บทที่ 25 เงาวิญญาน
บทที่ 25 เงาวิญญาน
ฉื่อหยานกำลังแกะสลักรูปผีเสื้อที่ดูน่าเกลียดลงบนลำต้นไม้ทั้งสองต้นด้วยมีดของเขา จากนั้นเขาก็ปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ตัดกิ่งไม้หนาเท่าแขนและสับมันออกเป็น 5 ส่วน เหลาด้านปลายของแต่ละสวนให้แหลม และถาน้ำลายเจ็ดอสรพิษลงไปเรื่อยๆ ๆ
ทั้งหมดนี้เขาใช้เวลาไป 2 นาที
หลังจากผ่านไป 2 นาที ตูมู่และคินโม่ สองทหารรับจ้างจากสมาคมทหารรับจ้างหมาหมู่ ก็มาถึงตามที่คาดไว้
จากที่ดูเหมือน ตูมู่ กับ คินโม่ นั้นจะไม่ได้ไล่ตามฉื่อหยานและหญิงงามทั้งสองอย่างจริงจัง ระหว่างไล่ตามพวกมันพูดถึงวิธีต่างๆที่จะเพลิดเพลินไปกับตี่ย่าหลาน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยตัณหา , ในขณะที่วิ่งเข้ามาในป่า
" ชู่ ! ! ชู่ ! ! ! ! "
เหล่ากิ่งไม้ที่แหลมคมพุ่งทะลุออกมาจากพุ่มใบไม้ที่หนา และพุ่งไปหาตูมู่กับคินโม่ .
ตูมู่นั้นดูไม่สนใจกิ่งไม้เหล่านั้นเลย มันใช้ขวานฟันกิ่งไม้เหล่านั้นเป็นสองท่อนอย่างสบายๆ แล้วมันก็หัวเราะอย่างมีความสุข " ดูไอ่เจ้านั่นสิ ความคิดช่างตื้นเขินยิ่งนัก ฮ่าฮ่า มันคิดจะเอากิ่งไม้ที่ทำขึ้นเองเหล่านี้มาแทงที่หน้าของเรางั้นรึ ? "
" น่าสมเพชนัก ! " คินโม่ ส่ายหัวและเยาะเย้ย .
" ชู่ ! ! ชู่ ! ! ! ! ชู่ ! ! ! ! "
ในตอนนั้นกิ่งไม้อีกสามอันก็พุ่งมาอย่างรุนแรง
ตูมู่เกิดร้อยใจขึ้นนิดหน่อย มันวาดขวานเป็นครึ่งวงกลมกลางอากาศ และปรากฏแสงสีเงินตัดผ่านกิ่งไม้เหล่านั้นทำให้กิ่งไม้เหล่านั้นล่วงหลนลงพื้น
ฉื่อหยานโผล่จากพุ่มไม้อย่างช้าๆ และจ้องไปที่มันอย่างเย็นชา" เจ้าจะเข้ามาคนเดียวหรือเจ้าจะเข้ามาพร้อมกันทั้งสองคนเลยก็ย่อมได้ ? "
ตูมู่เปรยตาและยกศีรษะขึ้น และตรวจสอบไปที่ฉื่อหยาน จากนนั้นมันก็ส่ายหัวอย่างผิดหวัง " เจ้าเด็กน้อย ! มากสุดเจ้าก็อยู่เพียงแค่ระดับก่อตั้ง ! อย่าได้่มาทำเป็นพูดจาใหญ่โตนัก แต่ขออภัยเถอะ ข้าไม่สนใจเจ้าเลยแม้แต่นิดเดียว"
หลังจากที่พูดแบบนั้นไป ตูมู่ก็หันสายตาไปจากฉื่อหยาน และเดินจากไปพร้อมเสียงของเขา " คินโม่ ข้าจะให้เจ้าจัดการมัน อย่าได้ล่าช้านักหละ หากข้าจับนางนั่นได้แล้ว เจ้ายังไม่มา ข้าจะข่มขืนนางนั่นอีกสองยก ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า "
