บทที่ 50 บาดแผล

บทที่ 50 บาดแผล

 

ในห้องแรงโน้มถ่วง

ฉื่อหยาน นั่งพิงกับเสาแรงโน้มถ่วงในขณะที่รู้สึกปวดไปทั่วร่างกายของเขา

ร่างกายเปล่าๆของเขาแข็งแกร่งขึ้นเป็นอย่างมาก สามารถมองเห็นเส้นเลือดตามกล้ามเนื้อของเขาได้อย่างชัดเจน เขาดูเหมือนกัลรูปปั้นหินที่ดูแข็งแกร่ง .

เขานั้นได้กินอาหารอย่างอุดมสมบูรณ์ และ ฉื่อหยานเองก็ใช้เวลาหนึ่งเดือนในการฝึกฝนร่างกายของเขา ในช่วงเวลานี้เขาได้ไม่เพียงแต่จะแข็งแกร่งขึ้น แต่ร่างกายของเขายังสูงขึ้นเช่นกัน

ในตอนนั้นประตูก็ถูกเปิดออก

ฉื่อเจี้ยน , ฮันเฟิง และหยางไห่ ก็ปรากฏขึ้นที่ประตูหิน

ฉื่อเจี้ยนดวงตาส่องประกายเมื่อมองฉื่อหยานจากไกลๆก่อนจะพยักหน้า " ดูเหมือนว่าจะเจ้าไม่ได้ขี้เกียจนะ "

" แน่นอนอยู่แล้ว " ฉื่อหยานตอบในขณะที่กำลังเหนื่อย และไม่ได้เคลื่อนไหวอะไร " ข้าฝึกฝนร่างกายเพียงพอแล้ว ข้าต้องการที่จะฝึกฝนวิชาต่อสู้บ้าง " .

" ดี ! แต่เจ้าไม่ใช่คนตัดสินใจเรื่องนั้น " ฉื่อเจี้ยนแสยะยิ้มขึ้นและพูดด้วยใบหน้าแข็งกร้าน " ยื่นมือของเจ้ามาให้ข้าดูข้างนึง"

ฉื่อหยานเหยียดมือซ้ายของเขาออกไป และตั้งสมาธิ ในทันทีแขนซ้ายของเขากลายเป็นหินสีน้ำตาลเข้ม

จากการตรวจสอบ สามารถมองเห็นชั้นแสงบางๆสีดำอยู่บนแขนของเขาได้ มันเป็นบางอย่างที่โปร่งใส่และครอบคลุมแขนของเขา

" บ๊ะ ! ! ! "

ฉื่อเจี้ยน อุทานด้วยความตื่นเต้น และสังเกตอย่างมีความสุข " ฮา ๆ ! เจ้าต้องมีอะไรบางอย่าแน่ๆ มันถึงกลับกลายเป็นแสงสีดำเช่นนี้ ! เจ้าคงจะฝึกฝนอย่างหนักจริงๆสินะ เยี่ยม เยี่ยมมาก ! "

หยาง ไห่ ก็เดินเข้ามา " ท่านพ่อบุญธรรม นี่คือสภาพที่เทียบเท่าได้กับระดับมนุษย์งั้นหรือ หลายปีก่อนฉื่อซิงเมื่อถึงในนภาที่สามของระดับมนุษย์ ผิวของเธอก็ส่องแสงสีดำออกมาเช่นกันหลังจากเปิดใช้งานกายาแข็ง . นี้ย่อมเป็นสิ่งเดียวกันใช่หรือไม่ ? "

" ถูกต้อง " ฉื่อเจี้ยน พยักหน้าช้าๆ และกล้ามเนื้อของเขาก็กระตุกเล็กๆที่มุมปากของเขา "เจ้าเด็กนี่มีพรสวรรค์จริงๆ เขาแข็งแกร่งขึ้นมากในเวลาเพียงครึ่งเดือน นี้ช่างเป็นสิ่งที่น่าตื่นตาตื่นใจนัก ! "

ถึงแม้ฉื่อเจี้ยนจะไม่อยากชมฉื่อเกินไปเพราะกลัวว่าเขาจะหยิงพยอง แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่เขาจะพูดชื่นชม " เจ้าเด็กน้อย เจ้าทำได้เช่นไร ? "

" ข้าฝึกตามวิธีที่ท่านบอก ข้าฝึกมันอย่างหนัก และนี้คือผลที่ได้ของมัน " ฉื่อหยานพยักไหล่อย่างเรียบเฉย

