Returning From The Immortal World - 237
.......................................................................................................................................................................................
หลังจากนั้นไม่กี่วันถังซิ่วเองก็ได้ตรวจคนไข้ที่โรงพยาบาลจีนเหมือนเดิมและจำนวนของผู้ป่วยนั้นก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆในแต่ละวันดังนั้นมันจึงทำให้ชื่อเสียงของเขาก็แพร่สะพัดไปอย่างรวดเร็วและไม่ใช่แค่ในเมืองนี้เท่านั้น ผู้ป่วยจากทั่วทั้งประเทศเองก็ได้เดินทางมาหาเขา
ยิ่งไปกว่านั้นคือผลงานการรักษาของถังซิ่วนั้นได้เป็นที่จับตาของวงการแพทย์ดังนั้นผู้อำนวยการของโรงพยาบาลในเมืองเซี่ยงไฮ้และเมืองหลวงเองก็โทรมาถามหลี่ฮงจี้เกี่ยวกับสถานการณ์ของถังซิ่ว
ช่วงค่ำถังซิ่วก็ได้ออกจากโรงพยาบาลไปและเห็นว่าหลงเจิ้งหยูกำลังยืนกอดอกอยู่ที่หน้ารถของเขา
“มาได้ไง ?”
ถังซิ่วได้ถามออกมาด้วยความสงสัย
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้พูดออกมาด้วยรอยยิ้มหลังจากที่ปิดประตูรถว่า
“พรุ่งนี้เป็นวันที่ผลคะแนนของการทดสอบจะออกและฉันจึงได้มาฉลองกับนายก่อนไง ! ได้ยินมาว่าตั้งแต่นายมาที่นี่5-6วันนี้ก็ได้รับใบเชิดชูเกียรติมาเป็นร้อยแล้วงั้นหรอ ?”
ถังซิ่วเองก็ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า
“ใช่ อย่างไรก็ตามมันเป็นแค่สิ่งแทนคำขอบคุณของผู้ป่วยเท่านั้นดังนั้นจึงได้เอามันไปให้หลี่ฮงจี้แล้วเขาอยากจะจัดการอย่างไรก็แล้วแต่เขา”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ยกนิ้วโป้งขึ้นมาพร้อมกับชื่นชมว่า
“หากว่าจะให้พูดตรงๆฉันคงต้องขอขอบคุณน้องชายที่ไม่มีอะไรดีของฉันที่ทำให้ได้พบกับนาย ไปกันเถอะห้องอาหารหลงระดับสูงสุดได้ถูกเตรียมเอาไว้แล้ว จริงสิ ใบเต่าและชูยี่เองก็อยู่ด้วยนะ หากว่าไม่เมาก็ห้ามกลับเด็ดขาด”
ถังซิ่วเองก็กำลังจะเดินไปที่ที่นั่งข้างคนขับนั้นก็ได้ถูกหยุดโดยหลงเจิ้งหยูก่อนที่เขาจะยื่นเอกสารให้ถังซิ่วพร้อมพูดว่า
“วันนี้นายขับ ฉันเองก็อยากจะสัมผัสความสามารถในการขับของนาย”
ถังซิ่วได้ตอบกลับไปด้วยความสับสนว่า
“ฉันยังไม่ได้ใบขับขี่เลยจะให้ฉันขับได้อย่างไร ?”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“ลองเปิดแฟ้มนั่นดูสิ !”
ถังซิ่วเองก็ได้เปิดมันทันทีพร้อมกับพบเอกสารและใบขับขี่ของเขาและยังมีกุญแจอีกสองดอก ถังซิ่วได้หยิบมันขึ้นมาแล้วถามว่า
“นี่อะไร ?”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“บ้านก็ให้แล้ว เอารถไปอีกซักคันจะเป็นอะไรไป ? อย่างไรก็ตามฉันไม่รู้ว่านายชอบรถอะไรดังนั้นจึงได้ให้รถที่โอหยางลูลู่ชอบจะได้เป็นรถคู่รักอย่างไรล่ะ”
“land rover ?”
ถังซิ่วได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจ
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“ดูเหมือนว่านายจะเข้าใจเธอดีจริงๆเลยนะ อ่อใช่มันมีสีขาวเหมือนกันด้วยนะ !เอาล่ะตอนนี้รถของนายจอดอยู่ที่จอดรถชั้นใต้ดินของห้องอาหารหลง”
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับด้วยท่าทางที่ไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีว่า
“นายกำลังจะเป็นพ่อสื่องั้นหรอ ฉันและโอหยางลูลู่นั้นยังเป็นเด็กใสซื่อเท่านั้นอย่างไรก็ตามฉันชอบรถนั่นมาก ในเมื่อนายซื้อรถให้ฉันแล้วงั้นวันนี้ฉันจะเลี้ยงเอง !”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า
“นายน้อยถังกำลังจะถูกขูดเลือด งั้นฉันก็ขอไม่เกรงใจล่ะนะ”
ถังซิ่วที่นั่งอยู่ตรงที่นั่งคนขับนั้นก็ได้ปรับตัวเข้ากับระบบการทำงานของรถคันนี้พร้อมกับขับมันออกไป ก่อนหน้านี้เขาเองก็ยังไม่ค่อยชินกับถนนนักแต่พอผ่านไปไม่กี่นาทีเขาก็เริ่มที่จะปรับตัวได้
เขาได้ขับตามกฎจราจรจนไปถึงที่ลานจอดรถชั้นใต้ดินของห้องอาหารหลงพร้อมกับพยักหน้าแล้วพูดว่า
“รถที่ดี มันดีกว่ารถที่ฝึกขับเยอะเลย !”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“นายชอบรถ<a href=”https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fcardesignnews.com%2Fmedia%2F13682377%2Fpmb1.jpg&h=ATOVK-ysZCktJrypuOTXVvLbP7XMcnbURfvbY40g8eRIt0WsfCED7C5-nboPipD1qofw0uMsgjHuwIgmpCzEmAoxIdaXXJWz-diDTd9ZiQ1Dn79cVAFxv1o947ZEIDvaPXvBGikzqvznxw" target="_blank" rel="noopener noreferrer"> masarati birdcage</a> ของฉันงั้นหรอ ? ฉันให้เลยเอาไหม ? ”
ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ช่างมันเถอะ ! รถของนายมันกลิ่นตุๆ”
“กลิ่นตุๆ ?”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ถามออกมาด้วยความสับสนว่า
“มันจะไปมีกลิ่นแปลกๆได้อย่างไรกัน น้ำหอมในรถนี่มันจะดับโลกเลยนะ ขวดนึงก็เป็นแสนแล้ว นอกจากกลิ่นมันแล้วจะมีกลิ่นอื่นได้ไง ?”
ถังซิ่วเองก็ได้หยอกล้อออกมาว่า
“ใครจะรู้ล่ะว่านายได้อึ้บกันบนรถไปกี่คนแล้ว ถ้าไม่มีกลิ่นก็แปลกแล้ว ไปเถอะ พาฉันไปดูรถของฉันหน่อย !”
“ไอ้เด็กนี่”
หลงเจิ้งหยูเองก็ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีพร้อมกับลุกออกมาจากที่นั่งข้างคนขับ
ไม่นานหลังจากนั้นหลงเจิ้งหยูเองก็ได้นำถังซิ่วไปดูรถland rover คันใหม่ของเขาพร้อมพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“จะลองมันก่อนที่จะเมาไหม ?”
ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะก่อนที่จะถามออกมาว่า
“ช่างมันเถอะ ! อย่างไรก็ตามฉันว่าทะเบียนรถมันดีไปไหม ? ตองหกนี้มันฟรี ?”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า
“รถนี่ได้ถูกซื้อด้วยบัตรของนายดังนั้นมันถือเป็นเลขทะเบียนของนายแล้ว ฉันคิดว่าตองหกนั้นดีและมันไม่มีค่าใช้จ่าย”
ถังซิ่วได้ส่ายศีรษะของเขาพร้อมกับพูดว่า
“ไปดื่มกันเถอะแล้วเจ้าสองคนนั่นมาที่เมืองนี้ทำไม ? หรือเรื่องนั่นเสร็จแล้ว ?”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้พูดขณะที่กำลังเดินว่า
“แน่นอนว่าเสร็จแล้ว ทรัพย์สินจำนวน90%ของตระกูลซางนั้นได้ถูกแบ่งกันในหมู่เราแล้วส่วน10ที่เหลือนั้นได้ถูกจัดการโดยธนาคารและคนที่เกี่ยวข้อง ตระกูลใบและตระกูลชูที่มาเข้าร่วมทีหลังนั้นไม่ได้รับผลประโยชน์ไปเยอะ เจ้าสองคนนั้นมาที่นี้เพื่อจะลงทุนโครงการใหญ่บางอย่างที่เมืองนี้ พวกเขากำลังรอคนที่เกี่ยวข้องเพื่อแบ่งหุ้นกัน”
ถังซิ่วเองก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“แม้ว่าใบเต่าและชูยี่จะเป็นลูกหลานของคนตระกูลใหญ่ก็ตามแต่ไม่ได้มีนิสัยเหมือนเพลย์บอยไปวันๆ นี่เป็นสิ่งที่ฉันชอบมากโดยเฉพาะชูยี่ เขาเป็นคนที่มีเหตุผลและชาญฉลาด อ่อใช่ หากว่านายไม่บอกฉันจะต้องลืมไปแล้วแน่เลยว่าฉันยังติดเงินเขาอยู่ !”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ถามออกมาด้วยความสับสนว่า
“นายไปติดเงินเขางั้นหรอ ? ตอนไหนกัน ?”