คินโม่พ้นลมหายใจออกมา แล้วมันก็โยนหนามเขี้ยวหมาป่าขนาดใหญ่ไปบนพื้นดินกระจัดกระจายไปทั่ว หนามเหล่านั้นได้ฝังลึกลงไปในพื้นดิน " เจ้าเด็กน้อย ลงมาสะ ! ข้าไม่อยากเสียเวลาและข้าก็จะไม่ปืนขึ้นไปหาเจ้าด้วย ข้ากำลังรีบอยู่ เจ้าจงลงมาสะ ! . "
" ดี ! ข้าเองก็รีบอยู่เช่นกันกัน ! " ฉื่อหยานตอบอย่างไม่แยแสและดวงตาของเขากลายเป็นเยือกเย็น จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากต้นไม้เก่าแก่พร้อมกับขว้างมีดทั้งหมดที่เขามีออกไปตัดหนามเขี้ยวหมาป่าที่ฝังลึกอยู่ในดิน
" ปัง ! " และในตอนนั้นเองฉื่อหยานก็ปรากฏตัวยืนอยู่ด้านหน้าของคินโม่ห่างกัน 10 เมตร เขาก็ยกมือของเขาขึ้นและฝาดไปที่คินโม่ " ข้าก็ไม่อยากเสียเวลาเช่นกัน ! . "
" เฮ้ เด็กน้อย เจ้าค่อนข้างใจกล้าเลยทีเดียว ! " คินโม่ อ้าปากพูด ดวงตาของมันกลายเป็นดุร้ายอยู่บนใบหน้าที่เต็มไปด้วยสิว มันพุ่งเข้าไปหาฉื่อหยานทันที
จู่ๆ มือของคินโม่ ก็เริ่มบวมขึ้นและปรากฏเส้นเลือดสีน้ำเงินปูดบวมบนกำปั้นของมัน ทุกๆหมัดที่มันชกออกไปนั้นหนักหน่วงจนเกิดเป็นเสียง ' วูบบบวูบบบ ' ขึ้นในอากาศ กำปั้นของมันโจมตีอย่างเกรี้ยวกราดและมีรูปแบบที่หลากหลาย
หลังจากผ่านไปห้ากระบวนท่า ด้านหน้าของคินโม่ก็ปรากฏกำปั้นหลายสิบกำปั้นขึ้น .
" วิชาต่อสู้ระดับมนุษย์ [ เพลงหมัดดารา ] "
ฉื่อหยานคอดตาของเขาลง และเริ่มโคจรพลังปราณลึกลับของเขาอย่างสงบ ทำจิตใจของเขาให้ว่างป่าวและไม่คิดถึงเรื่องอื่นอีก . มีเพียงภาพของกำปั้นเท่านั้นที่ปรากฏอยู่ในดวงตาของเขาเท่านั้น ในตอนนั้นเองจิตใจเขาก็ปรากฏเสียงบางอย่างออกมา" ฆ่ามันสะ ! "
" ปัง ! "
จิตใจของเขาสั่นอย่างรุนแรง และวิสัยทัศของเขาก็เข้าสู่โลกที่แตกต่างออกไป
ตา หู และร่างกายของเขาแข็งแกร่งขึ้นอย่างมหาศาล ความว่องไวของเขามากขึ้นกว่าเดิม เขาเห็นสภาพแวดล้อมทั้งหมดรอบๆกว้างขึ้นและคมชัดขึ้นกว่าเดิม เมื่อเขามองไปที่ คินโม่ เขาสามารถรู้สึกได้ถึงความเร็วและปริมาณพลังปราณลึกลับที่ไหลเวียนอยู่ในแขนของคินโม่ได้ทันที
เขาเห็นภาพของกำปั้นปรากฏขึ้นมากมายในอากาศ ทุกๆกำปั้นที่คินโม่ชกออกมามันได้ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา นอกจากนี้ เขายังเห็นทิศทางและการเคลื่อนไหวของกำปั้นนั้นได้อย่างชัดเจน .
