ตอนที่แล้วReturning From The Immortal World - 67
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปReturning From The Immortal World - 69

Returning From The Immortal World - 68


.......................................................................................................................................................................................

ถังซิ่วชอบที่จะรู้สึกถึงความหิวโหยซึ่งทำให้เขารู้สึกถึงกลิ่นของไฟและควันเขายังจำได้ว่าตอนที่เขายังคงอยู่ในดินแดนแห่งนิรันดร์นั้นเขาไม่ค่อยจำเป็นต้องกินและกินเฉพาะผลไม้หายากเมื่อใดก็ตามที่เขาต้องการจะกิน

เจ็ดอารมณ์และหกประสาทสัมผัสเช่นเดียวกับอาหารอร่อยและเครื่องดื่ม...

รสชาติและกลิ่นของชีวิตทางโลกทำให้เขารู้สึกหลงใหลบ้างโดยเฉพาะสิ่งที่เขาชื่นชอบเป็นอย่างยิ่งนั้นก็คือแม่ของเขายังคงอยู่ที่นี่และเขามีโอกาสที่จะชดใช้ความเสียใจที่เขาได้รับเป็นเวลากว่าหมื่นปี

หลังจากผ่านไปสักครู่ ...

ถังซิ่วออกจากวิลล่าขณะที่เขาเดินไปตามเส้นทางที่ปูไว้ด้วยดอกไม้ภายใต้ร่มเงาของต้นไม้ในขณะที่เพลิดเพลินไปกับเสียงนกร้องและความหอมของดอกไม้ตลอดจนบรรยากาศอันเงียบสงบในบริเวณโดยรอบเมืองประตูทิศใต้นี้เป็นเมืองที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นย่านวิลล่าที่หรูและดีที่สุดเมืองสตาร์ซิตี้ทุกครั้งที่เขาพบกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยพวกเขาก็หยุดเพื่อทักทายและแสดงความเคารพต่อเขาตลอดทาง

"เงินและความมั่งคั่งทำให้โลกหมุนไปอย่างแท้จริง"

ถังซิ่วแอบพูดคำนี้ยิ่งเขาคิดถึงสิ่งนี้มากเท่าไรก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเป็นความจริงสังคมที่เขาอาศัยอยู่ในปัจจุบันแตกต่างจากโลกก่อนของเขาอย่างสิ้นเชิงผู้มีอำนาจและผู้มีแข็งแกร่งจะได้รับความเคารพและนับถือในดินแดนแห่งนิรันดร์แต่ในโลกนี้ความมั่งคั่งและคนร่ำรวยคือคนที่ได้รับความเคารพ

"สวัสดีคุณถัง"

ผู้หญิงสูงและสวยซึ่งเป็นผู้จัดการอสังหาริมทรัพย์หลงซูเหยาได้บังเอิญเดินผ่านขณะที่เธอทักทายถังซิ่วด้วยรอยยิ้ม

ถังซิ่วยิ้มและพยักหน้าเมื่อเขาเดินเพียงไม่กี่ก้าวเขาก็นึกถึงปัญหาการในการทำความสะอาดและบำรุงรักษาของวิลล่าเขาหยุดทันทีและเรียกหลงซูเหยาว่า

"ผู้จัดการหลงผมมีอะไรที่จะถามคุณ"

หลงซูเหยายิ้มและตอบว่า

"คุณถัง,ได้โปรดบอกมา "

ถังซิ่วได้ตอบกลับว่า

"ผู้จัดการหลง,ไม่ทราบว่าที่นี้ยังให้บริการทำความสะอาดและบำรุงรักษาวิลล่าหรือไม่?ผมต้องการให้คนมาทำความสะอาด "

หลงซูเหยาก็ตอบว่า

"เรามีบริการทำความสะอาดและบำรุงรักษาแต่สำหรับเรื่องนั้นเราคิดค่าบริการเพิ่มเติมอย่างไรก็ตามดิฉันขอแนะนำให้คุณถังจ้างพ่อบ้านหรือแม่บ้านหลายคนเนื่องจากวิลล่าของคุณมีสินค้ามีมูลค่ามากมายถึงแม้ว่าสำนักงานบริหารอสังหาริมทรัพย์จะมีพนักงานทำความสะอาดแต่ก็ควรหลีกเลี่ยงอุบัติเหตุในภายหลัง

ถังซิ่วตอบว่า

"จ้างแม่บ้านหรือพ่อบ้านจำเป็นต้องรอก่อนสำหรับตอนนี้โปรดขอให้ใครซักคนจัดการทำความสะอาดวิลล่าของผมสำหรับการชำระเงินผมจะมอบให้กับคุณในตอนนี้เลย "

