Returning From The Immortal World - 326

.......................................................................................................................................................................................

ที่ชั้นแรกของห้องอาหารร้อยงานฉลอง ถังซิ่วและฮูชิงซ่งเองก็ยังไม่ได้ทานอาหารที่ถูกนำมาเสิร์ฟไว้ ฮั่นชิงหวูเองก็ได้สะพายกระเป๋าเข้ามา เธอสวมชุดที่น่าหลงใหลเป็นอย่างมาก เสื้อลายดอกพร้อมกับรองเท้าส้นสูงและแต่งหน้าเล็กน้อย

“ไม่คิดเลยว่าจะสั่งไว้ก่อนแล้ว”

ฮั่นชิงหวูเองก็ได้ยิ้มออกมาก่อนที่จะไปนั่งข้างๆถังซิ่ว

ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า

“เราก็เพิ่งถึงเมื่อไม่นานมานี้เองและคิดว่าคุณก็น่าจะใกล้มาถึงแล้วจึงได้สั่งไปก่อน ครูฮั่น คุณยังไม่ได้บอกผมเลยนะว่ามาสอนที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ได้อย่างไรกัน ?”

ฮั่นชิงหวูเองก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า

“พอดีว่าพ่อของฉันได้ย้ายมาทำงานที่นี่ดังนั้นตระกูลของฉันเลยย้ายมาด้วยกันทั้งหมด ฉันเองก็คิดว่าอยู่ที่เมืองสตาร์ซิตี้ไปก็ไม่ได้อะไรจึงได้ใช้เส้นสายนิดหน่อยและฉันเองก็เป็นครูประจำชั้นที่เก่งกาจถึงขั้นที่สามารถสอนให้นักเรียนของฉันสอบได้ที่ 1 ไงล่ะ มันเป็นเรื่องง่ายมากๆที่จะเข้าสอนที่นี่ ส่วนหนึ่งก็ได้รับอิทธิพลมาจากเธอด้วย”

ถังซิ่วเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อไปเพราะเขารู้ได้ว่าจากคำพูดของเธอซึ่งแสดงให้เห็นว่าเธอโดดเด่นและมีเส้นสายที่ใช้ได้

ฮูชิงซ่งเองก็ได้แสดงใบหน้าอิจฉาออกมาก่อนที่จะพูดว่า

“ลูกพี่นี่โชคดีจริงๆที่มาเรียนที่นี่แล้วยังได้ครูประจำชั้นคนเดิมอีก ไม่นานหลังจากนี้เรื่องนี้จะต้องแพร่สะพัดไปทั้งห้องอย่างแน่นอน”

ถังซิ่วได้พูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า

“อย่าได้พูดเรื่องเพ้อเจ้อมากนักสิ”

ฮั่นชิงหวูเองก็ได้พูดออกมาด้วยความสุขว่า

“ใช่แล้ว ฉันและถังซิ่วเป็นครูและนักเรียนเท่านั้นหากว่าถูกนินทาไปแบบนั้นจะเสียหายไม่ใช่น้อยนะเพราะอย่างไรก็ตามฉันก็อายุมากกว่าพวกเธอ”

ฮูชิงซ่งเองก็ได้พูดออกมาอย่างร่าเริงว่า

“คุณครูฮั่นจะไม่ให้พูดแบบนั้นได้อย่างไรเพราะยังไงก็ตามความสัมพันธ์ของพวกคุณมันพิเศษกว่าปกติ ยิ่งไปกว่านั้นการที่ผู้หญิงอายุมากกว่าก็แสดงให้เห็นว่าเธอจะได้กุมอำนาจทั้งหมด ดูจากหน้าตาของคุณแล้วก็ไม่น่าจะแก่ไปกว่าเรามากใช่ไหม ? การที่จะเป็นภรรยาของเขาก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่เหมาะสมเลย คุณไม่รู้หรอว่าครั้งแรกที่เยวี่ยไคเห็นคุณนั้นก็ตัดสินใจว่าจะต้องจีบคุณน่ะ”

“พุฟฟฟฟฟฟ”

ฮั่นชิงหวูอดหัวเราะออกมาไม่ได้ก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“ไอ้เด็กพวกนี้นิ ตั้งใจเรียนไปก่อนทำไมในสมองถึงได้มีแต่เรื่องพวกนี้กัน”

ฮูชิงซ่งเองก็ได้พูดออกมาอย่างจริงจังว่า

“ครูฮั่นครับ อย่าบอกนะว่าครูไม่เคยได้ยินว่ามหาวิทยาลัยคือจุดเริ่มต้นของความสัมพันธ์ หลังจากที่เรียนจบแล้วก็ต้องแต่งงาน ?”

