บทที่ 36 ตูม !
บทที่ 36 ตูม !
" ปัง ! " ปัง ! "
เสียงกระแทกหนักดังขึ้นที่ก้อนหิน
เป็นพวกมันที่กระแทกอย่างรุนแรงมาตรงก้อนหินที่ฉื่อหยานดันอยู่ เขารู้สึกตกใจและแขนของเขาก็กลายเป็นเหน็บชา
" เฮ้ สหายที่อยู่ในถ้ำ เอามือของเจ้าออกสะ ! ไม่งั้นข้าคงต้องเสียมารยาทแล้ว "
ที่ทางเข้าของถ้ำ ก็มีเสียงเย็นชา ตะโกนออกมา " จิตวิญญาณต่อสู้ของข้า สามารถรับรู้ถึงสัญญานของสิ่งมีชีวิตได้ใน 200 เมตร ข้ารู้ว่าเจ้ามีด้วยกัน 3 คน เราเพียงแค่ต้องการเข้าไปหลบซ่อนชั่วครู่เท่านั้น ได้โปรดช่วยพวกเราด้วย ! "
" ถ้ำนี้เป็นของเรา ! โปรดไปหาทีอื่นเถิด อย่าได้สร้างปัญหาให้พวกเราเลย "
ฉื่อหยานดูจริงจังมาก เขาอัดพลังปราณลึกลับทั้งหมดไปที่แขนของเขา ในเวลาไม่นานแขนของเขา เริ่มที่จะซูบลง และก็มีหมอกสีขาวลอยออกมารอบ ๆเขา
" หลีกไปสะ ! สัตว์อสูรจะมาถึงในไม่กี่นาทีและพวกมันก็ต่างมีหลายระดับ ถ้าเจ้าไม่อยากตาย ก็ให้เราเข้าไป " เป็นเสียงที่ดุดันพูดออกมาอย่างหงุดหงิด .
" ไปให้พ้น ! ถ้ำของพวกข้ามีขนาดเล็กเกินไปสำหรับพวกเจ้า " ฉื่อหยาน พูดออกไปอย่างเย็นชา และแสดงความไม่เป็นมิตรออกไป
นั่นเป็นความจริง ถ้ำของพวกเขาไม่ใหญ่พอ สำหรับคนหกคน และหากนับหินที่ขวางทางเข้าอยู่ มันก็เพียงพอแค่ห้าคนเท่านั้นเป็นอย่างมาก ตามที่ได้ยินเสียงลมหายใจของพวกมัน ฉื่อหยานบอกได้เลยว่าพวกมันมีกันอยู่ 6 คน ซึ่งมากเกินไปสำหรับถ้ำเล็ก ๆแห่งนี้
" สตีฟ มากับข้า เราจะทำลายมันสะ ! " หนึ่งในนั้นตะโกนอย่างเย็นชาด้วยความใจร้อน .