หลังจากสูดหายใจเข้าลึกๆ ฉื่อหยานก็ตะโกนออกมา แขนของเขาก็เริ่มหดและแห้งลงด้วยความเร็วที่ไม่สามารถวัดได้ด้วยตาเปล่า จากนั้นแขนของเขาก็ปรากฏควันสีขาวเลื้อยและรัดอยู่ที่แขนของเขา
ในเวลาเดียวกัน จากคอของเขาลงมา ผิวของเขาเริ่มกลายเป็นเหมือนหินสีเทา และมันดูแข็งแกร่งเหมือนเหล็กกล้า
ปรากฏเป็นชั้นแสงสีดำหกชั้นขึ้นมาปกคลุมร่างกายที่ผอมแห้งของเขา
คินโม่ ชกกำปั้นเหล็กที่สามารถบดหินให้ละเอียดของมันไปที่หน้าอกของ ฉื่อหยาน
[ โล่แสงทมิฬ ] ที่ห่มหุ้มตัวฉื่อหยานกลายเป็นบิดเบี้ยว หลังจากที่ประทะกับหมัดเหล็กของคินโม่ มันกลายเป็นจุดดำๆ และระเบิดออกมาทันที หมัดของคินโม่ทะลุผ่าน [ โล่แสงทมิฬ ] มาได้ และถึงแม้หมัดของมันจะถูกรดรอนพลังลงไปบ้างแล้ว แต่มันก็ยังกระแทกเข้ามาที่หน้าอกของฉื่อหยานอย่างหนักหน่วง
" ปัง ! "
" แคร๊ก ! "
ปรากฏเสียงระเบิดดังขึ้น และก็ปรากฏเป็นเสียงกระดูกแตกหักดังออกมาในช่วงเวลาเดียวกัน
สีหน้าของคินโม่กลายเป็นบิดเบี้ยว
ความเจ็บปวดที่ทรมานปรากฏขึ้นที่กำปั้นของเขา คินโม่ตระหนักได้ว่าเสียงกระดูกแตกหักที่ดังออกมานั้น มันไม่ได้มาจากหน้าอกของฉื่อหยาน แต่มาจากกำปั้นที่แตกหักของมันเอง
มันโบกสะบัดแขนของมันด้วยความเจ็บปวด คินโม่มองไปที่ฉื่อหยาน ที่ยืนเงียบสงบเหมือนกับ้อนหิน มันเต็มด้วยความรู้สึกกลัว ดูเหมือนว่ามันจะนึกอะไรขึ้นได้ แบะจึงตะโกนว่า " จิตวิญญานกายาแข็งของตระกูลฉื่อ ! เจ้ามาจากตระกูลฉื่อของสมาคมการค้านี่เอง ! "
" ฉลาดดีนี่ " ฉื่อหยานยิ้มด้วยความเย็นชา
คินโม่ ตระหนักได้ว่าตอนนี้เขากำลังเสียเปรีย บดังนั้นเขาจึงพยายามที่จะวิ่งหนีทันที แต่นั้น มันก็สายเกินไปแล้ว เนื่องจากตอนนี้เขานั้นอยู่ใกล้กับฉื่อหยานเป็นอย่างมาก
ฉื่อหยานเหยียดมือของเขาออกไปและสับลงไปที่คอของคินโม่เหมือนสายฟ้าฟาด . หมอกสีขาวรอบแขนของเขา ประกอบไปด้วยทุกอารมณ์เชิงลบ พวกมันทั้งหมดมันลอยเข้าไปในร่างกาย คินโม่ ในรวดเดียว
คินโม่ ก็ตกใจมาก มันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองกำลังตกอยู่ในนรก มันกรีดร้องออกมาพร้อมกับร่างกายที่สั่นสะท้าน " ไม่ ! ไม่ ! ม่ายยยยยยยยย ! "
คินโม่ เอาแต่กรีดร้องออกมาอย่างหนัก มันกวัดแกว่งหมัดเหล็กของมันไปมาอย่างไร้จุดหมาย ราวกับว่ามันมองไม่เห็นและจู่โจไปที่วิญญานร้ายที่มาหลอกหลอนมัน
จากนั้นฉื่อหยานก็ได้ดึงแขนของเขากลับมา และควันสีขาวก็ได้จางหายไปพร้อมกับที่ใบหน้าของเขาก็กลับมาเป็นปกติ และเขาก็เริ่มนับเวลาในใจของเขา
หนึ่ง , สอง , สาม , สี่ , ห้า . . . . . . .