เมื่อการพูดเสร็จสิ้นลงถังซิ่วก็ควักเอามัดเงินออกมาและแยกออกมาจำนวนหนึ่งร้อยหยวนจากกระเป๋าแล้วมอบให้หลงซูเหยาโดยตรง

หลงซูเหยามองไปที่ถังซิ่วด้วยการแสดงออกแปลกๆเธอไม่เคยคิดว่าถังซิ่วจะมีเงินสดเป็นจำนวนมากเธอสามารถบอกได้ว่ามัดเงินนั้นน่าจะเป็นเงิน ประมาณ10,000หยวนนอกจากนี้เมื่อกี้ตอนที่เขาเอาเงินออกจากกระเป๋าของเขาเธอได้เห็นมัดเงินจำนวนร้อยหยวนหลายมัด

"เขาเป็นคนที่แปลกๆจัง !"

หลงซูเหยาแอบกระซิบในหัวใจของเธอ

สมัยนี้แม้ว่าจะเป็นคนรวยก็มีน้อยมากที่จะถือเงินสดไปไหนมาไหนกาลเวลาได้เปลี่ยนไปเป็นใช้บัตรเครดิตกันหมดแล้วและนั้นคือสิ่งที่คนทั่วไปเขาใช้กันทั่วทั้งประเทศ

"คุณถัง,คุณไม่จำเป็นต้องให้ฉันเงินตอนนี้ค่าธรรมเนียมการเรียกเก็บเงินของทุกเดือนจะถูกคำนวณและเรียกเก็บโดยสำนักงานบริหารเมื่อถึงเวลานั้นบิลค่าใช้จ่ายโดยละเอียดและค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะถูกส่งถึงคุณ "

ถังซิ่วคิดสักครู่แล้วพยักหน้า

"เอาล่ะโปรดส่งเจ้าหน้าที่ทำความสะอาดทุกๆ2-3วันอย่างไรก็ตามผมมีบางอย่างที่ต้องทำก่อนดังนั้นผมขอตัว บ๊ายบาย"

"ดูแลตัวเองด้วยค่ะคุณถัง!"

หลงซูเหยามองหลังของถังซิ่วอย่างเงียบๆขณะที่เต็มไปด้วยความคิดรอบคอบเต็มดวงตาของเธอเธออยากรู้เกี่ยวกับถังซิ่วมากเพราะวิลล่าที่เขาอาศัยอยู่นั้นเป็นวิลล่าที่แพงที่สุดในเมืองประตูทิศใต้มันถูกเก็บรักษาไว้สำหรับลูกพี่ลูกน้องของเธอหลงเซ้งหยูการตกแต่งภายในนั้นได้รับการจัดโดยผู้เชี่ยวชาญโดยเฉพาะเขาเป็นคนว่าจ้างวัสดุทั้งหมดที่ใช้ในการก่อสร้างเป็นสิ่งที่ดีที่สุดแต่ญาติของเธอจะให้วิลล่าแก่ชายหนุ่มคนนี้ทำไม?

ที่เมืองประตูทิศใต้...

เพราะย่านนี้มีขนาดใหญ่มันใช้เวลามากค่อนข้างนานกว่าถังซิ่วจะออกมาจากที่นี้ได้มีถนนที่คึกคักอยู่ใกล้กับมันมีร้านค้าหรูมากมายที่ขายสินค้าหรูหรา

เมื่อถังซิ่วเพิ่งเข้าสู่ถนนการค้านี้ร่องรอยของกลิ่นอาหารลอยขึ้นไปในอากาศจากนั้นเขาก็เดินไปข้างหน้าและมองไปรอบๆขณะที่ดวงตาของเขารีบพรวดพราดไปจ้องเข้ากับการตกแต่งแผ่นป้ายร้านอาหารที่น่าสนใจที่ได้รับการปรับปรุงใหม่ป้ายถูกแกะสลักด้วยคำว่า "สถานที่ดื่มนิรันดร์" ด้วยตัวอักษรตัวหนาที่ให้ความรู้สึกทรงพลัง

ถังซิ่วเข้าไปในร้านแล้วนั่งลงบนโต๊ะใกล้หน้าต่างเขาสั่งจานผัก2จานและอาหารหลักเมื่อบริกรได้ยื่นเมนูให้เขาและรออย่างใจเย็น

“ฮึ้ม.......”

