Returning From The Immortal World - 82

.......................................................................................................................................................................................

เจี่ยหลุยเดาสับไพ่อย่างชำนาญจากนั้นเขาก็คว่ำไพ่สามใบและแจกไปให้ถังซิ่วและตัวเขาเอง วางไพ่ที่เหลือไว้ด้านข้างตัวเขาเองและอธิบายต่อว่า

"หลังจากเจ้ามือแจกไพ่เสร็จแล้วเขาก็จะวางสำรับไว้บนโต๊ะด้านหน้าของเขา ฉันเคยได้ยินมาว่าปรมาจารย์นักพนันสามารถฉกไพ่ด้วยมือของเขาด้วยความเร็วดั่งฟ้าผ่าและเอาใบที่เขาต้องการออกมาแต่ไพ่ใบเดิมของเขาก็ถูกทิ้งไว้ในกองไพ่ อย่างไรก็ตามนักพนันที่สามารถทำเช่นนี้ได้นั้นคือคนที่มีระดับเทพนักพนันเท่านั้น การดำรงอยู่ของเทพนักพนันเหล่านั้นมีอยู่ในคาสิโนที่ลาสเวกัส "

ทันใดนั้นเจี่ยหลุยเดาตบหน้าผากของเขาและพูดด้วยความทุกข์ใจว่า

"อ๊ะฉันลืมจุดสำคัญไปได้ไงนั่นคือการจดจำและคำนวณไพ่ คุณต้องสังเกตมือของเจ้ามือบ่อยๆ ตามจังหวะของเขาและจดจำพวกเขาและคำนวณตำแหน่งของไพ่โดยเฉพาะเมื่อไพ่ถูกตัด คุณต้องรู้ให้ได้อย่างแน่ชัด "

ถังซิ่วแตะไปที่ไพ่สามใบตามคำอธิบายของเจี่ยหลุยเดาเขาก็ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขาเห็นแต้มของไพ่ขณะที่เขาเห็นว่าเจี่ยหลุยเดา เพิ่งสลับไพ่ลงไปในกองด้วยความเร็วดั่งสายฟ้าฟาด

"มันถูกแทนที่ด้วยไพ่ที่แต้มต่ำกว่า?"

ถังซิ่วแอบถอนหายใจ

ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าไม่เพียงแต่เขาจะต้องระวังตัวขณะที่เจี่ยหลุยเดาสับไพ่แต่เขาก็ต้องจดจำแต้มและตำแหน่งของไพ่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจี่ยหลุยเดาจะยังไม่รู้ว่าถังซิ่วได้แอบสลับไพ่ของเขาขณะที่เขาเอาไพ่ใบอื่นออกมาและเปลี่ยนอีกครั้งทันที

"4 โพดำ, 5โพแดง, 6โพแดง?"

ถังซิ่วเปิดไพ่ออกมา

"และคุณหละ?"

เจี่ยหลุยเดากล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

"โชคของคุณดีนะ ฉัน ... "

ขณะที่เขากำลังพูดอยู่มือของเขาก็ขยับอย่างรวดเร็วมากเพื่อจะกวาดกองไพ่ด้านหน้าของเขาแต่ถังซิ่วได้คว้าข้อมือเขาไว้อย่างรวดเร็ว นั้นทำให้เขาไม่สามารถสลับไพ่ได้

"นายไม่มีทางใช้เทคนิคมือไวต่อหน้าฉันได้ "

ท่าทางของเจี่ยหลุยเดาแข็งทื่อขณะที่เขาตกตะลึง เขาเหลือบไปที่มือของถังซิ่วด้วยท่าทางที่ไม่เชื่อ ปากของเขากระตุกขณะที่เขาเปิดเผยรอยยิ้มที่ขมขื่น,

"พระเจ้าช่วย ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าดวงตาของคุณจะเร็วขนาดนี้แต่มือของคุณกลับเร็วยิ่งกว่า!ฉันมีมือที่รวดเร็วมากเนื่องจากพรสวรรค์ของฉันและการฝึกฝนตลอดหลายทศวรรษที่ผ่านมา แต่คุณ ... "

ถังซิ่วตอบเบาๆว่า

"ฉันเป็นผู้ฝึกวิทยายุทธ ฉันต้องระมัดระวังและตื่นตัวอยู่ในสภาพแวดล้อมของฉันเสมอ กำปั้นของฉันไฟเหมือนสายฟ้าและข้อมือของฉันเร็วเหมือนแสง เว้นเสียแต่ว่าจะมีความเร็วที่มากกว่าฉันถึงจะสามารถโกงฉันได้ "

เจี่ยหลุยเดาดีใจเป็นอย่างมาก

“มหัศจรรย์! พึ่ถังฉันไม่เคยคิดเลยว่าคุณเป็นผู้ฝึกวิทยายุทธหลังจากที่ได้สอนคุณและได้เห็นทักษะการเรียนรู้ในวันนี้แล้วฉันก็สามารถสบายใจได้แล้ว ถ้าพูดตรงๆแล้วเป็นความสูญเสียครั้งใหญ่ของโลกการพนันเนื่องจากคุณไม่ต้องการเป็นนักพนันมืออาชีพ ฉันสามารถรับรองได้เลยว่าหากคุณตั้งใจฝึกฝนอาจใช้เวลาเพียงแค่3-5ปีคุณก็จะสามารถยืนอยู่บนจุดสูงสุดของเหล่านักพนันได้อย่างแน่นอน”

สุดยอดปรมาจารย์นักพนัน?

ถังซิ่วรู้สึกเย้ยหยันในหัวใจของเขา ถ้าเขาไม่มีอะไรจะต้องทำเขาก็อาจจะทุ่มทุกอย่างให้กับการเป็นสุดยอดปรมาจารย์นักพนันก็ได้แต่อย่าว่าแต่เรื่องที่เขาไม่มีความสนใจในด้านนี้เลยสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือการบ่มเพาะและเพิ่มกำลังของเขา จากนั้นก็กลับไปที่ดินแดนแห่งนิรันดร์ ตอนนี้เขากำลังแข่งกับเวลาและไม่สามารถที่จะเสียมันไปได้

“เอิ๊กกกก ...”

ท้องของเจี่ยหลุยเดาส่งเสียงร้องออกมา

ถังซิ่วยิ้มอย่างไม่แยแสและพูดว่า

"มันดึกแล้วออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันเถอะ! ฉันได้จดจำเทคนิคการพนันทุกอย่างที่นายสอนมาแล้วและฉันจะฝึกอีกครั้งในภายหลัง"

จิตวิญญาณของเจี่ยหลุยเดานั้นได้ถูกใช้ไปทั้งหมดในการสอนการพนันนี้ตลอดทั้งวันและมันถึงจุดที่ทำให้จิตใจของเขาเครียดและอ่อนล้า หลังจากที่ได้สอนเทคนิคการพนันแก่ถังซิ่วแล้วเขาค้นพบว่าตัวของถังซิ่วเองนั้นมีของขวัญจากธรรมชาติที่สามารถซึมซับความรู้ที่เขาได้รับอย่างง่ายดายความรู้สึกเหน็ดเหนื่อยและเครียดของเขาได้หายไปในทันทีและถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกยินดีแทน เขารีบตกลงกับคำแนะนำของถังซิ่ง

"พี่ถังลูกศิษย์ของฉันน่าจะไปจองห้องอาหารส่วนตัวเอาไว้แล้ว เราไปกันเถอะ!"

หลังจากออกจากห้อง,ลูกศิษย์คนแรกของกงดาหลงได้รออยู่นอกประตูแล้ว เมื่อเห็นทั้งสองคนออกมาเขาก็ทักทายอย่างสุภาพว่า

"อาจารย์,ปรมาจารย์ถังผมได้จองที่นั่งไว้ในห้องอาหารร้อยงานฉลองไว้แล้วและศิษย์น้องที่เหลือก็ได้รออยู่ที่นั่นหมดแล้ว "

"ดี!"

เจี่ยหลุยเดาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจเขามองไปที่ถังซิ่วและกล่าวอย่างรวดเร็วว่า

"พี่ถัง,ห้องอาหารร้อยงานฉลองนี้เป็นร้านอาหารพิเศษบนเกาะจิงเหมินนี้มากและเป็นร้านอาหารที่หรูหรามากไม่มีใครสามารถเข้าไปได้หากไม่ได้เป็นสมาชิกของทางร้าน "

"ฮึ่ม"

ถังซิ่วไม่ได้พยักหน้าให้เขาไม่มีความรู้สึกที่ดีสำหรับผู้ที่ไล่ตามสถานะและตัวตนเพียงแค่ร้านอาหารที่หรูหราหรือคลับเฮ้าส์เพราะทุกอย่างที่เขารู้นั้นดูเหมือนว่ายุคนี้จะสนับสนุนคำขวัญที่ว่า

"ทุกคนนั้นเท่าเทียมกันในการสร้างสังคมที่กลมกลืน"

อย่างไรก็ตามข้อจำกัดที่ว่าคนประเภทใดถึงสามารถเข้าได้นั้นเป็นเพียงการแบ่งชนชั้นกันเท่านั้น ทว่าหากเป็นโลกในการบ่มเพาะพลังซึ่งทุกคนพยายามที่จะไต่ไปถึงระดับนิรันด์นั้น ถังซิ่วอาจเคยชินกับมันแต่กับยุคปัจจุบันนั้นมันทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองเป็น 'คนหน้าซื่อใจคด'

นั่งรถMercedesBenzผ่านเมืองที่เต็มไปด้วยความสุขและกำลังคึกคักอยู่นั้นรถได้เปลี่ยนทิศทางอย่างรวดเร็วขณะที่เข้าสู่ภูมิทัศน์ที่เขียวชอุ่มที่อยู่ทั้งสองข้างทางขณะที่มีไฟถนนสีเหลืองจางๆอยู่ใกล้กับรถ บางครั้งรถตำรวจก็ได้ลาดตระเวนรักษาความปลอดภัยและเดินผ่านไปผ่านมาอย่างเงียบๆ

ขณะที่คลื่นจากมหาสมุทรค่อยๆเปล่งเสียงออกมาราวกับว่ามันกำลังไหลลงมาจากขอบฟ้าพร้อมกับการที่รถกำลังเคลื่อนที่ เสียงนั้นเริ่มชัดเจนมากขึ้นและในที่สุดกลุ่มดาวก็เปล่งส่องแสงระยิบระยับ

"ฮะ?"

หลังจากที่ได้สังเกตเห็นแสงเหล่านั้นแล้วหัวใจของถังซิ่วก็สั่นขณะที่เขาตะโกนด้วยความไม่ตั้งใจว่า

"ค่ายกลน้ำปิดกั้นมังกร!"

เจี่ยหลุยเดาที่อยู่ข้างกายของเขาตอบโต้ด้วยการแสดงออกที่สับสน

"พี่ถัง,สิ่งที่คุณพูดคือ?"

ถังซิ่วหายใจลึกๆอย่างแทบจะไม่สามารถควบคุมการหายใจของตัวเองได้เขาหันกลับมาและมองไปที่เจี่ยหลุยเดาพร้อมถามว่า

"นายรู้เรื่องห้องอาหารร้อยงานฉลองนี้แค่ไหนกัน?"

เจี่ยหลุยเดาได้ส่ายหัวแล้วบอกว่า

“ฉันรู้เกี่ยวกับมันน้อยมาก เจ้าของร้านอาหารแห่งนี้เป็นเหมือนมังกรที่หัวและหางไม่สามารถมองเห็นได้ ว่ากันตามข่าวลือแล้วตอนที่เกาะจิงเหมินนี้ได้ถูกพัฒนา ห้องอาหารนี้ก็ได้อยู่ที่นี่แต่แรกแล้วและขนาดของมันก็ขยายขึ้นตามกาลเวลาแต่มีบางสิ่งบางอย่างที่ฉันรู้อย่างเฉพาะเจาะจง”

ถังซิ่วถามอย่างรวดเร็วว่า

“อะไรคือสิ่งที่นายรู้นั่นหละ ?”

เจี่ยหลุยเดาพูดด้วยเสียงเบาๆว่า

“แม้ว่าห้องอาหารนี้จะมีค่าอาหารที่แพงมากพร้อมไวน์ชั้นเลิศและผู้คนมักจะแห่กันไปที่นั่น นอกจากคนที่มีความมั่งคั่งที่จะมาที่นี้ก็ยังมีอีกประเภทหนึ่งเช่นกัน......นั้นก็คือผู้ฝึกวิทยายุทธ”

“ผู้คนจากโลกแห่งฝู้ฝึกวิทยายุทธ?”

ถังซิ่วค่อนข้างจะแปลกใจเมื่อได้ยินคำพูดของเจี่ยหลุยเดา

เจี่ยหลุยเดาอธิบายเพิ่มเติมว่า

"ใช่และสิ่งที่น่าเหลือเชื่อกว่านั้นก็คือถ้าหากพวกเขาเหล่านั้นสามารถฝ่าค่ายกลพันโคจรที่ถูกวางไว้โดยเจ้าของร้านอาหารได้แล้วละก็จะสามารถกินดื่มได้ที่นั่นได้เลย

"ค่ายกลพันโคจร?"

หัวใจของถังซิ่วนั้นสั่นสะเทือนเหมือนแผ่นดินไหวขนาดใหญ่ผิวของเขาเปลี่ยนเป็นซีดเผือดเหมือนกระดาษ

ความทรงจำจากดินแดนแห่งนิรันดร์ พุ่งออกมาจากภายในจิตใจของเขาอย่างไม่สามารถควบคุมได้ ในลานฝึกการศิลปะการต่อสู้ของพระราชวัง เด็กน้อยตัวเล็กๆในชุดสีขาวก็ได้ปรากฏตัวขึ้นและเสียงของเธอนั้นก็ได้ดังอยู่ภายในใจของเขา

"ท่านอาจารย์ หยานเอ๋อได้ทำลายสถิติ3600วันในค่ายกลพันโคจรแล้ว หนูเป็นยังบ้างหละ? แต่ถึงกระนั้นท่านอาจารย์ก็ทำการกระทำที่หน้าไม่อายอย่างถึงที่สุด ท่านได้ติดตั้งทองน้อยไว้ที่จุดหยินใช่หรือไม่หละ? "

"ท่านอาจารย์ หยานเอ๋อได้ผ่านค่ายกลพันโคจรนี่แล้วดังนั้นจอนนี้หยานเอ๋อมีความสุขมากๆ ท่านอจารย์เคยบอกว่าถ้าหนูผ่านค่ายกลนี้ไปได้แสดงว่าหนูโตขึ้นแล้ว และตอนนี้หยานเอ๋อโตขึ้นแล้ว ใช่ไหม? "

"ท่านอาจารย์ หยานเอ๋อ ได้ชงน้ำหวานที่บริสุทธิ์จากดอกไม้หลายร้อยดอกและหายากท่านได้โปรดลิ้มรสมัน ... "

“อาจารย์ ...”

ร่องรอยของน้ำตาได้ไหลรินออกมาจากใบหน้าของเขา

มันผ่านมากว่า6500ปี!

กว่า6500ปี !!!!

เธอเป็นศิษย์สายตรงคนแรกของเขาที่เขาโปรดปรานที่สุด เธอได้ผจญภัยเพียงลำพังในสถานที่ที่อันตรายที่สุดในทะเลแห่งความตาย ณ ดินแดนแห่งนิรันดร์เพื่อหาจิตรวิญญาณแห่งน้ำแข็งที่อายุกว่า10,000ปีเพื่อเอาไปให้เขาหลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ยินข่าวเกี่ยวกับเธออีกเลย ความเศร้ากว่า6500ปีทำให้เขาสาบานว่าจะไม่ยอมรับศิษย์สายตรงอีกเลย

"มันเป็นไปไม่ได้! แม้ว่าฉันเป็นผู้สร้างค่ายกลพันโคจรและค่ายกลน้ำปิดกั้นมังกรแม้ว่าเธอเป็นคนเดียวที่ฉันเคยสอนค่ายกลเหล่านี้ไป แต่นี่เป็นเรื่องบังเอิญนี่เป็นเพียงเรื่องบังเอิญเท่านั้นเอง "

ถังซิ่ว ท่องประโยคนี้ซ้ำๆไว้ภายในหัวใจของเขา

หลังจากนั้นไม่นานรถMercedesBenzก็ได้จอดอยู่ที่ลานจอดรถ เจี่ยเย่ลี่ที่ได้รอคอยมานานแล้วรีบเดินออกมาข้างหน้าเพื่อเปิดประตูขณะที่เขามองถังซิ่วและพ่อของเขาออกมา

"คุณพ่อปรมาจารย์ถัง, ห้องอาหารส่วนตัวได้รับการจองไว้ล่วงหน้าแล้ว เหลือแค่การมาถึงของพวกคุณ"

เตี่ยหลุยเดาพยักหน้าช้าๆเขามองไปที่ถังซิ่วและพูดว่า

"ปรมาจารย์ถังเราไปกันเถอะ"

ถังซิ่วเงียบสักครู่ก่อนที่เขาจะตอบว่า

"บอกหมายเลขห้องส่วนตัวมา ฉันค่อนข้างเบื่อและอยากสูดอากาศอยู่ข้างนอก หลังจากนั้นฉันจะรีบไปทันที "

"นี่ ... "

เจี่ยหลุยเดาลังเลใจ

ถังซิ่วโบกมือและพูดว่า

"ไปได้แล้ว! ฉันจะไม่เป็นไร"

เจี่ยหลุยเดาพยักหน้าและพูดว่า

"ถ้าอย่างนั้นเราจะเข้าไปก่อน พี่ถังถ้ามีอะไรก็รีบโทรหาฉัน "

"โอเค!"

ถังซิ่วพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ

หลังจากที่ได้ส่งเจี่ยหลุยเดาและลูกศิษย์ของเขาไปแล้ว ถังซิ่วเดินทางผ่านเส้นทางในป่าและเดินไปรอบๆลานน้ำพุพร้อมมุ่งตรงไปยังชายฝั่ง ดวงดาวเต็มไปทั่วท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ขณะที่แสงประกายระยิบระยับเหนือผิวน้ำเนื่องจากแสงสะท้อนของประกายไฟ ด้วยสายตาที่คมกริบของเขา เขาสามารถมองเห็นรูปร่างของคนบางคนบนเรือได้อย่างเห็นได้ชัดเจนเขาส่งความรู้สึกที่ท้อแท้กับความเหงาและเต็มไปด้วยความโดดเดี่ยวออกมา

ถังซิ่วหายใจลึกๆขณะที่เขานั่งขัดสมาธิบนหาดทราย

"เซียนที่ยิ่งใหญ่มีในเส้นทางมากมายหลายทางที่ยากลำบาก"

"รวบรวมความกล้าฝ่าฟันอุปสรรคและขวากหนาวตามเส้นทางเหล่านั้น"

"ในขณะที่สวรรค์หยุดนิ่งฉันก็ปลดเปลื้องความกระวนกระวายใจ"

"ความคิดไม่มีที่สิ้นสุดกลับคืนสู่บ้าน"

“...”

หัวใจของเขาแกว่งเป็นระลอกพร้อมบทท่องแห่ง“ความเศร้าโศกและความสุขอย่างใหญ่หลวง”ได้พุ่งออกมาจากหัวใจของถังซิ่ว พลังวิญญาณโดยรอบได้ถูกดูดเข้าหาเขา

ไม่กี่นาทีต่อมา ...

ห่างออกไปหนึ่งกิโลเมตรบนเรือในทะเลมีสาวสวยที่นั่งขัดสมาธิอยู่การแสดงออกที่น่าตกใจถูกโยนเข้าไปในดวงตาที่ใสเหมือนดวงดาวของเธอขณะที่เธอรีบหันไปมองที่ชายหาดด้วยความรู้สึกกระตือรือร้นของเธอ เธอรู้สึกได้ว่าพลังวิญญาณรอบตัวเธอกำลังลอยไปสู่คนที่นั่งนั่งขัดสมาธิอยู่บนชายหาด

 

(ใครที่ถามว่าทำไมตอนต่อไปติดรหัสนะครับ คือมันต้องอยู่ในกลุ่มลับอะครับหรือใครที่ไม่อยากจ่ายตังก็รอก็ได้ครับผม เพราะผมจะปลดให้ 1-2 วันตอนครับ ขอบคุณค๊าบบบ  ส่งข้อความมาทางนี้เลยครับ <a href="https://goo.gl/CeevTV">https://goo.gl/CeevTV</a>)