนพวกนี้ไว้ได้ดังนั้นจึงทำได้แค่พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ดูเหมือนว่าถังซิ่วจะไม่ค่อยสบายน่ะ พวกเธอไม่จำเป็นต้องใส่ใจหรอก แนะนำตัวต่อไปเถอะ”
“ผมคนต่อไป”
ฮูชิงซ่งเองก็ได้พูดออกมา
ฮั่นชิงหวูได้พยักหน้าพร้อมกับฟังการแนะนำตัวของพวกเขา ขณะที่เธอกำลังฟังอยู่นั้นก็ได้เดินไปทางหน้าต่างห้องเรียน
เธอเข้าใจถังซิ่วดีว่าเขาจะไม่มีทางทำท่าทางที่หยาบคายอย่างแน่นอน แต่เธอเห็นว่าเขาไม่ได้พูดอะไรแม้แต่คำเดียวพร้อมทั้งเดินออกไปด้วยหน้าตาน่าเกลียด
หลังจากที่นักเรียนทั้งหมดแนะนำตัวเสร็จแล้วนั้นเธอก็ได้มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างไรก็ตามตอนนี้เธอเห็นได้อย่างชัดเจนว่าตรงพุ่มไม้ใต้ตึก ถังซิ่วกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หินอ่อนพร้อมสูบบุหรี่อยู่คนเดียว
ใช่ !
กำลังสูบบุหรี่ !
ฮั่นชิงหวูเองก็ถึงกับตกตะลึง เธอไม่รู้เลยว่าถังซิ่วไปเรียนรู้การสูบบุหรี่มาตอนไหน
“ดูเหมือนว่าคงจะมีอุบัติเหตุเกิดขึ้นสินะ”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้คิดอยู่ภายในใจของเธอ หลังจากที่ถังซิ่วได้เดินออกไปจากห้องแล้วเธอก็รู้สึกเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลยแม้แต่น้อย
“เห็นนั่นไหม ครูฮั่นดูวอกแวกนะ”
“ก่อนหน้านี้ตอนที่ถังซิ่วยังอยู่เธอเองก็ยังกระปรี้กระเปร่าอยู่เลยแต่หลังจากที่เขาออกไปแล้วเธอก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเลย อย่าบอกนะว่าข่าวลือนั่นเป็นเรื่องจริง ? ครูฮั่นตามจีบถังซิ่วถึงเซี่ยงไฮ้เลยงั้นหรอ ?”
“ไม่ใช่ ? นี่ครูฮั่นชอบถังซิ่วจริงๆงั้นหรอ ? ดูสิตั้งแต่ที่ถังซิ่วออกไปแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หายไปทันที”
“ถังซิ่วนี่มันสุดยอดเกินไปหรือเปล่า ? สามารถทำให้ครูฮั่นหลงรักได้เนี่ยนะ ! หลังจากนี้ต้องไปตามตื้อให้เขาสอนเทคนิคจีบสาวให้เสียแล้ว”
“.........”
ฮั่นชิงหวูไม่ได้ยินเสียงนินทาของนักเรียนเลยแม้แต่น้อย เธอเองก็ได้หันกลับมาพร้อมกับพูดด้วยรอยยิ้มว่า
“เอาล่ะ ดูเหมือนว่าจะรู้จักกันหมดแล้วนะ วันนี้ไม่มีอะไรมากพวกเธอเองก็คุยกันไปแล้วกัน รอให้ถึงเวลาบ่าย2แล้วครูจะกลับมาที่นี่ เราจะมาเลือกหัวหน้าห้องกันพร้อมทั้งเตรียมจัดซื้อหนังสือเรียนต่างๆ”
เซ่าเหลียงเองก็ได้ถามออกมาว่า
“ครูฮั่นครับ หลักสูตรของมหาลัยมีมากหรือเปล่าครับ ?”
