ตอนที่แล้วReturning From The Immortal World - 220
ทั้งหมดรายชื่อตอน
ตอนถัดไปReturning From The Immortal World - 222

Returning From The Immortal World - 221


.......................................................................................................................................................................................

แววตาของมู่หวางหยิงที่ยืนอยู่ข้างหลังนั้นได้เกิดประกายแห่งความสงสัยขึ้นทันทีเพราะเธอรู้ว่าอาจารย์ของเธอนั้นมีแร่ล้ำค่าอยู่มากมายที่ได้มาจากสุสานโบราณ เขาได้ดูแลรักษามันอย่างดี

เธอรู้สึกสงสัยมาก !

สงสัยว่าทำไมเด็กหนุ่มแบบถังซิ่วถึงได้ต้องการซื้อแร่เหล่านี้ ?

“เสิร์ฟอาหาร!”

โปรเฟสเซอร์ฮูนั้นไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าเพื่อนของเขาจะขายแร่เหล่านั้นหรือไม่แต่ที่เขาสนใจคือพื้นหลังของถังซิ่ว

หลังจากที่ห้องอาหารได้ถูกจัดเตรียมเหล่ใบยี่ก็ได้ถามออกมาว่า

“เธอชื่อว่าถังซิ่วใช่ไหม ? คริสตัลแห่งลมและหินเศษเสี้ยวดวงดาวนั้นมีราคาที่สูงมาก หากว่าเธอไม่รังเกียจก็บอกฉันมาหน่อยได้ไหมว่าเธอจะเอามันไปทำอะไร ?”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปอย่างช้าๆว่า

“สร้างเครื่องมือ”

เหล่ใบยี่เองก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้แล้วพูดออกมาว่า

“นี่เธอกำลังพูดเรื่องตลกหรือยังไงกัน ? แม้ว่าคริสตัลแห่งลมนั้นจะถือว่าเป็นแร่ชั้นดีและง่ายต่อการหลอมเป็นเครื่องมือแต่หินเศษเสี้ยวดวงดาวนั้นมีความแข็งมากกว่าเพชรด้วยซ้ำ เธอจะเอามันไปหลวมเป็นเครื่องมือได้อย่างไรกัน มุขนี้มันไม่ขำเลยนะ”

ถังซิ่วไม่ได้อธิบาย

แน่นอนว่าคนอื่นอาจจะไม่สามารถหลอมหินนั่นได้แต่มันไม่ใช่สำหรับถังซิ่ว จะมีใครที่สามารถเทียบด้านเทคนิคและประสบการณ์กับเขาได้ ?

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถามออกมาว่า

“ถังซิ่ว เธอได้บอกว่าจะเอามันไปหลอมเป็นเครื่องมือสินะ เธอบอกวิธีการทำหน่อยได้ไหม ? และสิ่งที่เธอจะสร้าง ?”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปอย่างไม่แยแสว่า

“มันเป็นสิ่งของเล็กๆที่ไม่สามารถบอกได้ส่วนเรื่องวิธีการนั้นต่อให้บอกพวกคุณไปก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี”

“........”

โปรเฟสเซอร์ฮูและโปรเฟสเซอร์เหล่นั้นได้มองไปที่กันและกันก่อนที่จะส่ายศีรษะ

หยิ่งผยองเป็นอย่างมาก !

พวกเขาคิดว่าถังซิ่วนั้นหยิ่งผยองมากๆ คำพูดเหล่านี้ได้กระแทกจิตใจของพวกเขาอย่างแรกแม้กระทั่งมู่หวางหยิงเองก็รู้สึกไม่ดีเช่นกัน

โปรเฟสเซอร์ฮูได้มองไปที่มู่หวางหยิงและถามออกมาว่า

“ได้ยินว่าเธอกำลังย้ายจากมหาวิทยาลัยของเมืองหลวงมาเข้าเรียนที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ ?”