" ได้เลย ! "
" ปัง ! ปัง ! "
ในตอนั้นเองก็มีกระแสพลังสองสายระเบิดมาที่หินในเวลาเดียวกัน และแรงระเบิดมหาศาลก็พุ่งออกมาจากภายในหินทันที
ด้วยเสียงที่ดังอย่างขุ่นมั่ว ก้อนหินที่ฉื่อหยานกับตี่ย่าหลานดันไว้ก็แตกกระจายออกเป็นสิบๆชิ้น
" แก๊กแก๊ก ! แก๊กแก๊ก ! "
หินถล่มล้มลงบนพื้น และก็มีแสงส่องเป็นทาง เข้ามาในถ้ำที่มืดมิด
คนสามคมได้โอกาศ พวกมันก็แอบเข้ามาในถ้ำทันที
ผู้นำของกลุ่มมีอายุประมาณ 30 ปี สวมเครื่องแบบนักรบสีเงินดูเย็นชาและหยิ่งพยอง มันชายตามองไปที่ ฉื่อหยาน และหญิงสาวทั้งสอง แล้วก็หัวเราะเยาะ " เป็นเพียงนักรบในระดับมนุษย์กล้ามาขวางกั้นพวกเรา เจ้าทำอะไรที่เกินตัวไปแล้ว , เจ้าหนุ่ม "
" พี่ใหญ่ฆ่ามันเลย ! " ชายหนุ่มอีกคนพูดกระตุ้น " ถ้ำนี้สามารถหลบซ่อนได้เพียงหกคนเท่านั้น คนของเราเข้ามาไม่ได้ ถ้าพวกมันยังอยู่ที่นี่ "
" เจ้าสามคนออกไปจากถ้ำ เดี๋ยวนี้ ! หรือจะให้ข้าฆ่าพวกเจ้าสะ ! " ผู้ชายในเครื่องแบบสีเงินพูดออกมา " เจ้าไม่ใช่คู่มือของเราแน่นอน เพราะเรานั้นมีนักรบระดับมนุษย์สองคนและระดับก่อตั้งสี่คน . อย่าได้ทำให้พวกเราเสียเวลาเลย"
นักรบสามคนที่ยืนอยู่ที่ปากถ้ำมองไปที่ฉื่อหยาน และตี่ย่าหลาน อย่างเย็นชา ดูเหมือนพวกมันได้เตรียมพร้อมที่จะทำอะไรบางอย่าง เพราะในถ้ำมืดมิดแห่งนี้ก็ได้ปรากฏแสงบางอย่างลอยออกมาจากร่างกายพวกมัน
" พี่ใหญ่ดูนั่น นั่นผู้หญิงนินา ว้าว ! " ชายผมสั้นตัวเตี้ยมองไปที่ ตี่ย่าหลาน และหมู่หยู่เตี๋ยที่งดงาม หลังจากที่มันปรับสายตาให้เข้ากับความมืดมิดในถ้ำได้ ก็ช่วยไม่ได้ที่มันจะตะโกนออกมา
"ชัค เจ้าต้องการผู้หญิงหรือต้องการช่วยพี่น้องของเราที่อยู่นอกถ้ำ ห๊ะ! " หัวหน้าคำราม .
ชายตัวเตี้ยยิ้มอย่างเขินอาย " อย่าได้โกรธข้าเลยพี่ใหญ่ ข้าแค่ล้อเล่น แน่นอนว่าข้าต้องเลือกพี่น้องของข้าอยู่แล้ว ! หญิงสาวสามารถหาได้ทั่วไป จริงมั้ย ? ฮาๆ ตอนนี้เราได้สมบัติมากจากถ้ำหมาป่าอัศนีขนเงินมา เท่านี้เราก็สามารถหาผู้หญิงได้ตามที่ต้องการแล้ว ฮ่า ฮ่า "
" ทำไมพวกเจ้ายังอยู่ที่นี่อีก ? " นักรบที่เป็นหัวหน้าพูดด้วยเสียงที่น่าเกลียดและเริ่มที่จะลงมือ
" พวกเราต้องสู้ ! ! ! " ตี่ย่าหลาน ตะโกนขณะที่นางยก ดาบสั้นของนางขึ้น " มีสัตว์อสูรมากมายอยู่ที่หน้าถ้ำ เราจะตกตายแน่นอน ถ้าเราออกไป "
" ฮิฮิ เจ้าสามารถไปไกลเท่าใดก็ได้ เท่าที่เจ้าจะไปได้หละนะ และก็ลากเจ้าพวกสัตว์อสูรนั้นไปด้วยหละ พวกข้าจะได้ปลอดภัย " ชายตัวเตี้ย ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา " หรือพวกเจ้าต้องการจะตายที่นี่กันหละ "
" พี่สาวหลาน ออกไปกันเถอะ " หลังจากที่หายใจเข้าลึกๆ ฉื่อหยานก็สงบลง แล้วเขาก็ลากนางออกไป " เร็วเข้า ! เราอาจจะลอดก็เป็นได้ ถ้าเราวิ่งไปเสียตอนนี้ "
" มันเป็นไปไม่ได้หรอก . . . . . . . " ตี่ย่าหลาน ที่กำลังถูกลากออกมาโดยฉื่อหยาน นางจก็พูดขึ้น .
