ตอนที่ 1194 เค้กข้าวเหนียว(ฟรี)

มันเกือบหกโมงเช้าตอนคุณฟู่ส่งหวงไป่ยู่ออกจากเขตแดนเทพเขา

หลินฮวง เจ้าแดงและคุณฟู่เดินออกจากเขตแดนเทพทันที

คุณฟู่ถอนหายใจยาวเมื่อเห็นดวงอาทิตย์เพิ่งขึ้นจากขอบฟ้าไกล“``มันเป็นปีใหม่แล้ว อ้า ในที่สุดฉันก็ได้พัก”

“ไปพักก่อนเถอะครับอาจารย์ ผมจะไปหาอาจารย์ตอนกลางวันกับซินเอ๋อร์”หลินฮวงแนะนำ

“เอาละงั้น ฉันจะไปงีบหลับก่อน ฉันเหนื่อยมาตลอดสองสามวันนี้ มันก็800กว่าปีแล้วที่ฉันไม่ได้ใช้พลังเทวะหมดแบบนี้”คุณฟู่สารภาพด้วยรอยยิ้ม

หลินฮวงเหลือบมองหวงไป่ยู่ แมเขาและเดินไปบริเวณบ้านถัดไปพร้อมเจ้าแดง

เมื่อพวกเขาออกไป คุณฟู่ก็แหงนหน้ามองดวงอาทิตย์ไกล เขายิ้ม“มันเป็นปีใหม่แล้ว!”

หลังเฝ้าดูพวกเขาสักพัก จากนั้นเขาก็หันและเดินไปห้องใต้หลังคา

เดิมที หลินฮวงคิดว่าเขาคงสามารถพักผ่อนได้ในช่วงสองสามวันสุดท้ายของปี ไม่คิดลเยว่าเขาจะถูกลากไปใช้งานเยี่ยงทาสและไม่ได้อยู่กับหลินซิน

เธอยังหลบอยู่ตอนพวกเขามาถึงบ้านเธอ หลินฮวงไม่ปลุกเธอ เขากลับวางหวงไป่ยู่ลงบนศาลาเล็กๆในลานบ้านและนั่งบนเก้าอี้หิน

เจ้าแดงเดินไปเก้าอี้หินตรงข้ามเขาและนั่งลง

“ตัดสินจากการเปลี่ยนแปลงของหวงไป่ยู่ ข้าคิดว่าเทพเสมือนขั้น3คงเป็นขีดจำกัด หากมันเป็นเทพเสมือนขั้น4 ข้าเกรงว่ามันคงยากที่คุณฟู่จะทำได้”หลินฮวงบอกเจ้าแดง

“มันยังได้ผล แต่ผู้ควบคุมอาจต้องเป็นเทพแท้จริงตอนจัดการกับเทพเสมือนที่เหนือกว่าขั้น4”เจ้าแดงคิดและอธิบาย“แต่จริงๆแล้วก็มีความไม่แน่นอนมากมายสำหรับแก่นเทวะที่ได้รับจากแหล่งอื่น มันยากจะระบุว่าความแปลกประหลาดของแก่นเทวะก่อนเริ่มกระบวนการ แม้กระทั่งผู้กลั่นเองก็ยังไม่มั่นใจว่าพวกเขาได้กลั่นแก่นเทวะอะไรไป เหมือนกับหวงห่าวหยางที่ไม่รู้ตัวว่ากลั่นแก่นเทวะธาตุไฟไป”

“ข้าคิดว่าหากคุณฟู่อยากทำให้มันเป็นธุรกิจ มันควรเป็นแค่กึ่งเทพขั้นสมบูรณ์”เจ้าแดงอดแนะนำไม่ได้“เหนือสิ่งอื่นใด อัตราความสำเร็จเองก็ต่ำมากอยู่แล้ว หากเขาเจอกับแก่นเทวะที่มีปัญหาเฉกเช่นหวงห่าวหยาง ความตายย่อมไม่อาจหลีกเลี่ยงได้”

“ฉันเองก็กำลังคิดเหมือนกัน”หลินฮวงตอบ“ฉันหวังว่าจะมีเทพเสมือนในโลกกรวดนี้มากขึ้น ยิ่งมากยิ่งดี แต่ทว่า อัตราความสำเร็จคือปัญหา ในกลับกัน การเลื่อนระดับกึ่งเทพนั้นมีอัตราความสำเร็จสูงกว่าและง่ายกว่า”

“เราสามารถบอกคนได้ว่าเราพบวิธีทำให้กึ่งเทพกลายเป็นเทพเสมือน แต่เราไม่พบวิธีปรับเปลี่ยนแก่นเทวะของเทพเสมือน”หลินฮวงคิดแผนขึ้น

 

เนื่องจากหลินซินยังหลบอยู่ หลินฮวงจึงคิดนำเจ้าแดงออกสำนักงานใหญ่ขัตติยะไปด้วย พวกเขาตรงไปร้านขายเกี๊ยวของป้าอ้วนเป็นอาหารเช้า

ลุงอ้วนเห็นใบหน้าคุ้นเคยของหลินฮวง ดังนั้นเขาจึงทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง และป้าอ้วนก็อดแซวไม่ได้เมื่อเห็นเจ้าแดง

“ท่านจักรพรรดิ วันนี้ท่านพาสาวมากินเกี๊ยวเราด้วยงั้นหรอ?เธอสวยมากเลย!ท่านจักรพรรดิ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะพูดนะ แต่ท่านควรพาสาวงามเช่นนี้ไปกินภัตตาคารสิ”

“ป้า ร้านของป้าก็หรูแล้ว ดูสิ มีร้านไหนคนเยอะแบบป้าบ้าง?”หลินฮวงแซว

ลุงพูดต่อ“ใช่แล้ว ร้านเราไม่ดีตรงไหน?เกี๊ยวเราเป็นร้านดังในเมืองจักรพรรดิ เราจะไม่ใช่ร้านดังได้ยังไง?”

ป้าเบิกตาโต“ผู้ชายมักโกหก!พูดแต่คำหวาน!”

เจ้าแดงหัวเราะเมื่อได้ยินความคิด มันเริ่มเข้าใจว่ามนุษย์เป็นสัตว์ที่กล่าวสิ่งที่พวกเขาไม่ได้หมายถึง

“มาลองเกี๊ยวพวกเขาดู”หลินฮวงแนะนำ“หากไม่ชอบ เค้กข้าวเหนียวพวกเขาก็อร่อยเหมือนกัน”

หลินฮวงกล่าวแบบนั้นเพราะเจ้าแดงจะเอาแต่กินของหวานตลอด อาหารโปรดมันคือของหวาน และรองลงมาก็คือเครื่องดื่มหวานทุกรสชาติ มันไม่เคยสนใจอาหารคาวเช่นเกี๊ยว

แต่ทว่า ตอนนี้มันเป็นระดับบรรพกาลแล้ว หลินฮวงไม่มั่นใจว่ารสนิยมมันจะเปลี่ยนไปด้วยไหม

ในไม่ช้า ลุงอ้วนก็นำเกี๊ยวสองจานมาเสิร์ฟ

เจ้าแดงใช้ตะเกียบคีบเกี๊ยวขึ้นชิ้นหนึ่ง จากนั้นก็วางลงและส่ายหัว

“ดูเหมือนว่ารสนิยมจะยังไม่เปลี่ยน”หลินฮวงยิ้มและเรียกลุงอ้วน“ลุง ขอเค้กข้าวเหนียวที่หนึ่ง!”

“ได้สิ!”

ป้าอ้วนนำเค้กข้าวเหนียวสี่ชิ้นมาเสิร์ฟ

เจ้าแดงสูดดมฝุดฝิด ตัดสินจากกลิ่น มันหวาน แต่ก็ยังมีกลิ่นของข้าวเหนียว มันไม่แน่ใจว่ากินได้หรือไม่

มันกัดคำเล็ก ความสับสนบนใบหน้างามพลันเปลี่ยนเป็นความสุข จากนั้นก็หยิบอีกชิ้นขึ้นมาและยัดปากอย่างรวดเร็ว

“มันอร่อยใช่ไหมละ?”หลินฮวงรู้ว่ามันชอบ

เจ้าแดงพยักหน้าอย่างกระตือรือร้น

เมื่อหลินฮวงกินเกี๊ยวหมดไปครึ่งจาน เจ้าแดงก็กินเค้กสี่ชิ้นจนหมด หลินฮวงสั่งให้มันเพิ่มอีก

ลุงอ้วนสังเกตเห็นและอดเตือนไม่ได้“เค้กข้าวเหนียวเราแน่นมากนะ อย่างมากฉันก็กินได้แค่สองจานและคงไม่อาจกินมื้อเที่ยงได้ พวกเธอขอเงินคืนได้นะหากกินไม่หมด อย่าฝืน”

“ไม่ต้องห่วงครับ ลุง ผมจะเก็บไว้กินมื้อเที่ยงหากกินไม่หมด”หลินฮวงกล่าว

หลังลุงเดินออกไป เจ้าแดงก็จัดการเค้กข้าวเหนียวอีกจานจนหมด

ก่อนหลินฮวงจะสามารถกินเกี๊ยวจานที่สองหมด เจ้าแดงก็กินเค้กข้าวเหนียวหมดแล้ว

หลินฮวงเลิกคิ้วเมื่อเห็นว่าเจ้าแดงมองเขาด้วยความหิว“อยากได้อีกงั้นหรอ?”

เจ้าแดงพยักหน้า

“งั้นก็สั่งกลับสองจานและสั่งเกี๊ยวให้ซินเอ๋อร์สักจาน”

ของที่สั่งพร้อมพอดีเมื่อหลินฮวงกินเสร็จ

จากนั้นทั้งคู่ก็ยืนขึ้นและกลับสำนักงานใหญ่ขัตติยะไป มันเป็นตอนเจ็ดโมงเช้าเมื่อทั้งคู่กินอาหารเช้าเสร็จ และหลินซินก็เพิ่งตื่นตอนทั้งคู่มาถึง

“ไปล้างหน้าก่อนและค่อยมากินข้าวเช้า”หลินฮวงนำเกี๊ยวมาวางไว้บนโต๊ะอาหาร

“ค้า!”เสียงเจื้อยแจ้วของหลินซินดังจากชั้นสอง

เจ้าแดงแกะกล่องเค้กข้าวเหนียวทันทีและเริ่มเคี้ยวตุ้ยๆ

เมื่อหลินซินนั่งลง เจ้าแดงก็กินเค้กข้าวเหนียวหมดไปสองจานแล้ว

 

“พี่คะ เมื่อวานพี่ไปไหนมา?หนูรออยู่ร่วมส่งท้ายปีกับพี่จนถึงตี1แต่ก็ไม่เห็นพี่”หลินซินถามทันทีที่เธอเห็นหลินฮวง

“อาจารย์ลากพี่ไปเป็นทาสเขาเมื่อคืน เราทำธุระเสร็จก็เกือบหกโมงเช้าแล้ว”หลินฮวงอธิบาย“ไม่ต้องห่วง วันนี้เป็นปีใหม่วันแรก พี่จะอยู่กับน้องคืนนี้เพื่อชดเชยเมื่อคืน”

“เอาละ พี่จะอยู่กับน้องคืนนี้และพาน้องไปเดินเล่นพรุ่งนี้”หลินฮวงยื่นเงื่อนไข

“ไม่ ต้องเป็นสามวัน!”หลินซินต่อรอง

“เอาละ สามวันก็สามวัน”หลินฮวงยอมรับอย่างขมขื่น คิดว่าในสามวันคงไม่มีอะไรเกิดขึ้น