Returning From The Immortal World - 75

.......................................................................................................................................................................................

"ครูฮั่นเมื่อตอนที่คุณไปซื้อน้ำที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตผมก็พบกับคนรู้จักและเขาก็เจ็บป่วยอย่างรุนแรงผมพอรู้วิธีรักษาแบบแพทย์แผนจีนนิดหน่อยดังนั้นเขาจึงให้ผมช่วยรักษาใน2-3วันที่ผ่านมานี้,ในที่สุดสวรรค์ก็ได้มอบพรให้แก่เขาและผมก็สามารถรักษาความเจ็บป่วยของเขาได้เมื่อวานนี้ "

ถังซิ่วได้คิดถึงวิธีตอบโต้นี้มาก่อนแล้ว,เขาตอบกลับไปด้วยคำโกหกอย่างลื่นไหล

ฮั่นชิงหวูได้พูดอย่างรวดเร็วว่า

"ไร้สาระ!แม้ว่าเธอจะไปรักษาคนอื่นทำไมเธอถึงต้องรีบร้อน?เดี๋ยว,มีอะไรไม่ถูกต้องเธอได้เรียนรู้ทักษะการแพทย์แผนจีนตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?ฉันคิดว่าเธอกำลังพูดเรื่องเพ้อเจ้อและไม่แม้แต่คำเดียวที่ทำให้ฉันเชื่อได้เลย! "

ถังซิ่วตะโกนออกมาดังราวกับว่าเขานั้นได้รับการปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม

"ครูฮั่น,คนที่ยิ่งใหญ่ทุกคนต้องถูกผูกมัดด้วยคำพูดตัวเองเสมอ!แม้ว่าผมจะหลอกลวงคนทั้งโลกแต่ผมก็ไม่กล้าที่จะหลอกลวงคุณ!ถ้าคุณไม่เชื่อผมสามารถให้เบอร์โทรเขาแก่คุณและคุณสามารถถามเขาได้โดยตรง "

"จริงเหรอ?"

ฮั่นชิงหวูได้แต่สงสัย

ถังซิ่วตบหน้าอกของเขาขณะพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดเดี่ยวและจริงจัง

"ใช่เขาเป็นคนที่มีชื่อเสียง อ๊า,ใช่แล้ว!ผมคิดว่าคุณอาจเคยได้ยินชื่อเขาถ้าผมบอกชื่อของเขาคือเฉินซีซ่งเป็นนักธุรกิจและผมก็มีพยานอีกคน!คุณคงเคยได้ยินเรื่องหลงฮานเหวินใช่มั้ย?เขาเป็นนายใหญ่ของหลงกรุ๊ป"

ฮั่นชิงหวูกลิ้งดวงตาของเธอ,เมื่อสักครู่เธอเพิ่งจะเริ่มเชื่อฟังคำพูดของถังซิ่วแต่ตอนนี้ความไว้วางใจเล็กๆน้อยๆได้หายไปในพริบตา

เฉินซีซ่งและหลงฮานเหวิน?

เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับคนสองคนนี้แน่นอนไม่ใช่แค่เธอเท่านั้น99%ของผู้อยู่อาศัยในสตาร์ซิตี้ต้องเคยได้ยินเกี่ยวกับผู้ชายสองคนนี้และใครคือถังซิ่ว?จะเป็นไปได้ยังไงที่เด็กมัธยมจะรู้จักกับคนที่มีอำนาจมากขนาดนั้น?

อย่างไรก็ตามเหตุผลที่เธอเรียกเขาออกมาคือเธอต้องการระบายความรู้สึกไม่เต็มใจในใจของเธอและเพื่อแก้ไขทัศนคติของเขาต่อการศึกษาถึงแม้ว่าถังซิ่วจะพูดถึงเรื่องไร้สาระมากมายเธอก็ไม่ต้องการที่จะสอบถามต่อไป

"ถังซิ่วฉันไม่ต้องการตรวจสอบว่าคำพูดของเธอเป็นจริงหรือไม่อย่างไรก็ตาม,จำไว้ด้วยว่าก่อนการสอบเข้าจะมาถึงสามวันฉันจะเชิญอาจารย์หลายๆคนมาเพื่อทดสอบนายถ้าผลลัพธ์ของนายต่ำกว่าเดือนที่แล้วละก็ระวังไว้เถอะว่าโรงเรียนอาจจะตัดสิทธิการสอบเข้าของเธอ "

