Returning From The Immortal World - 225
.......................................................................................................................................................................................
ที่ปลายสุดของแม่น้ำนั้นไม่ได้เชื่อมต่อกับมหาสมุทรแต่เป็นทะเลสาบน้ำใสที่มีศาลาเก่าแก่ตั้งอยู่ใจกลางของมัน ในศาลานั้นได้มีหญิงสาวคนหนึ่งที่ไม่ได้สวมรองเท้า เธอกำลังตักน้ำราดไปที่เหล่าดอกบัวที่สวยงาม
ทันใดนั้นซูเซี่ยนเองก็ได้รับรู้ว่าตัวเองได้หลุดเข้าไปอยู่ที่ดินแดนแห่งฝัน สิ่งที่เขากำลังมองอยู่นี้ไม่ได้เป็นเพียงรูปภาพเท่านั้นแต่มันเหมือนว่าเขากำลังมองไปที่โลกทั้งใบจริงๆ
อารมณ์ร่วม !
นี่คือการมีอารมณ์ร่วม !
เขาได้เข้าใจถึงความรู้สึกนี้ในทันที
แขกๆทั้งหมดที่อยู่ในห้องอาหารนี้เองก็ได้มองไปที่ซูเซี่ยนด้วยความดูถูก
สองภาพนี้อันไหนดี ! พวกเขาสามารถตัดสินมันได้โดยใช้เท้าคิด ภาพของซูเซี่ยนเองก็ถือว่าดีแต่หากนำมาเทียบกับถังซิ่วแล้วมันเป็นเพียงแค่ขี้ฝุ่นที่ไม่สามารถนำมาเปรียบเทียบได้ด้วยซ้ำ
“ว่าไง......สกุลซู รู้หรือยังล่ะว่าเหนือฟ้าก็ยังมีฟ้า?หากว่าฉันเป็นนายก็คงจะไม่สามารถทนรับความอับอายนี้ได้แล้วรีบวิ่งหนีออกไปจากที่นี่แล้ว”
เสียงเยาะเย้ยได้ดังออกมาจากฝูงชนก่อนที่ทุกคนจะเริ่มหัวเราะ
คนอื่นๆเองก็แสดงออกถึงความดูถูกก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“สกุลซู การแข่งขันก็ได้แข่งไปแล้วนี่ก็คงถึงเวลาที่จะต้องเติมเต็มสัญญาแล้ว นายเองก็น่าจะรู้ผลลัพธ์ของการแข่งขันนี้แล้วและฉันหวังว่านายจะไม่กลับคำสัญญานะ”
“ใช่แล้ว ! นายเป็นถึงนายน้อยคนที่สองของตระกูลซู ฉันคิดว่านายคงไม่ได้เป็นแค่พวกที่ไม่สามารถแพ้ได้แล้วสร้างความอับอายให้ตระกูลสินะ”
ในหมู่ฝูงชน ริมฝีปากของโปรเฟสเซอร์ฮูเองก็กระตุกเล็กน้อย เขาได้เรียกสติของเขาคืนมาก่อนที่จะมองไปที่ถังซิ่วด้วยแววตาที่ไม่เหมือนเดิมแม้แต่น้อย เขามองไปที่ถังซิ่วก่อนที่จะดูถูกตัวเองเพราะเขาเองก็เป็นคนที่มีทักษะด้านการวาดภาพแต่กลับมองคนที่ภายนอกเท่านั้น
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดผิด !”
โปรเฟสเซอร์ฮูอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาแล้วถอนหายใจ
ทันใดนั้นเขาก็ไดจ้องไปที่เหล่ใบยี่เพราะก่อนหน้านี้เองเขาก็ได้ยินสิ่งที่เพื่อนของเขาพูดอย่างชัดเจน
คริสตัลแห่งลมและหินเศษเสี้ยวดวงดาว อ๊า !
เขารู้ดีว่าจำนวนของแร่เหล่านี้ที่เหล่ใบยี่ครอบครองนั้นมีมากกว่าเขาหากว่านำไปขายนั้นจะต้องได้ราคามากกว่าเขาถึงสองเท่าอย่างแน่นอน
เหล่ใบยี่ที่กำลังจะอ้าปากแต่กลับพูดอะไรออกมาไม่ได้เหมือนว่ามีมือที่มองไม่เห็นมาบีบคอเขาเอาไว้ มันทำให้ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปและนิ่งเงียบอยู่นาน
มองท้องฟ้าจากก้นบ่อ !
เขารู้สึกได้ถึงความขมขื่นในหัวใจของเขา
มู่งหวางหยิงเองก็ได้มองไปที่ถังซิ่วด้วยความสงสัยอยู่เต็มหัวใจ เธอได้รับรู้ว่าตัวเองได้เชื่อคำพูดก่อนหน้านี้ของโปรเฟสเซอร์ฮูที่ว่าสถานะของถังซิ่วนั้นลึกลับเป็นอย่างมาก เธอคิดว่าการที่จะสามารถเข้าใจถังซิ่วได้อย่างทะลุปรุโปร่งนั้นเป็นเรื่องที่ตลกอย่างมาก
อย่างไรก็ตามเธอนั้นรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมากเพราะว่าเธอเองก็ได้ยินคำพูดที่ถังซิ่วบอกว่าภาพวาดของเขามีจำนวนน้อยมาก รูปภาพที่เธอได้ไปวันนี้จะต้องไม่สามารถประเมินค่าได้อย่างแน่นอน
ซูเซี่ยนกำลังมองไปทางเหล่าผู้คนที่กำลังยั่วยุเขา ท่าทางของเขาค่อยๆเปลี่ยนไปจากที่มีเลือดฝาดก็กลายเป็นหม่นหมองก่อนที่จะกลายเป็นม่วงและกลับมาเป็นซีดขาวเหมือนกระดาษ
แพ้ !
แม้ว่าเขาจะไม่ยอมรับมันแค่ไหนแต่ความจริงนั้นก็ทำให้เขาต้องยอมรับมัน
ทันใดนั้นซูเซียนได้มองไปที่ถังซิ่วด้วยดวงตาที่แดงก่ำก่อนที่จะถามออกมาว่า
“นายเป็นใคร ?”
ถังซิ่วก็ได้ตอบกลับไปอย่างราบเรียบว่า
“ฉันเป็นแค่คนธรรมดาที่เพิ่งจะสอบเข้ามหาวิทยาลัยไปเท่านั้น ฉันไม่ได้คิดที่จะมีชื่อเสียงด้านการวาดภาพและหวังว่าจะไม่มีด้วยเพราะมันจะสร้างปัญหาให้ฉันไม่น้อย”
ซูเซี่ยนนั้นถึงกับสะอึกเมื่อได้ยินคำตอบของถังซิ่ว
เขาแพ้แล้ว ! แพ้ให้กับเด็กที่เพิ่งจะสอบเข้าเรียนมหาวิทยาลัย !
เขาคิดว่าคำพูดก่อนหน้านี้ของถังซิ่วนั้นมีเหตุผลมาก ยิ่งอยู่สูงก็ยิ่งตกลงมาเจ็บ ก่อนหน้านี้เขาเองได้เหิมเกริมและยโสโอหังแต่ตอนนี้กลับได้รับความอับอายอย่างน่าอนาถ
ใบหยูเองก็ได้มองไปที่ซูเซี่ยนก่อนที่จะแสยะออกมาว่า
“หากว่าฉันทำไม่ผิดคือคุณได้สัญญาไว้ว่าหากคุณแพ้ก็จะต้องเสียภาพวาดจากราชวงศ์ถังให้แก่คุณถังซิ่ว ตระกูลของคุณเองก็ตั้งอยู่ที่เมืองนี้ มันคงใช้เวลาไปกลับไม่นานใช่ไหม ?”
ซูเซี่ยนได้มองไปที่ใบหยูด้วยความเกลียดชังก่อนที่สายตาของเขาจะตกลงไปที่ถังซิ่ว
“การพนันได้จบลงแล้ว ฉันจะรีบกลับไปเอารูปภาพมาโดยทันที”
หลังจากที่พูดจบเขาก็ได้หันหน้ากลับไปมองสายตาดูถูกเหยียดหยามจากผู้คนรอบๆก่อนที่จะรีบวิ่งออกไป
ณ ตอนนี้ หนึ่งในฝูงชนก็ได้พูดออกมาอย่างดังว่า
“พวกนายคิดว่าเจ้าสกุลซูที่ได้เสียหน้าอย่างอนาถไปในวันนี้จะกล้ากลับมาไหม ? หรือเขาจะส่งคนมาแทน ?”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า”
ได้มีเสียงหัวเราะถูกส่งออกมาจากฝูงชนโดยทันที
ใบหยูเองก็มีความสุขเป็นอย่างมาก เธอไม่ได้รู้สึกดีที่ได้เห็นซูเซี่ยนถูกขับไล่ออกไปเท่านั้นแต่เธอกลับได้เห็นการรังสรรค์รูปภาพที่น่าทึ่งนี้ด้วยตาของเธอเอง หากว่าในอนาคตชื่อเสียงของภาพนี้ได้ถูกส่งผ่านไปยังผู้คนภายนอกก็จะทำให้ธุรกิจของเธอดีขึ้นอย่างแน่นอน
เหมือนว่าเธอได้เห็นภาพลางๆของห้องอาหารที่เต็มไปด้วยผู้คน
“คุณถัง ขอขอบคุณที่ทำให้ฉันได้เห็นรูปภาพที่น่าทึ่งเช่นนี้ ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของคุณในวันนี้จะถูกยกเว้นและฉันรับประกันเลยว่าหลังจากนี้ไปคุณไม่ต้องเสียเงินที่นี่แม้แต่หยวนเดี๋ยว”
ใบหยูได้พูดออกมาด้วยความจริงใจ
ถังซิ่วได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้นฉันจะวาดตัวอักษรให้เธอสักตัว”
ได้รับมาก็ต้องตอบแทน
เพื่อตอบแทนใบหยูที่ได้ต้อนรับเขาอย่างดีนั้นถังซิ่วเองก็คิดว่าจะตอบแทนเธออย่างไรดีแต่เขาไม่ต้องการที่จะวาดรูปแล้วทว่าการเขียนตัวอักษรไม่กี่ตัวก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่แม้แต่น้อย
หัวใจของใบหยูได้กระสับกระส่าย เธอได้แต่พูดซ้ำไปซ้ำมาว่า
“ดี ดี ดี ดี ดี ขอขอบคุณ คุณถัง”
ถังซิ่วได้โบกมือให้เธอก่อนที่จะหยิบพู่กันขึ้นมาพร้อมเขียนตัวอักษรหกตัวลงไปบนกระดาษด้วยท่าทางที่เหมือนมังกรที่กำลังทะยานอยู่บนฟ้า เขาเขียนคำว่าบ้านดอกบัวภายใต้การจ้องมองของฝูงชน
ตัวอักษรที่ดูทรงพลังที่มีเสน่ห์ของมังกรและนกฟีนิกซ์
ความสง่างามที่ดูแข็งแกร่ง มันแผ่ความรู้สึกที่ดูกล้าหาญออกมา
“เป็นตัวอักษรที่ดี !”
ไม่ใช่แค่ชายชรามีความสามารถด้านการวาดที่ตะโกนออกมาแต่ยังรวมไปถึงเหล่าฝูงชนที่อยู่รอบๆด้วย
ใบหยูที่ได้เห็นตัวอักษรนี้นั้นได้รู้สึกถึงเสน่ห์ของภาพวาดนี้ได้อย่างชัดเจน เธอเองก็เป็นคนที่คลุกคลีกับวงการวาดภาพและประดิษฐ์อักษรมานาน เธอสามารถแยกแยะคุณภาพของผลงานได้
“สะ แสน.....ไม่ 5 ล้าน ฉันขอซื้อตัวอักษรนี่ !”
ชายชราที่คนก่อนหน้านี้ได้พูดออกมาพร้อมขยิบตาไปที่ใบหยูด้วยความหวัง
หัวใจของเธอกระโดดขึ้นทันทีก่อนที่เธอจะส่ายศีรษะอย่างรวดเร็วแล้วพูดว่า
“ไม่ขายค่ะ อย่าว่าแต่5ล้านเลย มากกว่า50ล้านฉันก็ไม่ขาย !”
ชายชราคนนั้นได้มองไปที่ใบหยูด้วยความรู้สึกผิดหวังก่อนที่เขาจะมองไปที่ถังซิ่วแล้วพูดออกมาว่า
“เพื่อนตัวน้อย เธอ.....เอ่อ เธอช่วยเขียนให้ฉันอีกสักตัวได้ไหม ? เรื่องราคานั้นไม่เป็นปัญหา”
ถังซิ่วได้ถามกลับไปว่า
“คุณแน่ใจงั้นหรอ ?”
ชายชราเองก็ได้พูดออกมาขณะที่เขาพยักหน้าว่า
“แน่นอน ฉันแน่ใจ”
ถังซิ่วได้มองไปรอบๆก่อนที่จะถามออกมาว่า
“มีใครต้องการจะซื้ออีกไหม ? รูปละ5ล้าน มีจำนวน4รูปเท่านั้น”
“ฉันซื่อ!”
มู่หวางหยิงได้พูดออกมาโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย
ถังซิ่วได้มองไปที่เธอด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะพยักหน้าแล้วพูดต่อว่า
“มีใครอีกไหม ?”
โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้หรี่ตาของเขาลงก่อนที่จะพูดออกมาว่า
“ในเมื่อวันนี้ได้เจอเรื่องดีๆ ฉันจะซื้อมัน !”
ในขณะนี้ผู้หญิงวัยกลางคนก็ได้ยินขึ้นแล้วพูดออกมาเสียงดังว่า
“ฉันก็จะซื้อ !”
ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า
“เอาล่ะ ! ขายหมดแล้วและไม่ว่าใครที่อยากจะซื้อฉันก็จะไม่ขายแล้ว”
เมื่อพูดจบเขาก็เริ่มเขียนทันที ก่อนหน้านี้เขาได้เขียนไปหกตัวอักษรแต่ตอนนี้เขาได้เขียนไปทั้งหมดสี่ตัวอักษรก่อนที่จะให้หมายเลขบัญชีกับพวกเขาไป
เงินถูกโอนเข้า !
ถังซิ่วนั้นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ เขาได้มีความคิดว่าเขาควรจะวาดรูปออกมาสัก1-2ร้อยรูปดีไหม ? หากว่าเขาขายพวกมันล่ะ เขาจะต้องการเป็นเศรษฐีได้อย่างแน่นอน
อย่างไรก็ตามสิ่งนี้มันก็เป็นได้แค่ความคิดเท่านั้นเพราะเขาเข้าใจดีว่ายิ่งมีน้อยก็ยิ่งล้ำค่า มันจะเป็นสิ่งไร้ค่าทันทีหากว่าเขาขายรูปออกไปเป็นร้อย
ใบหยูเองก็ได้มองไปที่ถังซิ่วก่อนที่จะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“คุณถัง คุณต้องการกลับไปนังห้องส่วนตัวของคุณไหม ? ฉันได้ส่งพนักงานไปจัดเตรียมอาหารและของว่างให้คุณแล้ว เราจะได้รอเวลาที่ซูเซี่ยนนำภาพวาดกลับมาให้เรา”
ถังซิ่วเองก็ได้หันหน้ากลับไปมองที่โปรเฟสเซอร์ฮู
โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็พูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า
“งั้นเรากลับไปที่ห้องกันเถอะ”
เหล่ใบยี่เองก็ได้รู้สึกกดดันเป็นอย่างมากหลังจากที่เห็นโปรเฟสเซอร์ฮูพยักหน้า เขาต้องการที่จะตกลงเรื่องแร่หินเหล่านั้นกับถังซิ่ว เขาจะไปตกลงอีกครั้งในห้องอาหาร
ในตอนนี้ที่หน้าประตูทางเข้าของห้องอาหารนี้ได้มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินสะพายกระเป๋าหรูเข้ามา แม้ว่าเธอจะมีอายุประมาณ30ปีแต่เธอเองก็ยังคงงามสง่าอยู่แต่ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอได้จางหายไปก่อนที่มันจะเปลี่ยนเป็นความรู้สึกตกใจ
“ถังซิ่ว ?”
ฮวงจี่นั้นไม่เคยลืมหน้าตาของเขา หลังจากที่เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งจึงได้ตะโกนออกมาอย่างดัง
ถังซิ่วที่กำลังเตรียมตัวเดินขึ้นบันใดไปนั้นได้หยุดเท้าลงทันทีหลังจากที่ได้ยินใครบางคนเรียกชื่อของเขา เขากวาดสายตาไปรอบๆแล้วเมื่อเห็นว่าเป็นฮวงจี่นั้นทำให้มุมปากของเขากระตุกหลายครั้ง หากว่าเขาไม่จำเป็นต้องรักษาหน้านั้นเขาคงจะรีบวิ่งออกไปจากที่นี่แล้ว
ฮวงจี่ที่ได้มีท่าทางประหลาดใจอย่างที่สุดนั้นก็ได้ลากผู้หญิงอีกคนมาตรงหน้าถังซิ่วโดยทันที
“ถังซิ่ว นายจริงๆงั้นหรอ ? ดีเลย ! ฉันเองก็ว่าจะกลับไปเยี่ยมนายที่เมืองสตาร์ซิตี้อยู่พอดี !”
ถังซิ่วได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า
“ขอโทษที เธอไม่ควรจะมาหาฉันนะ ฉันไม่ชอบให้คนอื่นคอยคิดถึง”
ฮวงจี่ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า
“ผู้ชายที่สามารถทำให้ฉันให้ความสำคัญได้นอกจากสามีของฉันก็ไม่มีแล้ว นายมันไม่ได้รับรู้ถึงความโชคดีของตัวเองเลย”
