ตอนที่แล้วReturning From The Immortal World - 237
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปReturning From The Immortal World - 239

Returning From The Immortal World - 238


.......................................................................................................................................................................................

จังหวัดชิงเหอนั้นเป็นจังหวัดที่อยู่ห่างไกลจากเมืองสตาร์ซิตี้เกือบร้อยกิโลเมตรและมีประชากรอยู่หลายแสนคนมันเป็นจังหวัดที่มีการพัฒทางเศรษฐกิจล้าหลัง

รถ land rover ได้แล่นไปตามถนนด้วยความเร็วสูงโดยอาศัยแสงไฟจากริมทางเพื่อไปยังโรงพยาบาลของเมือง

เวลาเที่ยงคืน

รถได้ไปจอดอยู่ตรงหน้าทางเข้าของโรงพยาบาลและเมื้อหน่วยรักษาความปลอดภัยเห็นรถหรูนั้นก็ต้องตะเบ๊ะออกมาด้วยคามเคารพ

“คุณแม่ เรามาถึงแล้ว”

ถังซิ่วได้มองไปที่ซูหลิงหยุนที่ดูอ่อนล้าก่อนที่จะพูดออกมาด้วยเสียงต่ำ

ซูหลิงหยุนเองก็มองไปรอบๆพร้อมกับถามออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“เรามาถึงเร็วขนาดนี้เลยหรอ ?”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า

“เมืองนี้และสตาร์ซิตี้นั้นอยู่ห่างกันไม่ไกลนักผมสามารถขับมาที่นี่ได้ในสองชั่วโมง หากว่าถนนดีกว่านี้ผมคงจะถึงในชั่วโมงครึ่ง แม่ของโทรหาคุณป้าสองดูสิว่ายายพักอยู่ที่ห้องไหนกัน ?”

ซูหลิงหยุนที่ดูเหมือนเพิ่งตื่นนอนนั้นก็ได้หยิบโทรศัพท์ออกมาทันทีพร้อมกับโทรไปพูดคุยอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับท่าทางของเธอที่กลายเป็นน่าเกลียดพร้อมกับพูดออกมาว่า

“ยายของลูก เธอ..........เธอยังอยู่ที่ห้องผ่าตัดอยู่เลย ! ดูเหมือนว่าขาของเธอจะหัก”

“อะไรนะ ?”

ถังซิ่วมองไปที่แม่ของเขาด้วยความไม่อยากจะเชื่อ ต้องรู้ว่ามันผ่านมากว่า3-4 ชั่วโมงแล้วแต่จากที่บ้านยายมาถึงโรงพยาบาลนี่ก็ใช้เวลาไม่ถึง30นาทีอย่างแน่นอนแล้วทำไมยังอยู่ระหว่างการผ่าตัด ?

ท่าทางของถังซิ่วได้เปลี่ยนเป็นอึมครีมพร้อมพูดออกมาว่า

“เราไปกันเถอะแม่”

ซูหลิงหยุนเองก็พยักหน้าซ้ำๆก่อนที่จะเปิดประตูรถออกไปพร้อมกับวิ่งไปที่ตึกของผู้ป่วย หลังจากนั้นสองแม่ลูกก็ได้ไปถึงที่ชั้นสี่พร้อมกับพบยายของเขาที่กำลังนอนอยู่บนเตียง ข้างๆมีป้าสองและ ซูเปิ่นลูกชายของเธอรออยู่

“พี่หยุนในที่สุดเธอก็มา ตั้งแต่ตอนที่เรามาตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรักษาเลย!”

เฉินฮุยหยิงเองที่ได้เห็นซูหลิงหยุนนั้นก็ได้พูดออกมาทันที

ซูหลิงหยุนเองก็ได้ถามออกมาอย่างรวดเร็วว่า

“ฮุยหยิงมันเกิดอะไรขึ้น ? อย่าบอกนะว่าวันนี้มีคนไข้รอผ่าตัดอยู่เยอะ ?”

