Returning From The Immortal World - 303
.......................................................................................................................................................................................
เสียงร้องได้ดังออกมาจากทางเดินก่อนที่เสียงห่ากระสุนจะถูกส่งออกมาไม่หยุดหย่อน
“อย่าให้พวกมันหนีไปได้ ฆ่าพวกมันเดี๋ยวนี้”
โจรสลัดหลายคนได้พังประตูเข้าไปพร้อมกับพบว่าด้านในนั้นไม่มีใครนอกจากหน้าต่างที่ถูกเปิดทิ้งไว้
หลังจากผ่านไป2นาที
ถังซิ่วและคนอื่นๆได้มาอยู่ที่ที่พุ่มไม้แถวๆคฤหาสน์ 1 ในพวกเขาได้รับบาดเจ็บการการโดนยิงที่แขน
ถังซิ่วได้ตบไปที่ไหล่ของเขาพร้อมกับถามว่า
“บาดแผลเป็นอย่างไรบ้าง ?”
“ไม่เป็นไรครับ”
ชายคนนั้นเองก็ได้ตอบกลับขณะที่ส่ายศีรษะ
ถังซิ่วได้หันหน้ากลับไปมองที่หลันเถาก่อนที่จะถามว่า
“ไอ้เวรที่เปิดฉากยิงนั่นเป็นใครกัน ? มันกล้าฆ่าดอฟกี้งั้นหรอ อย่าบอกนะว่ามันไม่กลัวโจรสลัดคนอื่นๆฆ่ามันน่ะ ?”
หลันเถาเองก็ได้พูดออกมาว่า
“มันเป็นรองหัวหน้าคนที่สองของกลุ่มโจรสลัดนี้ ผมจัดการไม่ดีเองที่ลืมว่าพวกมันเป็นคนที่โหดเหี้ยม การฆ่าดอฟกี้นั้นคนอื่นๆจะไม่โทษมันอย่างแน่นอนเพราะหากว่าพวกมันไม่โง่ก็รู้ได้ว่าหากพวกมันยอมจำนนก็จะมีโอกาสที่จะตายสูงมาก”
ถังซิ่วได้พยักหน้าก่อนที่จะพูดว่า
“ในเมื่อการเคลื่อนไหวของเราในวันนี้ผิดพลาดก็ถอนตัวทันที หากว่าพวกมันยังมีความกล้าที่จะยังอยู่ในคฤหาสน์อีกนะ”
หลันเถาเองก็ได้ถามออกมาด้วยความสงสัยว่า
“บอส สิ่งที่คุณต้องการจะทำคือ .........?”
ถังซิ่วได้แสยะออกมาแล้วพูดว่า
“แผนการของฉันนั้นง่ายมาก เราหาโอกาสซุ่มโจมตีพวกมัน เราจะฆ่าพวกมันทีละคนจนกว่าพวกมันจะหนีเข้าป่าไป ยิ่งมันออกห่างจากคฤหาสน์มากเท่าไหร่โอกาสที่พวกมันจะตายก็ยิ่งสูงขึ้น”
ทุกคนเองก็ได้มองที่กันและกันพร้อมกับพยักหน้าอย่างพร้อมเพรียง
พวกเขาเองก็ไม่สบอารมณ์กับพวกโจรสลัดชั่วๆพวกนี้อยู่แล้วดังนั้นจะต้องฆ่าให้เหี้ยน
ในยามค่ำคืน
ห่างออกไปจากคฤหาสน์กว่า 2 กิโลเมตร ถังซิ่วและคนอื่นๆได้หลบอยู่หลังพุ่มไม้และก้อนหินเพื่อสังเกตสถานการณ์ พวกเขาได้ยินเสียงปืนดังมาจากที่นั้นพร้อมกับเสียงคำรามของโจรสลัด
เสียงของพวกเขาดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
“650 เมตร ชาย10คนพร้อมกับปืนกลเบากำลังตรงเข้ามาทางเรา”
หลันเถาที่หลบอยู่หลังหินเองก็ได้ยื่นหัวออกไปมองก่อนที่จะพูดออกมาด้วยเสียงกระซิบ
ถังซิ่วเองก็ได้ส่งสัญญาณไปให้พี่น้องโม่พร้อมกับพูดออกมาด้วยเสียงกระซิบว่า
“หลันเถา เมื่อพวกมันมาถึงแล้วก็ฆ่าพวกมันทันที”
“ครับผม”
หลันเถาได้ตอบกลับด้วยเสียงกระซิบ
