ตอนที่ 8 พบช่างตีเหล็ก
หลังจากจ่าย 300 G ให้กับพนักงานต้อนรับ เพื่อเช่าห้องสำหรับการตีเหล็กและสร้างอาวุธ… แต่ก่อนหน้านั้นผมพยายามสังเกตผู้เล่นรอบๆตัวผมของผมก่อนที่จะเข้าไปในโรงตีเหล็ก
ในตอนนี้ผมไม่ได้มีวัตถุดิบจำนวนมากในการสร้าง ...ดังนั้นผมไม่สามารถล้มเหลวได้
ก่อนหน้านี้ผมได้ไปหาข้อมูลเเกี่ยวกับการสร้างอาวุธจากไซต์ Walkthrough ที่เพิ่งเปิดตัวขึ้นมาใหม่
ด้วยระบบเกมที่อยู่บนเครื่องข VR ทำให้การเล่นเกมนั้นสมจริงยิ่งขึ้น ในการสร้างอาวุธนั้นไม่ใช่เป็นเพียงแค่การกดคลิ๊กก็สามารถสร้างได้ แต่จำเป็นต้องตีรูปขึ้นมารวมถึงการวัดอุณหภูมิให้เหมาะสม มันจำลองความเป็นจริงได้อย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งด้วยความสมจริงนี้เองมันทำให้สามารถแยกแยะได้ระหว่างคนที่มีความสามารถและไม่มีความสามารถได้อย่างชัดเจน
แน่นอนว่านี้เป็นเพียงแค่เกม ดังนั้นมันก็มีบางคนตอนที่ระบบในเกมจะลัดขั้นตอนบางอย่างโดยที่ผู้เล่นไม่ต้องไปเสียเวลากับมัน ... มันให้ประสบการณ์ที่ใกล้เคียงกับความเป็นจริง
มีการวิจารณ์ที่หลากหลายเกี่ยวกับเรื่องนี้
มันเป็นเกมดังนั้นมันจะไม่ดีกว่าหรอที่จะให้มีสกิลช่วยเหลือหรือสามารถสร้างได้โดยอัตโนมัติ
แต่อีกด้านนึงพวกเขาก็อธิบายไว้ว่าเพราะมันเป็นเกม VR ดังนั้น มันก็ควรที่จะสมจริงแบบนี้ เพราะถ้าหากไม่ชอบความสมจริงก็ไปเล่นเกมอื่นที่ไม่ใช่ VR
โดยพื้นฐานแล้วมันมีค่าต่อความคิดเห็นทั้งสองนี้
TB นั้นเป็นเกม VR ที่สมจริงเป็นอย่างมากทุกอย่างมีหลักและเหตุผลดังนั้นตัวเกมจึงไม่ได้ออกแบบมาเหมือนเกมอื่นๆ แต่เน้นไปที่ความสมจริงมากที่สุด
ดังนั้นหากเข้ามาเล่นเกมนี้แล้ว เป็นคนที่ไม่มีความสามารถด้านใดเลย คนนั้นคงไม่มีวันสนุกกับเกมแบบนี้ได้อย่างแน่นอน...
「โอ้ย นี้มันอะไรกัน! ร้อนอะ! นี้ขนาดมันเย็นลงแล้วนะ ทำไมมันร้อนขนาดนี่ละเนี่ย! 」
「ใจเย็น ๆ ก่อนค่ะคุณหนู! 」
นั่นอะไร?
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นอะไรแบบนี้ในเกม
นอกจากนี้เธอยังสวมชุดรัดรูปและข้างๆเธอก็ยังมีอีกคนที่แต่งกายคล้ายกับพ่อบ้านหรืออะไรประมาณนั้น...
พวกเขากำลังแสดงละครงั้นหรอ?
นี้พึ่งเป็นวันที่ 2 ที่เกมเปิดขึ้น แต่ทั้งคู่ตัดสินใจเลือกเครื่องแต่งกายเรียบร้อยแล้ว
สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมคือหญิงสองคนที่ดูเหมือนกำลังทำอะไรบ้างอย่างกับเหล็กร้อนนั้นและดูเหมือนผู้หญิงคนนั้นจะม่ทันได้ระวังตัวผมยาวของเธอนั้นมันไม่ควรจะเข้าไปใกล้กับเหล็กร้อนแบบนั้นนะเพราะมันอาจจะ...
「 คุณหนู! เราควรรอเวลาก่อน แล้วค่อย...」
「กริ๊สสส ผมของฉันติดไฟแล้ว! อ๊าา! HP ของฉันกำลังลดลง! ทำอะไรสักอย่างทีสิ!"
「 เอ๊ะ! น้ำ ใครก็ได้ช่วยเอาน้ำมาหน่อย!? 」
…อ่า ผมว่าแล้วว่าผมขอเธอต้องตืดไฟ
เมื่ออยู่ในสถานะเผาไหม้ HP ของเธอก็ค่อยๆลดลง ... มันสมจริงมาก
แม้ว่าผมของเธอจะถูกไฟไหม้มันเป็นเพียงการมองเห็น แต่มันก็ไม่ได้ไหม้ผมเธอจริงมันเป็นเพียงแค่ไฟที่ติดอยู่บนหัวเท่านั้น
เนื่องจากผมยังไม่ได้ออกจากจุดที่ผมหลบอยู่ ผมจึงใช้สกิล「Recover」กับหญิงสาวที่ถูกไฟไหม้ผม
ผมสามารถฟื้น MP ได้โดยใช้เวลาไม่นาน ...ดังนั้นผมเลยไม่ได้สนใจ MP ทีลดลง
เมื่อผมช่วยเหลือเธอแล้วผมก็ไม่จำเป็นต้องหลบอยู่ตรงนี้อีกต่อไป
เพราะตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการไปหาผู้เล่นที่สามารถสร้างอาวุธขึ้นมาได้เพื่อผมจะได้เรียนวิธีการสร้างอาวุธสักที
「 โอ้? ไฟมันหายไปแล้ว…」
「อ่า..จริงด้วยค่ะคุณหนู! ดูเหมือนมันจะมาจากเอฟเฟกต์ของสกิล「Recover」ค่ะคุณหนู!」
นี้ไม่ดีแล้ว!
ผมไม่ต้องการให้เขารู้ว่าผมเป็นคนช่วยไว้ ดังนั้นผมจึงรีบวิ่งออกไป แต่ดูเหมือนหญิงสาวที่มีดวงตาสีฟ้าจะเห็นผมพอดีขณะที่หนีออกมา
ผมควรทำอย่างไร…
ผมเป็นประเภทชอบดูมากกว่าแต่ไม่ต้องการที่จะมีส่วนร่วมกับพวกเขา ...
「นายคนนั้นนะหยุดก่อน!」
「ครับ... ?」
เธอตะโกนเรียกผมก่อนที่ผมจะถอนหายใจและหันกลับไปด้วยสีหน้าเจือนๆ
ถ้าเกิดเธอเป็นพวกลูกคุณหนูบ้านรวย เป็นพวกที่แบ่งแยกผู้คนด้วยเงินทองเธอคงต้องพูดแบบนี้แน่เลย「อย่าทำสิ่งที่ไม่จำเป็น! 」 แต่…
「ข..ขอบคุณที่ช่วยฉันไว้ ... ถ้าไม่ได้นายช่วยไว้ฉันคงตายแน่ๆเพราะไอเท็มฟื้นฟูของพวกเราหมดพอดี.. 」
เพราะเธอแสดงความขอบคุณอย่างตรงไปตรงมาดวงตาของผมก็มองเธอด้วยความรู้สึกที่ดียิ่งขึ้น
ผมไม่ควรตัดสินเธอจากรูปร่างหน้าตาของเธอ ... ตอนนี้ผมรู้สึกผิดจังเลยแหะ
「ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นเรื่องบังเอิญพอดีผมผ่านมาและผมคงจะรู้สึกแย่ถ้าเอาแต่มองดูและไม่ได้ช่วยอะไร」
「 ง..งั้นหรอค่ะ…ไม่ว่าด้วยเหตุผลฉันก็ต้องขอบคุณนายอีกครั้งที่ช่วยฉันไว้ งั้นนายบอกชื่อนายมาหน่อยฉันจะได้เพิ่มเพื่อนไว้ในเกม ฉันสัญญาว่าจะตอบแทนนายในเรื่องนี้เป็นร้อยเท่าแน่นอน! 」
「เอ๊ะ…ม..ไม่เป็นไรหรอกครับ เรื่องแต่นี้เอง…」
「บอกฉันมา!!」
ผมขอคืนคำพูดเมื่อกี้นะ
ถึงแม้เธอจะไม่ได้ดูคนที่รูปลักษณ์ภายนอกแต่...ดูเหมือนเธอจะเป็นคนที่เอาแต่ใจสุดๆ และนี้เป็นหนึ่งในนิสัยของเด็กที่ถูกตามใจโดยพ่อแม่