มู่หวางหยิงเองก็ได้พยักหน้าขณะที่ตอบกลับไปว่า

“ก่อนหน้านี้หนูได้เรียนคณะวิทยาศาสตร์แต่ว่าหนูไม่ชอบมัน หนูเป็นคนที่รักการเดินทางและเกี่ยวกับโบราณคดีดังนั้นก็เลยคิดว่าจะไปเรียนคณะโบราณคดีที่มหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้กับอาจารย์ค่ะ”

โบราณคดี?

คิ้วของถังซิ่วขมวดเข้าหากันก่อนที่จะเกิดประกายแห่งความตกตะลึงขึ้นในดวงตาของเขา

ก่อนหน้านี้เขาก็กรอกแบบฟอร์มว่าจะเข้าเรียนที่คณะโบราณคดีเช่นกัน ที่เขาทำแบบนั่นก็เพื่อที่จะหาวัตถุดิบล้ำค่าสำหรับการบ่มเพาะของเขา

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้พูดออกมาว่า

“โบราณคดีนั้นเป็นสิ่งที่ดี สืบค้นเกี่ยวกับเบื้องหลังของประเทศของเราที่ไม่ได้มีบันทึกเอาไว้ มันมีประโยชน์กับงานของพวกเรามากเพราะเพื่อนเหล่เองก็เป็นนักธรณีวิทยาและยังเป็นที่ปรึกษาเกี่ยวกับเรื่องโบราณคดีอีกด้วย เธอคงได้รับความรู้มากมายจากเขา”

มู่หวางหยิงเองก็ได้พยักหน้าแล้วตอบกลับไปว่า

“ความรู้ของอาจารย์นั้นลึกซึ้งเป็นอย่างมาก ในหลายปีมานี้เขาได้ถ่ายทอดความรู้มากมายให้กับหนูและมันเองก็มีประโยชน์เป็นอย่างมาก”

“ก๊อก ก๊อก...”

ห้องส่วนตัวได้ถูกเคาะขณะที่พนักงานได้เดินเข้ามาพร้อมรอยยิ้ม

“แขกทั้งหลาย ห้องอาหารของเรากำลังต้อนรับแขกผู้ทรงเกียรติคนใหม่ที่ได้ผ่านการทดสอบจากการวาดรูปและตามธรรมเนียมเดิมของเรานั้นเขาจะได้เข้ามาห้องนี้”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“ดูเหมือนว่าที่นี่จะคึกคักดีจริงๆ ไม่กี่วันมานี้ก็ได้มีคนทีสามารถเป็นแขกผู้ทรงเกียรติของร้านนี้ได้ วันนี้เป็นใครงั้นหรอ ?”

“ซูเซี่ยง!”

พนักงานก็ได้ตอบกลับไปพร้อมรอยยิ้ม

คิ้วของโปรเฟสเซอร์ฮูขมวดเข้าหากันทันทีก่อนที่จะพูดว่า

“อ่อ ที่แท้ก็เป็นไอเด็กยโสคนนั้นงั้นหรอ ฉันเองก็ไม่อยากที่จะเธอหน้าเขาเลยแต่หากว่าเป็นธรรมเนียมของทางร้านก็คงช่วยไม่ได้ ให้เขาเข้ามา !”

เหล่ใบยี่เองก็ได้พูดออกมาว่า

“เพื่อนฮู เด็กคนนั้นเป็นใครกันงั้นหรอ ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้ส่ายศีรษะพร้อมกับพูดว่า

“เขาเป็นเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์ด้านการวาดและการประดิษฐ์ตัวอักษรแต่เป็นเด็กเปรตเสียคนจากการเลี้ยงดู เขาได้หยิ่งยโสไปทั่วทุกที่ นายจำเรื่องเมื่อสองปีก่อนได้ไหมที่มีงานศิลปะน่ะ ? เด็กที่สร้างความตกตะลึงให้คนทั้งงานและเป็นที่รู้จักไปทั่ว”