ขณะที่เขามองผ่านหน้าต่างไปก็ได้เห็นวัยรุ่นหลายคนซ่อนตัวอยู่ห่างจากเขาหลังจากที่เขานั้นได้ออกมาจากบ้านก็ได้สังเกตแล้วว่ามีสายตาของใครจ้องมองที่เขาอยู่อย่างไรก็ตามเพื่อไม่เป็นการทำให้คนเหล่านั้นรู้ตัวเขาจึงไม่ได้มองหาคนเหล่านั้นแต่กลับมานั่งในร้านอาหารนี้เพื่อที่จะสังเกตพวกเขาอย่างลับๆ

เขากังวลว่ามีอาชญากรจำนวนหนึ่งที่รอดไปจากที่เขาฆ่าไปเมื่อก่อนหน้านี้เขาไม่กลัวที่จะถูกแก้แค้นอย่างไรก็ตามมันเป็นเรื่องง่ายมากที่จะป้องกันการโจมตีใดๆในที่เปิดแต่มันจะยากมากที่จะป้องกันการโจมตีที่ซ่อนอยู่ในความมืดยิ่งกว่านั้นเขากลัวว่าอาชญากรที่เหลือรอดชีวิตจะตอบโต้กับแม่ของเขาได้เช่นเดียวกับที่พวกเขาได้แก้แค้นกับหยวนชูหลิงโดยการลักพาตัวแม่ของเขา

ที่สี่แยกถนน ...

ชายหนุ่มที่มีชื่อว่าเด่าบ่าลีกำลังเอนตัวอยู่ที่มุมขณะสูบบุหรี่และสังเกต "สถานที่ดื่มนิรันดร์" ที่ถังซิ่วได้อยู่ข้างใน,ครึ่งชั่วโมงก่อนเขารีบมาที่ เมืองประตูทิศใต้นี้เพราะเขาได้รับเงินจากลูกค้าคนหนึ่งเพื่อจัดการกับบางคนเขาเองก็ไม่รู้ว่าเขาทำแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว

"พี่ทำไมเราไม่จัดการมันเมื่อกี้?ดูที่ไอเด็กเวรนั่นสิฉันคนเดียวก็จัดการมันได้แล้ว”

หนุ่มผมสีบลอนด์ได้ถามด้วยความรู้สึกสงสัย

"ใช่!เรามีโอกาสที่จะเก็บกวาดไอเด็กคนนี้ตอนที่เขาเพิ่งออกจากเมืองประตูทิศใต้ทำไมเราถึงไม่จัดการเขา? "

ชายหนุ่มคนอื่นๆที่ร่างกายแข็งแรงได้ถาม

เด่าบ่าลีเยาะเย้ยอย่างเย็นชา

"พวกนายสองคนใจร้อนมากเกินไปควรระมัดระวังในสายงานของเรามากขึ้นครั้งนี้นายน้อยกู่ได้ติดต่อฉันมาแต่เขาก็บอกด้วยว่าภูมิหลังของเด็กคนนี้ไม่ธรรมดาดังนั้นเราจึงไม่ควรประมาทและล้มเหลวอย่างน่าสังเวช "

หนุ่มผมสีบลอนด์ ไม่ค่อยสนใจในขณะที่เขาพูดว่า

"พี่ใหญ่นายน้อยกู่บอกให้เราได้หักขาเขา2ข้างขอเพียงแค่ไม่มีฝูงชนและทำให้มันพิการจากนั้นรีบหนี,เมืองนี้เป็นเมืองใหญ่แม้ว่าเขาจะโดนเราจัดการแต่เขาก็ไม่รู้ว่าใครที่ทำเขา! "

"หุบปากของแกซะ!"

เด่าบ่าลีได้ตบหนุ่มผมบลอนด์ขณะที่เขาพูดด้วยท่าทางเคร่งขรึมว่า

"แกจำไว้!ความประมาทของแกจะโยนเราลงไปในหลุมลึกแกพึ่งเคยติดตามฉันมาไม่กี่ปีในสายงานนี้ฉันบอกแกว่าเราต้องยืนอยู่ริมแม่น้ำได้โดยไม่ทำให้รองเท้าของเราต้องเปียกฉันคิดว่าแกจะรู้เรื่องแล้วซะอีกฉันไม่ต้องการให้พี่น้องทุกคนมีส่วนเกี่ยวข้องเพราะความประมาทของด้าฮูเขวียนน้อยอยู่ที่ไหน !! "

วัยรุ่นที่แข็งแรงกำลังตกใจกลัวเมื่อเขาเห็นว่าเด่าบ่าลีโกรธเขารีบโทรศัพท์ทันทีหลังจากนั้นไม่นานเขาก็วางสายแล้วรายงานว่า

"พี่ใหญ่เขวียนน้อยและคนอื่นๆกำลังรีบเร่งมาที่นี่"

เด่าบ่าลีพยักหน้าและกล่าวว่า

"รอจนกระทั่งเขวียนน้อยและคนอื่นๆมาถึงแล้วเราจะหาเวลาที่เหมาะสมในการจัดการแม้ว่าเด็กคนนี้มี3หัว6แขนเขาจะไม่มีวันรอดพ้นจากการที่ขาของเขาจะหักได้ "

"อ่าห๊ะ!"