ผมทำการแลกเปลี่ยนชื่อกับเธอ พร้อมกับเพิ่มเพื่อนกับเธอภายในเกมโดยที่ผมไม่สามารถปฎิเสธเธอได้เลยแม้แต่น้อย
ชื่อของเธอในเกมก็คือ「เฮลล์ ชอล์ 」…ดูเหมือนเธอจะเอานิสัยของเธอมาตั้งเป็นชื่อนะ
ถ้าผมจำไม่ผิดมันหมายถึงการปกครองในภาษาเยอรมัน
ในความรู้สึกของผมเธอเหมือนคน 2 บุคคลิก
「นายสามารถเรียกฉันว่า เฮลล์ เฉยๆก็ได้ 」
「ได้..ส่วนเธอเรียกฉันว่าไฮน์โดะ」
「โอเค แล้วนายจะเพิ่มเพื่อนกับคนผู้ติดตามของฉันด้วยรึเปล่า แม้ว่าฉันจะไม่บังคับเธอก็ตาม」
เนื่องจากเรามาถึงจุดนี้แล้วผมควรทำเช่นนั้นเหมือนกัน
ผมหันไปหาหญิงสาวที่แต่งตัวเป็นพ่อบ้านที่ขณะนี้เธอกำลังก้มหน้าด้วยความเขินอาย
แม้ว่าเธอจะใช้นิ้วม้วนผมของเธอแก้เขินก็ตามแต่มันทำให้ผมรำคาญใจเป็นบ้า ...
「เร็วสิวอลเตอร์! อย่าขี้อายได้แล้วโตขนาดนี้แล้วนะ!!
「 ค-ค่ะคุณหนู! ขอโทษด้วยค่ะคุณหนู!」
หลังจากเฮลล์ต่อว่าเธอ พวกเราก็เพิ่มเพื่อนกันเสร็จเรียบร้อย
ด้วยเหตุผลบางอย่าง…
「ถ้างั้นพวกเราต้องขอตัวก่อน ครั้งต่อไปที่เราพบกันฉันจะตอบแทนนายที่ช่วยเหลือฉันไว้อย่างแน่นอน! ไปกันได้แล้ววอลเตอร์! 」
「 เอ๊ะ ? คุณหนูค่ะแล้วเรื่องช่างตีเหล็กล่ะค่ะ」
「เงียบน่า มันใช่เรื่องที่ต้องพูดตอนนี้ไหมวอลเตอร์! 」
「 ขอโทษค่ะคุณหนู 」
「อ๊ะเดี๋ยวก่อน ฉันคิดว่าพวกเธอทั้งคู่ม่มีใครเล่นอาชีพนักบวชเลยใช่ไหม」
「 ใช่ ทำไมหรอ? 」
「งั้นฉันจะช่วยเธออีกหน่อยละกัน 」
ผมมองไปที่เฮลล์ก่อนที่จะใช่สกิลฟื้นฟูให้กับเธอ「Healing」
HP ที่เธอสูญเสียไปขณะถูกเผาไหม้ได้รับการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์
HP นั้นแตกต่างจาก MP เพราะมันไม่สามารถฟื้นฟูได้เองนอกจากต้องใช้สกิลหรือไม่ก็ไอเทมฟื้นฟู
แต่ในเว็บที่มีการรวบรวมข้อมูลของเกม TB นั้นได้มีคนออกมาโพสข้อมูลเกี่ยวกับการกินอาหารในเกม TB นั้นสามารถที่จะเพิ่ม HP ให้กับผู้เล่นได้ถ้าหากกินจนอิ่ม แต่ในตอนนี้แม้แต่ตัวผมเองก็ยังไม่ได้พิสูจน์ แต่ที่แน่ๆคือหากผู้เล่นไม่ได้มีอาชีะเป็นนักบวชหรือมีเพื่อนเล่นอาชีพนี้ผู้เล่นจำเป็นต้องซื้อน้ำยาฟื้นฟูเป็นจำนวนมาก
แต่ตอนนี้เกมพึ่งเปิดมาได้แค่ 2 วัน ผู้เล่นยังคงไม่มีเงินมากขนาดนี้จะสามารถซื้อน้ำยาฟื้นฟูเก็บไว้ได้เป็นจำนวนมาก ดังนั้นการที่เฮลล์ไม่มีน้ำยาฟื้นฟูติดตัวไว้ก็ไม่น่าแปลก
นั่นเป็นเหตุผลที่ผมช่วยรักษาเธอ แต่…ดูเหมือนเฮลล์จะตกใจกับสิ่งที่ผมทำลงไปจนแข็งทื่อไปแล้ว