มู่หยู่เตี๋ยนางได้ลุกขึ้นรออยู่นานแล้ว เมื่อนางเห็นดังนั้น จึงเดินตามหลังเขาไปติดๆ
เป็นชายตัวเตี้ยที่ เมื่อมู่หยู่เตี๋ยเดินผ่านมันก็เอามือของมันไปจับที่ก้นของนาง " สาวน้อย ขออภัยด้วย จริงๆแล้วเราสามารถใกล้ชิดกันได้ ถ้าหากเราได้พบกันอีก "
มู่หยู่เตี๋ยตกใจเป็นอย่างมากและวิ่งออกมาจากถ้ำให้เร็วที่สุดเท่าที่นางทำได้ แต่เจ้านั่นก็ยังจับเอวเพรียวบางของนาง ซึ่งทำให้นางโกรธเป็นอย่างมาก
ภายนอกถ้ำ มีชาย3คนที่อยู่ในระดับก่อตั้ง กำลังยืนอยู่อย่างร้อนใจเพราะรอเป็นเวลานาน
เมื่อเห็นว่ามีคนสามคนกำลังออกจากถ้ำ นักรบทั้งสามคนที่อยู่ข้างนอกก็มองไปที่ ตี่ย่าหลาน และหมู่ยูตาย ด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความหื่นกระหาย . จากนั้นพวกมันก็เดินเข้าไปในถ้ำอย่างเสียดาย และพูดชมออกมาว่า " พี่ใหญ่ นั่นเป็นหญิงงามสองคนใช่หรือไม่ ! ฮ่าฮ่า จิตวิญญานต่อสู้ของท่านนั้นช่างยอดเยี่ยมนัก มันสามารถสัมพัสได้ถึงถ้ำที่อยู่ห่างไกลได้ด้วย ! และเราก็จะไม่สามารถเก็บรวบรวมทรัพย์สมบัติในถ้ำหมาป่าอัศนีขนเงินได้ ถ้าไม่ใช่เพราะจิตวิญญานต่อสู้อัษจรรย์นั้นของท่าน ! "
" ฮ่า ฮ่า จริงๆตอนนี้เราเก็บเกี่ยวได้เป็นจำนวนมากแล้ว อีกทั้งเราได้หนังสือวิชาต่อสู้ระดับวิญญานมาอีกด้วย เมื่อเรากลับไปที่จักวรรดิ์พรพระเจ้า เราก็จะกลายเป็นผู้ที่มั่งคลั่งที่สุดและจาดนั้นก็จะมีหญิงสาวมารายล้อมเรา ! " ผู้ชายที่หยาบคายยืนอยู่ในถ้ำ และหัวเราะออกมา .
" เราต้องขอบคุณจิตวิญญาณการต่อสู้ของพี่ใหญ่ยิ่งนัก มันสามารถระบุสัญญานสิ่งมีชีวิตรอบๆได้ นั่นช่างเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมนัก ! "
ในตอนนี้ พวกมันทั้งหกคนได้ยึดครองถ้ำของฉื่อหยานและหญิงสาวทั้งสองไป พวกมันเริ่มตะหารือกันเบาๆ
" พวกเจ้าทั้งสาม จะไปทำอะไรที่ไหนก็เรื่องของเจ้า ! แต่หากพวกเจ้ายังไม่รีบไปหละก็ สัตว์อสูรพวกนั้นจะต้องมาเจอพวกเจ้าแน่นอน และเมื่อถึงตอนนั้นพวกเจ้าก็จะไม่รอด " ผู้นำพูดออกมาอย่างมั่นใจ " ถ้าพวกเจ้าต้องการที่จะยืนอยู่ที่ทางเข้าเช่นนี้ เช่นนั้นก็เรื่องของพวกเจ้าเถอะ" .
ภายใต้แสงจันทร์ที่ส่องสว่าง ฉื่อหยาน ใบหน้าของฉื่อหยานก็กลายเย็นชาและน่ากลัว
ตอนนี้ เหมือนมีเสียงของสัตว์อสูรที่น่ากลัวร้องโหยหวนดังออกมาจากทุกเส้นทาง เหมือนกับว่าพวกมันกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ เห็นได้ชัดว่าพวกมันนั้นรู้ว่ามีมนุษย์อยู่ที่นี่
ดูจากสถานการณ์ พื้นที่ตรงนี้จะต้องถูกล้อมรอบด้วยสัตว์อสูรแน่นอน
และถ้าหากพวกเขาไม่รีบหนีตอนนี้ พวกเขาจะต้องตกเป็นเป้าหมายของสัตว์อสูรเป็นแน่ ' ; ถึงแม้พวกเขาลากสัตว์อสูรไปยังถ้ำที่จากมา สุดท้ายสัตว์อสูรพวกนั้นมันก็จะฆ่าเขาอยู่ดี
ฉื่อหยานรู้อย่างดีว่า เจ้าหัวหน้านั่น ไม่ได้ต้องการที่จะฆ่าพวกเขา เพราะมันต้องการให้พวกเขาหนีและลากสัตว์อสูรเหล่านั้นไป เพื่อที่พวกมันทั้งหกจะได้ปลอดภัย
" ติงหยาน ! ทำไมเราไม่ต่อสู้กับพวกมันไปเลยหละ เราจะต้องถูกฆ่าตายโดยสัตว์อสูรแน่หากเราออกมาจากถ้ำ ! ถ้าเราเอาแต่วิ่งหนีอย่างนี้ต่อไปสุดท้ายเราก็ต้องตายอยู่ดี ! ทำไมไม่ลากพวกมันให้ตกตายไปกับเราด้วยหละ " ตี่ย่าหลาน จ้องไปฉื่อหยาน พูดออกมาอย่างบ้าคลั่ง
เพื่อความปลอดภัยของเขาเอง ฉื่อหยานจึงได้บอกพวกนางว่าเขานั้นชื่อ ติงหยาน และตี่ย่าหลาน และมู่หยู่เตี๋ยก็มักจะเรียกเขาด้วยชื่อเช่นนั้น
อย่างไรก็ตาม เนื่องจาก ตี่ย่าหลาน รู้สึกโกรธเป็นอย่างมากกับการตัดสินใจของฉื่อหยาน นางจึงตะโกนชื่อเขาอย่างประชด . . . . . . .
มู่หยู่เตี๋ยใบหน้าค่อนข้างซีด และนางพูดด้วยเสียงเศร้า " ข้าคิดว่าการถูกฆ่าตายโดยนักฆ่าจากโลกมืดนั้น ดีกว่าที่จะต้องมาถูกสัตว์อสูรกัดกิน พี่สาวหลาน เรามาจัดการตัวเองและดึงดูดพวกสัตว์อสูรมาที่นี่เถอะ"
" มานี่ ! ! ! " ฉื่อหยาน ขมวดคิ้ว เขาจับไปที่ ตี่ย่าหลาน และหมู่ยูตาย โดยใช้มือทั้งสองข้าง เขาลากวพกนางเดินไปที่มุมของทางเข้าถ้ำ เพื่อให้พวกนางออกจากส่วนกลางของปากทางเข้า
" เจ้าจะทำอะไร ? " ตี่ย่าหลาน พูดออกมาอย่างโมโห " นี่เจ้ายังต้องการที่จะหลบหนีอีกงั้นรึ ? "
" หนี ? ท่านเห็นข้าเป็นคนขี้ขลาดเช่นนั้นรึ ? " ฉื่อหยาน แสยะยิ้มอย่างน่าเกลียด ฉับพลัน เขาก็หยิบเอาลูกบอลเหล็กออกจากหน้าอกของเขาและโยนไปให้หญิงสาว
ตี่ย่าหลาน และหมู่ยูตายมึนงงในตอนแรก ไม่นานนัก พวกนางก็คิดได้และแสยะยิ้ม แล้วพากันเดินห่างออกไปหลายสิบก้าวที่หน้าประตูทางเข้า
ฉื่อหยาน พยักหน้า และทันทีที่หญิงสาวพบตำแหน่งที่เหมาะสมของตัวเอง เขาก็วิ่งไปที่ประตู