เฉินฮุยหยิงเองก็ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า

“ฉันกล้ารับประกันเลยว่าในห้องนั้นนอกจากหมอแล้วไม่มีผู้ป่วยแม้แต่คนเดียว พวกเขากำลังถ่วงเวลาคนจากหมู่บ้านเรานั้นได้รับบาดเจ็บถึง6คนและคนพวกนั้นเองก็บอกว่าจะเปลี่ยนโรงพยาบาลและเมื่อฟังจาก ซูเปิ่นแล้วพวกเขาเองก็โดนถ่วงเวลาและกำลังมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลเมืองสตาร์ซิตี้”

ซูหลิงหยุนเองก็ได้พูดออกมาด้วยความไม่อยากจะเชื่อว่า

“ทำไมกัน ทำไมพวกเขาเห็นผู้ป่วยแล้วถึงไม่ดูแลกัน ? อย่าบอกนะว่ามันสายเกินไปแล้ว .......”

เฉินฮุยหยิงเองก็ได้ขัดจังหวะคำพูดของซูหลิงหยุนพร้อมกับพูดออกมาว่า

“คนที่มาสร้างปัญหาให้เรานั้นได้รับบาดเจ็บโดยพวกเราเช่นกัน ได้ยินว่าพวกเขาเป็นคนที่มีอำนาจและมั่งคั่ง ไม่ว่าจะเป็นกรมตำรวจหรือโรงพยาบาลเองก็มีคนของเขาอยู่ดังนั้นพวกเขาจึงใช้เส้นสายนั้นขัดขวางพวกเรา”

ถังซิ่วเองก็ได้พูดขัดขึ้นมาว่า

“ป้าสอง บอกผมหน่อยได้ไหมว่าทำไมคนของหมู่บ้านเราถึงได้ขัดแย้งกับเขากัน ?”

เฉินฮุยหยิงเองก็มองไปที่ถังซิ่วก่อนที่จะบีบรอยยิ้มออกมาแล้วพูดว่า

“รัฐบาลนั้นต้องการยึดพื้นที่ของหมู่บ้านเราและบอกว่าจะใช้มันทำโครงการอะไรบางอย่างและจะจ่ายค่าที่ให้สำหรับบ้านหลังละ2หมื่น ถังซิ่วเธอคิดดูสิว่าเราจะเอาเงินนั่นไปทำอะไร? เงินที่พวกเขาให้มานั้นหากมันหมดไปแล้วเราจะกินอะไรกัน ?”

ความโกรธได้ปะทุออกมาจากหัวใจของเขา

เขารู้ว่าป้าสองพูดนั้นมีเหตุผลมาก หากว่าพวกเขาไม่มีที่อยู่แล้วจะมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ?

2หมื่นหยวน ?

พื้นที่ในหมู่บ้านเองก็ขายกัน ตรม ละ2-3พันแล้ว 2หมื่นนั้นมันไม่พออย่างแน่นอนยิ่งกว่านั้นคือหลังจากที่ลงทุนไปแล้วพื้นที่นั้นต้องมีมูลค่ามากกว่า2หมื่นนั่นหลายเท่าอย่างแน่นอน บางทีอาจจะหลายร้อยเท่าเลยด้วยซ้ำ

ถังซิ่วมองไปที่หญิงชราที่นอนโอดโอยอยู่บนเตียงคนไข้พร้อมกับปล่อยจิตสังหารออกมาอย่างรุนแรง

เขาได้ข่มอารมณ์โกรธอาไว้พร้อมกับอุ้มร่างบางๆของเธอมานั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆพร้อมกับพูดกับ ซูเปิ่นว่า

“พี่เบ็นช่วยพยุงคุณยายหน่อยสิ ผมจะดูแผลของเธอหน่อย”

เฉินฮุยหยิงเองก็ได้พูดขัดออกมาว่า

“ถังซิ่วอย่าสร้างปัญหานะ ยายเธอไม่ได้รับบาดเจ็บแค่ที่ขาเท่านั้นแค่ยังถูกไอพวกระยำพวกนั้นเตะตามตัวด้วย ไม่รู้ว่าตอนนี้กระดูกเธอเคลื่อนหมดแล้วหรือเปล่า”

ถังซิ่วได้มองไปที่เธอขณะที่ส่ายศีรษะพร้อมกับมองไปที่ยายและฉีกผ้าตรงขาออก เมื่อเห็นแผลฟกช้ำดำเขียวนั้นก็ทำให้ถังซิ่วถึงกับสงสารเป็นอย่างมาก

“อ๊า...... ซิ่วน้อย ?”

ซางฉีเองก็ได้ตื่นขึ้นจากความเจ็บปวดและเมื่อเห็นหน้าของหลานของเธอก็ได้ยิ้มออกมาแล้วลูบไปที่ใบหน้าของเขา

ถังซิ่วเองก็ได้เงยหน้ามามองเธอพร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“คุณยายอดทนหน่อยนะผมจะรักษายายเอง แม่ผมก็รู้ว่าผมเป็นหมอที่เก่งมากในโรงพยาบาลเมืองสตาร์ซิตี้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซูหลิงหยุนที่ยืนอยู่ข้างๆเองก็ได้ถามออกมาด้วยความเป็นห่วงว่า

“ซิ่วน้อย ลูกจะช่วยบรรเทาอาการบาดเจ็บของยายได้ไหม ?”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วง”

เมื่อพูดจบเขาก็จับไปที่กระดูกของซางฮีและพบว่ากระดูกของเธอน่าจะแตกและมันจะเป็นเรื่องยากสำหรับหมอคนอื่นที่จะรักษามากๆเพราะยายของเขานั้นมีอายุมากแล้วและการที่กระดูกแตกหักนั้นก็เป็นเรื่องยากที่จะฟื้นฟูแต่เรื่องแค่นี้ไม่เป็นปัญหาสำหรับเขาแม้แต่น้อย

“ป้าสอง ป้ามาที่นี่ได้ไงครับ ?”

ถังซิ่วเองก็ได้ถามออกมา

เฉินฮุยหยิงเองก็ได้ตอบกลับมาว่า

“ซูเขวียนเป็นคนขับรถมาส่งพวกเรา ตอนนี้เขาได้ไปส่งคนอื่นๆที่โรงพยาบาลสตาร์ซิตี้แล้ว”

ถังซิ่วได้พยักหน้าก่อนที่มองไปรอบๆห้องนี้ เขารู้ถึงสถานการณ์ภายในห้องดีและมันเป็นอย่างที่ป้าสองของเขาพูดคือนอกจากหมอแล้วก็ไม่ได้มีใครอยู่ในห้องนั้นอีกเลย

“เราไปกันเถอะ !”

ถังซิ่วได้พยุงซางฉีแล้วพูดออกมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ซูหลิงหยุนเองก็ได้ถามออกมาว่า

“ซิ่วน้อย เราจะไปงั้นหรอ ? ลูกจะไม่รอให้ยายของลูกผ่าตัด ?”

ถังซิ่วเองก็ได้แสยะออกมาแล้วพูดว่า

“อย่าบอกนะว่าแม่ไม่เห็น ? คนที่นี่ได้ถูกซื้อไว้หมดแล้วและไม่มีทางที่จะรักษาคุณยายอย่างแน่นอน ความแค้นนี้ผมจะมาคิดบัญชีกับพวกเขาทีหลังตอนนี้เราพาคุณยายกลับบ้านไปก่อน ผมพอจะมีวิธีรักษาอยู่บ้าง”

“ลูกมีวิธีงั้นหรอ ?”

แม้ว่าซูหลิงหยุนจะรู้ว่าผู้อำนวยการโรงพยาบาลเมืองสตาร์ซิตี้ได้เชิญให้ถังซิ่วไปเป็นแพทย์ประจำของโรงพยาบาลแต่เธอเองก็ยังไม่เคยเห็นลูกชายรักษาคนไข้แม้แต่น้อยดังนั้นจึงยังรู้สึกกังวล

ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า

“มีวิธีแน่นอน ! แม่ไม่ต้องเป็นห่วง ! ผมไม่ล้อเล่นกับอาการบาดเจ็บของยายหรอก”

ซูหลิงหยุนเองก็ได้พยักหน้าก่อนที่จะมองไปที่เฉินฮุยหยิงพร้อมกับพูดว่า

“ฮุยหยิงเราไปกันเถอะ ! ในเมื่อซิ่วน้อยบอกว่าสามารถรักษาแม่ได้งั้นเราก็ไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้ว”

เฉินฮุยหยิงเองก็มองไปที่ถังซิ่วด้วยความลังเลพร้อมกับมองไปที่ซูหลิงหยุนด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น เธอรู้สึกหงุดหงิดอยู่ภายในใจเพราะเธอรู้ดีว่าถังซิ่วนั้นเป็นเพียงเด็กมัธยมเท่านั้น จะไปมีทักษะด้านการแพทย์ได้ไง ? แม้ว่าเขาจะไปเรียนมาแต่ก็ควรจะรักษาที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรอ ?