" ในแต่ละวันเจ้าใช้เวลาฝึกเท่าใด ? " แม้แต่ฮันเฟิงที่เป็นคนไม่ค่อยพูด ยังไม่ช่วยไม่ได้ที่เขาจะถามออกมา

" ประมาณสิบห้าชั่วโมงต่อวัน”

" สิบห้าชั่วโมง ! "

ฮันเฟิงและ ฉื่อเจี้ยน ร้องออกมาพร้อมกัน เขามองหน้ากันและกัน แล้วก็พบกับความประหลาดใจในดวงตาของแต่ละฝ่าย

" นี่มันเป็นไปไม่ได้ ! เจ้าสารเลวน้อย ! เหตุใดเจ้าต้องหลอกพวกเรา " ฉื่อเจี้ยนตะโกนและพูดอย่างหนักแน่น " ร่างกายของเจ้าอย่างน้อยต้องการเวลาสิบแปดชั่วโมงเพื่อที่จะฟื้นฟูตัวเองให้สมบูรณ์ก่อนที่จะเริ่มฝึกได้อีกครั้ง และเจ้ายังต้องสละเวลาเพื่อกินอาหารอีก มันมากเกินไปสำหรับเจ้าที่จะใช้เวลาฝึกสิบห้าชั่วโมงต่อวัน ! เช่นนั้น เจ้าจะเอาเวลาสิบห้าชั่วโมงมาจากไหน ? "

ฮันเฟิงก็สงสัยเช่นกัน เขาส่ายศีรษะเบาๆ

" เจ้าสารเลวน้อย บอกพวกเรามาสะ อย่าได้ดื้อด้านต่อหน้าท่านปู่เลย " หยาง ไห่ ถอนหายใจ และตำหนิ .

" ใครบอกกันว่าข้าต้องใช้เวลาสิบแปดชั่วโมงเพื่อฟื้นฟูร่างกายตัวเอง " ฉื่อหยานพูดกลับ , " ข้าใช้เวลาเพียงสี่ชั่วโมงเท่านั้น" .

" เป็นไปไม่ได้ ! ! ! ! "

ฉื่อเจี้ยน และฮันเฟิงตะโกนด้วยความประหลาดใจในคราวเดียวกัน

" ร่างกายของเจ้าจะไม่สามารถฟื้นฟูได้รวดเร็วเช่นนั้นหากเจ้าฝึกหนักเช่นนี้ ข้าดูแลตระกูลฉื่อมาหลายปี และก็ไม่เคยพบใครที่สามารถใช้เวลาในการฟื้นฟูสั้นเช่นนี้ ! ฉื่อหยางเป็นเด็กที่มีพรสวรรค์ที่สุดที่ข้าเคยเห็น และเขาต้องใช้เวลาสิบห้าชั่วโมงในการฟื้นฟู อีกทั้งเขาในตอนนั้นยังได้บรรลุไปในระดับมนุษย์อีกด้วย "

ฉื่อเจี้ยนส่ายหัวและถอนหายใจออกมา " เจ้าจะบอกว่าเจ้าสามารถฟื้นฟูได้เร็วกว่าเขาใช่หรือไม่ เจ้าคิดว่าเป็นไปได้เช่นนั้นรึ "

" ไม่มีสิ่งใดที่เป็นไปไม่ได้ " ฉื่อหยานยิ้มและลุกขึ้นยืนทันที เขาเดินไปที่มุมห้อง และหยิบมีดสั้นจากกระเป๋าที่วางอยู่บนพื้นดิน " ท่านปู่ หากสิ่งนี้ทำให้ท่านสงสัย และตอนนี้เองท่านพ่อเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ข้าเลยอยากจะขออนุญาตทดสอบอะไรบางอย่างให้ท่านดู " .

" ทดสอบอะไร " ฉื่อเจี้ยนขมวดคิ้ว .