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ชูยี่นั้นได้ส่งสมุนไพรมาให้และฉันเองก็ยังไม่ได้จ่ายเงิน ช่างมันเถอะเราค่อยพูดเรื่องนี้กัน รอให้เงินฉันมาก่อนแล้วฉันจะให้เขาทีหลังยังไงเขาก็เป็นคนรวยที่ไม่ขาดเงินอยู่แล้ว”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า
“ที่นายพูดก็ถูก อย่างไรก็ตามดูเหมือนว่านายจะขาดเงินจริงๆสินะ ? ไม่กี่วันก่อนฉันเพิ่งไปเจอกับคังเซี่ยนมาและพบว่านายให้เธอโอนเงินไปให้นิ”
ไม่กี่วันก่อน ?
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับทันทีว่า
“นายหมายถึง20ล้านนั่นหรอ ?”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้พยักหน้าพร้อมตอบว่า
“ใช่แล้ว !”
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ฉันต้องซื้อของบางอย่างและต้องการเงิน20ล้านเพราะฉันเองก็มีเงินติดตัวอยู่ไม่กี่ล้าน เห้อ ฉันนี่มันจนแท้ จนอย่างน่าอนาถ นายน้อยหลงจ้าขอเงินหน่อยสิ ไม่มากหรอกขอแค่1-2พันล้านก็พอแล้ว ขนหน้าแข้งของนายคงไม่ร่วงหรอกจริงไหม”
“ไปตายซะ !”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้หลอกล้ออกมา
เมื่อไปถึงห้องอาหารแล้วพวกเขาก็ได้ดื่มด้วยกันอยู่นาน
“ริ้งงงงงง ริ้งงงงงงง ริ้งงงงงงงง”
ถังซิ่วที่กระเพาะเต็มไปด้วยไวน์นั้นได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเขาพร้อมกับหยิบมันขึ้นมาและเห็นว่ามันเป็นเบอร์ของแม่ เขารีบโบกมือให้คนอื่นๆก่อนที่จะเดินไปที่มุมๆหนึ่งด้านนอกพร้อมกับพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“คุณแม่ โทรหาผมมีอะไรงั้นหรอ ?”
เสียงร้องไห้ของซูหลิงหยุนได้ถูกส่งผ่านมาทางปลายสายพร้อมกับพูดว่า
“ซิ่วน้อย ลูก..........ลูกกลับมาก่อนได้ไหม? ยายของลูก........ยายของลูกได้ถูกทำร้ายจนได้รับบาดเจ็บและแม่อยากให้ลูกพาแม่ไปหาเธอ !”
คุณยาย ?
ภาพของหญิงชราได้ผุดอออกมาจากความทรงจำนับหมื่นปีของเขา ช่วงเด็กเขามักจะถูกตีเพราะเธอรักสองพี่น้องซูนั่นมากกว่าเขา
“แม่ แม่อย่างเพิ่งกระวนกระวาย อย่างแรกแม่ควรจะบอกก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น ? ไม่ใช่ว่าคุณยายอยู่ในที่ห่างไกลย่านชานเมือง ? แล้วเธอจะถูกคนอื่นทำร้ายได้อย่างไร ?”
ถังซิ่วได้ถามออกมา
ซูหลิงหยุนเองก็ได้ตอบกลับมาว่า
“แม่เองก็ไม่ค่อยจะรู้ข้อมูลที่แน่ชัดว่าใครรังแกยายของลูกและทำร้ายเธอแต่คุณป้าเป็นคนโทรมาว่ายายของลูกกำลังถูกส่งไปที่โรงพยาบาล”
ถังซิ่วเองก็ได้พูดออกมาว่า
“คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะรีบกลับไปที่วิลล่าพร้อมกับไปหายายทันที ! เชื่อผมเถอะว่าหากว่ามีผมอยู่ยายจะต้องไม่เป็นอะไรอย่างแน่นอน!”
“อื้อ”
ซูหลิงหยุนเองก็ได้ตอบตกลง
ถังซิ่วได้วางสายพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องแล้วพูดด้วยเสียงโทนต่ำว่า
“มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นดังนั้นฉันต้องไปก่อน ลงบัญชีฉันไว้แล้วกัน !”
หลงเจิ้งหยูเองก็ได้ถามออกมาด้วยความสงสัยว่า
“ถังซิ่ว เกิดอะไรขึ้น ? ต้องการให้พวกเราช่วยไหม ?”
ถังซิ่วเองก็ได้ส่ายศีรษะก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ตอนนี้ยังไม่ต้องหากว่าต้องการแล้วฉันจะติดต่อมาเอง เอาล่ะฉันต้องไปแล้ว !”
เมื่อพูดจบเขาก็ได้หยิบแฟ้มพร้อมกับเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อเขามาถึงที่จอดรถชั้นใต้ดินนั้นก็ได้ขับรถไปยังวิลล่าของเขาทันที
ขณะนี้ซูหลิงหยุนที่กำลังรอถังซิ่วอยู่ที่หน้าบ้านด้วยใบหน้าที่เป็นกังวลนั้นก็ได้มองไปยังรถที่มาจอดพร้อมกับถังซิ่วที่เดินออกมา มีนทำให้เธอถามออกมาด้วยความประหลาดใจว่า
“รถ ? ลูกไปเอารถมาจากไหน ? แล้วลูกไปเรียนวิธีขับมาตอนไหนกัน ?”
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ผมได้เข้าเรียนที่โรงเรียนสอนขับรถและสอบไปเมื่อไม่นานมานี้และเพิ่งได้รับใบขับขี่มาวันนี้ ส่วนเรื่องรถนั้นเพื่อนเป็นคนให้มา ! แม่ไปเอาของมาเถอะแล้วเราจะรีบกลับไปที่บ้านของยายทันที”
ซูหลิงหยุนเองก็ได้ถามออกมาว่า
“ลูก ......ลูกจะพาแม่ไป ? ลูกทำได้ ?”
ถังซิ่วเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“คุณแม่ ผมสามารถได้รับใบขับขี่แล้วก็แปลว่าผมขับรถได้อย่างแน่นอน”
ซูหลิงหยุนเองก็ได้พยักหน้าพร้อมกับพูดว่า
“แม่เองก็ได้จัดกระเปาไว้เรียบร้อยแล้ว ลูกเองก็ไปเก็บของเธอแม่คิดว่าเราน่าจะต้องอยู่ที่นั่นหลายวัน”
ถังซิ่วได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะโทรไปหาคังเซี่ยนเมื่อเธอรับสายแล้วจึงได้พูดออกมาว่า
“เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม ? มันเป็นเรื่องส่วนตัว !”
คังเซี่ยนเองก็ได้ถามออกมาว่า
“ฉันและแม่ต้องไปที่บ้านยายดังนั้นแม้ว่าหยินหยินจะมีแม่บ้านคอยดูแลแต่ฉันก็ยังไม่วางใจดังนั้นฉันอยากให้เธอมานอนที่วิลล่าของฉันเพื่อช่วยดูแลเธอแทนได้ไหม ?”
คังเซี่ยนเองก็ได้ตอบกลับไปว่า
“ไม่มีปัญหา!”
ถังซิ่วเองก็ได้แสดงความรู้สึกขอบคุณพร้อมกับรีบเข้าไปเก็บของภายในห้อง หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีเขาก็ได้นำเสื้อผ้ามาหลายชุดและขับรถพาแม่ของเขาไปยังที่ห่างไกล เพราะเหตุผลที่ว่าเขาเพิ่งได้รับใบขับขี่มานั้นทำให้เขาไม่สามารถขับรถเร็วได้ดังนั้นเขาจึงได้แต่ขับตามการนำทางของ gps เท่านั้น