อย่างไรก็ตามในเมื่อซูหลิงหยุนบอกว่าจะกลับบ้านนั้นเธอเองก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

ถังซิ่วได้พยุงซางฉีออกจากตึกพร้อมกับเดินไปทางลานจอดรถทันที

ซูเปิ่น เองก็ได้พูดออกมาว่า

“ถังซิ่วเราต้องเดินออกไปที่นอกถนนนั้นเพื่อโบกรถ”

ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะของเราก่อนที่จะเดินไปที่ลานจอดรถแล้วให้ซูหลิงหยุนหยิบกุญแจรถออกมาก่อนที่จะสอนเธอว่ามันปลดล๊อคยังไง ทันใดนั้นประตูรถก็ได้ถูกเปิดออกพร้อมกับที่ถังซิ่วพยุงยายของเขาขึ้นไปที่ที่นั่งด้านหลังพร้อมกับพูดออกมาว่า

“แม่และป้าสองนั่งเป็นเพื่อนคุณยายส่วนพี่เบ็นมานั่งข้างคนขับ”

เฉินฮุยหยิงและ ซูเปิ่นเองที่ได้เห็นซูหลิงหยุนหยิบเอากุญแจรถออกมาจากกระเป๋าของถังซิ่วขณะที่เห็นแสงวาบของรถที่ตอบสนองกับการปลดล๊อคของเธอนั้นถึงกับทำให้แม่ลูกตื่นตระหนกเพราะรถนี้มันหรูหราเกินไปแล้ว ซูเปิ่นที่อายุ23เองก็รู้จักรถรุ่นนี้ดีเป็นอย่างมาก

“ถัง.....ถังซิ่ว รถนี่......ของนาย ?”

เมื่อได้ยินคำพุดของถังซิ่วนั้นเขาได้ก็สติคืนมาพร้อมกับถามออกมาด้วยน้ำเสียงติดๆขัดๆ

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า

“ใช่แล้ว ของผมเอง !”

ซูเปิ่นเองถึงกับกลืนน้ำลายก้อนโตพร้อมกับพูดออกมาด้วยริมฝีปากที่สั่นเครือว่า

“นี่คือ land rover ………land rover ? ฉันเคยเห็นบอสใหญ่บางคนใช้มัน เขาเป็นคนที่รวยมากและรถคนนี้เองก็มีราคาอย่างน้อยถึง1ล้านหยวนอย่างแน่นอน”

ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับอย่างราบเรียบว่า

“ช่างเรื่องรถของผมก่อนเถอะ เรารีบกลับไปที่บ้านกันได้แล้ว”

ซูเปิ่นเองก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเปิดประตูรถออกพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ที่นุ่มนิ่มเหมือนกับอยู่ในความฝันอย่างแท้จริงเพราะตลอดชีวิตนี้เขาไม่เคยคิดเลยว่าจะได้นั่งบนรถที่หรูหราขนาดนี้แม้กระทั่งตอนนี้เขาเองยังไม่รู้เลยว่าควรวางขาไว้ตรงไหนดี

ถังซิ่วได้สตาร์ทรถของเขาพร้อมกับขับไปยังเมืองซ่งหลูซึ่งเป็นบ้านของตระกูลซูและมันก็ไม่ได้ห่างไกลจากที่นี่นัก ใช้เวลาเพียงไม่กี่สิบนาทีแต่อย่างไรก็ตามเพราะถนนนั้นไม่ค่อยจะดีสักเท่าไหร่ถังซิ่วกลัวว่ามันจะทำให้ข้อต่อของยายเคลื่อนที่จึงขับรถอย่างช้าๆ

หมู่บ้านโป้วจูเป็นบ้านที่ซางฉีอาศัยอยู่และที่นี่ก็เป็นที่ของตระกูลซูมาหลายชั่วอายุคน แทบจะทั้งหมู่บ้านนี้นอกจากลูกสะใภ้แล้วก็นามสกุลซูทั้งหมด พวกเขาอยู่กันด้วยความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้น

“กลับไปรอที่ห้องของคุณยายก่อน ผมยังมีบางสิ่งที่ต้องไปเตรียม”

ถังซิ่งเองก็ได้พูดออกมา

ซูหลิงหยุนได้ถามออกมาด้วยความสงสัยว่า

“ซิ่วน้อย ลูกต้องเตรียมอะไรงั้นหรอ ? ลูกบอกแม่มาสิแล้วแม่จะไปหามาให้เอง”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด