Returning From The Immortal World - 50

.......................................................................................................................................................................................

ถังซิ่วเพิ่งซื้อโทรศัพท์นี้ด้วยเงินที่เขาได้รับหลังจากการเล่นพนันดังนั้นจึงมีเพียงไม่กี่คนที่รู้เบอร์เขาเท่านั้น

นอกเหนือจากหยวนชูหลิง , บั่นโฉว, ดิ่งซี่ และแก๊งของเขาและหลงเซ้งหลิน ได้เบอร์ของถังซิ่วจากหยวนชูหลิงเท่านั้น เบอร์ของคนเหล่านี้ได้ถูกเก็บไว้ในสมุดโทรศัพท์ของเขา

แต่นอกเหนือจากการโทรจากหยวนชูหลิงยังมีอีก 2 หมายเลขที่ไม่คุ้นเคย หมายเลขโทรศัพท์ 2 หมายเลขนี้โทรมาหาเขาถึง 17 ครั้ง

หมายเลขหนึ่งโทรหาเขา 3 ครั้งในขณะที่อีกคนโทรหาเขา 14 ครั้ง จึงทำให้เขาคิดว่านี้น่าจะไม่ใช่การโทรผิด

"มันผ่านมาแค่วันเดียวเท่านั้น จะมีคนโทรมาตั้ง60 สายโทรศัพท์ได้อย่างไร? เกิดอะไรขึ้น? "

หัวใจของถังซิ่ว จมลงในขณะที่เขาเตรียมที่จะโทรไปหาหมายเลขของหยวนชูหลิง

เมื่อเห็นสายที่ไม่ได้รับของหยวนชูหลิง เขาคือคนที่โทรหาถังซิ่วมากที่สุดถึง 50 สาย

แต่เมื่อถังซิ่วยังไม่ได้โทรกลับไปหาหยวนชูหลิง ,โทรศัพท์มือถือของเขาก็ส่งเสียงดังแล้ว และหมายเลขผู้โทรคือหยวนชูหลิงเขาไม่สามารถอดยิ้มได้และกดปุ่มรับสายอย่างรวดเร็ว

"พี่ชาย, ในสุดท้ายนายก็ยอมรับสายซักที ครูฮั่น เกือบทำให้ฉันบ้าตาย เมื่อนายออกจากโรงเรียนในวันนั้น เธอก็ออกไปไล่ตามนาย ... "

หลังจากโทรศัพท์ติดต่อกัน, หยวนชูหลิงพูดโดยไม่รอให้ถังซิ่วได้พูดเลย

แต่ถังซิ่วรู้สึกว่ามีอะไรผิดพลาดบ้าง เขาเห็นได้ชัดว่าออกจากโรงเรียนเพียงวันเดียว แต่จากคำพูดของหยวนชูหลิง ทำไมมันถึงดูเหมือนว่าเขาออกจากโรงเรียนมาเป็นเวลานาน?

ถังซิ่วเหลือบมองเวลาโทรศัพท์ ดวงตาของเขาเบิกกว้าง เนื่องจากวันที่แสดงนั้นเป็นเวลา 10 วันนับตั้งแต่เข้าวิลล่า

"มันกลับกลายเป็นว่าฉันบังเอิญเข้าสู่สภาวะไร้ตัวตน ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมความแข็งแกร่งของฉันได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วขนาดนี้ "

การระลึกถึงระดับการเพิ่มขึ้นของความแข็งแกร่งที่เขาได้รับถังซิ่วเข้าใจในที่สุด

"เจ้าอ้วน นอกเหนือจากครูฮั่น มีอย่างอื่นเกิดขึ้นหรือไม่?"

ตั้งแต่ได้คุยกับหยวนชูหลิง เป็นเวลานานโดยไม่ได้เล่าเรื่องสำคัญเลย ถังซิ่วไม่สามารถช่วยได้ เขาได้ขมวดคิ้วและขัดจังหวะการพูดของหยวนชูหลิง

"ครูฮั่นอยากจะฟ้องแม่ของนายเรื่องที่นายหนีเรียน แต่ฉันได้ห้ามเธอไว้ ฉันบอกว่ามันจะไม่ดีที่จะบอกคุณป้า เพราะว่าคุณป้านั้นเชื่อใจนายมาก ถ้ารู้ว่านายหนีเรียน คุณป้าจะต้องป่วยและต้องเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล "

"มีอีกเรื่องหนึ่งที่สำคัญคือฉันได้ให้คำรับรองกับครู ฮั่น ว่านายนั้นได้ออกไปศึกษาจริงๆ จะไม่มีอันตรายใดๆ หรือจะส่งผลต่อผลการเรียนของนาย "