" ลุงฮัน ข้าต้องการที่จะฟันแขนของท่าน"

" ไอ้สารเลว ! " ฉื่อเจี้ยนตะหวาดออกมา " นี่เจ้าพูดเรื่องอะไรกัน ! "

" แค่ลอยฟันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น " ฉื่อหยานพูอย่างสงบ " นี่ก็เพื่อนำมาเปรียบเทียบ ข้าจะฟันแขนของข้าเช่นกัน "

" ท่านหัวหน้าตระกูล บางทีคุณชายหยานอาจจะมีแผนการบางอย่างก็ได้ เหตุใดไม่ให้เขาลองดู"

" เจ้าจะทำอะไรกันแน่ " ฉื่อเจี้ยน สับสน

" ข้าจะให้ท่านได้รู้อะไรบางอย่าง " ฉื่อหยานเดินไปที่ฮันเฟิงอย่างราบเรียบ " ลุงฮัน อย่าได้โคจรพลังปราณลึกลับของท่าน ถึงแม้ว่าจะมีเลือดไหลออกมา ตกลงหรือไม่ ? "

" ได้เลย "

" เช่นนั้น ข้าจะลงมือแล้ว "

" ตกลง " .

ฉื่อหยานเดินไปใกล้ๆและทำการฟันไปที่แขนซ้ายของฮันเฟิง และเลือดสีแดงเข้มทะลักออกมาทันที

" ท่านพ่อ ต่อไปก็ตาของท่าน . " ฉื่อหยานเดินต่อไปที่หยางไห่

" เจ้าบ้า ! เจ้าจะทำอะไร.. ข้าด้วยงั้นรึ ? พ่อของเจ้าไม่ได้เป็นนักรบนะ อย่าได้รุนแรงนักหละ "

" ตกลง ข้ารู้แล้ว " ฉื่อหยานก้าวไปและทำการฟันไปที่แขนของหยางไห่อย่างรวดเร็ว

และเลือดออกที่แขนของเขา หยางไห่ร้องออกมา " เจ้าสารเลวน้อย ! เจ้าใจดำนัก ! ข้ายังไม่ทันเตรียมพร้อมเลย "

ฮันเฟิงและฉื่อเจี้ยน จ้องมองไปที่ฉื่อหยาน แล้วก็เห็นเขาฟันไปที่แขนของตัวเอง และเลือดก็เริ่มไหลเลือดออกมา

" เจ้าสารเลวน้อย เจ้าทำเช่นนี้กับพวกเราเพื่ออะไร เจ้าหมายความว่ายังไง ? ข้าไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลย ! " หยาง ไห่ พูดก่นด่า .

"กรุณารอสักครู่ " ฉื่อหยาน ใบหน้ากลายเป็นจริงจังและการแสดงออกของเขาก็เริ่มจริงจึงมากขึ้น

ฮันเฟิงและ ฉื่อเจี้ยน เต็มไปด้วยความสงสัย พวกเขาไม่สามารถรู้ได้จะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาจึงมองไปที่ฉื่อหยานอย่างสับสน

ฉื่อหยานยิ้มแต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไรออกมา เขาพับแขนเสื้อของเขาให้คลุมรอยฟันที่มีเลือดไหลไว้ ไม่ปล่อยให้พวกเขาเห็นมัน

สิบนาทีต่อมา

" อะไรกัน ? "

ฮันเฟิงสังเกตเห็นบางอย่างที่แปลกออกไป แล้วเขาก็มองไปที่แขนของหยางไห่ด้วยความประหลาดใจ " ท่านหัวหน้าตระกูลท่านดูนั่น "

ฉื่อเจี้ยน ที่กำลังจ้องไปที่แขนของฉื่อหยาน เมื่อได้ยินที่ฮันเฟิงพูดก็หันไปมองที่หยางไห่ทันที

และเขาก็สังเกตเห็นบางสิ่งเช่นกัน " เดี๋ยวนะ ทำไมเลือดที่แขนของเจ้าจึงกลายเป็นเหมือนรังไหมเช่นนั้น ? "

" อ้า ! " หยาง ไห่ ร้องออกมาและเขาก็สังเกตไปที่รังไหมทันที " ข้าเองก็ไม่ทราบเช่นกัน ! "

" แต่... ดูนี่ เลือดที่แขนของข้ายังไหลอยู่เลย . . . . . . . " ฮันเฟิงยืดแขนของเขาออกมาแล้วมองไปที่หยางไห่

" เกิดอะไรขึ้น ? " หยาง ไห่ ถามอย่างประหลาดใจ " เจ้าฝึกฝนวิชาเธอต่อสู้มาหลายปีอีกทั้งยังมีพลังปราณลึกลับอีก เลือดของเจ้าต้องหยุดไหลก่อนข้าสิ นี่มันเกิดอะไรขึ้น "

" ดูที่แขนของข้า " .

