Returning From The Immortal World - 305
.......................................................................................................................................................................................
แสงจันทร์แห่งยามค่ำคืนได้สาดส่องถังซิ่วที่หลบอยู่ในพงหญ้าได้ใช้โทรศัพท์ดาวเทียมโทรหาหลันเถา
“ตอนนี้พวกโจรสลัดมันจับตัวประกันมาขู่เรา มีวิธีไหนบ้างที่จะรับประกันความปลอดภัยของตัวประกันพร้อมกับฆ่าพวกโจรสลัดให้หมด ?”
หลันเถาเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“มันยากมากเลยครับ ยกเว้นว่ารอให้พวกมันถอนตัว”
“รอให้พวกมันถอนตัว ?”
ถังซิ่วได้ถามออกมาด้วยความสับสน
หลันเถาเองก็ได้พูดออกมาว่า
“เราไม่สามารถฆ่าพวกมันพร้อมกับรับประกันความปลอดภัยของตัวประกันบนเกาะนี้ได้ครับ มีแค่รอให้พวกมันกลับลงทะเลไปแล้วค่อยไปลอบสังหารมันครับผม”
ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า
“ที่พูดมาก็ฟังดูมีเหตุผลดี แต่หากว่ามันขึ้นเรือไปจริงแล้วเราจะตกอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบากมากที่จะฆ่าโดยที่ไม่ให้พวกมันรู้ตัว ยิ่งไปกว่านั้นเราต้องรีบกำจัดหัวหน้าสองของพวกมันให้เร็วที่สุดไม่เช่นนั้นหากมันยังคงมีเสาหลักอยู่ก็จะทำให้พวกมันมีความมั่นใจเพิ่มขึ้น”
หลันเถาเองก็ได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ผมจะไปฆ่าอินเกรนเอง”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า
“ไม่จำเป็น มันง่ายมากสำหรับฉันที่จะฆ่าอินเกรนแต่ฉันกังวลเกี่ยวกับเรื่องความปลอดภัยของตัวประกัน”
หลันเถาได้พูดออกมาว่า
“จากการสังเกตของผมแล้วมีโจรสลัดเหลืออยู่ประมาณ61คน หากว่าพวกเราใช้โอกาสจากสภาพพื้นที่โดยรอบพร้อมกับจู่โจมในระยะใกล้ก็น่าจะมีความเป็นไปได้สูงที่จะฆ่าพวกมันได้เป็นจำนวนมากหลังจากนั้นเราก็ให้คนสี่คนคอยเฝ้าดูว่าพวกมันจะฆ่าตัวประกันไหม หากว่าใครคนไหนคิดจะลงมือก็ให้ฆ่าพวกมันล่วงหน้าแต่ผมไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยของตัวประกันได้ทุกคน”
ถังซิ่วเองก็ได้คิดถึงสิ่งที่หลันเถาได้เสนอมา หากว่าปล่อยให้โจรสลัดพวกนี้หนีไปก็แน่นอนว่าตัวประกันที่เหลืออยู่9คนนี้จะต้องถูกฆ่าแต่หากว่าฆ่าและรักษาชีวิตคนอื่นๆบนเกาะเอาไว้ก็จะทำให้ตัวประกันเหล่านี้ตาย
ชั่งน้ำหนักความสำคัญ
ถังซิ่วได้ตัดสินใจอย่างแน่วแน่ก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“เอาตามที่นายว่าแล้วกัน เราจะฆ่าพวกมันพร้อมกับลองเสี่ยงดู มันมีความเป็นไปได้ที่ตัวประกันจะตายในสนามรบและเราจะทำการชดเชยให้กับพวกเขา”
การสนทนาได้สิ้นสุดลง
ถังซิ่วได้มองไปทางเหล่าโจรสลัดพร้อมกับกระโดดออกไป หลังจากใช้เวลาไม่กี่นาทีเขาก็ได้มารวมกับกลุ่มของหลันเถาและคนอื่นๆ
“แจ้งอาเหวินและอาหวูหรือยัง ?”