เอ่อ …ไม่มีประโยชน์ผมโบกมือต่อหน้าต่อตาเธอ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยา
หรือว่าเธอกำลังคิดอยู่ว่าจะตอบแทนผมยังไงดีรึเปล่า... ? แต่ผมบอกไปแล้วนี้น่าว่าแค่อยากจะช่วยเฉยๆ
「โอ้ ...ขอบใจนะไฮน์โดะ งั้นฉันไปก่อนนะ...แล้วเจอกัน ไปกันเถอะวอลเตอร์」
「 ค่ะคุณหนู! ขอบคุณนะคะคุณไฮน์โดะ 」
…พวกเธอทั้งคู่แปลกๆเนอะพวกคุณว่าไหม
เมื่อผมมองไปที่รายชื่อเพื่อนในเกม มันก็ปรากฎชื่อของทั้งคู่ขึ้นมาเพิ่มในรายชื่อเพื่อนของผม
เอาล้ะ ผมควรกลับไปยังสิ่งที่ผมตั้งใจแต่แรก
เห็นได้ชัดว่าผมไม่เคยทำช่างตีเหล็กมาก่อน ดังนั้นสิ่งที่ผมได้ทำมีแค่ทางเดียวเท่านั้นคือการไปแอบดูคนอื่นเขาสร้างและมาลองทำด้วยตัวเอง ซึ้งทางที่งานกว่านี้มันมีไหม ผมบอกด้เลยว่ามีแต่ใครจะยอม สิ่งที่ผมกำลังบอกคือไปขอให้ผู้เล่นที่มีฝีมือหรือมีทักษะเหล่านี้มาสอนแต่มันคงไม่ง่ายขนาดนั้น ผมจึงเลือกที่จะไปแอบมองพวกเขาดีกว่า
อย่างไรก็ตามทุกคนให้ความสำคัญกับงานของตัวเองมาก ... แม้ว่าผมจะลองคุยกับพวกเขาโอกาสที่พวกเขาจะเพิกเฉยต่อผมก็สูง
หื้มม…เธอคนนั้น
การตีเหล็กแต่ละครั้งของเธอนั้นหากเปรียบเทียบกับคนอื่นๆในที่นี้แล้วเธอส่งแรงและพลังแต่ละครั้งในการตีได้อย่างเหมาะสมและตรงตามจังหวะรวมถึงแรงในการตีแต่ครั้งก็แรงเท่ากันและไม่มีการเคลื่อนท่าทางอย่างสูนย์เปล่าเลยแม้แต่น้อย
ผมรู้สึกมึ่งกับความสามารถของเธอมาก และผมก็ตัดสินใจดูวิธีการของเธอต่อ
ภายในโรงตีเหล็กยังคงเต็มไปด้วยผู้เล่น
คนที่อยู่ต่อหน้าต่อตาผมคือเด็กผู้หญิงที่สวมแว่นตาผมกับผมที่ยุ่งเหยิงไปหมดของเธอ ตรงหน้าเธอนั้นเต็มไปด้วยอาวุธมากมายที่ดูเหมือนจะเป็นอาวุธที่เธอสร้างขึ้นมาเอง
เธอเป็นผู้เล่นที่เชี่ยวชาญในการสร้างอาวุธงั้นหรอ มีอาวุธมากมายที่ตามปกติเราจะไม่เห็นได้ในร้านขายอาวุธทั่วไป ...
จากนั้นผมเริ่มสังเกตการเคลื่อนไหวของเธอต่อสักพักหลังจากผ่านไประยะหนึ่ง ตรงห้องตีเหล็กที่อยู่ข้างกับเธอก็ว่างลงดังนั้นผมจึงเริ่มไปที่นั่น
เมื่อผมเข้ามาแล้วตรงจุดที่มีเตาเผารวมถึงโต๊ะที่ไว้ตีเหล็กมันสามารถมองเห็นห้องที่อยู่ข้างๆได้อย่างง่ายได้ ดังนั้นตรงนี้ผมสามารถมองเธอไปด้วยและยังสามารถลองตีเองไปด้วยได้
ขณะที่ผมหยิบเอาแร่เหล็กออกมาจากช่องเก็บของของผมและโยนมันลงในเตาที่ร้อนระอุนั้นเอง…ผมก็หันไปเห็นพอดีว่าอาวุธที่เธอกำลังสร้าง....
「นั้น「Shotel sword」ใช่ไหม...เดี๋ยวนะนั้นมันดูเหมือน「 Khopesh sword」มากกว่า เธอกำลังสร้างอาวุธนี้อยู่งั้นหรอ…มันคืออาวุธที่มีแต่ในเกมเก่าๆเท่านั้น แต่แปลกใจจริงๆที่ได้มาเห็นในเกมนี้」
「!?」
...หื้ม ผมรีบหยุดตะโกนทันที…
ผมตื่นเต้นจนเผลอตะโกนออกไปแล้วสิ
เนื่องจากเธอดูเหมือนจดจ่ออยู่กับงานของเธอ ผมจึงไม่ได้คิดที่จะรบกวนเธอ
ดูเหมือนว่าวันนี้ผมจะไม่ค่อยมีสมาธิเลย
ผมต้องมีสมาธิมากกว่านี้ ...
ในระยะเวลาสั้น ๆ ดูเหมือนว่าเธอหยุดแขนที่ตีแร่เหล็กจากความเหนื่อยล้า แต่…ราวกับว่าเธอตัดสินใจแล้วเธอก็หันมาเผชิญหน้ากับผมพร้อมกับคำถาม
「…เอ๊ะ…นายรู้ด้วยหรอว่ามันคือ「 Khopesh sword」」
「เอ๊ะ ... อา ... ใช่ มันเป็นอาวุธของอียิปต์ใช่ไหม? ใบมีดนั้นกว้างกว่า 「Shotel sword」 ดังนั้นวิธีที่โค้งนั้นแตกต่างกัน ถ้าฉันจำไม่ผิดรูปแบบการใช้ของมันค่อนข้างยากและพิเศษกว่าอาวุธอื่นๆ แต่ถ้าหากมีความเชี่ยวชาญในอาวุธชิ้นนี้แล้วละก็การที่จะโจมตีทะลุผ่านอาวุธหรือเกราะก็สามารถทำได้อย่างง่ายดาย」
「จากนั้น! … ล- แล้วอันนี้…? 」
ดวงตาของเธอเปล่งประกายเต็มไปด้วยความคาดหวัง ...
อาวุธต่อไปที่เธอหยิบออกมาคือดาบสองคม
เหตุผลที่เธอดาบอีกเล่มออกมานั้นอาจเป็นเพราะผมสามารถอธิบายข้อมูลอาวุธได้ถ้าผมได้เห็นมัน
เมื่อฉันมองแวบ ๆ มันดูเหมือน「Cutlass sword」 แต่ ...
「อืม ดาบเล่มนี้ค่อนข้างยาวดังนั้นมันน่าจะเป็น 「Szablya sword」 ใช่มั้ย」
「ล..แล้วเล่มนี้ละ」
「อันนี้ง่าย มันคือ「 Hunga munga」 ใช่ไหม? หรือเรียกอีกอย่างว่า 「Kpinga」ในประเทศญี่ปุ่น นี้ถือเป็นอาวุธของชาวแอฟริกัน ทำไมอาวุธชนิดนี้ถึงมาอยู่ใน TB ได้」
อาวุธทั้งหมดนี้ถือว่าเป็นอาวุธที่ดีมาก
ถ้ายูมิอยู่ที่นี่ด้วย พวกเราจะสามารถพูดคุยเกี่ยวกับอาวุธเหล่านี้ได้...
「 Hunga munga」เป็นมีดที่มีรูปร่างใกล้เคียงกับ「卍」มันสามารถใช้เป็นมีดเพื่อฆ่าคนได้ แต่มันก็สามารถขว้างเหมือนบูมเมอแรงเพื่อโจมตีคู่ต่อสู้จากระยะกลางได้เช่นกัน
อาวุธสองชิ้นก่อนหน้านี้อาจอยู่ในจำพวกดาบ แต่ระบบจัดประเภทของ「 Hunga munga」ได้ยังไงว่ามันเป็นอาวุธประเภทไหน
มีดหรอ หรืออาจเป็นอาวุธขว้าง?
「ส...」
「ส...?」
「สหาย! 」
หญิงสาวสวมแว่นขณะที่ค่อนข้างกระวนกระวายเธอพุ่งเข้ามาพร้อมกับจับมือของผมแน่น
สถานการณ์ในตอนนี้ผมควรทำยังไงดี?
แม้ว่าผมจะเป็นคนเริ่มต้นเองทุกอย่างแต่ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะรุกผมแรงขนาดนี้...ใครจะไปคิดละว่าผู้หญิงตรงหน้าที่พึ่งพบกันครั้งแรกจะเข้ามาจับมือกับคนแปลกหน้าแบบนี้...
