Returning From The Immortal World - 223

.......................................................................................................................................................................................

เหล่ใบยี่ได้แสดงท่าทางตกใจออกมาส่วนมู่หวางหยิงเองก็แสดงท่าทางสงสัยเช่นกัน ถังซิ่วได้ได้ยินคำพูดของโปรเฟสเซอร์ฮูนั้นถึงกับประหลาดใจโดยทันที

พิมพ์เขียว ?

อย่าบอกนะ...... ว่าที่ฉันเป็นคนวาด ?

หลี่ใบยี่เองก็ได้ถามออกมาว่า

“เพื่อนฮู พิมพ์เขียวมันจะไปสามารถอยู่ในงานประกวดศิลปะได้อย่างไรกัน ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้ตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า

“ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะ ?นายยังไม่ได้เห็นภาพนั้นก็พูดได้สิ หากว่าได้เห็นกับตาล่ะก็นายจะต้องช๊อคไปแน่นอน ฉันมีเพื่อนที่โด่งดังทางด้านศิลปะแต่พวกเขากลับรู้สึกว่าตัวเองไม่สามารถเทียบกับรูปนี้ได้ด้วยซ้ำ ทักษะของคนที่วาดพิมพ์เขียวนั้นจะต้องอยู่บนจุดสูงสุดแล้วแน่นอน โครงสร้างของมันเองก็ดูสวยสง่าเหมือนพระราชวังแห่งสวรรค์”

ทันใดนั้นก็ได้เกิดประกายขึ้นในดวงตาของโปรเฟสเซอร์ฮูก่อนที่เขาจะรีบเปิดเมลในโทรศัพท์ของเขาแล้วยื่นให้เหล่ใบยี่

“ลืมไปว่าเพื่อนเก่าของฉันได้ส่งรูปของมันมาให้แต่น่าเสียดายจริงๆที่เป็นเพียงรูปภาพเท่านั้น”

เหล่ใบยี่เองก็ได้รับโทรศัพท์มาพร้อมกับจ้องมองไปที่มัน นัยน์ตาของเขาหดเล็กลงพร้อมกับประกายแสงแห่งความไม่อยากจะเชื่อก็ได้สาดส่องออกมาจากมัน เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองไม่ได้กำลังมองแบบพิมพ์เขียวเท่านั้น ทักษะในการวาด ลายเส้น มันเหมือนรูปภาพที่ใช้บ่งบอกสรวงสวรรค์ในฝันของเขา

สิ่งที่ทำให้เขาช๊อคยิ่งกว่าเดิมคือมันไม่ได้มีแค่นี้เท่านั้น รอบๆข้างเองก็มีพื้นที่แผ่ขยายออกไป มันเป็นการออกแบบในสไตล์ที่ดูแปลกใหม่โดยใช้ความคิดสร้างสรรค์มากๆ

เขากล้ารับประกันเลยว่าหากที่นั่นสร้างเสร็จก็จะต้องเป็นสถานที่ที่สำคัญอย่างมากและจะเป็นที่รู้จักกันทั้งประเทศ ไม่สิต้องทั้งโลก

“ฉันเองก็ได้ผ่านร้อนผ่านหนาวมามากแต่ก็ไม่มีรูปภาพไหนเลยที่จะโดดเด่นไปกว่านี้”

มู่หวางหยิงเองยังไม่ได้เห็นรูปภาพเหล่านั้นแต่เมื่อเห็นท่าทางตกอกตกใจของอาจารย์แล้วเธอเองก็ได้ลุกขึ้นพร้อมกับเดินไปข้างๆเขาแล้วมองไหที่รูปภาพเหล่านั้น ร่างกายของเธอเองก็สั่นสะท้านทันที

“นี่คือ.....”

มู่หวางหยิงเองก็ช๊อคเป็นอย่างมาก เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเองด้วยซ้ำ เธอไม่คิดเลยว่าในโลกนี้จะมีพระเจ้าที่สามารถรังสรรค์รูปภาพเหล่านี้ออกมาได้ เธอนั้นมั่นใจเป็นอย่างมากว่าจะไม่มีรูปไหนที่สามารถโดดเด่นไปมากกว่านี้แน่นอน

รูปนี้......

สถานที่แห่งนั้นมันควรจะอยู่บนสวรรค์เท่านั้น ทำไมมันถึงได้มาอยู่บนโลกกัน ?

เหล่ใบยี่ได้ยื่นโทรศัพท์ไปให้มู่หวางหยิงก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแล้วพูดว่า

“คนที่สามารถวาดรูปนี้ได้นั้นจะต้องเป็นเทพเจ้าอย่างแน่นอน ฉันไม่อยากจะนึกเลยว่าเมื่อมันเสร็จแล้วจะสร้างแรงสั่นสะเทือนให้โลกนี้ถึงขนาดไหนกัน ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้พูดออกมาใจเชิงเห็นด้วยว่า

“แน่นอน หากว่าที่นี่สร้างเสร็จแล้วฉันก็จะไปซื้อที่อยู่อาศัยที่นั่นอย่างแน่นอน”

เหล่ใบยี่เองก็ได้ตอบกลับมาเช่นกันว่า

“ฉันก็จะไปเหมือนกัน !”

มู่หวางหยิงเองก็ได้กลับมานั่งที่ของเธอขณะที่กำลังสงบสติอารมณ์ของเธอ เธอได้พึมพำออกมาเบาๆว่า

“หากว่าเจ้าของภาพวาดนี้ต้องการที่จะรับลูกศิษย์ฉันจะไม่ลังเลเลยที่จะบูชาเขาเป็นอาจารย์”

เสียงของเธอนั้นไม่ได้ดังมากแต่ก็พอที่จะทำให้คนทั้งหมดภายในห้องได้ยินมันอย่างชัดเจน

โปรเฟสเซอร์ฮูและเหล่ใบยี่เองก็ได้มองไปที่กันและกันด้วยรอยยิ้มที่ฝืนๆ พวกเขาเองก็มีความคิดนี้เช่นกัน

ถังซิ่วได้แบมือไปทางมู่หวางหยิงพร้อมกับพูดว่า

“ขอฉันดูหน่อย”

มู่หวางหยิงเองก็ได้เรียกสติของเธอกลับคืนมาก่อนที่จะยื่นโทรศัพท์ไปให้แก่ถังซิ่วด้วยสายตาที่ขุ่นมัวและไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ถังซิ่วที่ได้รับโทรศัพท์มาแล้วก็ได้เปิดดูทันทีก่อนที่รอยยิ้มจะปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขาเพราะเขาไม่คิดเลยว่าผลงานที่ทุกคนกำลังชื่นชมอยู่นั้นจะเป็นของเขาจริงๆ

หลังจากนั้นเขาก็ได้ส่งโทรศัพท์คืนไปให้โปรเฟสเซอร์ฮูทันที

โปรเฟสเซอร์ฮูและเหล่ใบยี่นั้นได้มองไปที่ท่าทางของถังซิ่วด้วยความดูถูกเล็กน้อยเพราะพวกเขาคิดว่าถังซิ่วไม่ได้เข้าใจถึงศิลปะอย่างแท้จริง พวกเขาเองก็กำลังกังวลกับการแข่งขันที่กำลังจะถึงนี้

ทันใดนั้นพนักงานของร้านก็ได้เข้ามาให้ห้องส่วนตัวก่อนที่จะให้พวกเขาลงไปรอที่ห้องโถงตรงชั้นล่าง เมื่อพวกเขาลงมาถึงนั้นก็ได้พบกับแขกมากมายพร้อมกับโต๊ะสองตัวที่อยู่ตรงกลาง พวกเขาสามารถได้ยินเสียงสนทนาของคนเหล่านั้นได้อย่างชัดเจน

“โชคดีจริงๆที่สามารถรับชมการแข่งขันของหนุ่มน้อยที่มีพรสวรรค์ทั้งสองได้ หากจะพูดถึงเรื่องการวาดรูปแล้วฉันเองก็ได้ศึกษามาระยะหนึ่งแต่พรสวรรค์ของฉันนั้นไม่มากจึงได้หมดความสนใจไป โชคดีจริงๆที่ได้มาอยู่ที่นี่ในวันนี้”

“ชื่อของซูเซี่ยนนั้นฉันเคยได้ยินว่าเขาเป็นนักวาดภาพที่มีชื่อเสียงโดยทีเดียวแต่ว่าถังซิ่วนั้นฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน น่าจะเป็นเด็กไม่มีชื่อเสียงคนหนึ่ง”

“ไอ้เด็กซูเซี่ยนนั้นมันยโสเกินไปและก่อปัญหาขึ้นก่อนหน้านี้ เขานั้นไม่มีมารยาทเลยแม้แต่น้อยต่อให้เขามีทักษะที่ดีในการวาดภาพแต่ขอคงจะไม่น่าดึงดูดสักเท่าไหร่แต่คู่แข่งของเขานั้นทำให้ฉันรู้สึกสงสัยจริงๆ”

“ในเมืองนี้ก็ไม่น่าจะมีใครที่มีเทคนิคที่ดีไปมากกว่าซูเซี่ยนแล้ว ฉันคิดว่าวันนี้ชัยชนะจะต้องตกเป็นของเขาอย่างแน่นอน”

“ฉันก็คิดแบบนั้น”

“รอดูเลยแล้วกัน”

“.......”

ถังซิ่วที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นถึงกับฝืนยิ้มออกมาเพราะตัวเขาไม่ได้มีชื่อเสียงแม้แต่น้อยไม่ว่าจะในเมืองนี้หรือในด้านวาดรูปก็ตามเพราะงั้นทุกคนถึงได้มั่นใจในตัวของซูเซี่ยนกันหมด

อย่างไรก็ตาม ! หากว่าไม่มีความมั่นใจเขาก็คงไม่ตอบตกลง

เขามั่นใจกับทักษะของตัวเองมาก อย่าว่าแต่ซูเซี่ยนเลย แม้ว่าจะเป็นระดับผู้เชี่ยวชาญเขาก็ไม่กลัวแม้แต่น้อย

“เอาล่ะ เตรียมตัวได้แล้ว”

เมื่อใบยี่ได้เห็นถังซิ่วที่กำลังเดินลงมานั้นก็ได้เดินมาพร้อมกับถามถังซิ่วว่า

“มั่นใจไหม ?”

ถังซิ่วเองก็สามารถเข้าใจความคิดของเธอได้ทันทีก่อนที่เขาจะพูดออกมาว่า

“ไม่ต้องกังวล !”

ใบยี่เองก็ได้พยักหน้าก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“หากว่ามั่นใจก็ทำให้เต็มร้อยไปเลย ฉันเองก็หวังกับความสามารถของเธออยู่นะ”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า

“ฉันจะไม่ทำให้เธอผิดหวัง”

หลังจากที่พูดจบเขาก็ได้เดินไปที่ตรงกลางของลานพร้อมมองไปที่ซูเซี่ยนแล้วพูดออกมาอย่างราบเรียบว่า

“มีเท่าไหร่ก็ใส่มาให้หมดมิเช่นนั่นก็อย่างหาว่าฉันรังแกล่ะ”

ซูเซี่ยนเองก็ได้แสยะออกมาว่า

“กับแกเนี่ยนะ? ฮึ้ม.... กลับไปฝึกมาสักสิบปีแล้วบางทีแกอาจจะมีคุณสมบัติพอที่จะพูดคำนี้กับฉัน !”

ถังซิ่วเองก็เลิกที่จะสนใจคำพูดของเขาก่อนที่จะมองไปที่ใบยี่แล้วถามออกมาว่า

“การแข่งขันนี้มีกฎอะไรหรือเปล่า ?”

ใบยี่เองก็ได้เลือกคนออกมาจากฝูงชนสิบคน สองในนั้นเป็นหนุ่มสาวส่วนคนอื่นๆนั้นเป็นช่วงวัยกลางคนหรือไม่ก็คนแก่ เธอได้ชี้ไปที่พวกเขาแล้วพูดว่า

“พวกเขาทั้งสิบคนเป็นแขกผู้ทรงเกียรติของเราแล้วก็ยังมีรูปภาพของพวกเขาอยู่ที่นี่ ฉันสามารถรับประกันได้ว่าการแข่งขันนี้จะยุติธรรมอย่างแน่นอนยิ่งไปกว่านั้นคือช่วงที่พวกเขากำลังลงคะแนนอยู่นั้นแขกคนอื่นๆก็สามารถโหวดได้เช่นกันส่วนเรื่องเงื่อนไขนั้นง่ายมากคือ ภายในครึ่งชั่วโมงให้วาดรูปอะไรก็ได้ที่มีความเกี่ยวข้องกับดอกบัว อุปกรณ์ทั้งหมดได้ถูกจัดเตรียมไว้ให้แล้ว”

“ได้”

ถังซิ่วได้พยักหน้าออกมา

ซูเซี่ยนเองก็ได้รีบตอบกลับมาเช่นกันว่า

“ไม่มีปัญหา”

ใบยี่เองก็ได้มองไปที่นาฬิกาก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“ตอนนี้เป็นเวลา8.28 และเมื่อถึงเวลา8.58จะถือว่าเป็นการหมดเวลา เอาล่ะ เริ่มได้”

ซูเซี่ยนเองก็ได้มองไปที่ถังซิ่วด้วยความดูถูกก่อนที่จะรีบจับพู่กันที่วางเอาไว้และวาดอย่างประณีต

ถังซิ่วนั้นตรงกันข้ามกับเขาเลย

เมื่อตอนที่ใบยี่ได้ประกาศเริ่มนั้นเขาก็ไม่ได้ลงมือวาดเลยแต่กลับนึกภาพโครงสร้างทั้งหมดไว้ในใจ เมื่อจัดโครงสร้างทั้งหมดได้แล้วนั้นก็ได้หยิบพู่กันขึ้นมาแล้วละเลงลงไปอย่างรวดเร็ว

“แพ้แล้ว !”

เมื่อมู่หวางหยิงได้เห็นความเร็วในการวาดของถังซิ่วนั้นก็ทำให้เธอยิ้มออกมาอย่างขมขื่น เธอรู้ถึงแก่นแท้ของศิลปะดีหากว่าเขาไม่ใช่ระดับปรมาจารย์รูปที่ออกมาจะต้องไม่ได้คุณภาพอย่างแน่นอนเมื่อวาดด้วยความเร็วขนาดนั้น

ในศิลปะนั้นมีคำพูดอยู่คำหนึ่ง ช้าๆได้พร้าเล่มงาม

ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยได้ยินชื่อถังซิ่วเลยแม้แต่น้อยดังนั้นเขาเองก็ไม่น่าจะมีชื่อเสียงทางด้านนี้ ต่อให้เขาพอมีความสามารถอยู่บ้างแต่ก็ไม่มีทางที่จะเทียบกับซูเซี่ยนได้อย่างแน่นอน

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้แต่ส่ายศีรษะก่อนที่จะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่นว่า

“มู่หวางหยิง เธอไม่น่าไปตอบตกลงเลยดูสิ่งที่เขากำลังทำสิ เธอจะต้องเสียภาพวาดของหวางซีซี่อย่างแน่นอน”

มู่หวางหยิงเองก็เสียดายอย่างมากแต่เธอก็ยังอดทนเอาไว้พร้อมพูดตอบไปว่า

“แพ้ก็แพ้ ! มันเป็นเพียงของนอกกาย เดี๋ยวก็หาใหม่ได้”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้ถอนหายใจพร้อมพูดว่า

“เธอเองก็สามารถมองโลกในแง่ดีได้จริงๆ อย่างไรก็ตามฉันคิดว่าสถานะของถังซิ่วนั้นต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน หากว่าเธอเสียภาพนั้นไปจริงฉันก็คิดว่าเขาจะต้องมีทางที่จะนำมันกลับมาอย่างแน่นอน”

มู่หวางหยิงเองก็ได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“เขามีพื้นหลังอะไรงั้นหรอค่ะ ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้แต่ส่ายหัวพร้อมพูดว่า

“ฉันเองก็ไม่ค่อยรู้เหมือนกันแต่เด็กที่กำลังจะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยสักกี่คนกันที่สามารถซื้อแร่จากฉันด้วยเงิน20ล้านได้อย่างสบายๆ ? ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็บอกว่ายังต้องการหินที่เพื่อนเหล่มีอยู่อีก นั่นแสดงให้เห็นว่าเงินของเขานั้นมีมากกว่า20ล้านอย่างแน่นอน”

มู่หวางหยิงเองก็พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“เขาซื้อแร่พวกนั้นในราคาที่สูงขนาดนั้นเลยหรอ ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้พยักหน้าแล้วพูดว่า

“เพื่อนเหล่ นายก็น่าจะรู้ราคาของแร่เหล่านี้ดี ตอนนั้นฉันเพียงแค่เอ่ยราคาไปเท่านั้นแต่เขาก็ตอบตกลงโดยที่ไม่ต่อรองหรืออะไรแม้แต่น้อยพร้อมกับให้คนโอนเงินมาให้ฉันทันที เห็นกระเป๋าก่อนหน้านี้ที่พนักงานถือไปไหม ในนั้นมีสิ่งที่เขาเพิ่งจะซื้อจากฉันไป เอาตรงๆนะฉันไม่สามารถเข้าใจตัวเขาได้เลยแม้แต่น้อย”