ถังซิ่วได้รับกล้องส่องทางไกลมาจากชายคนหนึ่งก่อนที่จะถามออกมาด้วยเสียงกระซิบ
หลันเถาเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“เรียบร้อยแล้วครับ พวกเขาน่าจะมาที่นี่ในเร็วๆนี้”
ถังซิ่วได้พยักหน้าก่อนที่จะสำรวจสถานการณ์ผ่านกล้องส่องทางไกลและพบว่าโจรสลัดที่จับตัวประกันกำลังเดินมาทางนี้ พวกมันกำลังตื่นตัวและแสดงความกลัวออกมาให้เห็นอย่างชัดเจน พวกมันส่ายปืนไปมาตลอดเวลา
“บอสครับ หากว่าคำนวณจากความเร็วของพวกมันแล้วน่าจะมาถึงที่นี่ภายใน4นาที เราจะจัดการโจมตีอย่างไรครับ ?”
หลังเถาได้ถามออกมาด้วยเสียงกระซิบ
ถังซิ่วได้กวาดตามองไปรอบๆก่อนที่จะพยักหน้าแล้วพูดว่า
“เอาล่ะ สภาพพื้นที่ของเราได้เปรียบ พวกมันไม่สามารถหาเราพบนอกจากจะปีนขึ้นมาบนนี้ยิ่งไปกว่านั้นคือก่อนที่พวกมันจะมาถึงก็ห้ามเปิดฉากโจมตีตัวประกันที่อยู่ตรงหน้าเด็ดขาด เราทำได้เพียงแค่รอให้มันเดินผ่านไปแล้วค่อยยิงมันจากด้านหลัง”
หลันเถาเองก็ได้พูดออกมาว่า
“บอสครับ ผมว่ามันไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไหร่นัก เราสามารถทิ้งคนเอาไว้ที่นี่ได้พร้อมกับไปอ้อมหลังมันเอาไว้ หน้าที่ของคนที่ทิ้งไว้ที่นี้คือการสังเกตว่าพวกมันคนไหนที่หันปืนไปทางตัวประกันบ้างก็ให้ฆ่ามันทันที”
“ได้ !”
ถังซิ่วได้คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบตกลง
เขาไม่เข้าใจเกี่ยวกับกลยุทธ์การรบมากนักแต่หลันเถาเคยเป็นถึงสุดยอดหน่วยลับของทางกองทัพซึ่งทำภาคกิจมามากมาย แผนการที่เขาคิดขึ้นนั้นสามารถเชื่อถือและมีโอกาสสำเร็จมากกว่า
หลังจากนั้น
พี่น้องโม่ก็ได้มาถึงที่นี่พร้อมกับพยักหน้าตกลงทันทีหลังจากที่ได้ยินแผนการของหลันเถา
ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า
“อาเหวินอาหวูหลันเถาและหวางหมิงอยู่ด้วยกัน คนอื่นๆฆ่าได้ตามต้องการส่วนฉันจะเป็นคนจัดการอินเกรนเอง เป้าหมายหลักของเราคือฆ่าพวกมันให้ไวที่สุด หากว่ามีใครหนีไปก็ไม่ต้องรีบไล่ตามแต่ให้จัดการสถานการณ์ตรงนี้ให้เรียบร้อยก่อน”
“ไม่มีปัญหาครับ !”
พวกเขาได้พยักหน้าตกลงอย่างพร้อมเพรียง
เวลาผ่านไป
ในพริบตานี้ด้านหน้าของเหล่าโจรสลัดเองก็มีโม่อาเหวินและอีก3คนที่เหลือซึ่งพวกเขาอยู่ห่างออกไปไม่ถึง100เมตรและด้านหลังของพวกมันเองก็มีถังซิ่วและคนอื่นๆอีก5คน ซึ่งอยู่ห่างกันเพียงแค่40-50เมตร
“มีสมาธิไว้ เคลื่อนที่เข้าหามันให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้”
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยเสียงกระซิบ
หลังจากผ่านไป1นาที
ถังซิ่วได้ปีนขึ้นไปอยู่บนต้นไม้พร้อมกับมองไปที่กลุ่มโจรสลัดที่อยู่ห่างออกไป20-30เมตรก่อนที่สายตาของเขาจะจับจ้องอยู่ที่อินเกรนพร้อมกับหันปากกระบอกปืนไปทางเขา
“เปรี้ยงงงงงง.........”