ฮั่นชิงหวูได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ไม่มีบริษัทเป็นของตัวเองและใช้เงินที่แบมือขอมาจากพ่อแม่งั้นหรอ ?”

“!”

ท่าทางของฮูชิงซ่งเองก็เปลี่ยนไปทันทีพร้อมกับไม่พูดอะไรอีกต่อไป

ถังซิ่วได้ยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า

“เอาล่ะ เราเปลี่ยนเรื่องกันเถอะ มาทานข้าวกันดีกว่า”

หลังจากนั้นไม่นาน

อาหารเองก็ได้หมดไปกว่าครึ่ง ฮั่นชิงหวูเองก็ดูเหมือนว่าจะเหนื่อยๆหลังจากที่เธอวางตะเกียบลงแล้วก็พูดออกมาว่า

“ก่อนหน้านี้ก็คิดว่าการเป็นครูของมหาวิทยาลัยจะไม่ยากเท่าไหร่แต่ใครจะคิดว่ามันไม่เป็นอย่างนั้นเลย ต้องจัดตารางการสอนซึ่งมันเทียบไม่ได้กับสมัยที่สอนเด็กมัธยมเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นฉันเองก็ยุ่งอยู่กับการหาที่อยู่ด้วย พวกเธอไม่รู้หรอกว่าตั้งแต่ที่ฉันมาถึงเซี่ยงไฮ้นี้ก็เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ทานอาหารหรูหราแบบนี้”

“หาที่อยู่ ?”

ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“ไม่ใช่ว่าตระกูลของคุณย้ายมาอยู่ที่นี่งั้นหรอ? แล้วทำไมถึงได้ไม่มีที่อยู่ ?”

ฮั่นชิงหวูได้ส่ายศีรษะพร้อมตอบกลับไปว่า

“ฉันโตขนาดนี้แล้วก็ไม่อยากอยู่บ้านหลังเดียวกับครอบครัวหรอกนะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นถังซิ่วเองก็ได้พยักหน้าแล้วถามออกมาว่า

“แล้วหาได้หรือยัง?”

ฮั่นชิงหวูได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า

“มันจะไปง่ายขนาดนั้นได้ไงกัน ราคาที่พักของเมืองนี้มันแพงหูฉีกเลยนะ บ้านธรรมดาๆเองยังตั้งหลายพันและมันจะถูกลงหากไปอยู่ที่ห่างไกลแต่มันก็ไม่สะดวกที่จะมามหาวิทยาลัยเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้นคือแต่ละเดือนก็ต้องจ่ายค่าไฟค่าน้ำค่าแก๊สค่าโทรศัพท์และอื่นๆอีก หากว่ารวมทั้งหมดนี้แล้วฉันคงแทบจะไม่เหลือเงินเดือนเลยด้วยซ้ำ”

ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“ไม่ใช่ว่าค่าจ้างของครูเองก็ไม่ใช่น้อยๆไม่ใช่หรอ ?”

ฮั่นชิงหวูเองก็ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า

“ไม่น้อยอะไรกัน เดือนละ1หมื่นและหลังจากหักค่าที่อยู่และอื่นๆซึ่งรวมๆกันแล้วไม่ต่ำกว่า5-6พัน มันจะไปพอได้ไงกัน”

ถังซิ่วเองก็สามารถคำนวณได้ทันที ค่าบ้านก็หลายพันและยังค่าอื่นๆอีกแถมยังมีค่าเสื้อผ้าและเครื่องสำอางต่างๆมันจะต้องไม่พออย่างแน่นอน

เมื่อคิดถึงเรื่องที่เขาเองก็มีบ้านอยู่มากมายที่เซี่ยงไฮ้นี้ หากไม่ได้รวมวิลล่าที่บลูซีตี้และยังมีอีกหลังหนึ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่ไกลประมาณ20กิโลเมตร

ถังซิ่วได้คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“คุณครูฮั่น หรือว่าจะให้ผมช่วยคุณดี ? พอดีว่าเพื่อนชองผมเองก็เพิ่งจะซื้อบ้านที่เซี่ยงไฮ้และต้องไปอยู่ต่างประเทศพอดี ดังนั้นเขาต้องทิ้งบ้านหลังนี้ไปแต่ก็ไม่สามารถขายได้ เขาเองต้องการที่จะรอให้ราคาของมันสูงขึ้นดังนั้นคุณต้องการจะไปอยู่ก่อนไหม ?”