ในระหว่างการนับ ฉื่อหยานยังคงเดินอย่างช้าๆไปที่มึดของเขาและแทงมันลงกับพื้น เขาดึงมันออกมาและก้าวเดินไปหาคินโม่อย่างเบาๆ
เมื่อฉื่อหยานนับถึง 17 , คินโม่ ดูเหมือนจะเงียบลงเรื่อยๆ ดวงตาของมันกลายเป็นขาวโพลน จากนั้นเขาก็เดินไปรอบๆมัน และคิดบางอย่าง
ภายในเวลาสิบเจ็บวินาทีก็เพียงพอที่จะทำให้คนๆหนึ่งรู้สึกเหมือนถูกฆ่าตายได้เป็นสิบๆครั้ง
เขาผงกกหัวของเขาเบาๆ ฉื่อหยานได้รู้อะไรบางอย่างเพิ่มเติ่ม เขาขยับมืออย่างรวดเร็วเหมือนประกายแสงและเฉือนผ่านคอของ คินโม่ ด้วยความแม่นยำ
เมื่อเลือดได้พุ่งการะจายออกมาจากคอของมัน คินโม่ก็เริ่มกลับมารู้สึกตัว มันจ้องฉื่อหยานในความเกลียดชังและล้มลงด้วยความเสียใจ
ฉื่อหยานนั่งยองๆลงข้าง คินโม่ พร้อมกับเช็ดคราบเลือดบนมีดของเขาและเริ่มค้นไปที่เสื้อและร่างกายของ คินโม่ . และเขาก็พบอาหารและเหรียญคริสตัลสีม่วงหลายร้อยเหรียญและเขี้ยวที่แหลมคมของอสรพิษอัคคี สองอัน
หลังจากที่เก็บสิ่งของเหล่านั้นเข้ากระเป๋าอย่างไม่ลังเล ฉื่อหยานสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เขารู้สึกว่าพลังปราณลึกลับทั้งหมดของคินโม่ กำลังเข้าไปในเส้นชีพจรของเขา จากนั้นเขายืนขึ้นและพึมพำว่า " ใครสักคนที่อยู่ในนภาที่สองของระดับก่อตั้ง จะต้องสูญเสียความรู้สึกของพวกมันในเวลา 17 วินาที ด้วยอำนาจพลังเชิงลบของ [ บ้าคลั่ง ] วิชานี่ช่างเป็นวิชาที่ประหลาดจริงๆ บางที ยิ่งพลังงานเชิงลบลบเข้มข้นมากเท่าใด พลังของมันก็ยิ่งแข็งแกร่งขึ้นตามเท่านั้น . . . . . . . "
เขาพูดกับตัวเองสักพัก แล้วเขาก็รวบรวมสติของตัวเองกลับมาและสูดลมหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นวิ่งในทิศทางที่ ตูมู่ วิ่งไป
. . . . .
" นางสุนัขตัวเมีย ! ! หุนของเจ้านี่ช่างเร่าร้อนจริงๆ ! ฮ่า ฮ่า ข้ายิ่งชอบมากขึ้นแล้วสิ ! " ตูมู่ หัวเราะอย่างมีความสุข และกำลังต่อสู้กับ ตี่ย่าหลานด้วยขวานของมัน
มู่หยู่เตี๋ยมองไปมันด้วยดวงตาที่เย็นชาและกอดพิณของนางไว้ นางดูกังวลเป็นอย่างมาก และดูเหมือนนางกำลังคิดที่จะตัดสินใจกระทำบางอย่าง
ขวานหนักเล่มนั้น ดูเบาเหมือนขนนกไปเลย เมื่อในมือของตูมู่.