หลังจากผ่านไป 7-8นาที
ชายที่ถือปืนกลเบากว่า10คนก็ได้มาถึงที่นี่ พวกเขาไม่ได้ใช้ไฟฉายเพราะศัตรูนั้นอยู่ในที่กำบังและพวกเขาไม่ต้องการจะถูกลอบโจมตีอีกครั้ง
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
ร่างหลายร่างได้ปรากฏอยู่ข้างๆกับพวกเขาอย่างเงียบๆ หลังจากที่มีดสั้นได้แทงทะลุตัวพวกเขาและขณะที่กำลังจะส่งเสียงร้องออกมาก็ได้ถูกโจมตีอีกครั้ง
ผ่านไป5-6วินาที โจรสลัดทั้ง10คนเองก็ไม่มีโอกาสแม้แต่จะยิงด้วยซ้ำ พวกเขาถูกฆ่าทั้งหมดพร้อมกับอาวุธปืนที่ถูกชิงไป
ถังซิ่วเตะซากศพของพวกเขาก่อนที่จะมองไปทางคฤหาสน์ จากการคำนวณของหลันเถาแล้วนั้นจำนวนของโจรสลัดน่าจะเหลือต่ำกว่า100แล้ว ตอนนี้พวกเขาก็ฆ่าไปอีก 10ดังนั้นจำนวนของพวกมันก็จะต้องลดลงอย่างแน่นอน
ทันใดนั้น
โม่อาเหวินและโม่อาหวูก็ได้กลับมาที่นี่พร้อมกับแบกอาวุธมามากมาย พวกเขาปาดเลือดที่เลอะอยู่บนใบหน้าก่อนที่จะพูดว่า
“บอสครับ เมื่อกี้นี้เราได้พบกับกลุ่มโจรสลัดอีก10คนและเราก็จัดการกับพวกมันก่อนที่จะเอาอาวุธเหล่านี้มา เราจะบุกเข้าไปเลยไหมครับ ?”
ถังซิ่วได้แสดงรอยยิ้มที่มีความสุขออกมาก่อนที่เขาจะส่ายศีรษะแล้วพูดว่า
“ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนไป ตอนนี้เราอยู่ในที่มืดส่วนศัตรูอยู่ในที่แจ้ง เราแค่ต้องเฝ้าสังเกตคฤหาสน์ต่อไปเท่านั้น เมื่อมีใครเดินออกมาอีกเราก็ฆ่าพวกมันซะ เราจะต้องทำให้พวกมันรู้จักกับความกลัว”
โม่อาเหวินเองก็ได้พูดออกมาว่า
“จะให้ผมกับอาหวูแอบลักลอบเข้าไปฆ่าพวกมันไหมครับ ?”
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“ไม่มีปัญหา ฉันเองก็จะแอบเข้าไปฆ่าพวกมันอยู่เหมือนกัน หลันเถา นายรับผิดชอบเกี่ยวกับการเฝ้าสังเกตการณ์พวกมันแล้วกัน ทำได้ไหม ?”
หลังเถาเองก็ได้ฝืนยิ้มออกมาก่อนที่จะพูดว่า
“คฤหาสน์นี้มันใหญ่เกินไป ช่องทางที่จะแอบออกมานั้นก็มีมากมาย เราจะทำให้ดีที่สุด”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“ใจเย็นน่า พวกมันไม่กล้าบุ่มบ่ามออกมาหรอก แม้ว่าจะออกมาจริงก็จะต้องออกมาเยอะอย่างแน่นอน”
หลัยเถาได้ตอบกลับไปว่า
“ไม่มีปัญหาครับ เราทั้ง12คนเองก็จะปกป้องที่ตรงนี้ไว้ ไม่ว่าจะเป็นเส้นทางเล็กหรือใหญ่ก็ต้องไปขวางเอาไว้ให้หมด”
ภายในคฤหาสน์
อินเกรนกำลังถือปืนกลเบาเอาไว้ในมือพร้อมกับนั่งอยู่ในห้องโถง ที่ฝ่าเท้าของเขามีศพผู้ชายที่นอนจมกองเลือดอยู่7-8คนซึ่งพวกเขาเป็นตัวประกันที่จับมาได้ก่อนหน้านี้ เขาจำเป็นต้องฆ่าคนเพื่อระงับความกลัว
ก่อนหน้านี้ได้มีโจรสลัดอยู่มากกว่า242คนแต่ตอนนี้กลับเหลือเพียงแค่96คนเท่านั้น ฝ่ายตรงข้ามเองก็มีไม่กี่คนเหมือนกัน
ผู้เชี่ยวชาญ !
ผู้แข็งแกร่ง !
อินเกรนเองก็เป็นถึงไพ่ตายของกองกำลังทางน้ำของสหรัฐฯ เพราะเขาเองนั้นมีปัญหากับคนอื่นภายในกองทัพจึงเผลอฆ่าคนไปดังนั้นจึงได้หนีออกมาจากกองทัพ หลังจากที่หนีหัวซุกหัวซุนมาหลายปีก็ได้ดอฟกี้เป็นผู้คุ้มครอง
อย่างไรก็ตามอินเกรนก็ไม่เคยเห็นพวกที่แข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้แม้ว่าจะเป็นตอนที่ยังอยู่ในหน่วยเองก็ตาม ต่อให้เอาคนที่แข็งแกร่งที่สุดมาก็ไม่สามารถเทียบกับคนพวกนี้ได้เลย
“หัวหน้าสอง ฮูตูหัวหน้า3นั้นได้ส่งทีมออกค้นหาไป2หน่วยรวมกันแล้วได้20คน พวกเขายังไม่ได้กลับมาเลยหรือว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้น ?”
ชายรูปร่างสูงพร้อมกับหน้าตาที่น่าเกลียดเองก็ได้เดินเข้ามา ที่หน้าอกของเขานั้นมีกระสุนสำรองอยู่มากมายพร้อมกับปืนกลเบาที่อยู่ในมือ
อินเกรนเองก็ได้กระโดดขึ้นจากโซฟาทันทีพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยจิตสังหาร เขาได้คำรามออกมาว่า
“แกบอกว่า.....ฮูตูส่งพี่น้องของเราออกไปกว่า20คนเพื่อไปค้นหาศัตรูงั้นหรอ ?”
“ชะ.....ใช่ครับ”
ชายรูปร่างกำยำเองก็ได้มีท่าทางเปลี่ยนไปพร้อมกับรีบตอบกลับทันที
อินเกรนได้คำรามออกมาด้วยความโกรธว่า
“พวกเขาออกไปนานแค่ไหนแล้ว ?”
ชายคนนั้นเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ประมาณ1ชั่วโมงครับ”
อินเกรนก็ได้ปล่อยมือจากชายคนนั้นพร้อมกับท่าทางที่ซีดเผือด หัวใจของเขารู้สึกเย็นวาบ เขาได้ผ่านการฝึกมามากและไปทำภารกิจลับในหลายๆประเทศ ใช้ชีวิตอยู่ในห่าของกระสุน เขาเข้าใจดีว่า......อะไรคือผู้เชี่ยวชาญ
ศัตรูพวกนี้ !
แข็งแกร่งอย่างมาก !
คน20คนที่ส่งออกไปนั้นต้องตายแล้วอย่างแน่นอน
อินเกรนเองก็ได้ถามออกมาด้วยความโกรธว่า
“ฮูตูอยู่ที่ไหน ?”
ชายรูปร่างกำยำเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“หัวหน้าสามกำลังวางกองกำลังอยู่ด้านนอกครับ เขากำลังให้พี่น้องของเราประจำตามจุดต่างๆเพื่อจะได้ตอบโต้ทันทีที่ศัตรูปรากฏตัวออกมา”
อินเกรนได้กำหมัดของเขาแน่นก่อนที่จะวิ่งออกจากห้องโถงไป เมื่อเขาพบกับฮูตูแล้วก็ไม่ได้พูดอะไรแม้แต่น้อย เขากระชากหัวของฮูตูพร้อมกับบังคับให้เขาคุกเข่าลงแล้วเตะไปที่เขาจนกลิ้งลงไปนอนกับพื้น
อินเกรนเองก็ได้เตะไปที่ฮูตูหลายครั้งก่อนที่จะตะโกนออกมาว่า
“แก ไอ้เวรเอ้ย อย่าบอกนะว่าแกไม่รู้ถึงความแข็งแกร่งของศัตรูเรา ? คนกว่า200ของเราถูกฆ่าตายไปกว่าครึ่งโดยคนไม่กี่คนเท่านั้น แกเคยเห็นคนแบบพวกมันงั้นหรอ ?”
“แกกล้าส่งคนออกไปถึง20คนโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากฉันงั้นหรอ แกรู้ไหมว่าแกส่งพวกเขาออกไปตาย ฉันรับประกันได้เลยว่าพวกเขาตายหมดแล้ว จะต้องตายอยู่ไม่ไกลจากคฤหาสน์อย่างแน่นอน”
“แกไอหมูโง่ แกไม่รู้แม้กระทั่งกลยุทธ์ง่ายๆ เพราะแกคนเดียวเลยถึงทำให้พี่น้องเขาเราต้องลดลงไปอีก นับตั้งแต่วันนี้แกไม่ใช่หัวหน้าสามอีกแล้ว”
“พวกแกทั้งหมดจงฟังนะ นับจากนี้เป็นต้นไปไม่ต้องไปฟังคำสั่งจากไอ้โง่นี่อีกต่อไปนอกเสียจากว่าพวกแกอยากจะให้เขาส่งไปตาย”
“ได้ยินไหม ?”
โจรสลัดที่อยู่ใกล้ๆเองก็ได้มองไปที่ฮูตูที่กำลังนอนกลิ้งไปมาพร้อมกับอินเกรนที่ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
“รับทราบ !”
อินเกรนเองก็ได้กระชากตัวของฮูตูขึ้นมาก่อนที่จะพูดว่า
“หากว่าแกไม่ใช่นักแม่นปืนคนเดียวของกลุ่มเรา หรือเรื่องที่แกซื่อสัตย์กับฉันแล้วล่ะก็ ฉันล่ะอยากจะยิงแกทิ้งซะจริงๆ จำไว้ว่านับจากนี้แกจะต้องอยู่ข้างฉันตลอด”
“ครับ !”
ฮูตูนั้นรู้ดีว่าอินเกรนแข็งแกร่งเป็นอย่างมาก รู้ว่าเขาโหดเหี้ยมและไร้ความปราณี ในใจของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกโกรธแค้นแต่ก็ยังคงแสดงสีหน้าที่เคารพออกมา
อินเกรนได้โยนฮูตูออกไปก่อนที่จะพูดว่า
“ให้ทุกคนถอนตัวออกจากคฤหาสน์ เก็บของทั้งหมด เราไม่สามารถอยู่ที่เกาะนี้ได้อีกแล้วไม่เช่นนั้นเราจะต้องถูกพวกมันทั้งหมดฆ่าอย่างแน่นอน”
“หัวหน้าสอง ความหมายของคุณคือ.......เราจะหนี ?”
โจรสลัดธรรมดาๆเองก็ได้ถามออกมาอย่างดัง
อินเกรนได้ตอบกลับด้วยเสียงโทนต่ำว่า
“แม้ว่าการหนีนั้นจะนับเป็นเรื่องที่น่าอับอายแต่ความจริงมันก็เป็นเช่นนั้น ฝ่ายตรงข้ามแข็งแกร่งเกินไป ฉันเคยประจำการอยู่ในหน่วยพิเศษทางน้ำของสหรัฐฯซึ่งได้ต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งจากหลายๆประเทศมามากมายดังนั้นฉันจึงเข้าใจความแข็งแกร่งของศัตรูเราดี แม้ว่าพวกมันจะมีไม่เยอะแต่พวกมันเป็นคนที่แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่ฉันเคยพบเจอ หากว่าไม่หนีเราก็จะตายอยู่ที่นี่โดยการซุ่มโจมตีจากพวกมัน พวกแก.......อยากจะรอความตายอยู่ที่นี่ ?”
“ไม่อยากครับ !”
โจรสลัดที่เหลืออยู่ก็ได้ตะโกนออกมาอย่างดัง
อินเกรนก็ได้ตะโกนออกมาอย่างดังว่า
“ในเมื่อไม่อยากตายก็หนีไปจากที่นี่ให้ไกล ! เราเป็นโจรสลัดที่เจอกับศัตรูที่แข็งแกร่งก็ต้องหนีโดยทันที หากว่าเจอกับผู้อ่อนแอก็รังแกพวกมันซะดังนั้นพวกแกรีบๆไปเตรียมตัวได้แล้ว เราจะออกจาเกาะนี้กัน”
“รับทราบ !”