10 วันก่อนแม้ว่า ถังซิ่วจะส่งใบลาให้ฮั่นชิงหวู เขาได้บอกไว้ว่าเขาจะลาไปครึ่งเดือนหรือประมาณนั้น แต่ฮั่นชิงหวูไม่ต้องการอนุญาติอย่างชัดเจน แต่ถังซิ่วหนีไปโดยไม่ให้เธอตอบสนอง

ฮั่นชิงหวูไม่สามารถไล่ตามถังซิ่ว ในห้องเรียนได้และเธอก็ไล่ล่าเขาจนถึงประตูโรงเรียน แต่เธอยังคงไม่เห็นถังซิ่วและทำได้แค่กลับไปยังแผนกหลักอย่างไม่เต็มใจ เธอกำลังคิดว่าจะจัดการถังซิ่วยังไงดี

แต่เมื่อเธอเข้าไปในชั้นเรียนในช่วงบ่ายฮั่นชิงหวู ได้ยินว่ามีอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่บริเวณใกล้ๆนี้ ราวกับว่าเธอจะนึกถึงภาพของถังซิ่วและแม้ว่าเธอจะยังไม่ได้ยินเกี่ยวกับผู้ที่ตกเป็นเหยื่อ หัวใจของฮั่นชิงหวูก็ราวกับถูกแขวนไว้ เธอรีบเรียกหยวนชูหลิงอย่างไม่ลังเลและะขอให้เขาติดต่อถัง ซิ่ว

แต่หลังจากถังซิ่วซื้อโทรศัพท์ เขาก็ตั้งโทรศัพท์ให้เข้าสู่โหมดเงียบเพื่อไม่ให้รบกวน ดังนั้นถ้าถังซิ่วไม่ได้ถือโทรศัพท์อยู่และเห็นหน้าจอ เขาก็จะไม่ได้รับสาย แม้ว่าฮั่นชิงหวูและหยวนชูหลิง โทรหาเขาหลายสิบครั้ง แต่ก็ไม่มีใครรับ

แม้ว่าจะไม่มีใครรับโทรศัพท์ แต่โทรศัพท์ของเขายังคงเปิดอยู่ นี้ยังทำให้ฮั่นชิงหวูและหยวนชูหลิง รู้สึกโล่งใจ ตั้งแต่ที่โทรศัพท์ไม่ได้ปิดเครื่องลง อย่างน้อยก็พิสูจน์ได้ว่าถังซิ่วยังมีชีวิตอยู่

เนื่องจากเธอไม่สามารถติดต่อกับเขาผ่านทางโทรศัพท์ฮั่นชิงหวูรู้สึกไม่สบายใจ จากนั้นเธอก็ติดตามที่อยู่ของครอบครัวถังซิ่วเพื่อจะไปเจอซู หลิงหยุน (*แม่สามี)

แต่เนื่องด้วยการป้องกันของหยวนชูหลิงก่อนหน้านี้นั้นฮั่นชิงหวูระมัดระวังเป็นพิเศษเมื่อพูดคุยกับซูหลิงหยุนเธอไม่ได้เปิดเผยเรื่องชั้นเรียนที่ถังซิ่ว ทำ แต่ถามเกี่ยวกับสถานการณ์ในครอบครัวของเขา นอกจากนี้เธอยังได้เข้าหาซูหลิงหยุนและรายงานเกี่ยวกับการพัฒนาที่ดีของถังซิ่ว

(*บ๊ะ เข้าหาทางแม่นี่หว่า )

"ขอบคุณนะ เจ้าอ้วน"

หลังจากฟังหยวนชูหลิง, ถังซิ่ว รู้สึกขอบคุณจริงๆ เขารู้ว่าเขาทำให้เกิดปัญหามากสำหรับหยวนชูหลิงและฮั่นชิงหวู เพราะเขาหายตัวไปเป็นเวลา 10 วัน (*สงสัยเพิ่งจะตระหนักได้)

“พี่ชายเราเป็นพี่น้องกัน นายไม่จำเป็นต้องทำตัวเหมือนเราเป็นคนแปลกหน้ากัน แต่ถ้านายไม่กลับมา ฉันก็คิดว่าฉันไม่สามารถทนยื้อต่อได้”

หยวนชูหลิงยิ้มขณะที่เขาพูดต่อว่า

" พี่ชายถ้าสะดวก นายควรโทรหาครู ฮั่น เพราะเธอไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลยตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ การดื่ม การกิน การสอน เธอมักจะมึนงงเหม่อลอย เธอหน้าซีดและผอมมาก "

"ฉันรู้ ฉันจะโทรไปหาเธอ "

ถังซิ่วยังคงลังเลที่จะโทรหาฮั่นชิงหวูว่าเขาปลอดภัย แต่หลังฟังคำเตือนของหยวนชูหลิง ทำให้เขานึกเรื่องนี้ได้

หลังจากที่วางสายของหยวนชูหลิง , ถังซิ่วได้โทรหาหมายเลขที่โทรหาเขาถึง 14 ครั้ง แม้ว่า ถังซิ่วยังไม่ทราบว่าเป็นใครที่โทรมา แต่เขารู้สึกลางๆว่าจะต้องเป็นฮั่นชิงหวู

"สวัสดีค่ะ สวัสดี"

หลังจากที่โทรศัพท์เชื่อมต่อแล้วมีเสียงหวานตอบรับของผู้หญิงคนหนึ่งที่ชัดเจน

หลังจากได้ยินเสียงฮั่นชิงหวู, ถังซิ่วไม่ได้รู้ว่าจะพูดอะไร

"ถังซิ่ว, นายคือ ถังซิ่ว ? นายแอบออกจากโรงเรียนไปเงียบๆ นายไม่ได้กลับบ้าน นายอยู่ที่ไหนกันแน่? ถ้านายไม่สนใจตัวเองอย่างน้อยก็คิดถึงคุณแม่บ้าง ... "

โทรศัพท์หยุดชั่วคราวสักครู่แล้วก็มีเสียงคำรามของฮั่นชิงหวู ที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจ

หลังจากที่ฮั่นชิงหวู ตอบสายเรียกเข้าโดยยังสลึมสลืออยู่ และเธอก็พึ่งตระหนักว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง เธอรีบมองที่หมายเลขโทรศัพท์ทันทีแล้วพบหมายเลขของเจ้าของ

ถังซิ่วผู้น่าสงสารตกใจมากจนแม้แต่หูของเขาชา เป็นเพราะเขาเครียดจึงได้แนบโทรศัพท์ไว้ใกล้หูของเขาและฟังอย่างตั้งใจ

เมื่อได้ยินเสียงบ่นคุ้นเคยมากมาย  ถังซิ่วไม่โกรธแต่กลับแสดงรอยยิ้มที่มีความสุขแทน

แม้ว่า ฮั่นชิงหวูโกรธและตำหนิเขา แต่ความห่วงใยที่ซ่อนอยู่และความรักถูกส่งออกมาพร้อมกับคำพูดของเธอ การมีความรู้สึกแบบนี้เป็นเรื่องที่รู้สึกดีสำหรับเขา

จริงๆเขานั้นต้องการที่จะอธิบายแต่เมื่อเขาพบว่าเขาไม่มีโอกาสที่จะขัดจังหวะเธอ เขาปิดปากของเขาและจดจ่ออยู่กับการฟังฮั่นชิงหวูบ่น

"เฮ้, นายคือ ถัง ซิ่ว ใช่มั้ย? นายพูดอะไรบ้างสิ ? "

ฮั่นชิงหวูได้พูดมานานแล้ว หลังจากที่อีกคนไม่ได้ตอบกลับมา เธอก็ตระหนักว่าเธอกำลังพูดกับตัวเองในขณะที่อีกฝ่ายไม่ตอบและเธอได้ตระหนักอีกว่าเธอสูญเสียตัวตนของเธอไปในขณะที่ยังกังวลว่ามันเป็นเบอร์ที่ถูกหรือไม่

เมื่อได้ยินคำพูดของฮั่น ชิงหวู, ถังซิ่ว แทบจะอั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่ เขาจินตนาการได้ว่าฮั่นชิงหวู กำลังมีท่าทีเครียดแบบไหนบ้างในเวลานี้

"ครูฮั่น เป็นผม ผมขอโทษจริงๆ ผมยุ่งอยู่กับการเรียนตลอดเวลาดังนั้นผมจึงตั้งโทรศัพท์ไว้ในโหมดเงียบและวางไว้ที่ไหนสักแห่ง ผมไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เลย "

ถังซิ่วไม่ได้ล้อเล่นกับเธอพร้อมอธิบายอย่างอดทน

"นาย ... ทำไมนายถึงกลายเป็นเหลวไหลและไม่มีมารยาทแบบนี้ ? นอกจากนี้นายยังกล้าที่จะข่มขู่ฉันและบอกว่านายจะย้ายโรงเรียนถ้าใบลาของนายถูกปฏิเสธ ที่นรกขุมไหนกันที่นายได้เรียนรู้พฤติกรรมแบบนี้เหรอ ? "

การฟังคำอธิบายแบบสบายๆของถังซิ่ว ทำให้ฮั่นชิงหวูแทบจะสำลัก เธอต้องการจะสาปแช่งเขาในตอนแรก แต่เธอนึกถึงคำพูดของซูหลิงหยุน เมื่อเธอไปเยี่ยมเธอ มันทำให้หัวใจของเธอใจเย็นลง

รู้สึกถึงความนุ่มนวลและอ่อนแอจากคำพูดของฮั่นชิงหวู, มันได้สัมผัสส่วนลึกที่สุดของหัวใจถังซิ่วอย่างสุดซึ้ง

"ครูฮั่น อย่าโกรธเลย คุณจะป่วยเพราะความโกรธได้ อย่าเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้เลย "

หลังจากเงียบสักครู่หนึ่งถังซิ่วจงใจแกล้งเธอ

"ทำไมนายถึงไม่ไปตายซักที !!!?"

เมื่อถังซิ่วพึ่งพูดจบ , เสียงคำรามของฮั่นชิงหวู จากโทรศัพท์ได้ระเบิดออกมาและสายก็ถูกตัด

(*มันนุ่มนวลตรงไหนวะเนี้ย สงสัยผัวเมียคุยกัน)

"เธอยังสบายดีอยู่"

ดูเหมือนฮั่นชิงหวูจะกลับมาเป็นปกติ ถังซิ่วรู้สึกโล่งใจและโทรไปยังหมายเลขโทรศัพท์ล่าสุด

"ขอโทษนะ ฉันขอถามว่าคุณคือปรมาจารย์ ถัง ? อาจารย์ของฉันกำลังอยู่ที่โต๊ะพนัน เขาไม่สามารถรับโทรศัพท์ได้ชั่วคราว อย่างไรก็ตาม อาจารย์ของฉันประสบปัญหาที่เกาะจิงเหมิน และต้องการขอความช่วยเหลือจากปรมาจารย์ ถัง  ถ้าคุณยินดี ฉันจะจัดการจองตั๋วเครื่องบินทันที "

หลังจากที่โทรศัพท์เชื่อมต่อแล้ว ผู้รับทักทายถังซิ่วอย่างสุภาพและบอกความตั้งใจของเขา เขาไม่ได้ให้เวลากับถังซิ่ว เพื่อถามถึงตัวตน

เป็นที่ชัดเจนว่าเขาได้พยายามติดต่อถังซิ่วนานแล้วและดูเหมือนจะประสบปัญหาใหญ่ มิฉะนั้นเขาคงจะได้ให้โอกาสถังซิ่วที่จะพูด

"อาจารย์ของคุณคือใคร?"

ถังซิ่วสงสัยว่าชายคนนั้นเข้าใจผิด แต่เขาไม่ได้วางสายโทรศัพท์ทันทีและถามแทน

"อืม ... อาจารย์ของฉันคือเจี่ยหลุยเดา, 10 วันก่อน อาจารย์ของฉันมีเกมการพนันกับคุณที่ ห้องอาหารหลง เมื่ออาจารย์กลับมาเขาเล่าให้เราฟังเกี่ยวกับตัวคุณ ดังนั้นเราจึงทราบเกี่ยวกับคุณ อาจารย์ตกอยู่ในสถานการณ์ลำบากเมื่อ 3 วันก่อน เขาอาจจะไม่ใช่แค่สูญเสียทุกอย่าง แต่อาจจะเสียชีวิตได้ เราขอความช่วยเหลือจากปรมาจารย์ ถัง เพื่อช่วยอาจารย์ "

ชายคนนั้นตอบอย่างขมขื่น

"ฉันขอโทษ. ฉันคิดว่าคุณหาผิดคนแล้ว แม้ว่าฉันจะได้แข่งขันการพนันกับ ปรมาจารย์ เจี่ย แต่ทักษะการพนันของฉันไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับเขา ถ้าปรมาจารย์ เจี่ย ไม่สามารถแก้ปัญหานั้นได้ ฉันไม่สามารถช่วยเหลือได้อย่างแน่นอน "

หลังจากที่เขานึกถึงเรื่องราวทั้งหมดถังซิ่วได้วางโทรศัพท์โดยไม่ลังเล

แม้ว่าเขาจะชนะและชื่นชมความสามารถของ เจี่ย หลุยเดา ในห้องอาหารหลง แต่ถังซิ่วไม่รู้สึกว่ามิตรภาพกับเขานั้นถึงระดับที่แน่นมากพอแล้ว

นอกจากนี้ถังซิ่วไม่ชอบเล่นการพนัน เขาเกลียดมันด้วยซ้ำ ถ้าไม่ใช่เพราะเขาต้องการเงิน เขาจะไม่ห้องพนันเลย หรือแม้แต่สัญญาว่าจะช่วย หลงเซ้งหลินให้เล่นพนันกับเจี่ยหลุยเดา