Returning From The Immortal World - 220

.......................................................................................................................................................................................

ถังซิ่วได้แสดงถึงท่าทางเห็นใจในเพื่อนมนุษย์ด้วยกันเองออกมาพร้อมกับพยักหน้าแล้วพูดว่า

“การทดแทนบุญคุณพ่อแม่คือสิ่งที่สำคัญที่สุด สิ่งที่พวกคุณทำนั้นถูกต้องถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรแต่เมื่อผู้อาวุโสนี้สามารถซื้อมันได้ในราคา1.2แสนงั้นผมก็จะให้ราคามัน3แสน”

“จริงๆงั้นหรอ ?”

ดวงตาของชายและหญิงวัยกลางคนนั้นเป็นประกายโดยทันที

ถังซิ่วได้หยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วพูดอย่างใจเย็นว่า

“บอกเลขบัญชีของพวกคุณมาแล้วผมจะโอนเงินไปให้ทันที สิ่งที่สำคัญที่สุดคือความกตัญญู แม้ว่าจะเสียทุกอย่างแต่การดูแลคนเฒ่าคนแก่นั้นเป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ”

ชายและหญิงวัยกลางคนเองก็ได้แต่ตอบกลับด้วยความรู้สึกซาบซึ้งว่า

“ขอบคุณ ขอบคุณจริงๆ”

ถังซิ่วได้รับเลขบัญชีของพวกเขามาก่อนที่จะคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วโอนออกไป3.2แสนก่อนที่จะพูดว่า

“ผมให้เงินอีก2หมื่นนี่เป็นค่าอาหารและยาของพ่อของคุณ”

“นี่........”

ชายและหญิงวัยกลางคนเองก็จ้องมองที่กันและกันอย่างว่างเปล่า

ทันใดนั้นพวกเขารู้สึกซึ้งใจจนแทบจะคุกเข่าลงกับพื้น ต้องรู้ว่าตอนนี้พวกเขาขาดเงินเป็นอย่างมากไม่ใช่แค่การจ่ายหนี้เท่านั้นแต่ยังมีค่าสร้างบ้านและส่งเด็กๆไปโรงเรียน ก่อนหน้านี้ที่พวกเขาพูดว่าเป็นหนี้อยู่3แสนนั้นเป็นเรื่องโกหกแต่จริงๆแล้วแค่2แสนเท่านั้น เงินที่เหลือหลังจากใช้หนี้นั้นพวกเขาก็จะเอาไปสร้างบ้านและส่งเด็กๆไปเรียน

2หมื่น !

สำหรับพวกเขาแล้วมันไม่ใช่เงินน้อยๆเลย

หลังจากผ่านไปหลายนาทีชายและหญิงคู่นั้นก็ได้จากไป หลังจากที่ในห้องเหลือแค่ถังซิ่วและชายหัวหงอกแล้ว ชายคนนั้นก็มองไปที่ถังซิ่วอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะถามออกมาว่า

“หากว่าฉันเดาไม่ผิดเธอคงไม่ได้จ่ายเงิน3.2แสนนั้นเพียงแค่เรื่องสงสารพวกเขาใช่ไหม ?”

ตอนนี้เขากำลังอารมณ์ดีเป็นอย่างมาก

ถังซิ่วได้ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มว่า

“ใช่แล้วผมเห็นอะไรบางอย่างและเมื่อเห็นว่าคุณไม่อยากจะซื้อมันผมก็ต้องยื่นมือเข้ามาอยู่แล้ว แน่นอนอยู่แล้วว่าถึงแม้ว่าคุณจะซื้อมันแต่ผมก็จะให้ราคาที่สูงกว่ามาก”

ท่าทางของชายหัวหงอกคนนั้นได้เปลี่ยนไปก่อนที่จะเอามือมาจับที่แว่นตาของเขาแล้วถามออกมาว่า

“เธอรู้จักของสิ่งนี้ ?”

ถังซิ่วพยักหน้า

แต่อย่างไรก็ตาม !เขาไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไปเพราะหินปีศาจก็ไม่ใช่เรื่องที่ชายคนนี้จะเข้าใจได้ หลังจากที่เก็บของไว้แล้วถังซิ่วก็ได้ถามออกมาว่า

“ผู้อาวุโส คุณมีชื่อว่าอะไร ?”

ชายคนนั้นก็ได้ตอบกลับไปว่า

“ฉันมีชื่อว่าฮู เธอสามารถเรียกฉันว่าโปรเฟสเซอร์ฮูก็ได้”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า

“คุณก็น่าจะรู้จุดประสงค์ที่ผมมาที่นี่ในครั้งนี้ได้ ผมต้องการซื้อแร่ทั้งหมดที่อยู่ในมือของคุณ คุณมีมันมากแค่ไหนกัน ?”

ชายหัวหงอกคนนี้เองก็ได้ตอบกลับไปด้วยท่าทางประหลาดใจว่า

“คริสตัลแห่งลมนั้นมีอยู่สองส่วนหินเศษเสี้ยวดวงดาวนั้นมีอยู่หนึ่ง ขนาดของมันเท่าก้ำปั้นของวัยรุ่น ในเมื่อเธอรู้จักหินพวกนี้ก็น่าจะรู้จักมูลค่าของพวกมันดีเช่นกัน”

ถังซิ่วได้ถามออกไปว่า

“ผมขอดูมันก่อนได้ไหม ?”

“ได้ !”

ชายหัวหงอกได้พาถังซิ่วลงไปที่ชั้นล่างก่อนที่จะเดินลัดไปตามทางเดิน สิ่งที่ทำให้ถังซิ่วต้องประหลาดใจนั่นคือที่สวนนั้นไม่ได้มีต้นไม้อะไรอยู่เลยเพียงแค่ทางเท้าเปล่าๆเท่านั้น มันยังคงให้ความรู้สึกมืดมนอยู่เช่ยเคย

“รอสักครู่ !”

ชายคนนั้นได้พูดออกมาแล้วเดินเข้าไปในห้องก่อนที่จะเอากระเป๋าออกมา

“สิ่งที่เธอต้องการนั้นอยู่ภายในกระเป๋านี้ ลองเปิดมันดูสิ”

ถังซิ่วได้เปิดมันออกและหลังจากที่เห็นแร่เหล่านั้นแล้วเขาก็ได้พยักหน้าอย่างช้าๆก่อนที่จะพูดว่า

“มันเป็นคริสตัลแห่งลมและหินเศษเสี้ยวดวงดาวจริงๆ โปรเฟสเซอร์ฮู คุณเสนอราคามาได้เลย!”

ชายหัวหงอกเองก็ได้ตอบกลับไปว่า

“คริสตัลแห่งลมนี้ขายก้อนละ5ล้านส่วนหินเศษเสี้ยวดวงดาวนี้ก้อนละ10ล้าน หากว่าตกลงเราก็จะทำการค้ากันแต่ถ้าไม่ก็แล้วแต่เธอ”

“20ล้าน ?”

คิ้วของถังซิ่วขมวดเขาหากันเพราะว่าทั้งตัวเขามีอยู่เพียงไม่กี่ล้านเท่านั้นแต่เพื่อที่จะได้มาซึ่งแร่เหล่านี้ถังซิ่วจึงได้โทรไปหาคังเซี่ยนแล้วบอกให้เธอโอนเงินมา

หลังจากผ่านไปไม่กี่นาทีชายหัวหงอกเองก็ได้รับเงิน

“ฉันอยากจะถามหน่อยได้ไหมว่าจะเอาแร่พวกนี้ไปทำไมกัน ? แน่นอนว่าหากมันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถบอกได้ก็ไม่เป็นไร”

“สร้างเครื่องมือ !”

ถังซิ่วได้พยักหน้าก่อนที่จะถือกระเป๋าพร้อมกับเก็บหินปีศาจแล้วเตรียมที่จะออกไป

ชายหัวหงอกคนนั้นก็ได้ถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า

“สร้างเครื่องมืองั้นหรอ ? เครื่องมืออะไรกัน ?”

ถังซิ่วได้พูดขณะที่กำลังเดินว่า

“ผมรู้ว่าจะสร้างเครื่องมือยังไงแต่ส่วนว่ามันจะเป็นอะไรนั้นผมไม่สามารถบอกได้ ธุรกิจของเราเองก็ได้เสร็จสิ้นแล้วงั้นผมขอตัวลา อ่อใช่ หากว่าคุณยังสามารถพบหินพวกนี้อีกก็สามารถโทรหาผมได้ทุกเมื่อ คุณมีเท่าไหร่ผมก็จะซื้อพวกมันทั้งหมด”

ชายหัวหงอกเองก็ได้เงียบไปครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาช้าๆว่า

“แม้ว่าในมือของฉันเองจะมีแร่อยู่เพียงเท่านี้แต่ฉันรู้จักคนที่มีพวกมันอยู่มากกว่านี้ทว่าฉันเองก็ไม่รู้ว่าเขาจะยินดีขายมันหรือไม่ !”

ถังซิ่วได้หยุดเท้าลงก่อนที่จะพูดออกมาด้วยความประหลาดใจว่า

“ใครกัน ?”

ชายหัวหงอกเองก็ได้ตอบกลับไปว่า

“เพื่อนรักของฉันเอง เขาเป็นนักธรณีวิทยาของมหาวิทยาลัยเซี่ยงไฮ้ เหล่ใบยี่แต่หากว่าเธอต้องการจะพบกับเขาแล้วฉันก็สามารถช่วยได้เพราะตอนนี้เขาอยู่ที่เมืองนี้”

ถังซิ่วได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า

“โปรเฟสเซอร์ฮู คุณได้ทานข้าวแล้วหรือยัง ? เรามาทานด้วยกันไหม ?”

ชายหัวหงอกเองก็ได้แสดงถึงสีหน้าประหลาดใจพร้อมกับพยักหน้าแล้วตอบกลับไปว่า

“ดี งั้นคิดเสียว่าฉันเลี้ยงอาหารต้อนรับเธอในขณะที่ฉันจะเชิญเพื่อนเก่ามา”

ในช่วงเวลากลางคืนของเมืองนี้นั้นได้มีแสงของหมู่ดาวที่สาดส่องลงมาจากฟากฟ้า

ห้องอาหารดอกบัว

เป็นห้องอาหารชั้นนำของเมืองนี้ ไม่ว่าจะเป็นบรรยากาศที่หรูหราอันดับหนึ่ง ที่ห้องโถงชั้นหนึ่งนั้นไม่มีเฟอร์นิเจอร์เลยแม้แต่น้อยมันถูกประดับไปด้วยภาพวาดมากมาย แต่ละภาพเหล่านั้นก็มีความเกี่ยวข้องกับดอกบัวทั้งหมด

เมื่อมาถึงที่นี่ถังซิ่วก็ได้รู้ว่าหากจะทานอาหารของที่นี่ได้นั้นแขกเองก็ต้องทิ้งภาพวาดไว้ที่ห้องโถงอย่างน้อยหนึ่งภาพแต่โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้พามาถึงสองรูป

ถังซิ่วได้เดินไปรอบๆพร้อมปล่อยจิตสัมผัสออกมาและพบว่ามีรูปภาพอยู่ประมาณ200รูปและมันก็หมายความว่าแขกที่สามารถทำเพื่อนมาทานร้านอาหารที่นี่ได้นั้นมีประมาณ200คนเท่านั้น

“เป็นธรรมเนียมที่ประหลาดจริงๆ”

ถังซิ่วได้เดินตามหลังชายหัวหงอกไปก่อนที่จะถอนหายใจออกมา

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้พูดออกมาว่า

“ความชื่นชอบของแต่ละกันนั้นก็ต่างกันและมันเป็นเรื่องของพวกเขา ชั้นสองและชั้นสามนั้นมีห้องอาหารส่วนตัวอยู่24ห้องและหากว่าวันไหนที่แขกเต็มนั้นก็ไม่สามารถมาทานได้ ยิ่งไปกว่านั้นคือที่นี่เองก็มักจะเต็มไปด้วยลูกค้าเสมอมา”

“การตลาด!”

ถังซิ่วนั้นจำได้ถึงการตลาดของiphoneดี พวกเขา หากว่ามันเป็นของที่หายากนั้นมันก็จะกลายเป็นของมีมูลค่าตราบใดที่ร้านอาหารนี้มีรสชาติที่ดี ธุรกิจของพวกเขาก็จะต้องดีอย่างแน่นอน

“โปรเฟสเซอร์ฮู ที่นี่นั้นมีธรรมเนียมแบบนี้แล้วจะได้กำไรงั้นหรอ ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้ส่ายศีรษะพร้อมกับพูดว่า

“เยอะมาก”

ถังซิ่วได้ถามออกมาว่า

“ทำไมกัน ?”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้ตอบกลับไปว่า

“เมื่อมันเป็นของหายากมันก็จะมีมูลค่า สิ่งสำคัญคือคำว่ามีมูลค่า”

ถังซิ่วก็เข้าใจได้ทันที

แม้ว่าจะมีอยู่เพียง24ห้องเท่านั้นแต่หากว่ามันมีราคาแพงก็จะสามารถสร้างกำไรได้มหาศาลอย่างแน่นอน

แม้ว่าจะบอกว่าเป็นห้องส่วนตัวนั้นแน่มันก็ยังมีห้องแยกอยู่ภายใน เมื่อได้รับแจ้งมาว่าเพื่อนของโปรเฟสเซอร์ฮูยังไม่มาถึงพวกเขาจึงได้ไปนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นแทนก่อนที่จะมีพนักงานนำชาและขนมมาเสิร์ฟ

ไม่นานหลังจากนั้นก็ได้มีชาและขนม4อย่างวางอยู่ตรงหน้าของพวกเขา

“แพงชิบ โครตแพง ชาอย่างเดียวก็2800แล้ว ขนมพวกนี้ก็ตั้ง1200 นี่ยังไม่ทันได้เคี้ยวข้าวก็ต้องจ่ายถึง4000แล้วงั้นหรอ ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นดั่งคำที่พูดไปก่อนหน้านี้จริงๆ แขกที่มาทานที่นี่ได้คงไม่ใช่พวกที่วาดภาพได้อย่างเดียวแต่ก็ต้องเป็นพวกที่รวยแท้ๆ”

ถังซิ่วอดไม่ได้ที่จะพูดพร้อมถอนหายใจออกมา

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า

“เธอเองที่ยังอายุน้อยแต่ก็สามารถใช้จ่ายเงิน20ล้านได้นั้นก็ต้องมีพื้นหลังที่ไม่ธรรมดาเช่นกัน ?”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า

“ผมเป็นแค่เด็กนักเรียนที่เพิ่งจะผ่านการสอบเข้ามหาวิทยาลัยเท่านั้น”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็ได้จ้องมองด้วยความประหลาดใจ

“เธอยังเรียนอยู่งั้นหรอ ?”

“ใครกำลังเรียนงั้นหรอ ?”

ประตูห้องได้ถูกเปิดโดยพนักงานและยังมีชายคนหนึ่งที่สวมชุดคลุมของชาวจีน ชายคนนั้นหัวล้านและสิ่งที่เตะตาที่สุดคือด้านหลังของเขาก็มีสาวสวยเหมือนเทพธิดาที่มีรูปร่างและหน้าตาสมสัดส่วนเดินตามมา ถังซิ่วเองก็ถึงกับมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป

โปรเฟสเซอร์ฮูได้ยืนขึ้นก่อนที่จะพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“เพื่อนเหล่ นายมาสายนะ”

เหล่ใบยี่ได้ฝืนยิ้มออกมาแล้วพูดว่า

“นายนั่นและมาอยู่ที่นี่ทำไม รีบๆกลับไปที่เซี่ยงไฮ้ได้แล้ว”

โปรเฟสเซอร์ฮูเองก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาก่อนที่จะหันไปที่ผู้หญิงคนนั้นแล้วพูดออกมาด้วยรอยยิ้มว่า

“ช่างสมคำล่ำลือกับผู้หญิงที่งามที่สุดในเมืองหลวงจริงๆ มู่หวางหยิง ได้ยินมาว่าไม่กี่วันก่อนหน้านี้ก็ได้สร้างความประทับใจให้ที่นี่ไม่ใช่น้อยๆเลยนะ”

มู่หวางหยิงก็ได้ตอบกลับไปว่า

“โปรเฟสเซอร์ฮูชมเกินไปแล้ว”

โปรเฟสเซอร์ฮูได้ยิ้มออกมาก่อนที่จะชี้ไปที่ถังซิ่วแล้วพูดว่า

“เพื่อนเหล่ คนที่อยากจะพบนายในวันนี้คือเขา”

ถังซิ่วได้พูดออกมาว่า

“สวัสดีโปรเฟสเซอร์เหล่ ผมถังซิ่ว”

เหล่ใบหยุนเองก็ได้ถามออกมาว่า

“เธอต้องการพบฉันเพื่อ ?”

ถังซิ่วได้ตอบกลับไปว่า

“ได้ยินมาจากโปรเฟสเซอร์ฮูว่าคุณมีแร่ล้ำค่าอยู่มากมายดังนั้นผมจึงอยากจะถามว่าคุณต้องการที่จะขายมันไหม ?”

เหล่ใบหยุนได้มองไปที่ถังซิ่วด้วยความประหลาดใจก่อนที่จะมองไปที่โปรเฟสเซอร์ฮูด้วยแววตาแห่งคำถาม

โปรเฟสเซอร์ฮูได้ตอบกลับไปว่า

“แร่ของฉันทั้งหมดได้ขายให้กับเด็กคนนี้ไปแล้วแต่เขาเองก็ยังต้องการมัน”

เหล่ใบหยุนเองก็ได้มองไปที่ถังซิ่วก่อนที่จะพูดออกมาว่า

“ฉันเข้าใจแล้วแต่แร่เหล่านั้นฉันจะไม่ขายมันโดยเด็ดขาด”

“น่าเสียดาย !”

ถังซิ่วได้ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะพยักหน้าช้าๆ

มีคำพูดที่ว่าสุภาพบุรุษนั้นจะไม่แย่งชิงสิ่งรักของคนอื่น

แร่ที่เขาได้รับมากจากโปรเฟสเซอร์ฮูนั้นก็ถือว่าเป็นโชคดีของเขาแล้วและเขาเองก็ไม่อยากที่จะบังคับคนอื่นให้ทำในสิ่งที่พวกเขาไม่ต้องการ