Returning From The Immortal World - 304
.......................................................................................................................................................................................
กลุ่มโจรสลัดหลายคนเองก็ได้กลับมาประจำที่คฤหาสน์พร้อมกับเตรียมเครื่องกระสุนและอาหารทั้งหมด พวกเขาไม่อยากตาย หลังจากที่พวกเขาเป็นโจรสลัดอย่างแรกที่ได้ทำคือเรื่องชั่วๆมากมายซึ่งพวกเขาถูกตั้งค่าหัวโดยองกรทั่วโลก อีกเรื่องนึงคือการที่จี้ปล้นซึ่งเป็นสไตล์ปกติของพวกเขาอยู่แล้ว
มีชีวิตรอด !
ใครกันที่อยากจะตาย ?
ตายไปแล้วก็ไม่เหลืออะไร
ชายรูปร่างกำยำเองก็ได้เดินมาข้างๆอินเกรนก่อนที่จะถามออกมาว่า
“หัวหน้าสอง คนที่เราจับมาเป็นตัวประกันนั้นจะเอาอย่างไรดีครับ ฆ่าพวกมันให้หมดเลยไหม ?”
คิ้วของอินเกรนก็ได้ขมวดเข้าหากันก่อนที่จะถามออกมาว่า
“ตอนนี้ยังเหลืออยู่อีกกี่คน ?”
ชายรูปร่างกำยำเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“นอกจาก7คนที่คุณเพิ่งฆ่าไปแล้วก็เหลืออยู่126คนครับ ตอนนี้พวกมันอยู่ในการดูแลของคนของเราและพวกเราจะฆ่ามันทันทีหลังจากที่คุณสั่งการ”
อินเกรนเองก็ได้ถามออกมาว่า
“อาหารภายในคฤหาสน์นี้เหลืออยู่อีกเท่าไหร่ ?”
ชายรูปร่างกำยำก็ได้ตอบกลับไปว่า
“มันเพียงพอสำหรับพวกเราประมาณ2เดือน”
ดวงตาของอินเกรนเองก็ได้ส่องแสงประกายก่อนที่จะพูดด้วยเสียงนุ่มลึกว่า
“เอาตัวประกันไป10คนส่วนที่เหลือก็ทิ้งไว้ที่นี่ จำไว้ว่าให้เอาอาหารทั้งหมดของที่นี่ออกไป ฮึ้ม...........ในเมื่อเจ้าพวกนั้นบอกว่าที่นี่เป็นที่ของมันฉันก็อยากจะรู้จริงๆว่าพวกมันจะทำอย่างไรกับพวกตัวประกันที่เหลืออยู่นี่”
ชายรูปร่างกำยำเองก็ได้ถามออกมาด้วยความสงสัยว่า
“ทำไมถึงได้ทิ้งพวกมันเอาไว้ล่ะครับ ? ยังมีผู้หญิงอีกตั้งหลายคนที่พี่น้องของเรายังไม่ได้เล่นสนุกด้วยเลยนะ ทิ้งไว้ที่นี่มันจะไม่เป็นการเสียของเปล่าๆหรอครับ ?”
อินเกรนเองก็ได้แสยะออกมาว่า
“แกไม่เข้าใจหรอก การที่เรานำอาหารทั้งหมดไปพร้อมกับทิ้งพวกมันที่หิวโหยเอาไว้นั้น หากว่าศัตรูของเราไม่สนใจที่จะแบ่งอาหารให้พวกตัวประกันก็จะทำให้ผู้หญิงเหล่านี้อดตาย แต่จากจำนวนของตัวประกันแล้ว คิดว่าอาหารที่พวกมันนำมานั้นจะเพียงพอ ?”
ชายรูปร่างกำยำเองก็ได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า
“ความหมายของคุณคือ......ให้ผู้หญิงเหล่านี้เป็นตัวถ่วงพวกมันใช่ไหม ?”
“ใช่แล้ว”
อินเกรนได้พูดออกมาพร้อมรอยยิ้มที่มีความสุข
ชายรูปร่างกำยำก็ได้ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“แล้วทำไมเราถึงไม่ทิ้งพวกมันไว้ทั้งหมด ? เราจะเอาไปอีก10คนทำไมกัน ?”
อินเกรนเองก็ได้ตบไปที่เขาพร้อมกับสาปแช่งออกมาด้วยความโกรธว่า
“แกโง่หรือเปล่า ? เรายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะหนีรอดปลอดภัยหรือเปล่า ตอนนี้เราเดาแค่ว่าฝ่ายตรงข้ามนั้นให้ความสำคัญกับตัวประกันที่เราจับมาเท่านั้น หากว่าพวกมันให้ความสำคัญจริงๆตัวประกันอีก10คนเองก็จะเป็นเครื่องมือรอดของพวกเรา”
“ผมเข้าใจแล้ว !”
ชายรูปร่างกำยำเองก็ได้ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
การเคลื่อนไหวของกลุ่มโจรสลัดปลากระหายเลือดนั้นเป็นไปอย่างรวดเร็ว ภายในเวลาครึ่งชั่วโมงอาวุธและอาหารต่างๆก็ได้ถูกนำมารวมกันไว้ ทุกๆคนเองก็ได้สะพายกระเป๋าพร้อมกับถืออาวุธไว้แล้วค่อยๆออกจากคฤหาสน์ไป
คนธรรมดาที่พวกมันจับมานั้นได้ถูกขังเอาไว้ในห้องโถง หน้าต่างเองก็ได้ถูกตอกตะปูไว้อย่างแน่นหนาโดยพวกเขา
ด้านหลังคฤหาสน์ตรงทางขึ้นภูเขา
หวางหมิงและคนอื่นๆกำลังซ่อนตัวอยู่ในพงหญ้า ในมือของพวกเขามีกล้องส่องทางไกลพร้อมกับกำลังสังเกตการณ์ทางคฤหาสน์
“มีคนออกมา !”
หวางหมิงได้พูดออกมาด้วยเสียงกระซิบ
ชายอีกคนเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“พวกมันเป็นโจรสลัด ดูจากท่าทางของพวกมันแล้วน่าจะกำลังจะหนี”
หวางหมิงได้พยักหน้าก่อนที่จะใช้โทรศัพท์ดาวเทียมโทรไปยังเบอร์หนึ่ง
“หลันเถา โจรสลัดกำลังจะหนี พวกมันกำลังขนอาวุธและอาหาร ยิ่งไปกว่านั้นคือมีตัวประกันอยู่ด้วยสิบคนพร้อมกับกำลังเดินมาทางด้านหลังภูเขา”
“รับทราบ ! สังเกตการณ์ต่อไป”
หลันเดาเองก็ได้ตอบกลับ
ที่อีกด้านหนึ่ง
หลันเดาได้มองไปทางถังซิ่วก่อนที่จะพูดว่า
“บอสครับ โจรสลัดพวกนั้นกำลังพยายามที่จะหนีไปทางด้านหลังภูเขาที่หวางหมิงประจำอยู่ ผมเดาว่าต้องมีเรือของพวกมันซ่อนอยู่อย่างแน่นอน”
ถังซิ่วได้แสยะออกมาก่อนที่จะพูดว่า
“เรารอจังหวะเหมาๆแล้วฆ่าพวกมันซะ บอกคนอื่นๆด้วยว่าปลอดภัยไว้ก่อน”
“ครับผม”
หลันเถาได้ใช้โทรศัพท์ดาวเทียมเพื่อติดต่อไปยังคนอื่นๆ
หลังจากผ่านไปหลายนาที
ถังซิ่วและคนอื่นๆเองก็ได้ไปประจำอยู่ที่ตำแหน่งของหวางหมิงพร้อมกับมองไปที่กลุ่มโจรสลัดที่กำลังเดินไปตามทางลงเขา ถังซิ่วได้ยิ้มออกมาอย่างเย็นชาก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“อาเหวิน อาหวู หากให้พวกนายไปซุ่มโจมตีและไม่ให้คนธรรมดาได้รับบาดเจ็บนั้นพวกนายมั่นใจว่าจะฆ่าพวกมันได้มากแค่ไหนกัน ?”
โม่อาเหวินเองก็คิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบกลับไปว่า
“อย่างน้อยก็10คนครับ”
ถังซิ่วพยักหน้าก่อนทีจะพูดว่า
“ไปซะ ! สร้างปัญหาให้พวกมันและทำให้พวกมันหนีได้ช้าลง”
“ครับผม !”
โม่อาเหวินและโม่อาหวูเองก็ได้ปฏิบัติตามทันทีพร้อมกับหายตัวไปจากพุ่มไม้ใกล้ๆ
ถังซิ่วได้มองไปยังหลันเถาและถามออกมาว่า
“ให้พวกนายไปเตรียมกับดักไว้ดักรอภายใน20นาทีเพื่อฆ่าพวกมัน”
“ครับผม !”
หลันเถาได้เลียริมฝีปากก่อนที่จะตอบตกลงแล้วหายตัวไปพร้อมกับคนอื่นๆอีก11คน
ถังซิ่วได้ก้าวออกไปอย่างรวดเร็ว ความเร็วของเขานั้นไม่สามารถมองได้ทัน ภายใน2นาทีก็สามารถมาอยู่ใกล้ๆพุ่มไม้แถวๆกลุ่มโจรสลัดได้
“เปรี้ยง เปรี้ยง เปรี้ยง......”
เสียงปืนได้ดังขึ้นอย่างไม่หยุดหย่อนพร้อมกับกลุ่มโจรสลัดที่อยู่ตรงหน้ากำลังล้มตายลงเรื่อยๆ อินเกรนที่อยู่ตรงหน้าเองก็รู้สึกกดดันเป็นอย่างมาก เขาได้กระชากโจรสลัดที่อยู่ใกล้ๆมาบังกระสุนซึ่งทำให้ชายคนนั้นตายทันที
“ตอบโต้กลับไป !”
อินเกรนได้โยนศพชายคนนั้นทิ้งไปพร้อมกับกระโดดเข้าไปในพงหญ้าก่อนที่จะหยิบปืนกลเบาขึ้นมาพร้อมกับเล็งไปที่ทิศทางของกระสุนที่ถูกยิงมาเมื่อครู่นี้
“เปรี้ยง เปรี้ยง.....”
ปากกระบอกปืนได้ถูกหันไปข้างหน้าพร้อมกับลั่นไกทันที ห่าฝนของลูกกระสุนได้พุ่งออกไป ต้นไม้ได้พังทลายพร้อมกับหินที่กระเด็นไปทั่วพื้นที่อย่างไรก็ตามเสียงปืนจากที่ตรงนั้นก็ได้หยุดลงแล้วพร้อมกับคนที่ซุ่มโจมตีได้หนีไปก่อนแล้ว
โจรสลัดคนอื่นๆเองก็ไดยิงอย่างไม่หยุดยั้ง บางคนเองก็ได้เปลี่ยนแม๊คกระสุนเรียบร้อยแล้ว
“หยุดยิง หยุดยิง ประหยัดกระสุนเอาไว้ !”
อินเกรนได้ตะโกนออกมาเสียงดัง
ทันใดนั้น
กลุ่มโจรสลัดเองก็ได้หยุดยิงในทันทีพร้อมกับหลบอยู่ในพงหญ้าเพื่อหาตัวศัตรู น่าเสียดายที่ไม่ว่าพวกเขาจะหาอย่างไรก็ไม่พบตัวศัตรูเลยแม้แต่น้อย
กำลังรอ !
ความเงียบนี้มันช่วงน่ากลัวเหลือเกิน !
ในหัวใจของโจรสลัดเหล่านี้เองก็ได้ปรากฏความรู้สึกกลัวขึ้นเพราะว่าพวกเขาไม่เห็นแม้แต่เงาของศัตรูแต่พี่น้องของพวกเขากลับถูกฆ่าอย่างโหดร้าย พวกเขาได้มองไปที่เหล่าคนที่นอนจมกองเลือดอยู่พร้อมกับหัวใจที่ตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม
“หัวหน้าสอง เราจะทำอย่างไรดีครับ”
ฮูตูที่กำลังถือปืนไรเฟิลซุ่มยิงนั้นได้เฝ้าสังเกตการณ์จากกล้องของปืนอยู่นานแต่กลับไปพบร่องรอยของศัตรูแม้แต่น้อย มันทำให้เขารู้สึกได้ถึงอันตรายก่อนที่จะถามอินเกรนที่อยู่ไม่ไกล
สายตาของอินเกนเองก็ได้เปลี่ยนเป็นเย็นชาก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ใช้พวกตัวประกันเป็นโล่ของเรา หากว่าพวกศัตรูที่ซุ่มอยู่กล้าโจมตีเราก็ให้พวกมันฆ่าตัวประกันก่อนเป็นอย่างแรก!”
ทันใดนั้น โจรสลัดเองก็ได้คลานออกมาจากพงหญ้าก่อนที่จะทุบตีตัวประกันที่นอนอยู่ที่พื้นพร้อมกับเอาพวกเขาขึ้นมาเป็นโล่
“แกเดินนำไปเดี๋ยวนี้ !”
ผู้คนทั้งสิบนั้นจำเป็นที่จะต้องช่วยกลุ่มโจรสลัดแบกสำภาระดังนั้น6คนเป็นผู้ชายและอีก4คนเป็นผู้หญิงที่หน้าตาดีใช้ได้
ณ ตอนนี้ท่าทางของพวกเขาก็ซีดเผือดด้วยความกลัวพร้อมกับเห็นได้อย่างชัดว่าขาทั้งสองข้างของหญิงสาวกำลังสั่นเครือ
“ได้โปรด อย่าฆ่าพวกเราเลย”
ชายตัวสูงเองก็ไม่ต่างอะไรไปจากผู้หญิงนัก เขากลัวจนร้องไห้ออกมา ขาและริมฝีปากของเขาสั่นเทาพร้อมกับฉี่ราดออกมา
“ไอเวรนี้ แกกลัวจนฉี่แตกเลยงั้นหรอ ?”
โจรสลัดที่เดินตามหลังอยู่ก็ได้กลิ่นฉี่พร้อมกับทุบตีชายคนนั้นทันที
หลังจากนั้นเขาก็พยุงชายคนนั้นขึ้นมาเป็นโล่อีกครั้ง
“เปรี้ยง .......”
เส้นแสงได้วาดผ่านมาจากที่ห่างไกลพร้อมกับปะทะเข้ากับหน้าผากของโจรสลัดคนนั้นส่งผลให้เขาตายทันที
อินเกรนที่ยืนอยู่ตรงกลางรับรู้ได้ทันทีว่าลูกน้องของเขาตายไปแล้วจึงได้ตะโกนออกมาว่า
“ทุกๆคนระวังตัวไว้ หากว่าใครกล้าเปิดฉากโจมตีเราอีกก็ให้ฆ่าตัวประกันซะ”
“เปรี้ยง ....!”
เสียงปืนได้ดังขึ้นพร้อมกับชายที่นอนฉี่แตกอยู่ได้ถูกระเบิดสมองโดยอินเกรนทันที
เมื่อตัวประกันที่เหลืออยู่ทั้ง9ได้ยินเช่นนั้นก็รู้ได้ทันทีว่าชีวิตของพวกเขาจบลงแล้วเพราะที่นี่มันอยู่นอกกฎหมายและเป็นนรกที่สามารถตายได้ทุกเมื่อ
ถังซิ่วที่กำลังหลบอยู่หลังต้นไม้นั้นได้ปล่อยจิตสังหารออกมาทันทีหลังจากที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขารู้ได้ทันทีว่าชายคนนี้คือคนที่ฆ่าดอฟกี้ซึ่งเขาคือหัวหน้า2ของกลุ่มโจรสลัดปลากระหายเลือด......อินเกรน
“ไอ้เวรนี่มันโหดเหี้ยมและไร้ความปราณี ต้องฆ่ามันก่อน กลุ่มคนที่ไม่มีผู้นำจะต้องพังทลายลงอย่างแน่นอนอย่างไรก็ตามสิ่งที่เป็นปัญหาคือตัวประกันทั้ง9คน”
ถังซิ่วได้คิดอยู่ครู่หนึ่งและรู้สึกว่าเรื่องนี้มันลำบากมาก