ฮั่นชิงหวูได้ส่ายศีรษะพร้อมกับพูดว่า
“ไม่เยอะมากแต่มีหลายวิชามากกว่า แม้ว่าพวกเธอจะเรียนคณะประวัติศาสตร์แต่ก็ยังต้องเลือกเรียนวิชาสายอื่นด้วย ชอบอันไหนก็เลือกอันนั้นแล้วกัน ฉันเองก็ได้คุยกับทางโรงเรียนมาแล้วว่ามันมีชมรมมากมายและพวกเธอชอบอันไหนก็เลือกได้เลยหลังจากที่ฝึกทหารเสร็จแล้ว”
“เราตั้งชมรมของเราเองได้ไหมครับ ?”
เยวี่ยไคเองก็ได้ถามออมกาทันที
ฮั่นชิงหวูได้ส่ายศีรษะพร้อมทั้งพูดว่า
“หากว่าจะสร้างเองมันก็ค่อนข้างมีปัญหาเพราะอย่างไรก็ตามมันต้องรอหลังจบการฝึกทหารแล้วถึงจะสามารถบอกได้”
“ครับผม”
เยวี่ยไคได้พยักหน้า
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้เงียบอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหาเหตุผลเพื่อปลีกตัวออกมา เมื่อเธอมาถึงตรงพุ่มไม้แล้วก็เห็นว่าถังซิ่วกำลังนั่งนิ่งไม่ไหวติงเหมือนกับกำลังคิดอะไร เธอก็ได้ถอนหายใจออกมาแล้วถามว่า
“คิดอะไรอยู่งั้นหรอ ?”
ถังซิ่วได้ยกศีรษะขึ้นมาก่อนที่จะเห็นฮั่นชิงหวูขณะที่แววตาของเขาก็ได้ไปเปลี่ยนไปพร้อมกับส่ายศีรษะแล้วพูดว่า
“ไม่มีอะไรหรอก ก่อนหน้านี้มีเรื่องมากวนใจนิดหน่อยเท่านั้นเองเลยออกมาหาอะไรทำ”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้ใช้เท้าบี้ก้นบุหรี่ของถังซิ่วพร้อมกับพูดออกมาว่า
“ถึงขนาดอัดบุหรี่ขนาดนี้ก็แสดงว่าคงจะสาหัสเอาการ ? พูดมาสิบางทีฉันอาจจะช่วยอะไรได้บ้าง”
ถังซิ่วได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“คุณช่วยอะไรผมไม่ได้หรอก”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้พูดออกมาว่า
“รู้ได้ไงว่าฉันช่วยไม่ได้ ? พูดมาสิ บางทีฉันอาจจะช่วยได้นะอย่าลืมว่าฉันเป็นครูและเธอเป็นนักเรียน”
ถังซิ่วได้คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเปิดปากออกมา
“ในเมื่อคุณต้องการที่จะช่วยงั้นผมขอถามคำถามหนึ่ง หาก ........หากว่าผมบอกว่ามันมีโลกอยู่สองโลก โลกหนึ่งคือโลกของเราและยังมีอีกโลกหนึ่งที่ไม่ใช่ คุณคิดว่าที่โลกเหล่านี้จะสามารถมีคนๆเดียวกันได้ไหม ?”