"ตามที่คาดไว้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอพูดก็เกี่ยวกับผลงานทางวิชาการเสมอ"

ถังซิ่วแอบหัวเราะข้างในใจอีกครั้งฮั่นชิงหวูประกาศคำสั่งเด็ดขาดแก่เขาแต่เขาก็เชื่อว่าเขาสามารถบรรลุเป้าหมายได้เช่นเดียวกับที่เพชรไม่สามารถขัดเงาได้โดยไม่มีแรงเสียดทาน,ชายที่ยิ่งใหญ่จะไม่ถูกสร้างขึ้นโดยปราศจากความทุกข์ยากดังนั้นเขาจึงไม่กลัวการสอบที่น่าขันนั้น

เมื่อเขากลับมาที่ห้องเรียนถังซิ่วเห็นหยวนชูหลิงยิ้มหาเขาด้วยสายตาที่เต็มไปการล้อเลียน

"พี่ชายวันที่นายหนีเรียนนายได้ส่งข้อความอะไรให้คุณครูฮั่น?ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มและทุกคนก็เห็นมันได้ชัดเจน "

วันนั้น?

ถังซิ่วเรียกคืนความทรงจำของเขาและก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะโดยไม่ได้ตั้งใจมองไปที่การแสดงที่สงสัยบนใบหน้าของหยวนชูหลิงแล้วเขาก็แอบส่ายหัวและไม่ให้ความสนใจกับเขาอีกต่อไป

เขาต้องการสมุนไพรเป็นจำนวนมากและแตกต่างกันเพื่อเพิ่มพลังบ่มเพาะไปสู่ขั้นของการเสริมสร้างผิวหนังซึ่งเขายังไม่พบสมุนไพรอื่นๆที่เหลืออยู่เลยดังนั้นถังซิ่วจึงได้แต่บ่มเพาะไปก่อนและค่อยรวบรวมสมุนไพรทั้งหมดให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

สำหรับการทำเงินเขาเขาได้คาดการณ์ไว้ในระยะยาวและรอให้ปลาใหญ่งับเหยื่อตราบเท่าที่คังเซี่ยนตอบตกลงเขาเชื่อว่าโลชั่นบำรุงผิวและครีมลบรอยแผลเป็นที่อยู่ในมือของเขาจะต้องทำเงินได้มากอย่างแน่นอน

ไม่นานหลังจากนั้น ...

เขาจำแนกทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาจำเป็นต้องทำ

"ถังซิ่ว,ไอเศษสวะแกทำอะไรกับพ่อแม่ฉัน? "

เสียงกระหึ่มดังออกมาราวกับฟ้าผ่าดังมาจากประตูห้องเรียน

จากนั้นซูเชียงเฟยได้พุ่งเข้าไปหาถังซิ่วด้วยความรวดเร็วพร้อมกับท่าทางที่น่ารังเกียจแม้ว่าเขาจะรู้ว่าถังซิ่วมีพลังแต่เขาก็ไม่สามารถละเลยได้ในขณะนี้เขานึกถึงสถานการณ์ที่บ้านที่พ่อของเขาโกรธเคืองเป็นอย่างมากและทำลายเครื่องใช้ภายในบ้านและแม่ของเขานั่งเช็ดน้ำตาอยู่บนโซฟาเขาปรารถนาที่จะฉีกร่างของถังซิ่วออกเป็นชิ้นๆ

หยวนชูหลิงเงยหน้าขึ้นพร้อมมองไปที่ซูเชียงเฟยที่กำลังวิ่งเข้าใส่ถังซิ่ว,เขารีบลุกขึ้นและเตะส่งซูเชียงเฟยลอยไปไกลถึง2-3เมตรพร้อมตกลงมากระแทกกับโต๊ะจนแหลกระเอียด

“อ๊ากกกกกก...”

เสียงกรีดร้องราวกับหมูถูกเชือดดังออกมาจากปากของซูเชียงเฟย

ถังซิ่วขมวดคิ้วขณะที่กำลังมองไปที่ซูเชียงเฟยผู้ซึ่งกำลังดิ้นรนเพื่อลุกขึ้นยืน,เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

"ซูเชียงเฟยถ้าสมองแกมีปัญหาก็ควรลากตัวเองไปสถาบันจิตและตรวจสอบว่าแกยังมีสติอยู่หรือเปล่าแต่ถ้าสมองแกไม่ได้มีปัญหาก็อย่าได้มายั่วโมโหฉัน,พ่อแม่ที่หยิ่งยโสโอหังของแกนั้นฉันเองก็ยังรู้สึกไม่ค่อยอยากจะสนใจด้วยซ้ำดังนั้นถ้าแกรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา,แกก็ควรจะพากันไปโรงพยาบาลและตรวจพร้อมกันให้หมดเลยเข้าใจไหม ?”