หลังจากที่ขวานของมันส่องแสงประกายออกมา ดาบสั้นของตี่ย่าหลานกลายเป็นเสียเปรียบทันที เมื่อดาบสั้นประทะเข้ากับขวาน ร่างของตี่ย่าหลานสั่นสะท้าน เห็นได้ชัดว่าตูมู่นั้นมีพลังปราณลึกลับที่แข็งกว่าตี่ย่าหลานอยู่มากนัก
เป็นเงาของตู่มู่ที่กวัดแกว่งขวานไปทางด้านซ้ายในอากาศ และกำลังพัวพันกับเงาของตี่ย่าหลาน ระหว่างเงาทั้งสองนั้นจะมีแสงสะท้อนออกมาอยู่บ่อยครั้ง ผมยาวของตี่ย่าหยานสบัดขึ้นลงไปมา กระโปรงสั้นของนางถูกฟันจรขาดและปรากฏให้เห็นต้นขาของนาง .
" นังหมาตัวเมีย เจ้าอยากรู้รึไม่ว่าข้าแข็งแกร่งแค่ไหน ? หึ ไม่ต้องห่วง เจ้าจะได้รู้ว่าสิ่งที่แข็งแกร่งที่สุดของข้าไม่ใช่วิชาต่อสู้ ฮ่า ฮ่า ฮ่า " ตูมู่ หัวเราะด้วยความสุข มันวางแผนที่จะเอาชนะ ตี่ย่าหลานอย่างช้าๆ เพื่อจงใจที่จะกลั่นแกล้งนาง
ตี่ย่าหลาน โกรธเป็นอย่างมากมาก แต่นางไม่สามารถพูดและทำอะไรได้เลย
" พี่สาว มีอะไรให้ข้าช่วยหรือไม่… ? " เป็นน้ำเสียงสบายๆของฉื่อหยานที่ดังออกมาจากป่า
เวลาต่อมา ฉื่อหยานปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับมีดในมือของเขา เขาจ้องไปที่ ต้นขาและก้นของตี่ย่าหลาน ซึ่งเขาสามารถมองเห็นมันได้จากกระโปรงที่ขาดเวิ่นของนาง เขามองอยู่อย่านั้นสักพักและก็พูดชมเชย " ช่างอวบอึ้มและเรียบเนียนยิ่งนัก ดูน่ารักน่าชังเสียจริง เยี่ยม ! "
ตี่ย่าหลาน ประหลาดใจเป็นอย่างมากมาก แต่นางก็ไม่มีเวลาที่จะพูดสิ่งใดออกมาในตอนนี้ นางเรียกสติกลับมากลับและตอบกลับดังๆว่า " เจ้าสารเลวน้อย เจ้ารอดมาได้รึ ? "
ตูมู่ ใยหน้าของมันกลายเป็นแข็งค้างและซีดเซียว มันไม่ได้ไล่ตามตี่ย่าหลานอีกต่อไป แต่มันหันไปที่ฉื่อหยานแทน และถามด้วยเสียงต่ำ " คินโม่ ตายแล้วงั้นรึ ? "
" แล้วเจ้าคิดว่าอย่างไรหละ ? " ด้วยมีดในมือของเขา ฉื่อหยานเดินเข้ามา ทีละก้าวๆ และสวมใส่รอยยิ้มที่เจ้าเล่ห์
ขณะที่เขากำลังก้าวเข้ามา แขนของเขาก็กลายเป็นผอมแห้งไปอีกครั้ง และพลังด้านลบก็ไหลออกมาจากทุกรูขุมขนของเขา มันตวัดรัดไปรอบๆแขนของเขาอีกครั้ง
คินโม่ นั้นมีพลังปราณลึกลับที่ยังไม่บริสุทธิ์อยู่มาก เพราะฉื่อหยานได้ใช้ [ บ้าคลั่ง ] กับมัน , ทำให้ความรู้สึกของคินโม่ก่อนจะตาย กลายเป็นความสิ้นหวังและเกลียดชังก่อนที่ตอนที่มันตกตายไป ในตอนนี้เอง ก็ปรากฏรูปร่างบางอย่างพุ่งออกมาจากเส้นชีพจรของเขา มันเป็นภาพเงาที่น่าเกลียดปรากฏอยู่ข้างหน้าฉื่อหยาน ลักษณะของมันคล้ายกับ คินโม่ .