วัยรุ่นที่แข็งแรงพยักหน้าซ้ำๆ

บนชั้นอาคาร3ชั้นที่อยู่ใกล้ๆกู่หยูเต่ากำลังถือกล้องส่องทางไกลขณะที่เขายืนอยู่บนขอบตึกชายวัยกลางคนที่มีแว่นตาและถือกระเป๋ากำลังยืนอยู่ข้างๆเขา

"นายน้อยกู่เรายังไม่ได้ตรวจสอบภูมิหลังของเด็กคนนั้นมันจะไม่บ้าบิ่นไปหน่อยหรอถ้าเราทำร้ายเขาแบบนี้?เขาอาศัยอยู่ที่เมืองประตูทิศใต้และผมรู้สึกว่าเขาไม่เพียงแต่มีความสัมพันธ์กับหลงเซ้งหยูเท่านั้นแต่เขาอาจมาจากสถานที่พิเศษ "

ชายวัยกลางคนพูดด้วยความลังเลของเขา

กู่หยูเต่าหัวเราะเยาะ

"ฮีกังมันจะเป็นไปได้ยังไงที่เราไม่ได้สืบสวนภูมิหลังของเด็กนั่นอย่างชัดเจน?ถ้าไม่ใช่เพราะทักษะการพนันของเขาหลงเซ้งหยูจะไม่ให้บ้านเขา! ถ้าคุณถามฉันเกี่ยวกับภูมิหลังของครอบครัวเขา,เขามาจากหมู่บ้านชนบทและเขาเป็นเพียงนักเรียนมัธยมที่โรงเรียนสตาร์ซิตี้เท่านั้นการทำร้ายเขาจะไม่ทำให้เกิดเรื่องอะไรขึ้นและยิ่งไปกว่านั้นเด่าบ่าลีเป็นคนที่จะต้องทำตามกฏแม้ว่าเขาจะล้มเหลวแต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะคายชื่อฉัน "

ฮีกังเงียบครู่หนึ่งและท้ายที่สุดก็พยักหน้าอย่างเงียบๆ

เขายังคิดว่าเขาเป็นคนระมัดระวังมากเกินไปเขารู้อย่างชัดเจนเกี่ยวกับภูมิหลังของกู่หยูเต่าพ่อของเขาเป็นเลขานุการของพรรคในเมืองขณะที่แม่ของเขาเป็นผู้บริหารของบริษัทครอบครัวที่มีทรัพย์สินมูลค่ากว่า100ล้านหยวนเขาเป็นแค่เลขาธิการของแม่กู่หยูเต่า

ภายในร้านอาหาร...

ถังซิ่วนั่งอยู่คนเดียวบนโต๊ะใกล้หน้าต่างเขาลิ้มรสอาหารอย่างสงบสำหรับเขารสชาติของมื้อนี้ดูจืดชืดและธรรมดามากเขาได้ลิ้มรสอาหารอันโอชะที่แปลกใหม่และดื่มไวน์รสเลิศในโลกก่อนของเขาเป็นไปไม่ได้เลยที่จะเปรียบเทียบพวกมันในระดับเดียวกันไม่ต้องพูดถึงว่าเขายังเป็นพ่อครัวแต่เป็นถึงปรมาจารย์ด้านการทำอาหารที่อยู่บนจุดสูงสุดด้านทักษะการปรุงอาหารและการหมักเบียร์

"ลิ้งงงงงงงงงงลิ้งงงงงงงงงงงงงงลิ้งงงงงงงงงงงง ... "

โทรศัพท์มือถือของเขาดังดังขึ้น ...

ถังซิ่วเอาโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและมองไปที่เบอร์โทรจากนั้นเขาก็กดปุ่มตอบรับและพูดเบาๆว่า

"ถังซิ่วกำลังพูดอยู่นั่นใคร?"

"อาจารย์ถัง,ผมกงดาหลง, ศิษย์แรกของเจี่ยหลุยเดาคุณช่วยหาเวลาเพื่อมาพบกันหน่อยได้ไหม?ผมได้มาถึงเมืองสตาร์ซิตี้แล้วตอนนี้ "

ถังซิ่วตอบด้วยอารมณ์โกรธว่า

"ผมไม่ได้บอกคุณหรือว่าผมไม่มีเวลาว่าง?"