เหล่ใบยี่เองก็ได้พูดออกมาว่า

“อ่อ ที่แท้ก็เป็นเขานี่เอง เป็นเด็กที่ยโสใช้ได้แต่ฉันยังไม่เคยเห็นงานวาดหรืองานประดิษฐ์ตัวอักษรของเขาแม้แต่น้อย”

มู่หวางหยิงเองก็ได้พูดออกมาว่า

“หนูเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงมาว่าเขาเป็นคนที่ไม่ดีและชิงความบริสุทธิ์ของหญิงสาวไปมากมาย”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้พูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“มันหมายความว่าอย่างไรงั้นหรอ ?”

มู่หวางหยิงเองก็ได้ตอบกลับไปว่า

“ก่อนหน้านี้หนูเองก็ชอบผลงานของเขาเป็นอย่างมากและแม้กระทั่งซื้อมาเก็บไว้แต่หลังจากที่ได้ยินชื่อเสียงในทางไม่ดีของเขาที่ว่าเขาได้ชิงความบริสุทธิ์ของหญิงสาวไปมากมายและแม้กระทั่งลงมือทำร้ายพวกเธอจนถึงขั้นที่ทำให้เธอกระโดดตึกตายพร้อมกับลูก คนในตระกูลของเขาเองก็พยายามปิดเรื่องนี้เอาไว้แต่หนูเองก็ได้ใช้เส้นสายไปสืบมาและพบว่ามันเป็นเรื่องจริง”

“น่าอัปยศจริงๆ!”

เหล่ใบยี่เองก็ได้มีท่าทางเปลี่ยนไปพร้อมสาปแช่งออกมา

ถังซิ่วนั้นไม่ได้สนใจในเรื่องเหล่านี้แม้แต่น้อยและกำลังนั่งทานอาหารต่อไปอย่างสบายใจ เขาคิดว่าหลังจากที่ทานเสร็จแล้วก็จะกลับไปที่สตาร์ซิตี้ทันที

เขายังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกและนั่นคือการบ่มไวน์!

แม้ว่าเขาเองจะได้มองสูตรและวิธีการบ่มไปให้กับเขวียนหน้าบากแล้วแต่หลังจากที่โรงบ่มได้ถูกสร้างขึ้นนั้นเขาเองก็ไม่ได้รับรู้อะไรเพิ่มเติมแม้แต่น้อย

ตอนนี้ทรัพยากรที่ต้องการก็มีเพิ่มมากขึ้นและนั่นก็หมายความว่ามันจำเป็นต้องใช้เงินมากขึ้นเช่นกัน หากว่าเขาไม่คิดวิธีการเร่งการทำเงินดีๆก็คงจะไม่สามารถเพิ่มระดับการบ่มเพาะของเขาและกู่หยินได้

ยิ่งไปกว่านั้นคือเขาเองก็ต้องไปที่เกาะจิงเหมินเพื่อสังเกตสถานการณ์ของกู่หยานเอ๋อด้วย ยิ่งปล่อยเวลาให้ผ่านไปก็จะยิ่งเป็นผลเสียต่อเธอ เขาจะใช้เส้นสายและพลังทั้งหมดเพื่อหาคริสตัลแห่งกาลเวลาและหญ้าปีศาจคืนชีพแม้ว่ามันจะมีโอกาสน้อยมากที่จะอยู่บนโลกนี้แต่เขาก็จะไม่ปล่อยโอกาสนั้นไป

“ขอโทษที่รบกวน ฉันใบหยูคือผู้จัดการของร้านอาหารนี้”

เสียงเคาะห้องได้ดังขึ้นก่อนที่ผู้หญิงวัยกลางคนจะเดินเข้ามาพร้อมกับชายที่ทำหน้าหยิ่งผยอง

โปรเฟสเซอร์ฮูได้ยืนขึ้น แม้ว่าเขาจะไม่ชอบหน้าเด็กคนนี้แต่เพื่อเป็นการไว้หน้าผู้จัดการร้าน ตระกูลใบเองนั้นก็มีอำนาจมากในเมืองนี้ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้จัดการร้ายนี้แต่น้อยคนที่จะรู้ว่าเธอเองก็คือเจ้าของร้านนี้

“ผู้จัดการยินดีด้วยที่ร้านอาหารของคุณได้รักแขกผู้ทรงเกียรติเพิ่ม”

ใบหยูเองก็ได้ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มว่า

“ขอขอบคุณโปรเฟสเซอร์ฮู คุณไม่ได้มาเยี่ยมร้านของเรานานแล้วหรือว่าจะเป็นเพราะการบริการของเราไม่เป็นที่น่าพอใจงั้นหรอ ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้โบกมือพร้อมกับพูดว่า

“ก่อนหน้านี้ฉันยุ่งมากๆดังนั้นจึงไม่ได้ออกไปไหน”

ใบหยูเองก็ได้พยักหน้าด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะพูดว่า

“โปรเฟสเซอร์ฮู ฉันขอแนะนำนี่คือซูเซี่ยน เขาเป็นแขกผู้ทรงเกียรติคนใหม่ของเรา ซูเซี่ยนนี่คือโปรเฟสเซอร์ฮูเขาเคยนั่งอยู่ในตำแหน่งโปรเฟสเซอร์ของมหาวิทยาลัยของเมืองนี้”

ตั่งแต่ที่ซูเซี่ยนได้เดินเข้ามาในห้องนั้นก็ได้กวาดตามองพร้อมหยุดสายตาลงที่มู่หวางหยิงเพราะความดึงดูดของเธอ สติของเขานั้นหลุดลอยไปแล้วจึงทำให้ไม่ได้ยินเสียงสนทนาตรงหน้าแม้แต่น้อย

เขาเป็นนายน้อยที่เรียนในมหาลัยเซี่ยงไฮ้มาถึงสี่ปี เขาได้เห็นผู้หญิงรูปงามมามากมายแต่ก็ไม่มีใครสามารถเทียบได้กับมู่หวางหยิงแม้แต่น้อย

“ซูเซี่ยน......”

คิ้วของใบหยูได้ขมวดเข้าหากันก่อนที่เธอจะเรียกออกมา

ตอนนี้ซูเซี่ยนเองก็ได้สติกลับมาพร้อมมองไปที่ใบหยูและเดินไปที่มู่หวางหยิงก่อนที่จะแสดงมารยาทอันดีงามของเขาพร้อมยื่นมืออกมาแล้วพูดว่า

“สวัสดี ผมซูเซี่ยน คุณชื่ออะไรงั้นหรอ ?”

ในพริบตานั้นใบหน้าของโปรเฟสเซอร์ฮูได้ดำลงอย่างรวดเร็วขณะที่ใบหยูเองก็แสดงท่าทางอึดอัดใจพร้อมกับจ้องไปที่ซูเซี่ยนด้วยความโกรธ

มู่หวางหยิงไม่ได้ยื่นมือออกไปหรือแม้แต่มองเขาด้วยซ้ำดั่งว่าซูเซี่ยนไม่ได้อยู่ตรงนั้น เธอนั่งทานอาหารของเธอต่อไปส่วนถังซิ่วเองก็ไม่ได้สนใจในตัวซูเซี่ยนหรือเรื่องห้องอาหารนี่แม้แต่น้อย สิ่งที่เขาสนใจคือการที่เขามาที่นี่เพื่อจะซื้อแร่ของเหล่ใบยี่แต่กลับต้องผิดหวังดังนั้นเขาก็แค่ตัดสินใจว่าหลังจากที่ทานอาหารเสร็จแล้วก็จะไปเปิดโรงแรมนอนแล้วพรุ่งนี้ก็จะกลับไปที่เมืองสตาร์ซิตี้

คิ้วของซูเซี่ยนได้ขมวดเข้าหากันก่อนที่จะมองไปที่มู่หวางหยิงด้วยความโกรธแต่ไม่ได้แสดงออกมาทางสีหน้าของเขา เขายังคงยิ้มแล้วถามออกไปว่า

“สาวสวย ฉันใช้ความสามารถในการประดิษฐ์ตัวอักษรและวาดภาพเพื่อเป็นแขกผู้ทรงเกียรติของที่นี่ ไม่รู้ว่าคุณเข้าใจเรื่องพวกนี้ไหม ? ฉันได้เอาผลงานมาด้วยคุณต้องการจะลองชมไหม ?”

มู่หวางหยิงเองก็มองไปที่ซูเซี่ยนด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“หากไม่ใช่ผลงานของผู้เชี่ยวชาญฉันเองก็คงไม่เสียเวลาไปมองและฉันจะขอแนะนำอะไรนายอย่างนะ การเคารพผู้อาวุโสนั้นเป็นสิ่งที่ได้รับการปลูกฝังมาในประเทศนี้ ก่อนหน้านี้ผู้จัดการได้แนะนำโปรเฟสเซอร์ฮูให้กับนายแต่นายกลับไม่ไว้หน้าเขาแม้แต่น้อย ฉันอยากจะรู้จริงๆว่านายได้รับการศึกษามาหรือเปล่า ? หากว่าไม่ก็ยังมีที่ที่จะช่วยสอนนายได้”

ถังซิ่วที่อยู่ตรงข้ามนั้นรู้สึกสนใจในคำพูดของมู่หวางหยิงมากก่อนที่ริมฝีปากของเขาจะยกตัวขึ้นแล้วถามออกมาว่า

“ที่ไหนงั้นหรอ ?”

มู่หวางหยิงได้ตอบกลับไปว่า

“โรงเรียนสอนเด็กอนุบาล”

ถังซิ่วได้มองไปที่มู่หวางหยิงแบบแปลกๆ เขาไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี คำพูดนี้มันเป็นเหมือนกันคำเสียดสีที่ว่าสำหรับเธอแล้วซูเซี่ยนนั้นยังเป็นเพียงเด็กน้อยเท่านั้น!

“เธอ...”

ความโกรธได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของซูเซี่ยนแต่เขาก็ได้ระงับมันเอาไว้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เขาจะไม่เข้าใจคำด่าที่แฝงมาในคำพูดของมู่หวางหยิงอย่างไรก็ตามเธอนั้นสวยเกินไปและการที่อยู่ต่อหน้าเธอนั้นเขาก็จำเป็นต้องระงับอารมณ์โกรธนี้เอาไว้ เขาได้ตัดสินใจว่าหลังจากที่เขาได้เธอแล้วเขาจะต้องจัดการเธออย่างแน่นอน

ซูเซี่ยนเองก็ได้หันหน้ากลับไปมองที่โปรเฟสเซอร์ฮูแล้วพูดว่า

“ไม่คิดเลยว่าจะได้เจอโปรเฟสเซอร์ฮูที่นี่ คุณสบายดีไหม ? ก่อนหน้านี้ปู่ของผมได้บอกว่าคุณไม่ค่อยสบายก็ควรจะดูแลตัวเองนะ”

ใบหน้าของโปรเฟสเซอร์นั้นดำคล้ำยิ่งกว่าเดิม เขาเข้าใจความหมายของคำพูดของซูเซี่ยนดี มันเป็นสิ่งที่เขาจงใจพูดออกมาก เขาได้แต่แสยะออกมาแล้วกลับไปนั่งที่ของเขา

เหล่ใบยี่เองก็ได้มองไปที่ท่าทางของเพื่อนเก่าก่อนที่จะถอนหายใจออกมาแล้วหันหน้าไปพูดกับใบหยูว่า

“ผู้จัดการ รบกวนคุณช่วยส่งแขกด้วย !”

0 0 โหวต
Article Rating
0 Comments
Inline Feedbacks
ดูความคิดเห็นทั้งหมด