ฉื่อหยานยิ้มและถกแขนเสื้อของเขาขึ้นเพื่อให้เห็นแขนของเขา และเขาเช็ดเลือดที่แห้งทันที

รอยฟันบนแขนของเขากลับกลายรอยเล็กๆเหมือนเข็ม เนื้อและหนังในส่วนนั้นของเขามันฟื้นตัวรวดเร็วเป็นอย่างมาก

ฉื่อเจี้ยน และฮันเฟิงร่างของพวกเขาก็สั่นด้วยความตกตะลึง .

" เจ้าบ้า ! กะ กะ กะ . . . . . . . เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ? " ฉื่อเจี้ยนถามขึ้งหลังจากที่ประหลาดใจอยู่นาน

" นี้เป็นจิตวิญญานต่อสู้ชนิดหนึ่ง ! ท่านพ่อเองก็ได้ครอบครองมันเช่นกัน แต่ท่านนั้นไม่ได้ฝึกวิชาต่อสู้และยังไม่เคยได้รับบาดเจ็บรุนแรงมาก่อน เช่นนั้นท่านจึงไม่ได้สังเกต . " ฉื่อหยานพูดขึ้นมาอย่างราบเรียบ

ฉื่อเจี้ยน กลายเป็นเงียบ ดวงตาของเขาส่องประกาย . หลังจากที่คิดอยู่นานเขาหัวเราะลั่น" ฮ่าๆๆ จิตวิญญานต่อสู้งั้นรึ ! จิตวิญญานแห่งการฟื้นฟูงั้นรึ !  "

" ข้าเรียกมันว่าจิตวิญญานอมตะ " ฉื่อหยาน อธิบาย " ข้าเดาว่า จิตวิญญานต่อสู้นี้ต้องฟื้นฟู แขนขาและรักษาอวัยวะภายในต่างๆได้แน่นอน และมันก็ถึงขั้นสามารถสร้างส่วนต่างๆขึ้นมาใหม่ได้เช่นกัน ซึ่งมันก็ไม่ต่างอะไร จากความเป็นอมตะ "

ฮันเฟิงและ ฉื่อเจี้ยน มึนงง แต่หลังจากที่คิดอย่างรอบคอบ พวกเขาทั้งสองตระหนักถึงพลังของจิตวิญญาณการต่อสู้นี้ พวกเขาไม่สามารถระงับความตื่นเต้นของพวกเขาได้อีกต่อไป และการหายใจของพวกเขาก็เร็วขึ้น

" เจ้าบ้า เช่นนั้นก็หมายความว่าเจ้าได้ครอบครองจิตวิญญานต่อสู้แฝดงั้นสิ " หยาง ไห่ ช่วยไม่ได้ที่จะไม่สามารถกักเก็บความสุขของเขาไว้ได้ เมื่อเขาได้รับรู้เรื่องเช่นนี้ก็ทำให้ตำตาไหลออกมา

" ถูกต้อง นี่ย่อมเป็นจิตวิญญานแฝดแน่นอน" ฉื่อเจี้ยนหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เขาลูบไปที่หัวของหยางไห่ที่กำลังมีความสุข " ขอรับ ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจ้าเด็กนั่นก็มีจิตวิญญานแฝดเช่นกัน ฮ่า ฮ่า ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลย ข้าน่าจะลองฟันร่างกายเจ้าตอนเด็กๆนะ ฮ่า ฮ่า " หยางไห่พูดพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา

" ตอนนี้พวกท่าก็คงเชื่อแล้วว่าข้าสามารถฟื้นฟูร่างกายได้ด้วยเวลา 4 ชั่วโมง " ฉื่อหยานยิ้ม

" แน่นอน ! ข้าเชื้อเจ้าหมดใจเลยหละ ฮ่า ฮ่า " ฉื่อเจี้ยนมีความสุขเป็นอย่างมาก เขาเมินหยางไห่ที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นและตระโกนออกมาว่า " เจ้าเด็กน้อย ตามมานี่ ! ไปตำหนักวิญญาน และเลือกวิชาต่อสู้กัน ! วิชาเร้นลับของตระกูลทั้งหมดถูกเก็บอยู่ที่นั่น เจ้าสามารถเลือกฝึกได้เท่าที่เจ้าต้องการ "

" เยี่ยม "

––––––––––––––––––––––––

เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงอีก 50 ตอนนะคะ ติดตามได้เลยยยย

ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