ดวงตาของซูเชียงเฟยราวกับกำลังลุกเป็นไฟขณะที่เขาจ้องมองที่ถังซิวพร้อมปล่อยเสียงคำราม

"มันต้องเป็นเพราะแก!แกไอคนบัดซบต้องทำอะไรบางอย่างแน่นอนไม่อย่างนั้นพ่อของฉันจะไม่ทุบสิ่งต่างๆขณะสาปแช่งแกออกมาดังๆไอเลวบอกฉันมาเดี๋ยวนี้!แกทำอะไรกับพ่อแม่ของฉันบ้าง?ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่หยุดจนกว่าฉันจะฆ่าแก! "

ถังซิ่วหัวเราะเยาะ

"แกต้องการจะฆ่าฉันเหรอ?ด้วยตัวแกเนี้ยนะ?ก่อนหน้านี้แกได้โยนความผิดสำหรับการขโมยเงินถ้าไม่ใช่เพราะฉันใจดีแล้วแกคงจะได้นอนอยู่ในคุกแล้วตอนนี้! "

เฉิงเยี่ยนหนานก็ลุกขึ้นยืนจากที่นั่งของเธอขณะที่เธอมองไปที่การแสดงออกที่รุนแรงบนใบหน้าของซูเชียงเฟยและพูดด้วยเสียงเบาๆว่า

"ซูเชียงเฟย,คดีนั้นพี่ของฉันเป็นคนที่ดูแลเธอบอกฉันว่าเป็นนายและพี่สาวของนายที่ได้ใส่ร้ายถังซิ่วเรื่องขโมยเงินและนอกจากนี้ที่นี่คือห้องเรียนอีกด้วย!ฉันหวังว่านายจะไม่สร้างปัญหาที่นี่อีกไม่อย่างนั้นเมื่อปัญหานี้ใหญ่ขึ้นโรงเรียนจะต้องถอนสิทธิการสอบเข้าของนายแน่ๆ"

ผิวของซูเชียงเฟยเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มในทันที

เขาไม่เคยคิดว่าเฉิงเยี่ยนหนานจะยืนขึ้นและปกป้องถังซิ่ว,เธอได้เปิดเผยเหตุการณ์ที่น่าอับอายนี้ทำให้ทั้งชั้นเรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นของเหตุการณ์นั้นจากปากของเธอ

จะไม่ให้เขารู้สึกอับอายในที่สาธารณะได้อย่างไร?

นี่เป็นความรู้สึกที่วูเชียงเฟยรู้สึกได้ในขณะนี้ในเวลาเดียวกันเขายังเกลียดถังซิ่ว,เฉิงเยี่ยนหนานไปถึงกระดูกดำรวมไปถึงคนที่พึ่งเตะเขาหยวนชูหลิงถ้าเปรียบว่าการจ้องมองสามารถฆ่าคนได้เขาก็คงสามารถใช้มันเพื่อฆ่าทั้งสามคนนี้ได้หลายครั้ง

ในทันใดนั้น,ห้องเรียนทั้งห้องได้เกิดความโกลาหลทันที

"สวรรค์!นี่เป็นเรื่องจริงหรือ?ซูเชียงเฟยได้ใส่ความถังซิ่ว?เฮ่พวก,ฉันเคยคิดว่าถังซิวเป็นคนชั่วร้ายแต่ฉันไม่เคยคิดเลยว่าในท้องของซูเชียงเฟยนั้นเต็มไปด้วยเทคนิคที่ชั่วร้าย! "

"รู้จักคนที่เปลือกนอกไม่มีทางรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาได้,ไม่เคยคิดเลยว่าซูเชียงเฟยจะทำเรื่องที่ไร้ยางอายเช่นนี้แต่ถ้าฟังจากคำพูดของพวกเขาแล้วดูเหมือนว่าทั้งคู่รู้จักกันดีอะไรที่ทำให้เกิดความเกลียดชังระหว่างครอบครัวของพวกเขากัน? "

"เลว!ฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่าดวงตาของฉันจะมืดบอดและตัดสินคนอื่นพลาดไปฉันเคยคิดว่าซูเชียงเฟยเป็นคนดีตอนนี้ฉันรู้ถึงตัวตนที่แท้จริงของเขาแล้วหลังจากนี้เป็นต้นไปเราควรระมัดระวังและออกห่างจากเขา "

"ซูเชียงเฟยมีจิตใจที่เลวร้ายจริงๆ “

“...”

ในเวลานี้มีหญิงที่มีเสน่ห์,รูปร่างที่สวยงามพร้อมมีใบหน้าที่สง่างามและร่างกายที่สมบูรณ์แบบควบคู่ไปกับการแต่งกายที่ดึงดูดของเธอปรากฏตัวขึ้นอยู่ที่ประตูห้องเรียน

ซูเชียงเฟยไม่ได้สังเกตเห็นเธอเขาถูกปกคลุมไปด้วยความรู้สึกอับอายและไม่พอใจในขณะนี้ วิสัยทัศน์ของเขาเปลี่ยนจากเฉิงเยี่ยนหนายไปที่ถังซิ่วขณะที่เขาจ้องมองด้วยความโกรธที่เห็นได้ชัดในสายตาของเขาพร้อมโห่ร้อง

"สกุลถัง!,ไอ้คนบ้าระยำแกคอยซ่อนตัวอยู่เบื้องหลังผู้หญิงเป็นสิ่งที่ผู้ชายแท้จริงๆควรจะทำงั้นหรอ?ถ้าแกมีความกล้าหาญและความสามารถจริงก็มาต่อสู้ฉัน! "

"ซ่อนตัวอยู่ข้างหลังผู้หญิงนั้นไม่ได้เป็นชายแท้จริงๆแต่ถ้าผู้ชายคนหนึ่งทำให้คังเซี่ยนคนนี้สนใจได้ฉันคิดว่าเขาคงไม่ใช่คนที่เป็นแบบนี้ “

ขณะที่คังเซี่ยนเดินเข้าไปในห้องเรียนดวงตาทุกดวงก็ถูกดูดเข้าหาเธอในทันทีทันใดและการแสดงออกของเธอทำให้รู้สึกถึงความทระนงของนางพญาเธอมาถึงหน้าซูเชียงเฟยและพูดอีกครั้งว่า

"ฉันต้องแก้ไขคำพูดบางอย่างของเธอ,ชายที่แท้จริงไม่ได้หมายความว่าจำเป็นต้องพิสูจน์ตัวเองด้วยการต่อสู้,ฉันคิดว่าคนที่แก้ปัญหาด้วยกำปั้นของพวกเขาเป็นเพราะถูกบังคับอย่างสิ้นหวังหรือไม่ก็โง่ตอนนี้คิดว่าตัวเธอเองเป็นแบบไหนหละ? "

“ฉันฉัน ...”

ความโกรธบนใบหน้าซูเชียงเฟยแข็งทันที,เขามองไปที่คังเซี่ยนที่สวยงามด้วยท่าทางที่โง่งมทันทีซึ่งความสง่างามของเธอไม่ได้น้อยไปกว่าฮั่นชิงหวูเลยปากของเขาเปิดออกแต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

คังเซี่ยนยิ้มไปที่ซูเชียงเฟยก่อนที่เธอจะหันไปมองถังซิ่วแล้วยิ้มเบาๆ

"นี่เป็นการพบกันครั้งแรกของเราและยังเห็นว่าคุณยังอายุน้อยนี่ทำให้ฉันประหลาดใจอย่างมาก "

ถังซิ่วจับมือเธอและตอบอย่างสงบ

"และฉันเองก็ยังไม่เคยคิดว่าตำนานผู้จัดการทองคำมิสคังเซี่ยนจะสวยงามและน่าหลงใหลในระดับนี้อย่างไรก็ตามสถานที่แห่งนี้ไม่เหมาะซักเท่าไหร่เราไปหาที่อื่นคุยกันเถอะ "

"ตกลง!"