เสียงปืนได้ดังขึ้น
กลางหัวของอินเกรนได้มีรูพร้อมกับเลือดที่ไหลทะลักออกมา เขาได้หันหน้ากลับมามองไปที่ถังซิ่วด้วยดวงตาที่เบิกกว้างก่อนที่สายตาของเขาจะเริ่มพร่ามัวแล้วหมดสติไป
“เปรี้ยงงงงง....เปรี้ยงงง.....เปรี้ยงง.......”
“เปรี้ยงงงงง....เปรี้ยงงง.....เปรี้ยงง..............”
เสียงปืนได้ดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมกับแสงแฟลชจากปากประบอกปืน
ห่าฝนของกระสุนได้ปะทะเข้ากับร่างกายของเหล่าโจรสลัดซึ่งทางฝั่งนั้นเองก็ได้ยิงตอบโต้กลับไปเหมือนกัน
“หนีไป !!!! อ๊า !!!”
โจรสลัดที่กลัวนั้นก็ได้ตะโกนออกมาอย่างดังก่อนที่จะวิ่งหลบฝูงกระสุนพร้อมกับกระโจนเข้าไปในพงหญ้าที่อยู่ใกล้ๆแต่น่าเสียดายที่โชคของเขาไม่ดีนัก ศีรษะของเขาได้ปะทะเข้ากับผิวโลหะของกระสุนก่อนที่จะนอนแน่นิ่งอยู่ในพงหญ้า
นอกจากโจรสลัดประมาณ60คนที่ถูกฆ่าตายในทันทีแล้ว คนอื่นๆเองก็ได้แตกกระเจิงออกพร้อมวิ่งไปทุกทิศทาง พวกเขาเป็นเพียงแค่โจรสลัดเท่านั้น พวกเขาไม่ได้มีความกล้าและไร้ความกลัวเหมือนเหล่าทหาร พวกเขาทำเพื่อเงินและผลประโยชน์เท่านั้น หากว่าอยู่ต่อหน้าผู้อ่อนแอพวกเขาก็จะกดขี่ข่มเหงแต่กับผู้แข็งแกร่งพวกเขาก็ทำได้เพียงกลัวจนหัวหด
30วินาทีของการเปิดฉากยิง
นอกจากกองซากศพที่นอนเรียงรายกันอยู่แล้วก็ยังมีโจรสลัดบางคนที่สามารถหนีไปหลบในพงหญ้าได้ ตัวประกันทั้ง9คนนั้นได้ตายไป4และบาดเจ็บอีก 2
ถังซิ่วได้ปลดปล่อยจิตสัมผัสออกไปโดยรอบ
“เปรี้ยง เปรี้ยง.....”
เขาได้ลั่นไกทัพร้อมกับฆ่าโจรสลัดที่ยังเหลือรอดหรือได้รับบาดเจ็บอยู่รอบๆในทันที
หลังจากที่เขาได้ถอนจิตสัมผัสกลับมาแล้วก็ได้มองไปที่ตัวประกันที่ถูกยิงที่ขาก่อนที่จะถามออกมาว่า
“บอกมาหน่อยสิว่าพวกคุณเป็นใคร ?”
ชายที่ได้รับบาดเจ็บที่ขาเองก็ได้นั่งหมดแรงอยู่ตรงพื้นพร้อมกับพูดออกมาว่า
“เราเป็นคนจากโรงแรมหนานเหนียว 2วันก่อนหน้านี้เราถูกจับมาเป็นทาสของพวกมัน คุณเป็นใคร ?”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า
“ฉันเป็นเจ้าของเกาะนี้”
ชายผิวขาวเองก็ได้พูดออกมาพลางส่ายศีรษะว่า
“คุณโกหก เจ้าของเกาะนี้คือเจมส์ เจมส์บอนด์ ฉันเคยช่วยเขาจัดการสร้างเกาะแห่งนี้ซึ่งเขาเป็นคนที่ร่ำรวยและมีอำนาจมากๆ”
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า
“อย่าบอกนะว่าคุณไม่รู้ว่าเกาะนี้ได้ถูกขายไปแล้ว ? คนซื้อก็คือฉันเอง ! จำไว้ว่าชื่อจีนของฉันคือถังซิ่ว หลังจากนี้ฉันคือเจ้าของเกาะนี้”
ชายคนนั้นเองก็ได้กลืนน้ำลายก้อนโตกลับลงไปพร้อมกับพูดว่า
“ฉันจะจำชื่อของคุณเอาไว้”
ถังซิ่วเองก็ได้พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า
“ทิ้งคนเอาไว้สองคนเพื่อพยุงอาการของพวกเขา คนที่เหลือไปไล่ฆ่าพวกมันซะ จำไว้ว่าให้รีบๆฆ่าพวกมันหมดเร็วที่สุดหากว่ามันหนีไปเร็วเกินและไม่สามารถหาพบก็ไม่เป็นไรเพียงแค่ฉันไม่ต้องการจะเห็นโจรสลัดอยู่ที่เกาะนี้ก่อนที่จะถึงรุ่งเช้า”
“ครับผม !”
ลูกน้องของเขาก็ได้โบกมือให้คนอื่นๆก่อนที่พวกเขาจะรักษาบาดแผลเบื้องต้นให้กับคนอื่นๆส่วนโม่อาเหวินและโม่อาหวูเองก็ได้ไล่ตามเหล่าโจรสลัดไป
ถังซิ่วได้มองไปที่คนเหล่านี้ก่อนที่จะพูดออกมาอย่างสงบว่า
“ไม่จำเป็นต้องกลัวไปหรอก ฉันเป็นเจ้าของที่นี่ไม่ใช่โจรสลัดพวกนั้น ฉันจะรับประกันความปลอดภัยของพวกคุณเอง ตอนนี้ก็ต้องขอรบกวนให้กลับไปรอที่คฤหาสน์ด้วยนะ หลังจากนี้เราจะให้คนไปส่งที่เกาะหนานเหนียว”
“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ”
เมื่อคนทั้งห้าได้ยินคำพูดนี้ก็ได้แสดงท่าทางมีความสุขออกมาทันที
ในคฤหาสน์
คนที่ถูกมัดอยู่ในห้องโถงกว่าร้อยนั้นเป็นคนจากหนานเหนียวและมีเพียงผู้ชาย6คนเท่านั้นส่วนที่เหลือเป็นเด็กหญิงอายุน้อยที่หน้าตาดี
ผู้หญิงพวกนี้แทบจะไม่มีเสื้อผ้านุ่งห่มอยู่เลย แน่นอนว่าพวกเธอจะต้องถูกขมขื่นมาหลายครั้งแน่นอน (เหมือนว่าคนเขียนนี้แค้นอะไรกับญี่ปุ่นจัง โดนข่มขืนก็ญี่ปุ่น ตายก็ญี่ปุ่นไอ้คนที่รอดดันเป็นคนจีนที่ไม่โดนอะไรอีก 5555+ )
“หัวหน้าหมู่บ้านโอชิมะ หาวิธีหน่อยสิ หากว่าเราไม่สามารถหนีไปได้ก็จะต้องตายอยู่ที่นี่แน่นอน”
หญิงอวบคนหนึ่งก็ได้พูดออกมาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด
ตรงข้ามของเธอนั้นคือหัวหน้าหมู่บ้านบนเกาะหนานเหนียว โอชิมะคาวาซากิ
จริงๆแล้วที่เกาะนั้นมีพื้นที่น้อยมากแต่หลังจากที่เกิดแผ่นดินไหวขึ้นก็ทำให้ขนาดของมันใหญ่ขึ้น2-3เท่าทำให้คนจากหลายๆพื้นที่เข้ามาตั้งถิ่นฐาน
ที่เกาะแห่งนั้นมีเมืองเล็กๆอยู่เมืองหนึ่งซึ่งประชากรเองก็มีไม่มากไปกว่าพันคนซึ่งด้วยเหตุที่โอชิมะคาวาซากินั้นมีสถานสูงและเป็นคนจากรัฐบาลญี่ปุ่นจึงทำให้พื้นที่รอบๆเกาะกว่า1000กิโลเมตรได้อยู่ในการปกครองของคนญี่ปุ่นไป
โอชิมะคาวาซากิเองก็ได้ทำทุกวิถีทางเพื่อจะปลดเชือกออก น่าเสียดายที่เขาล้มเหลวเพราะอุปกรณ์ที่โจรสลัดเหล่านี้ใช้มัดพวกเขานั้นล้ำสมัยมาก พวกเขาได้พยายามตะเกียกตะกายมากว่า1ชั่วโมงแล้วก็ยังไม่สามารถดิ้นหลุดออกจากมันได้