เมื่อเขาไปถึงประตู เขารีบโยนลูกเหล็กเข้าไปในถ้ำและหลบหนีทันที
" ปัง ! "
เกิดการระเบิดอย่างรุนแรงขึ้นในถ้ำ ปรากฏเป็นคมมีดพุ่งออกไปทุกเส้นทางภายในถ้ำ แต่ก็บางส่วนก็พุ่งออกมาจากถ้ำ และตัดพุ่มไม้ที่อยู่ข้างนอกเป็นชิ้นๆ
ปรากฏเป็นเสียงร้องที่ฟังดูสยดสยองดังออกมาจากในถ้ำ
" สตีฟ! "
" มิคกี้ ! "
" พี่เท็ดดี้ พี่เท็ดดี้ "
" พี่บ๊อบ ข้า . . . ข้าเจ็บเหลือเกิน ! "
" . . . . . . . "
เป็นเสียงร้องที่เจ็บปวดดังออกมา พร้อมมกับกลิ่นเลือดที่กระจายออกมาจากถ้ำอย่างรุนแรง
ฉื่อหยาน เห็นว่านี่เป็นโอกาสที่ดี เขากับตี่ย่าหลานจึงเดินกลับเข้าไปในถ้ำอีกครั้ง
ฉื่อหยานมองไปที่ความวุ่นวายที่เกิดขึ้นในถ้ำ และยืนอยู่ตรงมราทางเข้า และแสยะยิ้ม " คารวะทุกท่าน ! พวกท่านเพลิดเพลินกับมันหรือไม่ ? "
ชายสามคนที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนพื้น ตามตัวของพวกมันเต็มไปด้วยบาดแผลพรุนเหมือนรังผึง และผู้ชายที่หยาบคายคนนั้น ก็อยู่ในกลุ่มนั้นด้วยเช่นกัน แต่มันต่างออกไป เพราะมันนั้นได้ไร้ซึ่งหัวไปแล้ว
ส่วน เจ้าผู้นำ เจ้าผอม และ เจ้าอ้วนเตี้ย พวกมันนั้นยังมีชีวิตอยู่
เนื่องจากได้ร่างของนักรบสามคนที่ตายไปบังให้ พวกมันจึงได้รับบาดเจ็บจากสะเก็ดเท่านั้น และพวกมันเองก็ไม่ได้รับบาดแผลที่จุดสำคัญบนร่างกายสักนิด
แขนและขาของพวกมันนั้นเต็มไปด้วยเลือดและบาดแผล ผู้นำดูเหมือนจะมีบาดแผลปรากฏที่ช่องท้อง และตอนนี้มันกำลังเสียเลือดอย่างหนัก
เมื่อระเบิดดารา ได้ระเบิดขึ้นมาในถ้ำเล็กๆแห่งนี้ ก็ไม่มีที่ไหนเลยที่จะหลบซ่อนได้อีก ถ้ามันไม่ได้นักรบสามคนที่ตายไปยืนอยู่ข้างหน้าหละก็ พวกมันเองก็จะไร้ซึ่งโอกาสรอดเป็นแน่
" ข้าจะถลกหนังเจ้า ! " หัวหน้าถลึงตา มันรู้สึกโกรธแค้นเป็นอย่างมาก
" ช่างเป็นพลังปราณลึกลับที่แข็งแกร่งนัก ! " ฉื่อหยาน สูดหายใจเข้าลึกๆและเต็มไปด้วยความสุข ขณะที่เขากำลังพูด กล้ามเนื้อของเขาก็หดตัวช้าๆและร่างกายของเขาก็ผอมแห้งขึ้น
เลือดเย็น , บ้าคลั่ง , และจิตสังหาร สัมพัสเหล่านี้ลอยออกจากร่างของฉื่อหยาน และค่อยๆขึ้นรูปเป็นหมอกขาวบาง ๆกระจายอยู่ทั่วตัวของเขา
––––––––––––––––––––––––
ห่างหายไปนานในการลงเว็ปนี้ ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1183 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่เพจของเรา กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