คังเซี่ยนตอบขณะยิ้มพลางยักไหล่

ถังซิ่วไม่แม้แต่จะมองไปที่ซูเชียงเฟยและไม่สนใจเขาโดนสิ้นเชิง,นั้นทำให้เขารู้สึกไม่สบายมากขึ้นหลังจากออกจากชั้นเรียนถังซิ่วได้พบกับครูฮั่นชิงหวูที่กำลังถือเอกสารหนาๆเดินผ่านไป

"ถังซิ่ว!นี่เธอกำลังจะหนีเรียนอีกแล้วหรือ!!!!!? "

เมื่อเห็นว่าถังซิ่วกำลังเดินออกไปนอกห้องเรียนฮั่นชิงหวูคำรามออกมาเธอรู้สึกว่าเธอได้ถูกเขากัดไปก่อนหน้านี้และกลัวที่เจ็บช้ำขึ้นมากไปกว่านี้

ท่าทางที่น่าอึดอัดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของถังซิ่วโดยเฉพาะเมื่อด้านหลังเขาตามมาด้วยคังเซี่ยน,สำหรับคังเซี่ยนเธอมองถังซิ่วด้วยการแสดงออกแปลกๆขณะที่เธอยิ้มอย่างกะทันหันเมื่อเธอมองที่ฮั่นชิงหวู

ช่วงเวลาที่เธอเห็นถังซิ่วครั้งแรกเธอรู้สึกได้ว่าเด็กที่อายุน้อยกว่าเธอ5-6ปีคนนี้น่าสนใจมากคังเซี่ยนเดินเข้ามาขณะที่ยื่นมือไปยังฮั่นชิงหวูและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า

"คุณคือครูประจำชั้นของถังซิ่วใช่ไหม?คุณสบายดีไหมค่ะ?ฉันคือคังเซี่ยน,เป็น ... เพื่อนของถังซิ่วเป็นไปได้หรือไม่ที่ถังซิ่วอาจจะลาพักวันนี้?ฉันมีเรื่องที่จะพูดกับเขาและอย่างมากสุดมันต้องใช้เวลาประมาณ2ชั่วโมง "

ฮั่นชิงหวูมองไปที่คังเซี่ยนก่อนที่เธอจะสลับสายตาของเธอมาที่ถังซิ่ว,ในตอนท้ายเธอไม่สามารถเข้าใจได้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นเมื่อเร็วๆนี้กันเพราะเหตุใดจึงมีคนมาหาถังซิ่ว,เมื่อกี้นี้ครูใหญ่พึ่งเรียกเธอไปพบและบอกกับเธอด้วยเสียงบังคับว่าจะให้ถังซิ่วลาพักถึงหนึ่งสัปดาห์แต่สิ่งที่น่ารำคาญที่สุดและยากที่จะยอมรับได้คือเธอต้องโกหกแม่ของถังซิ่วและบอกเธอว่าเขากำลังจะออกไปร่วมการแข่งขันด้วย” (*เส้นเริ่มใหญ่ 55555 )

"สวัสดีคะ คุณสบายดีไหม?อย่างไรก็ตามในเมื่อคุณมีเรื่องบางอย่างที่ต้องไปทำกันก็ไม่เป็นไรโปรดดูแลตัวเองด้วย! "

คังเซี่ยนพยักหน้าเล็กน้อยขณะที่เธอก้าวเดินออกไป

ถังซิ่วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

"ครูฮั่น,แล้วผมสามารถไปได้ใช่ไหม?นี้ไม่ได้นับว่าผมหนีเรียนใช่ไหม? "

"รีบๆย้ายก้นของนายไปได้แล้ว!"

ลึกลงไปภายในใจของฮั่นชิงหวูเธอระงับความรู้สึกแปลกๆไว้ข้างในขณะที่เธอตะคอกเขาพร้อมรอยยิ้ม

ถังซิ่วหัวเราะเท่านั้นขณะที่เขากระซิบอย่างรวดเร็ว

"ครูฮั่นเอาจริงๆแล้วในความคิดของผม,ผมคิดว่าคุณสวยกว่าคังเซี่ยนนะ <3 "

ในวินาทีต่อมาเขาได้พุ่งตามคังเซี่ยนไปแล้ว!

"นี่ ...นี่เจ้า ... เด็กนี่กล้าแม้กระทั่งลวนลามฉันด้วยคำพูดแล้ว?"

ฮั่นชิงหวูก็ตะลึงในขณะที่เธอรู้สึกว่าจะร้องไห้หรือหัวเราะดีดวงตาของเธอจ้องมองไปที่หลังของถังซิ่วก่อนที่เธอจะหันกลับไปทางห้องเรียน