ตอนที่94 : หลงตนเอง
จางมู่ฟังเรื่องราวของชายวัยกลางคนและไม่ได้เคลื่อนไหวแม้แต่น้อย.เสียงที่เย็นชาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม“อย่างกับเรื่องตลก,เจ้าสามารถกินขนมปังแล้วเอาตัวรอดได้,ทำไมเจ้าถึงกินผู้หญิง? โอเคแม้ว่าเวลานั้นเจ้าจะถูกบังคับให้กินเนื้อมนุษย์,แล้วหลังจากนั้นล่ะ? เจ้าถูกบังคับ? หยุดโกหกตัวเอง”
คำพูดของจางมู่เจาะลึกเข้าไปในหัวใจของผู้นำ.ผู้นำทำตัวเหมือนที่เขาไม่ได้ยินอะไรเลยและพูดต่อว่า“ครั้งนั้น,ข้าคิดเกี่ยวกับความแตกต่างระหว่างขนมปังกับเนื้อมนุษย์.ถ้าข้าชอบเนื้อมนุษย์มากกว่า,ทำไมข้ากินไม่ได้”
“เจ้าพูดอะไร,พ่อค้าแห่งยุคหนุ่ม?” แม้จะถูกจางมู่ด่า,ผู้นำก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกผิดใด ๆ เขายังคงมองจางมู่ด้วยรอยยิ้ม.
“นี่คือเหตุผลที่เจ้ากินมนุษย์ต่อไปเรื่อย ๆ ? โอ้ ได้โปรด,เจ้าเป็นเพียงสัตว์กลายพันธุ์ที่มีผิวหนังมนุษย์.เจ้าคิดว่ามนุษยชาติจะยกโทษให้เจ้า?” จางมู่กระตุ้นคนต่อหน้าเขาต่อไป.เขาพูดช้าๆอย่างสงบราวกับว่าเขากำลังพูดความจริง.
รอยยิ้มของผู้นำกว้างขึ้นเมื่อเขามองทัศนคติของจางมู่.รอยยิ้มที่น่าขนลุกปกคลุมทั้งใบหน้าของเขาและทันใดนั้น,มันก็หยุด.
“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากล้าหาญมาจากไหน.ที่จะคิดว่าเจ้ายังคงทะเลาะกับข้าในเวลานี้.พ่อค้าแห่งยุคทั้งหมดนั้นโง่และไร้ประโยชน์หรือเปล่า?”
จางหมู่จับคำใบ้ในประโยคของเขา.เขารู้จักพ่อค้าแห่งยุคคนอื่น ๆ .เขาคือใคร?
“เจ้าหมายถึงอะไร? เจ้าไม่เคยเห็นหมายเลข 2 หรือคนอื่น?”
จางมู่มีความสงสัยตลอดมาและความสงสัยนี้ได้รับการยืนยันอีกครั้งกับคำพูดเล็กๆน้อยๆของเขา.
“ถ้าเจ้าหมายถึงคนที่มีแหวนแบบเดียวกับเจ้า,ข้าเดาว่าข้ารู้จักคนๆนั้น.หลังจากทั้งหมด,เขาอยู่ในท้องของข้าและความทรงจำของเขาก็กลมกลืนเข้ากับจิตใจของข้า”
“เจ้าไม่สามารถปฏิเสธได้ว่าสมองของนักวิวัฒนาการนั้นอร่อยจริงๆ.ทุกๆคำที่ข้ากัด. พลังและความทรงจำของนักวิวัฒนาการจะค่อยๆซึมซาบเข้าสู่ร่างกายของข้าอย่างช้าๆ.ข้าจะจดจำรสชาติของนักวิวัฒนาการตลอดไป. มันอร่อยจริงๆ,” ผู้นำคิดย้อนกลับไปเกี่ยวกับรสชาติและติดใจในความทรงจำ.
จางมู่รู้สึกตกใจในเวลานี้. จิตใจของเขาเริ่มคิดถึงสิ่งต่าง ๆ มากมายและมันก็ซับซ้อนขึ้น.
คนๆนี้สามารถซึมซับพลังและความคิดของคนอื่นเพื่อให้เป็นของเขาเอง. นั่นหมายความว่าเขาสามารถเพิ่มพลังของเขาต่อไปได้หรือ? ไม่น่าแปลกใจที่เขามีพลังมากและรัศมีของเขาแข็งแกร่งมากจนจางมู่คิดว่าเขาไปถึงระดับ 2 แล้ว.
นักวิวัฒนาการประเภทจิตวิทยานั้นหายากมาก.จางมู่รู้สึกว่าราชาของนักวิวัฒนาการประเภทนี้ปรากฏตัวขึ้น. เขาไม่ได้พัฒนาความสามารถของเขาผ่านการทำงานหนัก,การสะสมของเขาเองและใช้วิธีการที่น่ารังเกียจดังกล่าว ดังนั้นจึงเป็นการยากที่จะคาดการณ์ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต.แต่ ณ ตอนนี้,จางมู่รู้สึกว่าเขาเกินขีดจำกัดของมนุษย์และจะไม่พ่ายแพ้ต่อสัตว์กลายพันธุ์.
อย่างไรก็ตาม,จางมู่ก็มั่นใจว่าเบื้องหลังความสงบของเขา,เขากลัว. เขากลัวว่าจะกลายเป็นมนุษย์น้อยลงและจางมู่ก็สามารถใช้จุดนี้เพื่อยั่วยุเขาและหาทางออกจากวิกฤตครั้งนี้.
"เจ้ากลัวไหม? เจ้ากลัวว่าเจ้าจะไปไกลจากเส้นทางที่ถูกต้อง แต่ไม่ยอมแพ้ที่จะกินมนุษย์.นั่นเป็นเหตุผลที่เจ้าหาสัตว์ประหลาดแบบนี้เพื่อปลอบใจตัวเองใช่ไหม? แต่ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้าจะหาสัตว์ประหลาดเหล่านี้ได้อย่างไร มนุษย์กินคนดึงดูดกันเองหรือ?”
หัวหน้าผมสีเงินสงบขึ้น เมื่อเขาได้ยินคำสบประมาทของจางมู่และพูดอย่างโจ๋งครึ่มว่า“ใช่,ข้ารู้สึกเหงา. แต่เจ้าคิดผิดเกี่ยวกับสิ่งหนึ่ง.คนเหล่านี้ไม่มีงานอดิเรกเดียวกับข้า. ข้าเป็นคนที่ฝึกฝนพวกเขา”ผู้นำหันหลังกลับและมองดูฝูงชนที่อยู่ข้างหลังเขา.ใบหน้าของเขาใจดี. จางมู่รู้สึกถึงความเย็นไหลผ่านร่างกายของเขา.
นี่เป็นสิ่งที่น่ารังเกียจมาก.คนเหล่านี้ได้รับการปลูกฝังเพราะเขารู้สึกเหงา ต้องการการยอมรับและการสนับสนุนจากผู้คน.ไม่น่าแปลกใจเลยที่มีพวกมันมากมายหลังจากหายนะเหล่านี้,จางมู่รู้อย่างกระจ่าง. แต่ในฐานะนักวิวัฒนาการประเภทจิตวิทยา,เขามีพลังที่จะเล่นกับความคิดของคนทั่วไปและเปลี่ยนพวกเขาให้กลายเป็นสัตว์ประหลาดที่ปรารถนาเนื้อมนุษย์.
“พวกเขาทั้งหมดเป็นลูกของข้า.เจ้าฆ่าเด็กจำนวนมากที่ข้าทำงานหนักเพื่อนำขึ้นมา”,ผู้นำมองไปรอบๆ และจ้องมาที่จางมู่ด้วยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย“เจ้ารู้ไหมว่าข้าปลูกฝังพวกเขาอย่างไร”
“ข้าแช่พวกเขาในความมืดก่อนและให้พวกเขาคิดว่าพวกเขาหิวมานานแล้ว.ทุกวัน,เนื้อสัตว์เพียงเล็กน้อยเท่านั้นที่จะสัมผัสริมฝีปากของพวกเขา และพวกเขาสามารถเลียริมฝีปากของพวกเขาสำหรับอาหารบางอย่างเท่านั้น.เมื่อพวกเขาใกล้จะถึงขอบแห่งความตายและเกือบจะเลิกหวังแล้ว,เนื้อชิ้นเล็ก ๆ ก็ถูกส่งเข้าปากพวกเขา.ชิ้นส่วนของเนื้อค่อยๆใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง,ข้าให้แขนทั้งสองของมนุษย์แก่พวกเขา.พวกเขาจะหยิบมันขึ้นมาและกินมันแม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่ามันเป็นเนื้อมนุษย์”
“หะอะไรนะ?”
จิตใจจางมู่หยุดทำงาน.ผู้ชายคนนี้โหดร้ายและมีไหวพริบเหรอ?ลักษณะของเขาบิดเบี้ยวหรือใจเขาแข็งแรงจนสามารถทนต่อสิ่งเหล่านี้ได้?
ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ไหนก็ไม่ดีเท่ากันสำหรับจางมู่.
อย่างไรก็ตาม,ชายคนนั้นไม่ต้องการฆ่าเขา.แม้ว่าเขาจะปลูกฝังลูกน้องของเขา,แต่เขาไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์กับพวกเขาราวกับว่ามันจะทำให้สถานะของเขาแย่ลง.
หากเป็นเช่นนั้นเขาสามารถพูดคุยกับเขาต่อไปได้ว่า“นั้นเป็นไปไม่ได้. หากพวกเขาทั้งหมดถูกควบคุมโดยเจ้าและทำตามแผนของเจ้า,พวกเขาจะต้องไร้ประโยชน์. ทำไมเจ้าปลูกฝังกลุ่มคนที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้”
คำตอบจากชายผมเงินทำให้จางมู่รู้สึกชาในหัวของเขา.
“มีคนที่หัวแข็งและปฏิเสธที่จะทำตามแผนของข้า. แต่คาดเดาอะไรได้? ข้าเลี้ยงเด็กเหล่านี้,ทีละชิ้นตลอดเวลา”