ฮั่นชิงหวูชะงักไปก่อนที่จะรีบถามออกมาว่า

“ไกลกับมหาวิทยาลัยมากไหม ? แล้วราคาเท่าไหร่ ?”

ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า

“ห่างกันประมาณ20กิโลเมตรและเรื่องราคานั้นไม่เป็นไรเพราะผมกับเพื่อนคนนั้นสนิทกันมาก”

ฮั่งชิงหวูเองก็ได้พูดขึ้นว่า

“ก็ห่างไม่ไกลมากแต่ค่าเช่า.........เอาเป็นว่า3พันเป็นไง ฉันไหวแค่นั้น”

ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ไม่มีปัญหา เขาเองก็แค่ต้องการให้คนมาดูแลบ้านให้เขาเท่านั้น หากว่าคุณตัดสินใจแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมจะไปเอากุญแจแล้วเราไปดูกันในช่วงบ่าย หากว่าคุณพอใจก็อยู่ที่นั่นแล้วกัน”

ฮั่นชิงหวูได้ปรบมือพร้อมกับพูดออกมาอย่างร่าเริงว่า

“ถังซิ่ว เธอเป็นเหมือนโชคประจำตัวของฉันเลยล่ะ อ่อใช่ บ้านเป็นอย่างไรบ้าง กว้างหรือเปล่า ? มีกี่ห้อง ?”

ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ผมก็ไม่แน่ใจเรื่องรายละเอียดเหมือนกัน เดี๋ยวเราไปแล้วก็น่าจะรู้เองแหละ”

“ได้ !”

ฮั่นชิงหวูได้ตอบกลับอย่างมีความสุข

ห้องอาหารร้อยงานฉลองที่เซี่ยงไฮ้นั้นเฟื่องฟูเป็นอย่างมาก ฉีหนานเองก็กำลังอยู่ในห้องสำนักงานของเธอซึ่งเธอไม่สามารถอยู่นิ่งๆได้เพราะเธอเป็นผู้หญิงที่กระตือรือร้นหากว่าอยู่เฉยแล้วจะรู้สึกเมื่อยไปทั้งตัว หากว่าให้เธอยังอยู่ในห้องสำนักงานแบบนี้เธอก็คงจะเป็นทุกข์ตาย

เธอได้เดินไปทั่วทั้งสองหลังก่อนที่จะไปหยุดอยู่ที่บาร์แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรไปหาหมายเลขหนึ่ง

“พี่สาวหลี่หลี่ ยุ่งอยู่หรือเปล่า ?”

“ไม่ !”

เสียงของเทียนหลี่ได้ถูกส่งมาทางปลายสาย

ฉีหนานเองก็ได้หาวออกมาพร้อมพูดว่า

“พี่สาวหลี่หลี่ หากว่าพี่ไม่ยุ่งก็รีบกลับมาที่นี่หน่อยได้ไหม ? ฉันเบื่อแล้ว”

เทียนหลี่เองก็ได้พูดออกมาว่า

“หากว่าไม่อยากจะอยู่ที่เซี่ยงไฮ้ก็โอเค ฉันจะส่งคนไปแทนที่เธอเองและตอนนี้ก็มีผู้รับมอบอำนาจจากเมืองหลวงและฮ่องกงที่แอบติดต่อมาหาฉันเพื่อขอย้ายมาประจำที่เซี่ยงไฮ้อยู่หลายครั้งเช่นกัน”

ฉีหนานเองก็ได้ชะงักไปพร้อมกับถามออกมาด้วยความสับสนว่า

“จะย้ายมาประจำที่เซี่ยงไฮ้ ? พวกเขามีปัญหาอะไรงั้นหรอ ? ฉันเดินไปเดินมาอยู่ในเซี่ยงไฮ้กว่า3ปีแถมตอนนี้กระดูกเองก็กำลังจะขึ้นสนิมแล้ว หากว่ายังอยู่ที่นี่ต่อไปฉันก็คิดว่าฉันจะหมดกำลังใจเป็นอย่างมาก”

เทียนหลี่เองก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“เอางั้นก็ดี ตกลงตามนั้น ฉันจะส่งคนไปแทนที่เธอในไม่กี่วันนี้ส่วนเรื่องโอกาสครั้งใหญ่ในเซี่ยงไฮ้เองก็ยกให้คนอื่นแล้วกัน”

“เดี๋ยว เดี๋ยว พี่สาว พี่หมายความว่าไงเกี่ยวกับโอกาสยิ่งใหญ่อะไรนั่น ?”

ฉีหนานเองก็ได้ถามออกมาอย่างรวดเร็ว

เทียนหลี่ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ไม่มีอะไรมากหรอก ตอนนี้บอสของเราได้ไปเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่เซี่ยงไฮ้และก็น่าจะไปที่ห้องอาหารของเธอเพื่อตรวจดูบ้าง พวกเราทั้งสี่คนเองก็ได้รับโอกาสเหล่านั้น ความแข็งแกร่งของพวกเราเองก็เพิ่มขึ้นมาก ฉันเองก็หลงคิดว่าเธอจะอยากรับใช้บอสเสียอีก น่าเสียดายจริงๆที่ฉันคงต้องโยนโอกาสนี้ไปให้คนอื่น”

“ไม่ ไม่ ! ฉัน.....ฉันนี้มันสมองหมูจริงๆเลย พี่หลี่หลี่ที่เคารพรัก พี่ห้ามเปลี่ยนตำแหน่งฉันนะ แม้ว่าฉันจะเบื่อที่นี่แต่ก็จะทนต่อไป แน่นอนว่าฉันสามารถจัดการที่นี่ได้ดีอย่างแน่นอน อ่อใช่ฉันเพิ่งเห็นกระเป๋า Hermes ออกใหม่เมื่อไม่กี่วันมานี้เอง ฉันคิดว่ามันเข้ากับพี่มากเลยนะ เดี๋ยวฉันจะหาเวลาส่งมันไปให้พี่ทันทีเลยล่ะ”

เทียนหลี่เองก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ฉันชอบกระเป๋าของ Hermes ที่สุดเลยล่ะ”

“ฉันจะซื้อให้พี่...........”

ฉีหนานที่กำลังพูดอย่างรวดเร็วนั้นก็ได้ชะงักไป ดวงตาของเธอได้จดจ่ออยู่กับโต๊ะที่มีผู้ชายสองคนและผู้หญิงหนึ่งคนที่อยู่ห่างไปไม่ไกลพร้อมกับหยุดอยู่ที่หนุ่มคนหนึ่งที่หล่อเหลา

ในพริบตานั้น

เธอได้ยกมือขึ้นมาถูตาตัวเองก่อนที่จะพึมพำออกมาว่า

“พี่สาวหลี่หลี่ ฉัน.........ฉันคิดว่าฉันเห็นบอส !”

เทียนหลี่เองก็ได้ถามออกมาอย่างรวดเร็วว่า

“เธอพูดว่าอะไรนะ ? บอสไปที่ห้องอาหารงั้นหรอ ?”

ฉีหนานเองก็ได้พูดออกมาอย่างเร็วว่า

“ฉันเองก็ยังไมแน่ใจ เดี๋ยวฉันโทรไปอีกทีนะ”

เมื่อพูดจบแล้ว เธอก็ได้สางสายไปทันทีพร้อมกับเปิดรูปในโทรศัพท์และยืนยันได้ทันทีว่ามันตรงกับหนุ่มคนนั้น

ที่ทางเดิน

ฮั่นชิงหวูเองก็ได้พูดออกมาอย่างมีความสุขว่า

“อย่าได้แย่งกับฉันล่ะ วันนี้ฉันจ่ายเองหากว่าหลังจากนี้จะชวนฉันไปทานอาหารก็ค่อยทานพร้อมกับที่โรงอาหารแล้วกัน”

ฮูชิงซ่งเองก็ได้พูดออกมาขณะที่ส่ายศีรษะว่า

“ครูฮั่นครับ คุณพูดอย่างนี้ไม่ถูกนะครับ แม้ว่าเราจะเป็นนักศึกษาจนๆแต่เราเป็นคนเชิญคุณมาทานอาหาร แถมเรายังเป็นผู้ชายจะให้ครูที่เป็นผู้หญิงจ่ายได้อย่างไร ?”

ฮั่นชิงหวูเองก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“อุดมการณ์แปลกๆของพวกผู้ชายนี่เว้นไว้ก่อนเถอะ รอให้พวกเธอหาเงินเองได้แล้วค่อยเลี้ยงคนอื่น”

ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“เอาละ พอได้แล้วทั้งคู่แหละ ฉันเป็นคนเลือกที่นี่ดังนั้นฉันจะเป็นคนจ่ายเอง ! แม้ว่าฉันมันจะเป็นคนจนแต่แค่ค่าอาหารนั้นยังพอจ่ายได้ !”

“สวัสดีค่ะบอส !”

ฉีหนานได้วิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วขณะที่ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยรอยยิ้ม