" คินโม่ ! " ตูมู่ กลายเป็นประหลาดใจและร่างกายที่กำยำของมันก็สั่นสะท้าน !
เป็นไปไม่ได้ !
ด้านหน้าฉื่อหยาน , ปรากฏเป็นเงาวิญญานรูปร่างคล้ายกับคินโม่ เป็นพลังงานที่ลอยผ่านออกมามีดในมือของเขา แววตาของมันมืดสลั่วและเต็มไปด้วยความเกลียดชัง แสดงให้เห็นว่าเงาวิญญานตนนี้สามารถที่จะฆ่าคนทั้งโลกได้โดยไม่แยแสอะไร
ตี่ย่าหลาน และมู่หยู่เตี๋ยก็ประหลาดใจเช่นกัน ร่างกายที่บอบบางของทั้งสองสั่นเทา ช่วยไม่ได้ที่พวกนางจะ ร้องตะโกนออกมา " นั่นคือสิ่งใดกัน ! "
แม้แต่ตัวฉื่อหยานตัวเองก็สงสัยเช่นกัน เพราะ จู่ๆ ก็มีเงาวิญญานปรากฏขึ้นด้านหน้าของเขา เขาเองก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไรเหมือนกัน
" คินโม่ ! คินโม่ ! เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ? " ภายใต้การจ้องไปที่คินโม่ ดวงตาของตู่มู่เต็มไปด้วยความโกรธแค้นที่มิสามารถลืมเลือน
ในตอนที่ตูมู่ กรีดร้องออกมา ฉื่อหยานก็ปรับเปลี่ยนท่าทางของเขาทันที ขณะนี้มีเพียงความคิดเดียวที่ปรากฏขึ้นในใจของเขา จะต้องฆ่าเจ้าตูมู่เท่านั้น ! . และตอนนั้นเองอำนาจพลังเชิงลบก็ถูกปลดปล่อยออกมาจากแขนของเขาอย่างประหลาด เป็นงูสีขาวรัดพันรอบๆร่างของตูมู่ .
และตอนนั้นร่างเงาของคินโม่ก็รู้สึกเหมือนจะถูกกระตุ้นด้วยพลังงานด้านลบบางอย่าง มันลอยไปที่ตูมู่ช้าๆและล้อมจับไปที่มันทันที
" สังหารมันเดี๋ยวนี้ ! " ฉื่อหยาน ตะโกนไปที่ตี่ย่าหลานพร้อมวิ่งออกไป ตี่ย่าหลานตกใจและยกดาบของนางขึ้น จากนั้นก็ฟันไปที่ ตูมู่
––––––––––––––––––––––––
ห่างหายไปนานในการลงเว็ปนี้ ปัจจุบันเรื่องนี้แต่งไปจนถึงตอนที่ 1183 แล้วนะคะ หากสนใจอ่านติดตามได้ที่เพจด้านล่างเลยค่ะ
ติดตามข่าวสารต่าง ๆ ได้ที่ กดตรงนี้ >>GOS เทพเจ้าล่าสังหาร << ฝากกดไลท์กดแชร์เพื่อเป็นกำลังใจให้ผู้แปลด้วยครับ
