Returning From The Immortal World - 310
.......................................................................................................................................................................................
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“เขามันยิ่งกว่าบ้าด้วยซ้ำ ตระกูลของเขานั้นมีอำนาจมากมายในแถบทางเหนือ เขาเป็นคนที่เหี้ยมโหดในหมู่คนที่เหี้ยมโหด อย่างไรก็ตามแม้นิสัยเขาจะบ้าๆแต่ก็ทำตัวไม่โดดเด่นมากนัก หากว่าได้รับการยอมรับจากเขานั้นก็แสดงว่าต้องมีอะไรดีอยู่บ้างแน่นอนแต่หากว่าเขาไม่เหลียวแลนั้นก็เป็นได้แค่มดปลวกเท่านั้น”
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“งั้นฉันลองโทรถามเขาดูก่อนแล้วกันว่ายังอยู่ที่นี่หรือเปล่า”
หลังจากผ่านไปไม่กี่นาที
ถังซิ่วและหลงเจิ้งหยูเองก็ได้เห็นเฒ่าอ้วนหลี่ที่นวดอยู่ในห้องโถง เขาสวมเสื้อคลุมยาวพร้อมกับกางเกงในตัวใหญ่ขณะที่มีคนช่วยนวดเท้าให้เขา ตอนนี้เขากำลังคาบซิการ์อยู่ในปากพร้อมกับส่งเสียงครางด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย
“เฒ่าอ้วนหลี่ !”
หลังจากที่ถังซิ่วมาถึงแล้วก็ได้เรียกออกมาทันที
เมื่อเฒ่าอ้วนหลี่ได้ยินเสียงนั้นก็รีบยืนขึ้นทันที
“โย่ เด็กน้อยหลง ไม่คิดเลยว่าเธอกับน้องชายถังจะรู้จักกัน อ๊า ! ครั้งก่อนหน้านี้ที่ไปท้าประลองกับเฉินซีซ่งเองก็พบกับพ่อของเธอเช่นกัน เจ้านั้นสบายดีใช่ไหม ?”
หลังจากที่เฒ่าอ้วนหลี่เห็นหลงเจิ้งหยูนั้นก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้ม
หลงเจิ้งหยูได้มองไปที่เฒ่าอ้วนหลี่ด้วยความเคารพพร้อมกับพูดว่า
“คุณลุงหลี่สวัสดีครับ พ่อของผมสบายดีครับ”
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็ได้โอดโอยออกมาว่า
“ลุงอะไรกัน ? ฉันดูแก่ขนาดนั้นเชียว ? ต้องหัดเรียนรู้จากถังซิ่วบ้างนะว่าคนอื่นๆเขาเรียกฉันว่าอย่างไร ! เธอ...... อย่าได้ไปจริงจังตามพ่อเธอมากนัก ในเมื่อเธอเป็นเพื่อนของถังซิ่วก็เรียกฉันว่าเฒ่าอ้วนหลี่เลยแล้วกัน !”
“นี่......”
หลงเจิ้งหยูรู้สึกลังเล
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ในเมื่อเขาบอกให้นายเรียกแบบนั้นก็เรียกไปเถอะ เขาเป็นคนไม่ค่อยถือเรื่องสถานะเท่าไหร่”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเฒ่าอ้วนหลี่เองก็ได้มาตบบ่าของถังซิ่วพร้อมกับหัวเราะออกมาว่า
“ได้ยินไหม ? ได้ยินแล้วสินะ ? คนที่รู้ใจฉันมากที่สุดก็คือน้องชายถังนี่ล่ะน่าเสียดายที่ที่นี่คือเกาะไซปันไม่เช่นนั้นฉันคงจะลากเขาไปเชือดไก่และแกะเพื่อสาบานเป็นพี่น้องกันแล้ว”
ถังซิ่วอดหัวเราะออกมาไม่ได้
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้มองไปที่ถังซิ่วพร้อมกับเฒ่าอ้วนหลี่แล้วพูดว่า
“ในเมื่อเป็นเช่นนั้นหากว่าพ่อของผมจะทุบตีก็คงต้องให้เฒ่าอ้วนหลี่ช่วยแล้ว”
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า
“เอาล่ะ ไม่ต้องเป็นกังวลหากว่าเธอบอกกับพ่อเธอไปว่าฉันบอกให้เธอเรียกแบบนั้นแต่เขายังกล้าสั่งสอนเธอ ฉันจะไปต่อยเขาที่เมืองสตาร์ซิตี้ด้วยตัวเอง เฮ้ ฉันเองก็ต้องกลับไปที่นั่นเพื่ออัดเจ้าเฉินซีซ่งให้หลงทิศด้วยในครั้งต่อไป”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้มองไปที่เฒ่าอ้วนหลี่ด้วยความรู้สึกแปลกๆก่อนที่จะพูดว่า
“เฒ่าอ้วนหลี่ ถังซิ่วจะต้องอัดคุณยับแน่นอนหากว่าคุณไปอัดเฉินซีซ่งจนหลงทิศหลงทาง”
“หลงเจิ้งหยู !”
ถังซิ่วก็ได้พูดออกมาเบาๆ
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็ได้แสดงใบหน้าที่สับสนออกมาแล้วพูดว่า
“หมายความว่าอย่างไร ? ทำไมน้องชายถึงถึงต้องมาอัดฉันถ้าฉันไปอัดเฉินซีซ่งจนหลงทิศ ? เขากับเฉินซีซ่ง............”
ถังซิ่วเองก็ได้ถอนหายใจออกมาและรู้ว่าจะปิดบังต่อไปก็ไม่ได้อะไรพร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นว่า
“หากว่านายจะต่อยเขาจนหลงทิศหลงทางก็ไม่เป็นไรแม้ว่าเขาจะเป็นลูกศิษย์ของฉันก็ตาม”
“นายว่าอะไรนะ ?”
เฒ่าอ้วนหลี่ถึงกับตกตะลึงพร้อมกับมองไปที่ถังซิ่วด้วยความไม่อยากจะเชื่อ เขาถึงขั้นที่คิดว่าประสาทหูของเขามีปัญหา
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ชี้ไปที่ถังซิ่วก่อนที่จะพูดว่า
“คุณไม่ได้เข้าใจผิดไปหรอก ถังซิ่วเป็นอาจารย์ของเฉินซี่ซ่ง นายใหญ่ของบริษัทร้อยคุณธรรมเภสัชจริงๆ”
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็ก้าวถอยหลังกลับไปพร้อมกับมองไปที่ถังซิ่วด้วยความไม่อยากจะเชื่อแล้วพูดว่า
“นายเป็นอาจารย์ของเฉินซีซ่งจริงๆงั้นหรอ ? นายไม่ได้กำลังล้อฉันเล่นใช่ไหม ?”
“ไม่ได้พูดเล่น !”
ถังซิ่วได้ตอบอย่างจริงจัง
ริมฝีปากของเฒ่าอ้วนหลี่เองก็กระตุกหลายครั้งก่อนที่จะถามออกมาอย่างรวดเร็วว่า
“เป็นไปได้อย่างไรกัน ? ความสามารถด้านวิทยายุทธของเขาแข็งแกร่งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ฉันได้ประลองกับเขามาตั้งแต่สมัยยังหนุ่มๆก็ยังไม่สามารถชนะเขาได้เลย ตอนที่เขาหนุ่มๆอยู่นายยังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำ ?”
ถังซิ่วได้ยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า
“แน่นอนว่าฉันไม่ใช่คนสอนทักษะดั่งเดิมของเขาทว่าฉันเป็นคนสอนการบ่มเพาะที่แท้จริงให้กับเขา ! ดังนั้นฉันถึงได้บอกนายไปไงล่ะว่าหลังจากนี้ถ้าไปสู้กับเขาอีกก็จะต้องถูกอัดยับกลับมาอย่างน่าอนาถ”
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็ได้ใช้เวลาย่อยข้อมูลเหล่านั้นอยู่นานก่อนที่จะยกนิ้วโป้งขึ้นมาชื่นชม
“น้องชายถัง ฉันยิ่งรู้สึกสงสัยในตัวนายมากๆ สำหรับฉันแล้วนายเป็นคนที่โดดเด่นมากๆ เล่นพนันก็ชนะเงินรางวัลมาพันล้าน รู้จักกับบอสของที่นี่และเรื่องที่ลูกน้องของนายรังแกหวางหลุยนั่นจนร้องไห้อีก ไหนนายลองพวกมาสิว่านายเป็นเทพองค์ไหนกัน ?”
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ฉันเป็นฉัน จะไปเป็นเทพได้อย่างไรกัน เอาล่ะ เราอย่าพูดเรื่องไร้สาระนี่อยู่เลย เราไปนวดแผนไทยกันเถอะ”
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็ได้รู้สึกประหลาดใจแต่ในเมื่อถังซิ่วไม่อยากจะบอกเขาเองก็ไม่อยากจะถามเช่นกันอย่างไรก็ตามเขาได้ตัดสินใจแล้วว่าหลังจากที่กลับไปที่จีนแล้วจะส่งคนไปสืบสวนเบื้องหลังของถังซิ่วมาให้หมด
หลงเจิ้งหยูได้มองไปที่ถังซิ่วที่กำลังเดินไปพร้อมกับพูดกับเฒ่าอ้วนหลี่ด้วยเสียงกระซิบว่า
“ผมขอแนะนำก่อนว่าอย่าได้คิดจะไปสืบเบื้องหลังของเขาโดยเด็ดขาด ถ้าพูดกันตามตรงหากว่าเขาอยากจะบอกก็จะบอกเองแต่หากเขาไม่อยากจะบอกแค่คุณกลับส่งคนไปสืบอย่างลับๆก็บอกได้เลยว่ามันจะไม่ได้ประโยชน์อะไรแถมยังนำพาหายนะมาสู่ตัวคุณเอง”
ไม่ได้ประโยชน์อะไรแต่นำพาหายนะมาสู่ตัวเอง?
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็ได้พูดออกมาด้วยความตกตะลึงว่า
“มันยากที่จะตรวจสอบหรือว่าเขาเป็นลูกหลานของคนมีอำนาจในประเทศ ?”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้แต่ชะงักไปพร้อมกับมองไปที่เฒ่าอ้วนหลี่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เขาไม่คิดเลยว่าเฒ่าอ้วนหลี่เกือบจะเดาถูกทั้งหมด
“อย่าได้ถามเลย เพื่อนกันไม่จำเป็นต้องการสิ่งอื่น”
หลงเจิ้งหยูได้พูดคำนี้ออกไปแล้วคิดว่ามันมีความหมายมากๆ
ท้ายที่สุด
เฒ่าอ้วนหลี่เองก็รู้สึกยอมรับในคำพูดนี้และตัดสินใจยกเลิกการส่งคนไปสืบพื้นหลังของถังซิ่วทันทีก่อนที่เขาจะเดินตามหลังถังซิ่วไป
หลังจากผ่านไป2ชั่วโมง
หลังจากที่พวกเขาทั้งสามได้ผ่อนคลายจากการนวดแล้วเฒ่าอ้วนหลี่และหลงเจิ้งหยูเองก็เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันมาก บางครั้งเองพวกเขาก็ได้พูดคุยกับถังซิ่วและเขาเองก็รู้สึกยินดีอย่างมาก
หลังจากที่พบว่าตัวของพวกเขาเบาลงพร้อมกับความรู้สึกสบายที่เอ่อล้นออกมาจากภายใน พวกเขาทั้งสามเองก็ได้มายังห้องพักของหลงเจิ้งหยู
“พวกนายคุยกันไปก่อนแล้วกันฉันจะขึ้นไปนอนแล้ว”
เมื่อพูดจบถังซิ่วก็ได้หันหลังกลับไปพร้อมกับขึ้นไปยังชั้นสองแล้วเลือกห้องตามใจเขา หลังจากที่เขาถอดเสื้อผ้าออกแล้วก็นั่งลงบนเตียง ผ่านช่วงหลายวันมานี้เขาเอาแต่บ่มเพาะพลังจนไม่ได้หลับไม่ได้นอนแม้แต่น้อย
“ป้าถังหมินโทรมาหาฉันทำไมกัน ?”
ถังซิ่วที่นั่งอยู่ตรงหัวเตียงเองก็ได้หยิบโทรศัพท์ดาวเทียมออกมาพร้อมกับโทรไปหาโอหยางลูลู่เพื่อขอเบอร์ถังหมินจากเธอ เขาไม่คอยจะได้ใกล้ชิดกับครอบครัวตัวเองเท่าไหร่นักจึงไม่มีเบอร์โทรของถังหมิน
อย่างไรก็ตาม
ขณะที่เขาจะโทรเพื่อถามเบอร์จากลูลู่นั้นก็ต้องพูดคุยกับเธออยู่เป็นเวลานาน
“ฉันถังหมิน นั่นใคร ?”
หลังจากที่ถังซิ่วได้โทรไปแล้วก็ได้ยินเสียงเย็นชาที่ถูกส่งผ่านมาจากปลายสาย
ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า
“ผมถังซิ่ว คุณหาผมทำไมงั้นหรอครับ ?”
ณ ตอนนี้
สำนักงานที่สำคัญแห่งหนึ่งภายในเมืองหลวง ใบหน้าของถังหมินเต็มไปด้วยความสุขพร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ถังซิ่วหรอ อ๊า ! ฉันหาตัวเธอมาตั้งนานและหลายๆคนเองก็ไม่มีวิธีติดต่อเธอเลย ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน ? กลับมาบ้านเมื่อไหร่ ?”
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ตอนนี้ผมอยู่ที่เกาะไซปันครับและยังไม่รู้เลยว่าจะกลับไปตอนไหนเพราะยังมีเรื่องที่ยังจัดการไม่เสร็จครับ”
ถังหมินเองก็ได้พูดออกมาด้วยความสงสัยว่า
“อ่อ งี้นี่เอง แล้วหลานรักกำลังทำอะไรงั้นหรอ ? ป้าได้ยินเรื่องราวของหลานมาจากคนอื่นๆแล้ว ป้ารู้สึกชื่นชมในความสามารถของหลานจริงๆ”
ถังซิ่วเองก็ได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“สองเดือนที่แล้วผมได้ซื้อเกาะส่วนตัวที่ใจกลางมหาสมุทรแปซิฟิกและกำลังเตรียมการต่อเติมที่นั่น คุณยังไม่บอกเลยนะว่าหาตัวผมทำไม ?”
ถังหมินเองก็ได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า
“ซื้อเกาะที่ใจกลางมหาสมุทรแปซิฟิก ? ซื้อมาทำไมกัน ? ที่ป้าโทรหาหลานก็เพื่อจะบอกว่าป้าได้ซื้อวิลล่าใกล้ๆกับมหาวิทยาลัยไว้ให้หลานแล้วส่วนเรื่องกุญแจต่างๆเองก็ได้ฝากไว้ที่พี่สองและพี่สะใภ้สอง”
ให้บ้าน ?
ริมฝีปากของถังซิ่วเองก็ขดตัวเข้าหากัน เขาต้องการปฏิเสธแต่ก็ลังเลเพราะคิดว่ามันดูไม่ดีเท่าไหร่ อย่างไรก็ตามมันเป็นการแสดงเจตนาดีจากตระกูลของเขาและตอนนี้เองเขาก็รู้สึกถึงสายสัมพันธ์ของเครือญาติได้ดี
ยิ่งไปกว่านั้น
ถังหมินที่เป็นแม่ของชูยี่ถึงกับเอากุญแจบ้านมาให้ที่เมืองสตาร์ซิตี้และหากเขายังปฏิเสธก็เป็นเรื่องที่ไม่เหมาะมากๆ
“ขอบคุณครับคุณป้า !”
ถังซิ่วเองก็เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบตกลง
ถังหมินที่นั่งอยู่ในสำนักงานเองก็ยิ้มกว้างออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเขาเรียกว่าป้าออกมาซึ่งทำให้เธอรู้สึกพอใจเป็นอย่างมากและถึงกับตาชื้นทันที
“ถังซิ่ว ฉันเป็นป้าแท้ๆของเธอและไม่สามารถให้ความรักหรืออุ้มชูหลานตอนยังเด็กได้และตอนนี้ก็ได้พบกับหลานแล้ว ป้ารู้ว่าหลานเองก็ผ่านเรื่องร้ายๆมาในช่วงหลายปีมานี้และการมอบวิลล่าหลังนี้ให้ก็เป็นสิ่งที่ป้าสมควรทำอยู่แล้ว เอาล่ะหากว่าหลังจากนี้หลานมีเรื่องอะไรก็สามารถบอกป้ามาได้เสมอตราบใดที่ป้าสามารถทำได้แม้จะต้องให้บินขึ้นไปหยิบดวงดาวบนฟ้ามาป้าก็จะทำ”
ถังซิ่วรู้สึกอบอุ่นในหัวใจก่อนที่เขาจะพูดออกมาอย่างมีความสุขว่า
“เข้าใจแล้วครับคุณป้า !”
ถังหมินเองก็ได้แสดงรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมาก่อนที่จะพูดว่า
“ป้าดีใจจริงๆที่ได้ยินหลานเรียกว่าป้าแบบนี้ อ่อใช่หลังจากนี้หลานยังขาดอะไร บ้าน รถ เสื้อผ้า........ใช่ ป้าจะให้คนไปจัดการเรื่องรถและเสื้อผ้าให้ หลานรอแปปนะแล้วป้าจะให้คนไปซื้อใหม่ให้ทันที”
เมื่อพูดจบเธอก็ได้ตัดสายไปทันที