ฮั่นชิงหวูอดหัวเราะออกมาไม่ได้ก่อนที่จะพูดว่า
“มันจะเป็นไปได้ไงกันที่จะมีสองโลก ? แม้ว่าจะมีอยู่จริงก็เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนๆเดียวกัน มันจะไปมีวิธีได้ไงกัน การโคลน ? แม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจนักแต่ก็ยังมีคนพยายามศึกษาเกี่ยวกับเรื่องเหล่านี้ เช่นเรื่องมิติคู่ขนาดทว่าสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เรื่องอะไรแม้แต่น้อย”
ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะพร้อมทั้งพูดว่า
“ยังไม่ค้นพบก็ไม่ได้แปลว่ามันจะไม่มีอยู่จริง เอาล่ะดูเหมือนว่าผมจะตื่นเต้นไปหน่อยถึงได้ถามคำถามเมื่อกี้ออกไป ไม่ต้องเป็นห่วง ผมยังสบายดีและผ่านมันไปได้อย่างแน่นอน”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“ไม่รู้ว่าในสมองเธอกำลังคิดอะไร ?ช่างมันเถอะ อย่าได้เพ้อฝันอยู่เพราะห้องของเรายังมีการแนะนำตัวอยู่”
ถังซ่วได้ส่ายศีรษะพร้อมทั้งพูดว่า
“ช่างมัน ถึงไม่แนะนำตัวไปทุกคนก็รู้จักผมแล้วอยู่ดีเพราะข่าวที่เราทั้งคู่ได้ย้ายมาที่นี่ด้วยกันน่าจะไปถึงหูทุกคนแล้ว”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้เสยผมของเธอก่อนที่จะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“แล้วเธอจะขอบคุณที่ฉันทำให้เธอโด่งดังอย่างไรดี ? หากว่าว่างเราไปทานข้างมื้อเย็นกันไหม ?”
ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะพร้อมพูดว่า
“ผมไม่ว่าง”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้พูดออกมาด้วยความสับสนว่า
“ไม่ว่างได้ไง ? เธอไม่อยากไปทานข้าวกับฉันขนาดนั้นเลย ?”
ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า
“ผมต้องไปพบคนๆหนึ่ง เขาคือรองผู้อำนวยการคณะเรา”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้ถามออกมาด้วยความสงสัยว่า
“เธอจะไปหาเขาทำไมกัน ?”
“ขอลาหยุด ~!”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไป
ฮั่นชิงหวูเองถึงกับสะดุ้ง เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่าถังซิ่วจะไปหารองผู้อำนวยการเพื่อขอลาหยุด เธอเข้าใจความสามารถในการลาพักของถังซิ่วดี สมัยที่ยังอยู่เมืองสตาร์ซิตี้นั้นทุกๆครั้งที่เขาขอลา ช่วงเวลาลาหยุดก็จะยืดออกไปเรื่อยๆ
เรื่องลาหยุดก่อนหน้านี้ก็ช่างมันเถอะแต่ตอนนี้ ? หากว่าเขามีเรื่องที่ต้องทำในเมืองสตาร์ซิตี้ก็ไม่เป็นไรแต่นี่คือเซี่ยงไฮ้ เขามีเรื่องสำคัญอะไรต้องไปทำกัน ?
“ถังซิ่ว เธอจะลาหยุดไปทำไมกัน ?”
ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า
“ผมไม่ต้องการเข้าร่วมการฝึกทหารเพราะมันน่าเบื่อเกินไปดังนั้นจึงคิดว่าจะใช้เวลาช่วงนั้นในการอ่านบทเรียนของปีหนึ่ง เมื่อถึงเวลาที่เปิดเรียนอย่างเป็นทางการแล้วจะได้เรียนได้อย่างคล่องตัว”
ฮั่นชิงหวูเองก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ที่แท้เธอก็ไม่อยากจะเข้าร่วมนี่เอง ฉันเองก็เข้าใจเหมือนกันนะเพราะฉันก็เคยทำทุกวิถีทางเพื่อไม่เข้าร่วมเช่นกัน ฉันได้หาข้ออ้างต่างๆนาๆเพื่อลดเวลาการฝึกเหมือนเธอเลย อย่างไรก็ตามเธอคิดว่ารองผู้อำนวยการจะยอม ?”
ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า
“ผมรู้จักกับรองผู้อำนวยการคณะเรา”
“เธอรู้จักกับรองผู้อำนวยการเหล่ใบยี่ด้วยงั้นหรอ ?”
ฮั่นชิงหวูได้โห่ร้องออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ
