เทพราชันเก้าตะวัน ตอนที่ 0267
ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
••••••••••••••••••••
ตอนที่ 267 : แข่งขันดุเดือด
พานต้าเหว่ยนำเอาถุงหนังสีดำออกมาใบหนึ่ง ขนาดไม่ใหญ่มาก ทว่ามีแสงสว่างสีขาวอ่อนจางกระพริบไปมา มองเพียงครั้งเดียวก็ทราบ ว่าไม่ใช่วัตถุสิ่งของธรรมดา
“นี่เป็นกระเป๋าสัตว์ โดยหลักแล้วใช้เพื่อเก็บภูติอสูรหรือไม่ก็สัตว์อสูร! หากซื้อหาภูติอสูร ย่อมได้รับกระเป๋าสัตว์นี้ไปด้วย” พานต้าเหว่ยนำเอากล่องผลึกแก้วโปร่งแสงออกจากกระเป๋าสัตว์ และวางมันลงบนโต๊ะ
ภายในกล่องผลึกแก้วโปร่งแสง เป็นบุคคลร่างเล็กขนาดราวฝ่ามือ ทั้งร่างกายปกคลุมด้วยประกายแสงอ่อนจาง ด้านหลังเป็นปีกโปร่งแสงงดงามคู่หนึ่ง ราวกับผีเสื้อ
บุคคลร่างเล็กมีใบหูชี้ยาว ดวงตาสีเขียวหม่น เส้นผมสีฟ้า ทั้งร่างถือว่าวิจิตรโดยถูกปกคลุมด้วยใบหญ้า
สัตว์ภูติขนาดเท่าฝ่ามือ กลับเป็นเด็กสาวตัวจ้อยงดงามเสียอย่างนั้น นางขดตัวอยู่มุมหนึ่งของกล่องผลึกแก้วตัวสั่นเทา
“ทุกท่านต่างได้เห็นกันไปแล้ว นี่คือภูติอสูร!” พานต้าเหว่ยกล่าว “ข้าไม่คิดอธิบายถึงความพิเศษของสายพันธุ์นี้แต่อย่างใด! เริ่มประมูลราคากันเลยดีกว่า เริ่มต้นที่หนึ่งร้อยล้านแต้มเสวียน เพิ่มจำนวนได้ตามที่ท่านต้องการ”
หลันเฟิงจินถอนหายใจ “ช่างเป็นเจ้าตัวเล็กที่น่าเวทนานัก!”
ฉินหยุนพยักหน้า “ขอรับ ตัวเล็กเช่นนี้ย่อมน่าเอ็นดู ข้าต้องประมูลมาให้ได้!”
หลันเฟิงจินมองฉินหยุนอึ้งทึ่ง “นี่เจ้าล้อเล่นหรือ? ไม่ใช่ว่ามาที่นี่เพื่อเล่นสนุกหรือไร?”
ฉินหยุนยิ้ม “รอดูกัน!”
“หนึ่งพันล้าน!” เชี่ยวหยางหลงตะโกนขึ้น
ทั่วทั้งลานกว้างส่งเสียงฮือฮาทันที ชั่วขณะที่เชี่ยวหยางหลงออกปาก ราคาที่เสนอนั้นก็สูงลิบลิ่ว!
“หนึ่งพันหนึ่งร้อยล้าน!” คนผู้หนึ่งตะโกน เป็นชายวัยกลางคน
หลันเฟิงจินกล่าวเสียงเบา “เป็นคนของตำหนักทิศใต้!”
“หนึ่งพันหนึ่งร้อยห้าสิบล้าน!” ชายวัยกลางคนร่างท้วนตะโกนขึ้นด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
ฉินหยุนกล่าวกระซิบ “ชายคนนั้นเล่ามาจากตำหนักใดกัน?”
หลันเฟิงจินหัวเราะ “มาจากตำหนักตะวันออก! ทั้งยังเป็นฝ่ายที่มีงบน้อยที่สุดด้วย หาได้ยากที่พวกเขาจะรวบรวมแต้มเสวียนเพื่อคิดแข่งกับเชี่ยวหยางหลง พวกเขาไม่น่าจะเอาอยู่นะ!”
“หนึ่งพันสองร้อยล้าน!” เด็กหนุ่มในชุดสีน้ำเงินลุกขึ้นยืน โบกพัดในมือตะโกนดัง
“เป็นคนของตำหนักทิศเหนือ” หลันเฟิงจินบอกก่อนฉินหยุนจะทันถาม
ทั้งสี่ตำหนักของตำหนักดวงดาววิญญาณสีครามล้วนมาเข้าร่วม!
เดิมสถาบันยุทธ์เทียนเสวียน และสถาบันยุทธ์หลิงเสวียนต่างก็ส่งคนมาด้วย ทว่าพวกเขาไม่อาจไล่ตามได้ทัน แต้มเสวียนพวกเขามีอย่างจำกัด!
“หนึ่งพันสองร้อยห้าสิบล้าน!” เชี่ยวหยางหลงเผยสีหน้าแปรเปลี่ยนขณะตะโกน
“หนึ่งพันสามร้อยล้าน!” เด็กหนุ่มจากตำหนักทิศเหนือตะโกน
ชายวัยกลางคนตำหนักทิศใต้ และชายอ้วนตำหนักตะวันออก พวกเขาไม่คิดไล่ตามแล้ว ทั้งสองเผยสีหน้าช่วยไม่ได้กันออกมาเด่นชัด
ส่วนทางด้านผู้ชม พวกเขาล้วนแตกตื่น เพียงไม่นาน ราคากระโดดไปถึงหนึ่งพันสามร้อยล้านแต้มเสวียนแล้ว!
แต้มเสวียนมหาศาลระดับนั้น พวกเขาล้วนไม่อาจฝันถึงด้วยซ้ำ เป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะจินตนาการถึงต่อแต้มเสวียนระดับนั้นด้วยซ้ำ!
เป็นเพราะเชี่ยวหยางหลงคือขอบเขตวรยุทธ์เต๋า เขาไม่คิดใช้แลกสิ่งอื่นใดโดยแต้มเสวียนที่มี เขาไม่ได้ขาดแคลนวิชาหรืออื่นใด เขาเพียงแต่ขาดรอยสักโทเทม หากเขาต้องการเป็นยอดฝีมือวรยุทธ์เต๋าที่ทรงพลัง เขาก็จำเป็นต้องเชี่ยวชาญรอยสักโทเทมและได้รับสืบทอด
“หนึ่งพันสามร้อยห้าสิบล้าน!” เหงื่อไหลหลั่งที่หน้าผาก เพราะนี่เป็นเขาทุ่มสุดตัวแล้ว หากเขาไม่อาจได้รับภูติอสูร เช่นนั้นก็เป็นเรื่องยากที่ภายหน้าเขาจะเลื่อนระดับพลังได้
ผู้ที่เข้าร่วมเสนอราคาล้วนไม่โง่
พวกเขาต่างทราบว่าภูติอสูรตัวนี้มีอันใดผิดปกติ
ทว่า พวกเขาก็ทราบว่าสถาบันยุทธ์ชิงเสวียนไม่กล้ากระทำเกินเลย พวกเขาเพียงนำภูติที่มีปัญหามากที่สุดออกมาประมูลเท่านั้นเอง ดังนั้นพวกเขาล้วนเชื่อ ว่าภูติอสูรตัวนี้แม้มีปัญหาแต่ก็ยังมากคุณค่า
“หนึ่งพันสามร้อยหกสิบล้าน!” หลังเด็กหนุ่มจากตำหนักทิศเหนือตะโกน เขานั่งลงและหลับตา นี่ถึงขีดจำกัดของเขาแล้ว
เชี่ยวหยางหลงกัดฟันแน่นตะโกนขึ้น “หนึ่งพันสามร้อยเก้าสิบล้าน!”
เด็กหนุ่มจากตำหนักทิศเหนือลืมตาขึ้น ปล่อยเสียงถอนหายใจยาว เป็นเขายอมแพ้แล้ว
ทุกคนล้วนถอนหายใจ ท้ายที่สุดผู้สำเร็จยังเป็นเชี่ยวหยางหลง!
“หนึ่งพันสามร้อยเก้าสิบล้าน ครั้งที่หนึ่ง!”
“หนึ่งพันสามร้อยเก้าสิบล้าน ครั้งที่สอง!”
หลังพานต้าเหว่ยนับจนถึงตรงนี้ เชี่ยวหยางหลงผ่อนลมหายใจโล่งอกออกมาแล้ว ใบหน้านี้เปี่ยมด้วยรอยยิ้ม
“หนึ่งพันสี่ร้อยล้าน!” ฉินหยุนพลันตะโกนขึ้น
“หา!”
จากฝูงชนนับพันที่มารับชมที่นี่ พวกเขาล้วนร้องอุทานออกเป็นเสียงเดียว!
ราคาสุดท้ายที่ได้รับเสนอมาจากฉินหยุน ทั้งยังมากถึงหนึ่งพันสี่ร้อยล้านแต้มเสวียน!
“ฉินหยุน อย่าได้สร้างปัญหา!” เชี่ยวหยางหลงตะโกนโกรธเคือง
หลันเฟิงจินผู้นั่งอยู่ข้างกายฉินหยุนยังอึ้ง นางทราบว่าฉินหยุนไม่เคยกระทำการบุ่มบ่าม นอกจากนี้ เขายังเผยรอยยิ้มบางที่ใบหน้า สิ่งนี้หมายถึงเขามั่นใจ
“ข้าก่อปัญหาขึ้นเช่นไร?” ฉินหยุนยืนขึ้น และยิ้มมองไปยังเชี่ยวหยางหลง
“เจ้าเพียงครอบครองหกถึงเจ็ดร้อยล้านแต้มเสวียน หนึ่งพันสี่ร้อยล้านแต้มเสวียนเอามาจากที่ใด? นี่เป็นเจ้าสร้างปัญหาแล้ว! ขับไล่มันออกไปเสีย!” เชี่ยวหยางหลงมั่นใจอย่างยิ่ง ว่าฉินหยุนไม่มีแต้มเสวียนมากมายเพียงนั้นแน่นอน เขาจึงตะโกนบอกต่อผู้อาวุโสที่รับหน้าที่ดูแล
พานต้าเหว่ยเอ่ยคำขึ้น “ฉินหยุน นำบัตรผลึกแต้มเสวียนของเจ้าออกมา ให้ทุกคนได้เห็นว่าเจ้ามีแต้มเสวียนเพียงใด หากเป็นเจ้าสร้างปัญหาขึ้นที่นี่ จะต้องโดนค่าปรับสองร้อยล้านแต้มเสวียน”
ฉินหยุนนำเอาบัตรผลึกแต้มเสวียนออกมาด้วยท่าทีสงบ หลังมันเผยแสงออก จึงแสดงจำนวนมากถึงหนึ่งพันสี่ร้อยสามสิบล้านแต้มเสวียน
ด้วยแต้มเสวียนที่เผยให้เห็น ผู้คนที่นี้ล้วนตกตะลึงจนเงียบเสียง!
จำนวนของแต้มเสวียนที่ฉินหยุนครอบครอง ไม่เพียงแต่หนึ่งพันสี่ร้อยล้าน มันมากกว่าหนึ่งพันสี่ร้อยล้านด้วยซ้ำ!
เชี่ยวหยางหลงเองก็แตกตื่น ถึงขนาดที่ดวงตาเบิกออกกว้างจนพูดกล่าวคำใดไม่ออก
ทุกคนต่างทราบว่าแต้มเสวียนไม่อาจทุจริต เพราะการแลกเปลี่ยนแต้มเสวียนจำเป็นต้องมีการประทับตราโลหิต หากมีการคดโกงเกิดขึ้น บทลงโทษต่อการได้รับแต้มเสวียนดังกล่าวมา อาจหมายถึงความตายจากผลของตราประทับโลหิต
หากเขาต้องการได้รับแต้มเสวียนจำนวนมหาศาลอย่างรวดเร็ว เช่นนั้นเขาต้องนำไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรมาแลกเปลี่ยน
สำหรับฉินหยุน เขาได้รับไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรกว่าสิบฟองด้วยตัวเอง จำนวนเท่านี้ถือว่าเหลือเชื่อด้วยซ้ำ
กระทั่งหน่วยล่าสัตว์อสูรที่ก่อตั้งขึ้นโดยผู้ฝึกตนขอบเขตวรยุทธ์เต๋า ยังไม่อาจได้รับไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรจำนวนมากเพียงนั้นในระยะเวลาอันสั้น
เชี่ยวหยางหลงกำหมัดแน่น ออกจากที่นั่งในงานประมูล ออกพ้นจากสถาบันยุทธ์ชิงเสวียนด้วยโทสะเปี่ยมล้น
ท้ายที่สุด ฉินหยุนจึงเป็นผู้ได้รับภูติอสูรที่น่าเวทนาตัวนั้น
ฉินหยุนเดินขึ้นเวที ทำธุรกรรมเรียบร้อย เขาจึงได้รับกระเป๋าสัตว์จากพานต้าเหว่ยที่มีภูติอสูรอยู่ภายใน หลังได้รับภูติอสูร เขายิ้มขณะเดินกลับไปข้างหลันเฟิงจิน พร้อมออกจากพื้นที่การประมูลกับนาง
หลันเฟิงจินแค่นเสียงขึ้น “เจ้าหนู เมื่อใดกันที่ได้รับไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรมากมายมา? เจ้าถึงขั้นซื้อภูติอสูรที่มีปัญหามาเสียได้ เป็นข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ!”
“พี่หลัน ภูติอสูรตัวนี้มีปัญหาใหญ่จริง แต่ก็แค่ต้องการกินไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูร แก่นอสูรมันไม่คิดกิน ดังนั้นแล้วจึงถูกนำออกมาประมูลในสถาบันยุทธ์ชิงเสวียน เป็นสถาบันยุทธ์ชิงเสวียนเองที่ไม่อาจเลี้ยงดูเจ้าตัวนี้ได้ไหว” ฉินหยุนยิ้มกล่าว
“เจ้ารู้อยู่แล้ว... ก็ดี ดูเหมือนเจ้าจะเป็นคนเดียวที่เลี้ยงดูมันไหวแหละนะ!” หลันเฟิงจินยกริมฝีปากขึ้น “หากมีเวลา มาพบข้าที่ตำหนักดวงดาววิญญาณสีคราม ทำความคุ้นชินกับสภาพแวดล้อมของตำหนัก เพราะอีกไม่ช้าเจ้าก็จะได้เข้าร่วมแล้ว”
“ข้าทราบดี! พี่หลัน คิดอยากไปถ้ำต้นไม้ของข้าหรือไม่?” ฉินหยุนหัวเราะคิกคัก
“ไม่ เป็นข้าผ่านทางมาจึงแวะมาพบเจ้า ข้าคือนักบุญของตำหนักศักดิ์สิทธิ์วิญญาณสีคราม ข้าต้องออกตระเวนไปสังหารสัตว์อสูร ข้ายุ่งมากจริง ๆ ไว้เจอกันคราวหน้า!” หลันเฟิงจินกล่าวคำจบ นางจึงเร่งรีบมุ่งหน้าไปยังประตูทางออกของสถาบันยุทธ์ชิงเสวียน
ฉินหยุนตอนนี้เร่งเดินทางกลับถ้ำต้นไม้บนต้นไม้สมบัติตะวันดารา เขาคิดอยากเห็นว่าภูติอสูรของตนทำอะไรได้บ้าง
หลังกลับถึงถ้ำต้นไม้ เขาจึงนำเอากล่องผลึกแก้วโปร่งแสงออกจากถุงสัตว์ จากนั้นจึงมองเข้าไปใกล้ภูติอสูรเพื่อสำรวจมันอย่างถี่ถ้วน
ภายใน เป็นเด็กสาวตัวน้อยงดงามขนาดตัวเท่าฝ่ามือ กำลังกอดเข่าตนเอง ก้มหน้าลงซุกเอาไว้ นางสั่นด้วยความกลัว
“เจ้าตัวน้อย นามข้าคือฉินหยุน! แล้วเจ้าเล่า?” ฉินหยุนเอ่ยถามเสียงเบา
จากภายนอก ภูติอสูรดูเหมือนมนุษย์เพศหญิง เส้นผมสีฟ้างดงาม ใบหูขาวเรียวแหลม เมื่อได้ยินเสียงฉินหยุน มันเริ่มสั่นมากขึ้น
ภูติอสูรตัวจ้อยเงยหน้าขึ้น กระพริบตาสีเขียวสุกสว่าง ปีกโปร่งแสงที่ด้านหลังปรากฎแสง จับจ้องฉินหยุนด้วยความสงสัย
“นามข้าคือ โมโม!” ภูติอสูรตัวเล็ก เผยน้ำเสียงหวานตอบกลับให้ได้ยิน
“เสี่ยวโมโม เจ้าหิวหรือไม่?” ฉินหยุนยิ้มเอ่ยถาม เป็นเขากังวลถึงเรื่องนี้ เพราะภูติอสูรตัวนี้จะกินก็แต่ไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรที่ราคาแพงมหาศาล
ภูติอสูรตัวเล็กพยักหน้ารับ เอ่ยคำด้วยเสียงเบา “ข้าหิวมาก”
ก่อนหน้านี้ ฉินหยุนจำได้ว่าภูติอสูรตัวนี้ตัวขดสั่นเทาที่มุมของกล่องผลึกแก้วด้วยความหวาดกลัว จากที่เห็น น่าจะเป็นเพราะอาการหิวโซ
“ข้าได้ยินว่าเจ้ากินแต่ไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรใช่หรือไม่? เหตุใดภูติอสูรตนอื่นกินแก่นอสูรแต่เจ้าไม่กิน?” ฉินหยุนพบว่าเรื่องนี้แปลกจนเกิดความสงสัย
“เป็นเพราะ... เป็นเพราะแก่นอสูรพวกนั้นมีพลังงานเพียงน้อยนิด ข้าไม่อาจอิ่ม ทั้งยังทำข้าปวดท้อง มีเพียงไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรที่อร่อย ทั้งยังง่ายต่อการกินเพื่อทำให้ข้าอิ่มได้ และยังไม่ทำให้ข้าปวดท้องด้วย” เสี่ยวโมโมกล่าวตอบด้วยสีหน้าน่าเวทนาต่อฉินหยุน จากที่เห็น เป็นนางอดอยากมานานพอสมควรแล้ว
“แต่ตอนนี้ข้าไม่มีไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรเลย มีก็แต่แก่นอสูรที่มีพลังงานน้อยนิด เจ้าคิดอยากกินประทังไปก่อนหรือไม่?” ฉินหยุนเอ่ยถาม
“กิน! กิน!” โมโมลุกขึ้นยืน ดวงตาสีเขียวสว่างทอประกายขึ้น
ฉินหยุนไปปิดประตูห้อง เปิดกล่องผลึกแก้วอวอก เขากล่าว “อย่าหนี ข้าซื้อเจ้ามาด้วยทุกสิ่งที่มีเลยทีเดียว”
เขานำเอาแก่นอสูรจากสัตว์อสูรระดับวิญญาณออกมา และวางไว้บนโต๊ะ
“ข้าไม่หนี... หากข้าหนี ข้าย่อมต้องหิวจนตาย” นางยินดีขณะกระพือปีก บินออกจากกล่องผลึกแก้ว ร่อนลงที่ข้างแก่นอสูร
มือเล็กจ้อยทั้งสองข้างทอประกายแสงสีขาวซีดจาง จากนั้นมันจึงทะลวงเข้าไปในแก่นอสูร คว้าบางสิ่งที่คล้ายเกล็ดหิมะสีขาวออกมา และนำเข้าปาก จากท่าทีคล้ายมันจะหวานยิ่ง
ฉินหยุนสำรวจมอง แก่นอสูรถือว่าแข็งแกร่ง กระทั่งเขายังไม่อาจหาทางทุบทำลายมันได้ แต่แล้ว มือเล็กจ้อยตรงหน้าเขา กลับใช้พลังพิเศษทะลวงเข้าไปด้านในแก่นอย่างง่ายดาย
“ไม่ใช่ว่าเจ้ากินแต่ไข่ผลึกแก้วสัตว์อสูรหรือ? ตอนนี้กินแก่นอสูรของสัตว์อสูรระดับวิญญาณ จากที่เห็นก็กินพวกมันได้นี่!” ฉินหยุนยิ้มกล่าว
“สิ่งนี้คือแก่นอสูรระดับวิญญาณ มันทำให้อิ่มท้องได้” รอยยิ้มยินดีเผยที่ใบหน้าภูติอสูรตัวน้อย “ท่านคิดอยากกินกับข้าหรือไม่?”
“ให้ข้าลอง!” ฉินหยุนยื่นนิ้วออก รับเกล็ดหิมะที่ภูติอสูรนำออกมา จากนั้นจึงนำใส่ปาก
“ไม่คล้ายจะมีอะไรเลยนะ!”
กระทั่งว่ากินเข้าไปแล้ว เขาก็ไม่รู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงใด
“บางทีอาจเป็นเพราะท่านคือมนุษย์ ท่านจึงไม่อาจย่อยพลังงานได้โดยตรง” โมโมกล่าวตอบเสียงหวาน
ไม่นานจากนั้น ร่างเล็กจ้อยจึงกินแก่นอสูรจนหมดสิ้น
เมื่อภูติอสูรกินจนอิ่ม จึงเริ่มมีเรี่ยวแรงบินทั่วห้อง
ก่อนหน้านี้ ตอนฉินหยุนได้เห็นร่างน้อยหลบมุมในกล่องผลึกแก้วตัวสั่น เขาคิดว่านางทั้งขี้อายและตื่นคน เขาไม่คิดว่ามองนางผิดไป ตอนนี้เป็นนางขึ้นยืนบนหัวของเขา ทั้งยังดึงเส้นผมเล่นด้วยซ้ำ