หลังจากพูดจบเขาก็วางสายทันที   (*ใจดำอำมหิต)

ถังซิ่วไม่เคยชอบนักพนันมืออาชีพอย่างเจี่ยหลุยเดาเขายอมรับว่าเจี่ยหลุยเดามีเทคนิคการเล่นการพนันที่น่าอัศจรรย์จริงๆอย่างไรก็ตามเหนือฟ้าต้องมีฟ้าถ้าวันหนึ่งเจี่ยหลุยเดาไปเจอเข้ากับคนที่มีอำนาจมากกว่าเขาชะตากรรมของเขาจะน่าสังเวชมากๆ

นอกจากนี้ ... เมื่อนักพนันเสียเหตุผลของตัวเองไปแล้วเขาก็จะตกอยู่ในปัญหาร้ายแรงเมื่อสูญเสียเหตุผลเหลืออยู่เพียงแค่ความประมาทและความสิ้นหวังเท่านั้นในกรณีที่รุนแรงนิดหน่อยความมั่งคั่งของครอบครัวจะหายไปแต่ในกรณีรุนแรงมากขึ้นก็จะเชิญภัยพิบัติให้กับสมาชิกในครอบครัวของพวกเขาเช่นเดียวกับทำให้ชีวิตของพวกเขาต้องจบอย่างอเนจอนาถ (***** เห็นด้วยอย่างยิ่งยวด )

"นักพนันทุกคนเป็นกลุ่มคนปัญญาอ่อนที่มีความไม่รู้จักพอพวกเขาเป็นเหมือนงูที่ไม่เคยอิ่มเมื่อได้กลืนกินช้างและความโลภเป็นหนึ่งในความบาปที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทุกคน "

ถังซิ่วไม่สามารถช่วยอะไรได้เพียงแต่สาปแช่งในหัวใจของเขาในขณะที่ตอนนี้เขาสูญเสียความกระหายในการรับประทานอาหารของเขาแล้ว

"ลิ้งงงงงงงงงงงงงงงงลิ้งงงงงงงงงงงงงงงงงงง... "

หมายเลขที่พึ่งโทรมาเมื่อสักครู่กำลังโทรติดต่อมาอีกครั้ง

ความเย็นยะเยือกปรากฏขึ้นในสายตาของถังซิ่วหลังจากเงียบไม่กี่วินาทีเขาวางตะเกียบลงและกดปุ่มตอบรับอีกครั้งจากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงหนาวเย็น

"ผมบอกคุณแล้วว่าผมเกลียดการพนัน!ยิ่งไปกว่านั้นมิตรภาพของผมกับเจี่ยหลุยเดานั้นไม่ได้ใกล้กับคำที่ว่าผมจะต้องไปเป็นเสี่ยงเพื่อเขาผมจะให้คำเตือนครั้งสุดท้ายแก่คุณถ้าคุณกล้าที่จะล่วงเกินหรือยุ่มย่ามผมอีกครั้งคุณก็จะต้องทนรับผลของความโกรธจากผม! "

"อาจารย์ถังผมเข้าใจความหมายของคุณดีแต่คุณช่วยกรุณาฟังคำพูดของผมให้จบก่อนได้หรือไม่?อาจารย์ของผมแก่แล้วและเขาก็วางแผนที่จะวางมือจากการเล่นการพนันอย่างไรก็ตามน้องชายสุดท้องของผมได้ก่อปัญหาขึ้นและเขาเป็นลูกชายของอาจารย์ดังนั้นเขาจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องเล่นการพนันอีกครั้งผมตระหนักดีว่ามิตรภาพของคุณกับเขายังไม่ถึงจุดที่คุณจะช่วยเขาได้แต่ผมยังคงขอร้องให้คุณได้โปรดช่วยเขาด้วยเถอะ”

"ถ้าอาจารย์ถังยินดีที่จะช่วยผมจะมอบทรัพย์สินทั้งหมดให้กับคุณด้วยความจริงใจจำนวนเงินอาจจะไม่มากนักเพียงหลายสิบล้านหยวนเท่านั้นแต่คุณสามารถนับได้ว่าเราเป็นหนี้คุณจากความช่วยเหลือครั้งนี้ถ้าในภายหลังอาจารย์ถังต้องการความช่วยเหลือของเราแม้ว่าเราจะอยู่ที่ปลายสุดของโลกเราก็จะรีบเร่งมาทันทีทันใด "

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด